นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 292

ตอนที่ 292 เมืองกวนหยุน

ทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่างค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไป

พื้นที่ราบนั้นค่อย ๆ เคลื่อนหายไป ขบวนรถได้ข้ามผ่านทางป่าเขาที่เลี้ยวลด ทอดมองไปกลับมิเจอพื้นที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา แต่กลับมีพุ่มเตี้ย ๆ สีเขียวปรากฏอยู่ในระดับสายตา มีต้นไม้ใบเล็กแหลมและพืชตระกูลสนอยู่กระจัดกระจาย

ในนั้นยังมีต้นดอกนกแขกเต้าที่มักจะขึ้นบนภูเขาสูงอยู่บ้างประปราย ราวกับพายุแห่งฤดูใบไม้ผลิมิสามารถพัดมาสู่ที่แห่งนี้ได้ ต้นดอกนกแขกเต้าบนเขาสูงเหล่านั้นผลิดอกออกมาแล้วแต่ยังมิถึงคราเบ่งบาน

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งชมวิวทิวทัศน์อยู่ริมหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ แต่จิตใจของขายหนุ่มนั้นกลับล่องลอยไปอยู่ในท้องพระโรงของราชวงศ์หยู

ศึกทางชายแดนตะวันออกนั้นได้ปราชัยแก่ศัตรูเสียแล้ว องค์ชายใหญ่คือผู้ที่ฝ่าบาททรงมอบหมายให้ไปคุมศึกโดยตรง คราก่อนเสียงคัดค้านของเหล่าขุนนางนั้นได้ถูกคำปดที่ตนได้แต่งขึ้นลวงหลอกเสียจนสำเร็จ แท้จริงแล้วนั้นคนที่สามารถเข้ามานั่งในพระราชวังจินเตี้ยนได้ย่อมมิใช่คนที่โฉดเขลาเบาปัญญาอย่างแน่นอน

หากองค์ชายใหญ่ชนะศึก คำกล่าวหลอกลวงเหล่านั้นก็จะเป็นจริงขึ้นมา

แต่กลับมิเป็นไปตามที่คาด องค์ชายใหญ่ทรงพ่ายแพ้ในศึกครานี้ เหล่าขุนนางที่คอยจ้องซ้ำเติมฮ่องเต้ก็คงจะฉวยโอกาสนี้ในการโจมตี แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ยังถูกขุนนางเหล่านั้นนินทาตำหนิติเตียน แล้วขุนนางขั้นสี่ผู้ซึ่งเป็นที่ปรึกษาส่วนพระองค์เยี่ยงเขาก็ย่อมมีชะตาเช่นเดียวกัน

แต่เขากลับมิได้กลัดกลุ้มกับเรื่องนี้มากนัก ในเมื่อท้องพระโรงยังมีเยี่ยนเป่ยซีคอยแก้ต่างแทนเขาอยู่เสมอ ในวังหลังก็มีฮองเฮาซั่งผู้ซึ่งคอยหนุนหลังเขาเช่นกัน แต่ลมปากคนหมู่มากสามารถทำถูกให้เป็นผิด ทำผิดให้เป็นถูกได้ คนพวกนั้นย่อมคิดจะจัดการเขาในทุกวิถีทางเป็นแน่ เขาจึงต้องหาทางป้องกันไว้จึงจะปลอดภัยกับตนเอง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับองค์ชายสี่หยูเวิ่นชู !

ชายหนุ่มผู้นี้จะต้องฉวยโอกาสที่องค์ชายใหญ่แพ้ศึกมาก่อความวุ่นวายเป็นแน่ ฟู่เสี่ยวกวนมิปักใจเชื่อว่าหยูเวิ่นชูจะมีอำนาจเพียงแค่ภายในพื้นที่หยี่ฮวาถาย !

หากเขาคิดจะร่วมมือคิดการชั่วกับขุนนางชั้นผู้ใหญ่อีกครา หรือขึ้นกล่าวโน้มน้าวเซวี๋ยติ้งชานผู้เป็นลุงของเขาจนสำเร็จ แล้วรวมหัวกันโค่นล้มอำนาจ หากเป็นเช่นนั้นราชวงศ์หยูคงจักถึงคราล่มสลาย

แต่สิ่งที่ฟู่เสี่ยวกวนมิล่วงรู้ก็คือตอนนี้ฟู่ต้ากวนผู้เป็นบิดาของตนนั้นได้ล่วงหน้ามาถึงเมืองกวนหยุนตั้งนานแล้ว และได้กว้านซื้อที่ดินทำเลทอง ที่ซึ่งเขามิกล้าแม้แต่จะคิดฝัน

ในขณะที่ฟู่เสี่ยวกวนกำลังเดินทางเข้าสู่เมืองกวนหยุน ฟู่ต้ากวนผู้เป็นพ่อก็เดินทางออกจากเมืองกวนหยุนพอดี แต่เขามิได้เดินทางกลับไปยังเมืองหลินเจียงแห่งราชวงศ์หยู แต่กลับขี่ม้าเดินทางอย่างไม่หยุดหย่อนเพื่อเดินทางเข้าสู่แคว้นฝาน !

ผู้ที่ร่วมขบวนไปกับฟู่ต้ากวนนั้นเป็นบุคคลที่ฟู่เสี่ยวกวนคาดการณ์มิถึง นางเป็นสตรีนางหนึ่ง หากฟู่เสี่ยวกวนได้พบเห็นคงจะตกตะลึงมิน้อย

นางผู้นั้นคือหงซิ่วจาว อาจารย์เครื่องสายหูฉินหู !

หงซิ่วจาวก้มลงปอกเปลือกองุ่นแล้วเอ่ยถามฟู่ต้ากวน “ท่านกังวลถึงเพียงนี้เชียวหรือ ? ”

“ข้าจำต้องเตรียมการไว้ล่วงหน้า”

“ราชวงศ์อู๋นี้จะมีผู้ใดกล้าอาฆาตมากร้ายกับเขาได้อีก หรือการที่ท่านจะไปเยี่ยมเยือนแค้วนฝานในครานี้จะเป็นการเสียเวลาเปล่า ! ”

“หนทางหนีมีมากขึ้นมาอีกทาง ย่อมดีเสมอ”

อาจารย์หูฉินหูได้กลืนองุ่นเข้าไปในปาก นางขมวดคิ้วมุ่น ราวกับว่าองุ่นนั้นมีรสเปรี้ยวเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นมองฟู่ต้ากวน ท้ายที่สุดก็อดที่จะกล่าวออกมามิได้ “ที่จริงนั้นเขาควรจักมีแซ่อู๋มากกว่า ! ”

“ไม่… ! ” ฟู่ต้ากวนโมโหเดือดดาลขึ้นมาทันใด “เขาคือบุตรชายของข้ากับหยุนชิง เขาควรมีแซ่ฟู่ ! ”

อาจารย์หูฉินหูผู้นั้นได้หลุดหัวเราะร่า นางส่ายหัวแล้วจึงหันไปมองนอกหน้าต่าง

“หากเขาแซ่ฟู่จริง ท่านคงมิถ่อมาถึงเมืองกวนหยุนเพื่อซื้อตำหนักเสียนฉิง และท่านก็คงมิปฏิเสธที่จะไปเข้าเฝ้าองค์หญิงหยูหยู ตำแหน่งเขานั้นใหญ่ขึ้นเท่าใดศัตรูก็ย่อมมากขึ้นเท่านั้น ท่านกังวลว่าวันหนึ่งท่านจะไม่สามารถปกป้องเขาให้พ้นภัยได้ ท่านเลยหาที่ที่เขาสามารถหลบซ่อนได้อย่างไร้กังวลเพราะบนผืนปฐพีนี้มิมีที่ใดจะปลอดภัยเท่าเมืองกวนหยุนอีกแล้ว ท่าน…ท่านจำต้องหลอกตนเองไปเพราะเหตุใด ! ”

สีหน้าเคืองโกรธของฟู่ต้ากวนนั้นได้เหือดหายไป ใบหน้าอ้วนถ้วนนั้นได้เผยรอยยิ้มออกมา “มีเรื่องบางเรื่องที่เจ้ายังเข้าใจมิถ่องแท้นัก”

“ทว่าเขาจวนจะเดินทางถึงเมืองกวนหยุนอยู่แล้ว ต่อให้เขาเองมิคิดเสาะหาเบาะแส เยี่ยงไรเสียท้ายที่สุดก็คงมีคนไปแถลงความแก่เขาเอง ! ”

…

เวลาล่วงเลยมาจนกระทั่งช่วงบ่าย ขบวนรถก็ได้ฝ่าดงภูเขาออกมาได้สำเร็จ และสิ่งที่รอต้อนรับพวกเขาอยู่เบื้องหน้าคือที่ราบสูงหลีลั่วเป็นสถานที่โด่งดังในอาณาเขตของราชวงศ์อู๋ กล่าวขานกันว่าหากหลีกหนีความวุ่นวายมายังที่แห่งนี้ก็จะได้พบกับแสงดาวตก

ท้องฟ้าสีครามแจ่มใส ทอดมองไกลภูเขาหิมะสูงตระหง่าน รอบกายล้วนแต่เป็นทุ่งหญ้าเขียวขจี มีกลุ่มม้าหลากหลาย มีเพิงพักมากมาย และกลุ่มควันโขมงลอยสูงขึ้นสู่ฟากฟ้า