นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 307

ตอนที่ 307 คนเฝ้าประตู

อู๋หลิงเอ๋อร์นั่งลงตรงข้ามกับฟู่เสี่ยวกวน สายตามองไปที่ภาพวาดนั้นอีกครา จิตใจก็กลับมาสงบดังเดิม

นางย่อมมิไล่ตาม ส่วนเรื่องของผลลัพธ์…แน่นอนว่าผลลัพธ์ย่อมสำคัญ แต่ก็มิสามารถบีบบังคับเขาได้

หากเขามิชอบ อย่างน้อยตนเองก็เคยรัก

ขณะนั้นเองหนิงซือเหยียนถึงได้โค้งคำนับฟู่เสี่ยวกวน

“นี่คือความปรารถนาอันยาวนานเพียงหนึ่งเดียวของมารดาข้า ได้รับบทกวีนี้จากเจ้า ก็ถือว่าได้เติมเต็มให้แก่กันแล้ว ข้าก็มิได้กังวลอีกต่อไป ข้าเพิ่งจะค้นพบในตอนนี้ว่าตนไร้ที่ไป เยี่ยงนั้น…ให้ข้าเป็นคนเฝ้าประตูที่นี่ให้เจ้าดีหรือไม่ ? ”

เหมือนจะกังวลว่าฟู่เสี่ยวกวนจะไม่เห็นด้วย เขาจึงสำทับอีกหนึ่งประโยค “มีข้าคอยเฝ้าประตูอยู่ บัณฑิตราชวงศ์อู๋เหล่านั้นมิกล้าเข้ามารบกวนความสงบของเจ้าเป็นแน่”

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกดีใจขึ้นมาฉับพลัน ฝีมือของคนผู้นี้ยอดเยี่ยมมากยิ่งนัก เขาพ่ายแพ้ให้แก่บิดาของเขาเพียงแค่ครึ่งกระบี่เท่านั้น !

บิดาของเขาคือผู้มีฝีมือระดับสูงขั้นหนึ่ง เยี่ยงนั้นเขาก็ย่อมเป็นผู้มีฝีมือระดับสูงขั้นหนึ่งเช่นกัน

มีคนเฝ้าประตูเยี่ยงนี้อยู่หนึ่งคน ทั้งยังสามารถเขย่าขวัญเหล่าบัณฑิตที่มายั่วยวนเขาได้ เขาย่อมมิปฏิเสธ

“เจ้ารู้สึกว่าตนเองมิได้รับความเป็นธรรมเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

หนิงซือเหยียนเองก็นั่งลง และดื่มสุราหนึ่งอึก “ข้ามิเคยรู้สึกว่าตนเองมิได้รับความเป็นธรรมมาก่อน มิว่าจะเมื่อก่อน หรือในตอนนี้”

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดชั่วครู่ และเอ่ยถามว่า “บิดาของเจ้า…เขาไปอยู่ที่ใดแล้ว ? ”

หนิงซือเหยียนเงียบไปชั่วขณะ “หลังจากที่ขายเรือนหลังนี้ทิ้งไป เขากล่าวว่าเขาจะไปชางฮ่าย”

“ไปทำอันใดที่ชางฮ่าย ? ”

หนิงซือเหยียนแค่นหัวเราะ และยกสุราขึ้นดื่มอีกหนึ่งอึก “ในชางฮ่ายมีภูเขาลั่วเหมยอยู่ กล่าวกันว่าเทพบู๊โหยวเป่ยโต้วพักอยู่ที่นั่น เขาอยากไปท้าสู้กับโหยวเป่ยโต้วเสียหน่อย”

ดวงตาของฟู่เสี่ยวกวนเบิกกว้าง โหยวเป่ยโต้วปรมาจารย์ผู้แข็งแกร่ง แต่หนิงฝาเทียนเป็นเพียงยอดฝีมือขั้นหนึ่งเท่านั้น… “เขาต้องการจะปะทะกับปรมาจารย์เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

หนิงซือเหยียนพยักหน้าน้อย ๆ “เป็นไปได้ และก็อาจจะถึงตายได้ ! ”

ทันใดนั้นซูเจวี๋ยก็ขยับหมวก กระบี่ไม้ที่อยู่ด้านหลังของเขาสั่นขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง

ซูโหรวชำเลืองมองซูเจวี๋ยอย่างพินิจพิจารณา กระบี่ไม้เล่มนั้นของซูเจวี๋ยถึงได้สงบลง

…..

ฟู่เสี่ยวกวนและคณะได้พำนักลงที่นี่ เขารู้สึกว่านามของเรือนชิงเสียนนั้นมิค่อยเหมาะสม คำว่าเสียนนั้นมีความหมายว่ามีเวลาว่าง แต่เขามิได้ว่างเสียหน่อยแต่กลับยุ่งมากยิ่งนัก และอีกทั้งยังเคยเปิดสถานที่แห่งนี้เป็นหอนางโลมอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนชื่อสถานที่นี้ไปเป็นคฤหาสน์จิ้งหูดังเดิม

นามนี้ยิ่งใหญ่ ฟังแล้วดูเป็นชนชั้นสูง เพียงแค่นามนี้ถูกเขียนไว้บนก้อนหินเท่านั้น เขาคิดว่าเขาจะสร้างซุ้มโค้งขึ้นที่ด้านนอกนั่น แต่ก็คิดอีกว่าตนเองก็มิได้อยู่ที่นี่เป็นเวลานานเท่าใด และ…หากแพ้ในงานชุมนุมวรรณกรรม คฤหาสน์หลังนี้ก็จะตกเป็นของผู้อื่นไป

ส่วนอู๋หลิงเอ๋อร์ได้ออกไปแล้ว กล่าวว่ายังมีธุระต้องจัดการในพระราชวัง ฟู่เสี่ยวกวนอดที่จะอยากให้นางมีธุระเพิ่มอีกมิได้ เขามิอยากคิดถึงอู๋หลิงเอ๋อร์แล้ว พอคิดมากไปก็ปวดหัว

ต่งชูหลานและหยูเวิ่นหวินเก็บกวาดที่พักเล็กน้อย เมื่อแบ่งห้องดีแล้ว พวกนางก็มิได้วางแผนหาซื้อสาวรับใช้จากนายทุน เหตุผลเช่นเดียวกัน เยี่ยงไรแล้วที่นี่ก็คือราชวงศ์อู๋ มิใช่รากเหง้าของพวกนาง