นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 310

เมื่ออาทิตย์อัสดง

ฝูงนกกาต่างพากันบินกลับรังนอน

บัดนี้ทะเลสาบสือหลี่สงบนิ่ง ผิวน้ำใสสะท้อนเงาราวกระจก

แสงจันทร์ครึ่งเสี้ยวกระทบมายังหอจิ้นสุ่ย

เดิมทีนี่คือค่ำคืนอันเงียบสงบ ราวกับภาพแห่งจินตนาการในบทกวี

แต่ทว่าการต่อสู้ ณ หน้าหอจิ้นสุ่ยกลับทำให้ภาพอันละมุนละไมนี้กลายเป็นฉากเข่นฆ่าที่แสนโหดร้ายไปเสียแล้ว

มองไปยังสภาพที่ปรากฏเบื้องหน้านี้ ฟู่เสี่ยวกวนได้แต่พึมพำอยู่ในใจว่า พวกเขาต่างหากที่น่าสลด ข้ามิเกี่ยวข้องอันใดเลย

ดาบของจั่วซีสุ่ยเปล่งแสงอันเยือกเย็นในยามพระอาทิตย์ตก เขาราวกับลอยลงมาจากท้องฟ้า ดาบที่ส่องแสงออกมาลอยพุ่งเข้าไปรวดเร็วคล้ายกับดาวตก อีกเพียงนิดหนึ่งก็ถึงตัวฟู่เสี่ยวกวนแล้ว

ฟู่เสี่ยวกวนรีบนำมือออกมาจากแขนเสื้อแล้วจับไปที่ปืนกระบอกนั้น

ซูเจวี๋ยใช้ดาบสลัดดาบทั้งสองที่กีดขวางเขาอยู่ จากนั้นกำลังจะพุ่งเข้าไปคุ้มกัน

ต่งชูหลานและหยูเวิ่นหวินหน้าซีดเผือด พวกนางกำลังจะวิ่งเข้าไปหาฟู่เสี่ยวกวนเพื่อใช้ตัวกำบังดาบที่ราวกับตกลงมาจากสวรรค์นั่น

ซูซูง้างดีดสายพิณเล็งไปยังดาบนั้น

ซูโหรวหยิบเข็มปักผ้าสะบัดออก กำลังจะปักไปยังดาบนั้นเช่นกัน

บัณฑิตทั้งหลายต่างตกตะลึง แต่ทว่าท่าป๋ายวนกับเยียนหานหวี่ยิ้มเยาะออกมาตรงมุมปาก ครานี้คงจะมิรอดเป็นแน่ เจ้าจงตายไปเสีย ! เขาผู้นี้เป็นถึงนักดาบฝีมือระดับหนึ่ง เจ้าเป็นเพียงระดับสามขั้นต้นเท่านั้น จะเอาสิ่งใดมาสู้ ?

เกาหยาเน่ยมองไปยังดาบที่พวยพุ่งมานั้นแล้วใจหาย ให้ตายสิ ! หากฟู่เสี่ยวกวนถูกดาบนี้ฟันเสียจนชีวิตมลาย เขาจะทำเยี่ยงไร ?

แต่เขาก็นึกขึ้นได้ว่า ทั้งสามคนนี้เสด็จพ่อเป็นผู้ประทานมาให้ อีกทั้งมิเคยกล่าวถึงประวัติความเป็นมา หากทั้งสามคนนี้ปลิดชีพฟู่เสี่ยวกวนจริง ๆ คาดว่าเสด็จพ่อคงจะวางแผนการไว้ล่วงหน้าแล้ว

ดังนั้นเขาจึงได้วางใจลงแล้วมองไปยังทะเลสาบสือหลี่ เหตุใดพวกหน่วยสอดแนมจึงยังมิมา ?

เขาเพียงแค่คิด แล้วหันความสนใจไปยังดาบนั่น

เขามั่นใจยิ่งว่าฟู่เสี่ยวกวนจะต้องตายหรือไม่ก็สาหัสเป็นแน่ ใครให้เจ้าแย่งชิงกับข้ากันเล่า ที่นี่คือเมืองกวนหยุนเป็นถิ่นของข้า ต่อให้เจ้าเป็นมังกรมาจากที่ใดก็จงเจียมตน แม้แต่เป็นราชสีห์ก็ควรเก็บกรงเล็บของตนเอาไว้ !

น่าเสียดายแท้ ๆ เจ้าหมอนี่ประพันธ์กวีได้มิเลวเลย ต่อจากนี้คงจะมิได้ยินกวีที่ไพเราะเช่นนี้แล้ว

แต่ทว่า ! ในฉากต่อมาเขาก็ต้องเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง !

คล้ายมีลูกชิ้นลูกโตกลิ้งลงมาจากหลังคาของหอจิ้นสุ่ย !

ลูกชิ้นมนุษย์ !

ขนาดพอดีกับโม่หิน !

ร่างกายของเขาอ้วนใหญ่กว่าเกาหยาเน่ยสามเท่า !

เขาม้วนตัวกลิ้งลงมาด้วยความเร็ว และใกล้เข้ามายังหอจิ้นสุ่ยทุกครา คล้ายกับจะกลิ้งลงมาตกลงบนหัวของฟู่เสี่ยวกวน จากนั้นวินาทีที่เขาแผ่ร่างกายออกมา เป็นจังหวะที่ดาบของจั่วซีสุ่ยกำลังจะพุ่งแทงฟู่เสี่ยวกวนพอดี เขายื่นมืออ้วนกลมขนาดเท่ากับใบต้นปาล์มออกมา

มือนี้ไม่ว่ามองเยี่ยงไรก็ดูเชื่องช้า แต่ทว่ากลับว่องไวยิ่ง

พริบตาเดียว นิ้วมือทั้งสองของเขาก็ยื่นออกมาคีบรับดาบนั้นเอาไว้

ชายอ้วนผู้นั้นลงมาสู่พื้นธรณี แต่จั่วซีสุ่ยยังคงลอยอยู่บนชั้นบรรยากาศ

เมื่อมองไปจะเห็นเป็นว่า ชายอ้วนนั่นคีบดาบของจั่วซีสุ่ยเอาไว้ แล้วยกจั่วซีสุ่ยให้ลอยขึ้นกลางอากาศ

จั่วซีสุ่ยขยับดาบ นิ้วทั้งสองของชายอ้วนท้วมจึงได้ปล่อยออกแล้วดีดนิ้วไปยังดาบเล่มนั้น “ติ๊ง… ! ” เสียงดังกังวาน จากนั้นก็พบว่าจั่วซีสุ่ยได้ตีลังกาลอยกลับไปแล้วตกลงสู่พื้น

แต่บัดนี้ผ่านไปถึง 3 ปีแล้ว เขายังมิได้เข้าสู่ขั้นปรมาจารย์เลย เพียงแค่ก้าวข้ามเขตประตูเท่านั้น !

เกาหยวนหยวนค่อย ๆ ส่งสายตาไปยังจั่วซีสุ่ยที่อยู่เบื้องหน้า เขากล่าวกับจั่วซีสุ่ยเพียงว่า “เจ้ามิใช่คู่ต่อสู้ของข้า แม่นางเหมยหลี่รักษาตัวจนหายดีแล้วหรือยัง ? นางตกลงกับข้าว่านางจะแต่งงานกับข้า”

ไอหยา !

ฟู่เสี่ยวกวนได้ยินดังนั้นก็นับถือชื่นชมศิษย์พี่รองผู้นี้มากยิ่งขึ้น

แต่เมื่อจั่วซีสุ่ยได้ยินดังนั้นกลับใจคอมิดี

แม้ว่าเหมยหลี่เสวี่ยหงจะเป็นรองผู้อาวุโส แต่นางมิได้อาวุโสตามตำแหน่ง !

นางอายุเพียง 26 ปีเท่านั้น แต่ทักษะกระบี่กลับถึงขั้นสูงสุดแล้ว

เมื่อสามปีก่อนที่เหมยหลี่เสวี่ยหงพ่ายแพ้ มิได้แพ้เพราะวิชากระบี่กำลังภายใน แต่แพ้เพราะร่างอ้วนกลมของเจ้าเกาหยวนหยวนนี่ต่างหาก

เขายังจำได้ขึ้นใจว่ากระบี่สุดท้ายที่พุ่งแทงออกไปนั้น เหมยหลี่เสวี่ยหงแทงทะลุเข้าบริเวณท้องของเกาหยวนหยวนอย่างชัดเจน มิมีผู้ใดคาดคิดว่ากระบี่มิได้แทงเข้าไป แต่ถูกไขมันที่หน้าท้องของเขาหนีบเอาไว้ จึงทำให้เหมยหลี่เสวี่ยหงมิสามารถชักกระบี่กลับได้ ส่วนเกาหยวนหยวนกลับพุ่งไปเบื้องหน้า…

เหมยหลี่เสวี่ยหงถูกไขมันชิ้นโตนั้นกดทับทั้งร่าง จนสุดท้ายก็แทบหายใจมิออก

นี่คือเรื่องที่เหมยหลี่เสวี่ยหงรู้สึกอับอายมากที่สุดในชีวิตของนาง ดังนั้นนางจึงปิดตนเองและใช้ชีวิตเงียบ ๆ เดิมทีคาดว่าเป็นเพราะต้องการจะแก้แค้น แต่เมื่อเกาหยวนหยวนกล่าวว่ารองอาวุโสสัญญาจะแต่งงานกับเขา ทำให้จั่วซีสุ่ยยากที่จะจินตนาการเสียจริง

ฟู่เสี่ยวกวนก็เช่นกัน…

ทันใดนั้นเอง ก็มีใครบางคนปรากฏขึ้นมา

เมื่อเขาผู้นั้นร่อนลงสู่พื้น ก็มองเห็นท่าทางอันหยิ่งยโสของเขา

เขายืนกวาดมองไปอย่างเยือกเย็นแล้วตะโกนออกมาว่า “ผู้ใดคือเกาหยาเน่ย ? หน่วยสอดแนมของเจ้าถูกข้าจัดการเสียจนสิ้นซากแล้ว บิดาเจ้าเรียกให้กลับบ้านไปกินข้าวรีบกลับไปเสีย ! ”