นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 246

ตอนที่ 246 ต้มสุราอีกสักกา

ณ ห้องทรงพระอักษรวังหลวง

ขันทีเจี่ยยังคงยืนโค้งคำนับอยู่ที่ด้านหน้าประตู

ฟู่เสี่ยวกวนลอบคิดในใจว่า ในโลกนี้คงมีเพียงที่นี่เท่านั้น ที่ผู้มีความสามารถระดับเซิ่งเจียยืนเป็นยามเฝ้าประตู

ฮ่องเต้ประทับอยู่ ณ ที่นั่งมังกร โต๊ะน้ำชาด้านข้างมีเยี่ยนเป่ยซีและเยี่ยนซือเต้านั่งอยู่

ฟู่เสี่ยวกวนเดินเข้าไป เขามิได้เอ่ยเรื่องที่หยูเวิ่นเทียนก่อกบฏแม้แต่คำเดียว แต่กลับอธิบายถึงความเป็นมาที่องค์ชายใหญ่ต้องมารับเคราะห์กรรมเช่นนี้

เยี่ยนเป่ยซีฟังดูแล้วคิ้วที่เคยขมวดแน่นกลับคลายลง เยี่ยนซือเต้าคล้ายจะเอ่ยอันใดกับฟู่เสี่ยวกวน แต่กลับถูกเยี่ยนเป่ยซีโบกมือเป็นสัญญาณให้หยุดเสียก่อน

“เรื่องนี้ทำให้เวิ่นเทียนต้องชอกช้ำไม่น้อย ข้าขอเอ่ยตามตรงกับพวกเจ้าว่า เรื่องเป็นไปเช่นนั้นจริง ดังนั้นฟู่เสี่ยวกวน เจ้าคิดว่าเวิ่นเทียนจะเป็นแม่ทัพได้หรือไม่ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนโค้งคารวะ “ทูลฝ่าบาท แท้จริงแล้วองค์ชายใหญ่จงรักภักดีต่อราชวงศ์หยู อีกทั้งเคารพในตัวฝ่าบาทยิ่ง รวมไปถึงองค์ชายใหญ่ได้เรียนรู้ฝึกฝนการทหารมาอย่างหนักตั้งแต่ยังเยาว์ เขาเป็นผู้มีความสามารถ ดังนั้นกระหม่อมคิดว่าแม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพตะวันออกนอกจากองค์ชายใหญ่แล้ว มิมีผู้ใดเหมาะสมเท่ากับเขาอีกแล้ว แต่ว่า…”

เขาหยุดลงชั่วครู่ ทำให้หัวใจของฮ่องเต้เต้นแรงขึ้นไปอีก…พระองค์เกรงว่าบุตรชายของตนจะได้รับความสะเทือนจิตใจเป็นเวลานานจึงไม่รับหน้าที่นี้ ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยต่อไปว่า “องค์ชายใหญ่มีความคิดเห็นว่าการเปลี่ยนตัวแม่ทัพนี้เดิมก็เป็นเรื่องที่มิถูกมิควร ประกอบกับตัวเขามิเข้าใจถึงกองกำลังทหารตะวันออกอย่างแน่ชัด ทหารของแคว้นอี๋ได้บุกเข้ามาแล้ว เขาไม่มีเวลามากพอที่จะทำความเข้าใจกับทหารภายใต้การปกครอง ดังนั้นองค์ชายใหญ่จึงร้องขอฝ่าบาททรงรับสั่งให้เฟ่ยอันรับหน้าที่เป็นรองแม่ทัพ ติดตามเขาไปร่วมทำสงครามด้วยพ่ะย่ะค่ะ !”

ในที่สุดฮ่องเต้ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ตกลง ! ขันทีเจี่ย รีบเรียกตัวหยูเวิ่นเทียนและเฟ่ยอันมาพบข้า ! ”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ! ”

ขันทีเจี่ยโค้งรับจากนั้นเดินออกไป เมื่อเขาเดินมาถึงประตูได้ส่งสายตาแห่งความชื่นชมมายังฟู่เสี่ยวกวน

“เวิ่นเทียนฝากคำกล่าวใดมาให้ข้าหรือไม่ ? ”

“ทูลฝ่าบาท องค์ชายใหญ่ตรัสว่า…ชีวิตนี้เขาตั้งใจอย่างยิ่งที่จะทำงานในกองทัพทหาร การเดินทางไปครานี้…เขาจะมิกลับมายังเมืองหลวงอีก ! ”

ฮ่องเต้ได้ยินดังนั้นก็ประหลาดใจยิ่ง ส่วนเยี่ยนเป่ยซีได้ยินประโยคนี้ก็โล่งใจ เยี่ยนซือเต้าตั้งใจฟังทุกทำพูด เขาเองก็สงสัยเช่นกัน หรือเหตุการณ์ในวันนั้นเป็นเพียงการจัดฉาก ?

หากเป็นเช่นนั้นจริง ฮ่องเต้ช่างเก่งกาจเสียจริง !

ทรงเตรียมแผนการได้อย่างแยบยลยิ่ง !

ฮ่องเต้ทรงพระปรีชาเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน ?

……

……

ฟู่เสี่ยวกวนออกมาจากห้องทรงพระอักษรวังหลวง เขาหยุดคิดเพียงครู่แล้วจึงตัดสินใจเดินไปทางด้านหลังของวัง

ฟู่เสี่ยวกวนพบเข้ากับขันทีเหนียนที่หน้าวังเตี๋ยอี้ จึงได้รู้ว่าเวิ่นหวินมิได้อยู่ด้านใน เขาจึงเตรียมตัวหันหลังกลับ แต่กลับถูกหยูเวิ่นเต้าเรียกเอาไว้ “เสด็จแม่ต้องการพบเจ้า”

แท้จริงฟู่เสี่ยวกวนก็อยากจะเข้าเฝ้าพระสนมซั่งด้วยเช่นกัน ด้วยเรื่องขององค์ชายใหญ่

อาจจะเป็นเพราะอากาศเริ่มอุ่นขึ้น พระสนมซั่งจึงไม่ได้ประทับในวัง แต่กลับอยู่ในสวนดอกไม้ของนาง

หยูเวิ่นเต้าพาฟู่เสี่ยวกวนเดินเข้าไปด้านใน พระสนมซั่งกำลังใช้จอบขุดดินตรงบริเวณที่เคยเป็นสวนเบญจมาศ

เมื่อมองเห็นฟู่เสี่ยวกวน นางจึงได้ยืดหลังตรงแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อ

“กระหม่อมมิได้เดินทางมาเยี่ยมเยียนพระสนมเป็นเวลานาน โปรดอย่าได้ถือโทษกระหม่อม” ฟู่เสี่ยวกวนโค้งคารวะ พระสนมซั่งยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ยังมีจอบอีกหนึ่งด้าม”

ฟู่เสี่ยวกวนมองตามมือไป แล้วเดินไปหยิบจอบขึ้นมา เขามิได้เอ่ยอันใด แต่กลับขุดดินอย่างชำนาญ

“วันนี้เวิ่นหวินออกไปข้างนอก นางมิได้ไปหาเจ้างั้นรึ ? ”

“อ่า ! ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้กระหม่อมเข้าเฝ้า เกรงว่าจะคลาดเคลื่อนกันเป็นแน่”

“เทศกาลฤดูหนาวใกล้เข้ามาแล้ว ในที่สุดเรื่องวุ่นวายในเมืองหลวงก็เริ่มคลี่คลายเสียที เรื่องที่เหลืออยู่ข้าจะจัดการเอง ต่อจากนี้เจ้าจงเตรียมตัวให้ดี ข้าได้คัดเลือกคนจากชางกวนเหวินซิ่วแล้ว พรุ่งนี้เจ้าจงไปดูที่สำนักศึกษาและเลือกคนที่ต้องการ ที่หงหลูซื่อก็ได้เตรียมการไว้พอประมาณแล้ว ผู้ที่ติดตามไปมีสวี่หวยซู่ชื่อหลางแห่งกรมพิธีการ ข้าบอกเจ้าไว้ล่วงหน้าว่า หลังจากเดินทางกลับมาคาดว่าคงจะได้เลื่อนขั้นเขาเป็นเสนาบดีกรมพิธีการ”

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้หยุดขุดดิน เขาฟังอย่างตั้งใจและมิได้ออกความคิดเห็นเรื่องการเลื่อนตำแหน่งของชื่อหลาง

“เวิ่นหวินเรียกร้องจะตามเจ้าไป ข้าจึงได้หาข้ออ้างว่าให้นางไปเยี่ยมเสด็จป้าหยูหยู เจ้าเองก็ควรตามไปเยี่ยมกับนางด้วย นางเป็นมเหสีของติ้งกั๋วโหว อยู่ภายใต้การดูแลของติ้งกั๋วโหว ดังนั้นเจ้าคงจะจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ในราชวงศ์อู่ได้ง่ายขึ้น”

“เรื่องอื่น ๆ ฝ่าบาทจะทรงกำชับแก่เจ้าเอง เรื่องเหล่านั้นเป็นเรื่องราวของประเทศ ข้ามิอยากเอ่ยให้มากความ เมื่อเจ้าเดินทางไปถึงราชวงศ์อู่แล้ว จงทำตามที่ฝ่าบาทกำชับก็จะไม่เกิดเรื่องขัดข้องอันใด”

ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้า จากนั้นเอ่ยถามเรื่องที่มิเกี่ยวข้องกับประโยคสนทนาเมื่อสักครู่กับพระสนมซั่งว่า “เหตุใดฝ่าบาททรงเชื่อใจองค์ชายใหญ่ถึงเพียงนี้ ? ”

“จัดการเรียบร้อยแล้วเยี่ยงนั้นรึ ? ”

“พ่ะย่ะค่ะ คาดว่าเรียบร้อยแล้ว”

พระสนมซั่งเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์ นางเลิกคิ้วแล้วกล่าวว่า “ผู้ชายมักจะประทับใจในรักคราแรก”

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักลง รักคราแรกงั้นรึ ? เซวี๋ยปิงหลานเป็นรักแรกของฮ่องเต้รึ ?

“เขาเป็นบุตรชายของเซวี๋ยปิงหลาน อีกทั้งหลังไต่สวนขันทีเว่ย จึงรู้ว่าขันทีเว่ยเป็นคนของลัทธิจันทรา ดังนั้นฝ่าบาทจึงคิดว่าองค์ชายใหญ่ถูกขันทีเว่ยเป่าหู”

พระสนมซั่งถอนหายใจออกมาอีกครั้งแล้วเอ่ยว่า “นับแต่ประสูติออกมาก็มิมีมารดา จึงทำให้ฝ่าบาททรงรู้สึกว่าติดค้างเขา ดังนั้นต่อให้องค์ชายใหญ่จะก่อเรื่องราวใหญ่โตเพียงใด ฝ่าบาทก็จะหาเหตุผลให้เขาออกมาได้เสมอ การที่เขามีชีวิตที่ดีจึงจะทำให้ฝ่าบาททรงวางพระทัยได้ และไม่รู้สึกผิดต่อเซวี๋ยปิงหลาน”

ฟู่เสี่ยวกวนมิกล้าเอ่ยต่อ บรรยากาศเงียบไปเนิ่นนาน จนกระทั่งพระสนทซั่งยิ้มเยาะออกมาว่า “ใคร ๆ ต่างก็พากันคิดว่าข้าเป็นสตรีผู้มากความสามารถ แต่พวกเขาคิดผิด แม้แต่สตรีที่ตายจากไปยี่สิบกว่าปีแล้ว ข้ายังมิอาจเอาชนะได้”

“ช่างเถิด หน้าดินที่สวนเบญจมาศนี้ปรับเรียบร้อยแล้ว ในปีหน้าค่อยทำการลงปลูกใหม่ คาดว่าคงจะงดงามไม่น้อย”

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดอย่างรอบคอบแล้วเอ่ยถามอย่างระมัดระวังว่า “เช่นนั้น…พระนางคิดว่าหยูเวิ่นเทียนควรจะอยู่ ? หรือควรจะตาย ? ”

ครั้งนี้กลายเป็นพระสนมซั่งที่มิได้เอ่ยอันใดออกมา จนกระทั่งปรับหน้าดินแล้วเสร็จ นางจึงตอบอย่างจริงจังว่า “เขาเป็นบุตรชายของฝ่าบาท และเรื่องนี้ก็ทรงทำให้พระองค์หนักใจ นับแต่นี้ไป เจ้าจงลืมเรื่องนี้ไปเสีย ! ”

“จงจำไว้ ลืมมันเสียให้สิ้น ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึง แต่เขาก็พยักหน้าตอบรับ

ให้ตายเถอะ ความลับนี้คาดว่าคนในราชวงศ์หยูที่รับรู้น้อยเสียจนนับนิ้วได้ การที่เขาได้แบกความลับนี้เอาไว้ไม่ต่างจากการกำระเบิดไว้ในมือ อีกทั้งสลักระเบิดยังอยู่ในมือของฮ่องเต้อีกด้วย

……