นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 293

ตอนที่ 293 เงาสะท้อนจันทรา

เมื่อจัดการพักผ่อนเสร็จเรียบร้อย นอกจากหยูเวิ่นหวินแล้ว คนอื่น ๆ ได้รับประทานอาหารเย็นกันอย่างเรียบง่าย เมื่ออาบน้ำล้างตัวเสร็จก็เข้าไปพักผ่อนยังห้องนอนของตน หลายคนมีอาการไม่สบายตัวเนื่องจากร่างกายยังไม่สามารถปรับตัวในสภาวะที่มีออกซิเจนเบาบางเช่นนี้ได้ หลายคนต่างล้วนไม่อยากอาหารและไม่มีชีวิตชีวา มีเพียงฟู่เสี่ยวกวนเท่านั้นที่มิมีอาการผิดปกติอันใดเลย เมื่อเขาอาบน้ำเสร็จก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที

ค่ำคืนนี้แสงจันทราสว่างไสว เมื่อได้มาเชยชมบนที่ราบสูงเยี่ยงนี้ราวกับฟากฟ้านั้นห่างแค่เพียงเอื้อมมือและดวงจันทร์นั้นใหญ่ยิ่งกว่าทุกคราที่แหงนมอง

ฟู่เสี่ยวกวนได้เดินลงมาจากชั้นสองแล้วมาหยุดแหงนชมจันทราอยู่ที่ลานกลางจวน เติ้งซิวได้เดินเข้ามาหาแล้วโค้งคำนับให้แก่เขา “ข้าน้อยขอคารวะใต้เท้าฟู่ มิทราบว่าใต้เท้าฟู่จะพอใจในสิ่งที่ข้าน้อยได้จัดเตรียมไว้ให้หรือไม่ หากท่านมีความประสงค์ประการใด ขอจงได้เอ่ยกล่าว ข้าน้อยจะคอยปรนนิบัติท่านให้ดี”

ฟู่เสี่ยวกวนหันสายตามามองเบื้องหน้า มองเติ้งซิวแล้วจึงยิ้มตอบ “อย่าได้ใช้คำว่าใต้เท้าหรือข้าน้อยเลย ข้านั้นมาในนามของนักประพันธ์ผู้ซึ่งมาร่วมงานชุมนุมวรรณกรรม ท่านมิจำเป็นต้องมีพิธีรีตองอันใด ข้านั้นมิใช่คนเคร่งครัดเรื่องพิธีมากนัก แล้วสถานที่แห่งนี้คือสถานทูตของพวกเราเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ใช่ขอรับ ใต้เท้าฟู่ ! ด้านการทูตแห่งแคว้นเรานั้นมีคณะทูตทั้งสิ้น 3 คน ท่านคงได้พบพานมาหมดแล้ว ปกติข้าน้อยนั้นจะปฏิบัติงานราชการ ณ ที่แห่งนี้ หากทางราชวงศ์อู๋มีความประสงค์อันใดต่อราชวงศ์ของเรา พวกเขาจะมอบหมายให้ผู้ส่งสาส์นนำราชสาส์นมายังที่นี่ หากแคว้นหยูของเรามีข้อเสนอประการใด ข้าน้อยและผู้ใต้บังคับบัญชาก็จะนำเรื่องนี้ไปถวายแก่แผนกที่เกี่ยวข้องกับทางราชสำนัก หรือต่อองค์จักรพรรดิขอรับ”

พวกเขามีหน้าที่มิต่างอันใดกับสถานเอกอัครราชทูตในยุคปัจจุบัน ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้าพลางคิดตาม สองคนได้เคลื่อนมานั่งบนม้านั่งหินอ่อน เมื่อนั่งลงแล้วและได้สัมผัสกับแผ่นหินอ่อนความเย็นนั้นได้แผ่ไปทั่วสะโพก !

“ท่านพำนักอยู่ที่นี่นานเพียงใดแล้วกัน ? ” ฟู่เสี่ยวกวนถามด้วยความใคร่รู้

“3 ปีกับ 3 เดือนแล้วขอรับ”

“ตอนนี้คงคุ้นชินมิน้อยแล้วสินะ…”

“ขอรับใต้เท้าฟู่ แท้จริงแล้วงานนี้ถือว่าเบายิ่งนัก ความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์หยูและราชวงศ์อู๋นั้นมิได้แน่นแฟ้นมากนัก เยี่ยงงานต้อนรับเอิกเกริกเฉกเช่นวันนี้นั้นถือเป็นคราแรกของข้าน้อยในรอบสามปีที่พำนักอยู่ที่นี่ หากขาดเหลือประการใดขอท่านใต้เท้าฟู่จงเมตตาด้วยเถิด”

เติ้งซิวมิได้พูดคุยกับฟู่เสี่ยวกวนอย่างเป็นกันเองดั่งที่เขาได้ร้องขอ เพราะเขารู้ซึ้งถึงบทบาทและสถานะของฟู่เสี่ยวกวนเป็นอย่างดี เขาเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าชายหนุ่มผู้ที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้นี่แหละที่เป็นขุนนางผู้มีอำนาจแห่งราชวงศ์หยูอย่างแท้จริง !

มิอาจกระทำสิ่งใดให้ชายหนุ่มผู้นี้ผิดใจได้เป็นอันขาด เพราะช่างยากแท้ที่จะหยั่งถึงจิตใจของชายหนุ่มผู้นี้ว่ามีความคิดอันใดซ่อนอยู่ หากตนทำตัวสบาย ๆ อย่างที่เขาร้องขอเอาไว้ อาจจะทำให้เกิดภาพลักษณ์ที่มิดีแก่เขาได้มิมากก็น้อย

ฟู่เสี่ยวกวนก็มิได้จุกจิกเรื่องการใช้คำกล่าวแทนตนเองอีกต่อไป เขาจึงเอ่ยถามต่อ “ท่านมีครอบครัวอยู่ที่เมืองหลวงเยี่ยงนั้นรึ ? ”

“ใต้เท้าฟู่ ครอบครัวของข้าน้อยนั้นมิได้อาศัยอยู่ในเมืองหลวง ขอกล่าวตามตรงว่าสถานที่เฉกเช่นเมืองหลวงนั้นมิเหมาะกับคนอย่างข้าน้อยที่จะอยู่อาศัยยิ่งนัก ต้นตระกูลของข้าน้อยนั้นอยู่ที่เมืองหย่งหนิงแห่งซีซานเต้า เมื่อรัชสมัยเซวียนลี่ปีที่ 1 ข้าน้อยได้สอบรับราชการ หลังจากนั้นก็รอการเรียกตัวอยู่ราว 2 ปี รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่ 3 ข้าน้อยได้รับตำแหน่งเสมียนประจำที่วัดหงหลูซื่อแห่งราชวงศ์หยู และเมื่อรัชสมัยเซวียนลี่ปีที่ 6 นั้นเป็นปีแรกที่ข้าน้อยได้มาประจำการอยู่ที่นี่ ระหว่างนี้ข้าน้อยได้เดินทางกลับบ้านเกิดเมืองนอนแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ”

ทันใดนั้นฟู่เสี่ยวกวนได้นึกถึงเหตุการณ์ที่กงเซินจ่างได้กวาดล้างเมืองหย่งหนิง เขาจึงเอ่ยถามขึ้นมา “ความเป็นอยู่ของครอบครัวท่านเป็นเยี่ยงไร ? มีภรรยาและอนุกี่คน ? และมีบุตรหญิงชายทั้งหมดกี่คน ? ”

เติ้งซิวผงะเล็กน้อย เหตุใดชายหนุ่มผู้นี้จึงใคร่รู้ข้อมูลส่วนตัวของตน แต่ในเมื่อฟู่เสี่ยวกวนถามเขาก็ทำได้เพียงแค่ต้องตอบออกมา “ความเป็นอยู่ของครอบครัวข้าน้อยถือว่าดีพอควร ข้าน้อยมีภรรยา 1 คน และอนุอีก 1 คน ข้าน้อยมีบุตรชาย 2 คน ข้าน้อยนั้นสมรสกับภรรยาเมื่อคราที่รอรับตำแหน่ง และได้ให้กำเนิดบุตรชายทั้งสองเมื่อครานั้นเช่นเดียวกัน รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่ 7 เมื่อคราที่ข้าน้อยเดินทางกลับไปเยี่ยมเยือนครอบครัว ข้าน้อยได้สมรสกับอนุผู้หนึ่ง หลังจากนั้นมีจดหมายจากทางบ้านมาแจ้งว่านางได้ให้กำเนิดบุตรสาว”

เมื่อได้พูดคุยเรื่องราวภายในครอบครัว สีหน้าของเจิ้งซิวนั้นได้เผยความอ่อนโยนขึ้นมา “จนถึงบัดนี้ข้าน้อยก็ยังมิได้เห็นหน้าบุตรสาว ข้าน้อยวางแผนไว้ว่าในปีหน้าจะยื่นจดหมายลากลับบ้านไปหาลูก ๆ ของข้าเสียหน่อย”

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้เอ่ยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเมืองหย่งหนิง เขากลับยิ้มตอบ “จากบ้านเกิดเมืองนอนมาแสนนาน ความคิดถึงบ้านคงเป็นสิ่งที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้ ท่านควรกลับไปเยี่ยมเยือนพวกเขาบ่อย ๆ ” แล้วเขาก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาในทันที “มิทราบว่าสถานทูตของแคว้นฝาน แคว้นอี๋ และแคว้นฮวงนั้นอยู่บนถนนเส้นนี้เช่นเดียวกันหรือไม่ ? ”

“สถานทูตของแคว้นฝานและแคว้นอี๋นั้นอยู่ภายในตัวเมือง มีเพียงแค่สถานทูตของแคว้นฮวงและแคว้นหยูเท่านั้นที่อยู่ในส่วนกลางของเมืองกวนหยุน สถานทูตของแคว้นฮวงนั้นตั้งอยู่ไกลกว่าที่แห่งนี้ไปอีก ตั้งอยู่ที่ตรอกต้วนสุ่ยเฉียวติดกับเขตนอกเมือง แล้วที่แห่งนั้นยังมีสถานทูตของอีกสามแคว้น ซึ่งเป็นแคว้นเล็ก ๆ ทางตอนตะวันตกของอาณาเขตราชวงศ์อู๋ สองในสามแคว้นนั้นเป็นแคว้นที่ติดชายฝั่งทะเล อีกหนึ่งนั้นเป็นแคว้นที่อยู่บนเกาะกลางทะเล ห่างไกลจากอาณาเขตของราชวงศ์หยูยิ่งนัก และด้วยเหตุนี้แคว้นหยูจึงไร้สถานเอกอัครราชทูตของแคว้นเหล่านั้นประจำการอยู่”

ฟู่เสี่ยวถึงกับผงะเมื่อได้ยินเช่นนั้น แคว้นริมชายฝั่งทะเลเยี่ยงนั้นรึ นี่เป็นข้อมูลที่มีความสำคัญยิ่ง ไว้หากมีเวลาว่างจักถือโอกาสเข้าไปพูดคุยกับทูตของทั้งสามแคว้นนี้เสียหน่อย

อาณาเขตของแคว้นหยูนั้นไม่มีทางออกสู่ทะเล นี่จึงเป็นจุดอ่อนที่ใหญ่หลวงมากยิ่งนัก แม่น้ำแยงซีเกียงนั้นย่อมไหลลงสู่ทะเล ข้อเท็จจริงนี้จำต้องรู้ให้แน่ชัด

ส่วนเรื่องที่สถานทูตของแคว้นหยูตั้งอยู่ส่วนกลางของเมืองเช่นนี้ หากลองมาพิจารณาดูแล้วคงเป็นเพราะแคว้นอู๋นั้นให้ความสำคัญแก่แคว้นฝานและแคว้นอี๋มากกว่าราชวงศ์หยู ปัจจัยที่สำคัญที่สุดที่เป็นเยี่ยงนี้นั่นก็คืออำนาจของแต่ละแคว้นนั่นเอง