นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 280

แล้วเขาจึงสั่งการให้ขุนนางชั้นผู้น้อยที่ติดตามตนไปค้นหาในรถม้าแต่ละคันในขบวน

เซวียผิงกุยมิได้ห้ามปรามใด ๆ เพราะฟู่เสี่ยวกวนมิได้สั่งการไว้

เมื่อกวนถงตรงไปค้นหายังรถของซูเจวี๋ย และเขาก็ยืนอยู่ตรงด้านหน้าของม้าพอดี

“คุณชายของข้าอยู่บนรถคันนี้ แต่ท่านกำลังรวบรวมสมาธิเพื่อบรรลุสู่ช่วงเวลาสำคัญอยู่ ดังนั้นคุณชายจึงกำชับหนักหนาว่าห้ามผู้ใดทำการรบกวนเป็นอันขาด”

“ตัวข้านั้นนามว่ากวนถง เป็นเสนาบดีกรมพิธีการแห่งราชวงศ์อู๋ ! ”

ซูเจวี๋ยปรับหมวกของตนให้เข้าที่เข้าทางเล็กน้อย และทำความเคารพกวนถงอย่างเป็นทางการ “โอ้ใต้เท้ากวน ตัวข้านั้นนามว่าซูเจวี๋ย เป็นศิษย์พี่ใหญ่แห่งสำนักเต๋า ! ”

กวนถงถึงกับตกอยู่ในอารมณ์งุนงง ข้าอยากรู้จักเจ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน ข้าเพียงแค่แนะนำตัวข้าเองเท่านั้น อย่ามาขัดขวางข้าจนให้เกิดความล่าช้าได้หรือไม่ ?

กวนถงสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อหวังจะให้ความโกรธจางหายไป “ ข้ามีเหตุต้องเข้าพบใต้เท้าฟู่ ! ”

ซูเจวี๋ยคำนับด้วยความเคารพอีกครา “คุณชายของข้าเอ่ยว่า เว้นแต่จะเป็นธุระสำคัญเร่งด่วนเช่นบิดาของท่านสิ้นชีพ หรือต่อให้องค์จักรพรรดิเหวินตี้จะทรงประพาสมาด้วยตนเองก็เถิด ต้องรอให้ท่านฝึกตนข้ามผ่านด่านหฤโหดในการบรรลุเป็นจอมยุทธ์ให้ได้เสียก่อนจึงจะเข้าพบได้”

กวนถงรู้สึกราวกับมีความโกรธเคืองจุกอยู่ในลำคอ !

ซูเจวี๋ยรู้สึกเหมือนว่ากวนถงจะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ตนกำลังสื่อสาร เขาเลยกล่าวเพิ่มเติม “ใต้เท้ากวนคงอาจจะยังมิทราบ โอกาสที่จะบำเพ็ญตนจนบรรลุเป็นจอมยุทธ์นั้นเป็นไปได้แต่มิสามารถอ้อนวอนขอจากเทวดาฟ้าดินได้ โชคงามยามดีเช่นนี้คุณชายเลือกสิ่งนี้ก็ถือว่าสมควร เพราะหากพลาดครานี้ไปก็มิอาจหยั่งรู้ได้ว่าจำต้องรออีกนานเท่าใด”

“หากข้าดื้อรั้นที่จะเข้าพบจะเป็นเยี่ยงไร ?”

ซูเจวี๋ยปรับตำแหน่งของหมวกตนเองอีกครา “ขนาดท่านเป่ยหวังฉวนได้รับบาดเจ็บสาหัส เว้นเสียแต่ว่าท่านจะระดมกำลังพลมาช่วย มิเช่นนั้นแล้ว…เกรงว่าคนที่จะผ่านด่านข้าได้นั้นคงจะมีมิมากนัก”

คำกล่าวนั้นทำให้กวนถงรู้สึกกระทบกระเทือนในจิตใจ ท่านเป่ยหวังฉวนปรมาจารย์แห่งราชวงศ์อู๋น่ะรึได้รับบาดเจ็บ ?

ใครกันที่ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ ?

หากเป็นเยี่ยงนั้นไซร้เจ้าคนที่อ้างตนว่าเป็นศิษย์แห่งสำนักเต๋านั้นคงจะเป็นสุดยอดฝีมืออีกคนหนึ่ง หากเขาต้องการจะหยุดยั้งตน เกรงว่ากำลังพลที่นำมาด้วยในขบวนครานี้คาดว่าจะมิพอเสียแล้ว

ระดมกำลังพล…ตนเองเป็นเพียงแค่เสนาบดีกรมพิธีการเท่านั้น จักมีคุณสมบัติระดมกำลังพลได้เยี่ยงไรกัน ?

เวลานี้จักทำเยี่ยงไรดี ?

หากเขาจำต้องจำศีลหนึ่งเดือนจริง เกรงว่าถึงตอนนั้นงานชุมนุมวรรณกรรมคงจะสิ้นสุดเสียแล้ว เยี่ยงนั้นคงมิต่างจากการให้พวกเขาเดินทางกลับแคว้นตนไปเสียมิใช่รึ ?

พวกคนต่ำช้า !

เขามิคาดคิดว่าเหล่าผู้ติดตามขบวนของฟู่เสี่ยวกวนนั้นจะต่ำช้าได้เพียงนี้ !

นี่มันเจตนาทำให้ข้ารู้สึกขายหน้า ให้ข้าต้องตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เจ้าต้องการให้ฝ่าบาทปลดข้าออกจากตำแหน่งเยี่ยงนั้นรึ ?

เขารู้สึกกระวนกระวายอยู่ในใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะรับมือกับเรื่องนี้เยี่ยงไรดี

ซูเจวี๋ยเอ่ยอีกครา “คุณชายที่กำลังจำศีลของข้าได้กล่าวไว้อีกว่า หยาดฝนในฤดูใบไม้ผลิเยี่ยงนี้ให้ความชุ่มชื่นดียิ่งนัก ใต้เท้ากวนโปรดปรานหรือไม่ ทว่าหากตากฝนมากเกินไป เกรงว่าใต้เท้ากวนจะผลิดอกผกาอันงดงามออกมาเสียก่อนน่ะสิ”

ผลิดอกผกาบ้าอะไรของเจ้า !

หมายความว่า ฟู่เสี่ยวกวนอยากจะให้ข้ายืนตากฝนเยี่ยงนั้นรึ ?

เมื่อกวนถงจะผละตัวออกไป ก็ได้ยินซูเจวี๋ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบขึ้นมาอีกครา “คุณชายของข้าช่างทำนายได้แม่นยำดั่งตาเห็น”

กวนถงชะงักฝีเท้าลง แล้วหันกลับไปหาซูเจวี๋ย

ซูเจวี๋ยเผยรอยยิ้มเล็กน้อย “คุณชายกล่าวไว้ว่า หากข้าได้กล่าวถึงสิ่งที่ได้เอ่ยไปเมื่อครู่ ใต้เท้ากวนต้องยอมรอเป็นแน่ หากท่านกวนยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว นั่นเป็นอันว่าการเดินทางของขบวนทูตแห่งราชวงศ์หยูคงจบสิ้นแต่เพียงเท่านี้”

กวนถงรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาที่ใบหน้าทันใด อีกทั้งเขายังรู้สึกว่าร่างกายเขาเองก็เย็นยะเยือกไปหมดทั้งตัว เขารู้ดีว่าไม่ได้หนาวเย็นเพราะฝนแห่งฤดูใบไม้ผลิ แต่เป็นเพราะตนเองได้กลายเป็นตัวตลกของอีกฝ่ายเข้าเสียแล้ว !

ฟู่เสี่ยวกวนนั้นร้ายกาจกว่าที่ตนจินตนาการไว้มากนัก !

ในเมื่อเขากล่าวมาเยี่ยงนี้ เกรงว่าหากว่าตนจะหันหลังถอยกับไปจริง ๆ เขาจะต้องทำตามที่กล่าวไว้ได้เป็นแน่ !