นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 306

ฟู่เสี่ยวกวนมองดูหนิงซือเหยียน คิดว่าเขาจะเล่าเกี่ยวกับเรื่องของเป็ดหยวนหยางคู่นี้ คาดมิถึงว่าหนิงซือเหยียนจะหันหลังกลับเข้าเรือนไป

เขามิได้หยุดอยู่ต่อ แต่ได้พาฟู่เสี่ยวกวนและคนอื่น ๆ เดินผ่านสวนดอกไม้กลับไปที่ทางเดิน ไปยังศาลาเล็ก ๆ จากนั้นก็ไปที่ลานกว้างของจวน

ลานกว้างใหญ่เพียงนี้กลับมีต้นสนใหญ่เพียงต้นเดียว เห็นได้ชัดว่ามันถูกตัดแต่งเป็นทรง กิ่งก้านด้านล่างนั้นถูกตัดออก เหลือเพียงด้านบนเป็นพุ่มไสว งดงามยิ่งนัก

ที่ใต้พุ่มสนนั้นมีศาลาอยู่หลังหนึ่ง ในศาลามีโต๊ะน้ำชาที่ทำจากหยกขาวในราชวงศ์ฮั่น บนโต๊ะนั้นมีชุดน้ำชาวางอยู่ หนิงซือเหยียนคงมักมาดื่มชาที่นี่เป็นประจำ

ตรงข้ามกับศาลานี้มิใช่ภูเขาจำลอง แต่ทว่าคือ…พื้นที่รกร้าง !

“จวนหลักมิได้มอบให้เถ้าแก่ฮวา ดังนั้นที่แห่งนี้จึงค่อนข้างสะอาดบริสุทธิ์”

หนิงซือเหยียนพาพวกเขาทั้งหลายมานั่งยังศาลา “ให้คนไปทำความสะอาดเรือนได้ ส่วนห้องมากมายเช่นนี้จะจัดการเยี่ยงไร เชิญท่านจัดการได้ตามความต้องการ”

เรื่องเหล่านี้ฟู่เสี่ยวกวนมิจำเป็นต้องใส่ใจ หยูเวิ่นหวินและต่งชูหลานเห็นเรือนที่งดงามและกว้างขวางเพียงนี้เข้า พวกนางดูตื่นเต้นยิ่งกว่าฟู่เสี่ยวกวนเสียอีก

ที่แห่งนี้คือบ้านของพวกเขาในเมืองกวนหยุน !

เรื่องของที่อยู่อาศัยนั้น โดยมากสตรีมักจะให้ความสำคัญกว่าบุรุษทั้งหลาย ดังนั้นสตรีทั้งสองนางจึงพาบ่าวรับใช้สามคนออกจากศาลาแห่งนี้ไป ซูซูครุ่นคิดและได้ติดตามพวกนางไป ส่วนจะไปที่ใดนั้น หาได้เกี่ยวกับฟู่เสี่ยวกวนไม่

“บัดนี้ท่านคือเจ้าของจวนนี้แล้ว ดังนั้นชานี้ท่านเชิญต้มเองเถิด ข้าขอดื่มสุรา”

ฟู่เสี่ยวกวนเผยอปากขึ้น เขามิได้ทำท่าทีเกรงใจ กลับหันไปชงชาแล้วเอ่ยว่า “ที่ราบสูงเช่นนี้ มิเหมาะสมแก่การเลี้ยงเป็ดหยวนหยาง”

หนิงซือเหยียนดื่มสุราเข้าไป จากนั้นเลิกคิ้วขึ้นแล้วกล่าวว่า “ข้าหาได้รู้ไม่ เพิ่งได้ยินหนิงฝาเทียนกล่าวว่า ท่านแม่เลี้ยงเป็ดหยวนหยางคู่นั้นแต่ได้ตายไปแล้ว นางเศร้าโศกเป็นเวลานาน ต่อมาจึงได้มีภาพของเป็ดหยวนหยางผู้โศกากำเนิดขึ้น…”

เขาเงยหน้าขึ้นมองดูฟู่เสี่ยวกวน “การที่ข้ามารอท่านอยู่ที่แห่งนี้ เหตุผลที่แท้จริงคือต้องการขอร้องให้ท่านประพันธ์กวีให้กับข้าสักหนึ่งบท”

เรื่องนี้ฟู่เสี่ยวกวนเคยได้ยินอู๋หลิงเอ๋อร์เอ่ยถึงเมื่อคราอยู่จวนชิงเสียนเมืองฝานหนิง ในตอนนั้นเหยียนหรูยวี่ได้บรรจงวาดภาพนั้นออกมาจากใจสุดความสามารถ และต้องการประพันธ์กวีแก่ภาพนี้สักบท แต่สุดท้ายแล้วก็ยังมิได้เขียน กลับมาจากไปเสียก่อน

ฟู่เสี่ยวกวนรินน้ำชาลงในแก้ว แล้วยื่นออกไปด้านหน้า “ขอข้าดูภาพนั้นสักหน่อยเถิด”

เขามิได้ปฏิเสธการประพันธ์กวีแก่ภาพนี้ เนื่องจากเดิมทีภาพนี้ก็มีชื่อเสียงมากยิ่งนัก ควรคู่กับกวีของเขา

หนิงซือเหยียนคาดมิถึงว่าฟูเสี่ยวกวนจะตอบรับง่ายดายถึงเพียงนี้ เขาตกตะลึงไปหลายอึดใจ จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินไปทางห้องหนังสือ เมื่อเขาเดินกลับออกมาในมือถือม้วนภาพติดมาด้วยม้วนหนึ่ง

เขาเปิดม้วนภาพนั้นออกมาแขวนไว้ที่ใต้ชายคาศาลา

ฟู่เสี่ยวกวนถูกภาพนั้นดึงดูดเข้าชั่วขณะ

ดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวอันสดใส หมอกจาง ๆ ปกคลุมทะเลสาบจิ้งหู ที่นั่นมีเป็ดหยวนหยางผู้โดดเดี่ยวสองตัวแอบอิงกัน แต่หากมองดี ๆ จะพบว่ามีตัวหนึ่งหลับตาอยู่ หัวของมันลอยอยู่บนพื้นผิวน้ำ เป็ดหยวนหยางอีกตัวหนึ่งกางปีกออกเพื่อปกป้องเป็ดหยวนหยางอีกตัวหนึ่งที่จากไปแล้ว

ดวงตาของเป็ดหยวนหยางตัวที่ยังมีชีวิตอยู่นี้บ่งบอกถึงความเศร้าโศก เปลือกตาของมันเปิดอยู่เพียงครึ่งหนึ่ง ทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกว่าชีวิตของมันริบหรี่เข้าเต็มที

หัวของเป็ดหยวนหยางทั้งสองนั้นเคียงคู่กัน ฟู่เสี่ยวกวนมองไปราวกับได้เห็นเป็ดหยวนหยางตัวนี้มีชีวิต

ความรู้สึกโศกเศร้าที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาตินี้ ราวกับว่าพวกมันออกมาจากภาพวาด ทำให้ผู้ที่มองดูภาพวาดนี้ตกเข้าสู่ห้วงของอารมณ์

ซูโหรวหยุดการปักผ้าลงทันใด นางมองไปที่ภาพด้วยความตกตะลึง ดวงตาของนางมีน้ำตาไหลรินลงมา

นั่นคือความภักดีต่อความรัก นั่นคือความภักดีต่อกันตลอดชีวิต !

ฟู่เสี่ยวกวนสูดลมหายใจเข้า จากนั้นละสายตามองมายังพุ่มสน แสงอาทิตย์ที่เล็ดลอดมามิได้กระทบกับใบหน้าของเขา แต่กลับผสมผสานกับชายคาทำให้เกิดเป็นเงา

“ข้าจะกล่าว ท่านโปรดเขียนตาม ! ”

หนิงซือเหยียนตกตะลึงขึ้นอีกครา เขาคิดมิถึงว่าฟู่เสี่ยวกวนจะประพันธ์ได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ เขาเดินไปยังห้องหนังสืออย่างรวดเร็ว จากนั้นวิ่งกลับมาพร้อมกับพู่กันและหมึกในมือ

“ท่านกล่าวมาเถิด ข้าจะเขียนตาม ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนยังคงมองขึ้นไปตามช่องว่างของกิ่งสน มองเห็นท้องฟ้าสีคราม จากนั้นก็ค่อย ๆ เอ่ยออกมาว่า