นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 268

ตอนที่ 268 ศาสตราเทพ

แน่นอนว่านี่คือสิ่งที่ทุกคนมิอาจยอมรับได้ !

ศิษย์น้องที่เมื่อสักครู่ยังนั่งแทะน่องแกะอยู่ตรงนี้ จากพวกเขาไปง่าย ๆ เยี่ยงนี้เลยรึ ?

ซูเจวี๋ยลุกขึ้นหันหลังเดินออกไป เขาเดินออกไปหาหมวกที่ตกอยู่ท่ามกลางป่าท้อ แต่เขามิได้ใส่มันตามเคย กลับเดินเข้าไปในเรือนแล้วหยิบกระดาษและถ่านแท่งขึ้นมา เขียนข้อความลงไปด้วยความแค้นว่า “เป่ยหวังฉวนฆ่าน้องเล็กด้วยธนู ! ! ! จงรีบมายังเมืองกวนหยุนแห่งราชวงศ์อู่อย่างเร่งด่วน ! ! !

ในประโยคนี้มีเครื่องหมายอัศเจรีย์ถึง 6 ตัว

เขานำกระดาษใบนี้ผูกไปที่ขาของอีกาตัวหนึ่ง เมื่อเขาปล่อยอีกาตัวนั้นออกไปจึงได้หันมาเอ่ยกับซูม่อว่า “เจ้าจงไปให้สบายเถิด พวกเราจะฆ่าเป่ยหวังฉวนให้จงได้ แล้วนำศีรษะกับคันธนูของเขาฝังให้แก่เจ้า ! ”

เขาสวมหมวกแล้วจัดแจงให้ตรงเป็นระเบียบ จากนั้นเดินออกไปยืนท่ามกลางสายฝน มิมีผู้ใดเห็นว่าน้ำตาเขาพรั่งพรูออกมาราวกับสายฝน

“พี่มิอาจปกป้องเจ้าได้ เป็นความผิดของพี่เอง หากชาติหน้ามีจริง ขอให้พวกเราได้เกิดมาเป็นพี่น้องกันอีก แล้วพี่จะปกป้องเจ้ามิให้ผู้ใดมารังแกเจ้าได้อีก ! ”

ซูโหรวเงยหน้าขึ้นมองฟ้า น้ำตาของนางไหลเข้าปากไป ช่างขมขื่นนัก

ซูซูกลั้นน้ำตาไว้ นางหยิบขนมกุ้ยฮวาออกมาก้อนหนึ่ง “เหลือก้อนนี้เพียงก้อนสุดท้ายแล้ว เดิมทีข้าคิดว่ารอให้หิวเสียจนทนมิได้จึงจะกินมัน แต่เพิ่งคิดได้ว่าเจ้ายังมิทันได้ลิ้มรสของขนมกุ้ยฮวาก็กลับมาจากไปเช่นนี้…เจ้าลองชิมดู มิรู้ว่าตายไปแล้วยังจะรับรู้ถึงรสชาติอยู่หรือไม่”

นางบีบปากของซูม่อออก แล้วนำขนมยัดใส่เข้าไปในปากเขา แต่ทันใดนั้น “ไอหยา… !” นางก็กรีดร้องขึ้น

ฟู่เสี่ยวกวนหันไปมองทางซูซู และทุกคนก็หันหลังมองตามไป

“คาดว่าศพคงกระตุก ศิษย์น้องยังมีลมหายใจ ! ”

ซูเจวี๋ยที่ยืนอยู่ด้านนอกได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งกลับเข้ามา เขานำมือไปสัมผัสที่คอของซูม่อ สักพักหนึ่ง เขาก็แสดงท่าทีดีใจ “เร็ว ๆ ๆ เข้า รีบไปนำน้ำร้อนมา น้องเล็กยังมิตาย ยังมิตาย ! ”

เยี่ยนถาวฮวาดวงตาเป็นประกาย นางรีบวิ่งไปทางห้องครัว วิ่งไปพลางเอ่ยว่า “หมอดูกล่าวว่าข้านั้นค้ำจุนสามี ข้าจะมีดวงกินสามีได้เยี่ยงไร ! ”

ซูม่อยังอยู่ในอาการสลบ เพียงแต่บัดนี้ชีพจรยังเต้นเบาและมีลมหายใจที่รวยริน

แต่ซูเจวี๋ยกลับรู้สึกวางใจ เนื่องจากขอเพียงแค่ศิษย์น้องเล็กยังมีลมหายใจอยู่ เขาก็จะต้องหาวิธีช่วยให้ตื่นฟื้นขึ้นมาให้จนได้

เขาและฟู่เสี่ยวกวนเพิ่งจะพบว่าบนร่างกายของซูม่อมิได้มีบาดแผลใด

ซูเจวี๋ยขมวดคิ้วเขาหากัน เขาเห็นกับตาว่าธนูของเป่ยหวังฉวนเจาะเข้าไปกลางหลังของซูม่อ แต่เหตุใดที่หลังจึงไร้บาดแผล หลังเขามิได้ทำด้วยเหล็กเสียหน่อย แล้วลูกธนูเล่า ?

ฟู่เสี่ยวกวนมองเห็นกล่องสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะ

บนกล่องนั้นมีรอยบุ๋มลงไป

กล่องนี้ทำมาจากโลหะผสมพิเศษ บังเอิญว่าซูม่อแบกมันเอาไว้ที่หลัง และบังเอิญว่าลูกศรปักไปที่กล่องดำนั้นพอดี

ซูม่อถูกแรงอัดของลูกธนูที่พุ่งเข้ามาทำให้ช้ำใน กล่องสีดำนี้ช่วยชีวิตซูม่อเอาไว้ และช่วยชีวิตฟู่เสี่ยวกวนไว้เช่นกัน

เนื่องจากแรงของลูกธนูนั้นมิเพียงปักทะลุผ่านซูม่อได้ แต่ยังคงแรงพอที่จะพุ่งปักเข้าร่างของฟู่เสี่ยวกวนด้วย !

นี่คือผู้มีความสามารถของชนชั้นปรมาจารย์ ประกอบกับพลังของธนูเทพสุริยะพินาศ !

เยี่ยนถาวฮวานำน้ำอุ่นมาให้ จากนั้นซูเจวี๋ยหยิบยาลูกกลอนลูกหนึ่งละลายด้วยน้ำนี้ แล้วเอ่ยกับเยี่ยนถาวฮวาว่า “เจ้าจงป้อนเขาเถิด ประมาณครึ่งชั่วยามเขาคงจะฟื้นขึ้นมา เพียงแต่ว่า…เขาได้รับบาดเจ็บจากภายใน เกรงว่าจะต้องอยู่รักษาตัวที่นี่แล้ว หากเจ้ามิว่ากระไร ข้าจะขอฝากเขาไว้ที่นี่ก่อน แต่หากเจ้ามิสะดวก ข้าก็จะพาเขาไปด้วยบัดนี้”

“สะดวก ข้ายินดีที่จะดูแลเขาเอง ! ”

เยี่ยนถาวฮวานั่งลงข้างกายซูม่อ จากนั้นก็ได้ป้อนยาให้แก่เขา “พวกเจ้าวางใจเถิด ข้าจะดูแลเขาให้ดี เมื่อพวกเจ้าเดินทางกลับมา ข้าจะเดินทางไปเมืองจินหลิงกับพวกเจ้าด้วย”

……

“นี่คือ…การเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาสเยี่ยงนั้นรึ ? ”