นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 318

ตอนที่ 318 ร่องรอยแห่งอดีต

ยามที่มารดาของเจ้าสิ้นใจไป ได้ฝากอะไรไว้กับเจ้าหรือไม่ ?

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักลงชั่วครู่ แล้วเดินตามจักรพรรดิเหวินไปยังต้นสนเก่าแก่ต้นนั้น เมื่อคิดไปคิดมา เขาก็รู้สึกว่าความทรงจำของเขามีข้อมูลของสวี่หยุนชิงเพียงน้อยนิด นอกเหนือจากที่นางได้ทิ้งเขาไว้กับพ่อแล้ว อย่างอื่นก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษ

แม้ว่าท่านแม่จะทิ้งบางสิ่งไว้ให้เขา แล้วเกี่ยวข้องอันใดกับองค์จักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู๋กันเล่า ?

ทั้งสองคนนั่งลงที่โต๊ะหมากรุก จากนั้นก็มีบ่าวยกน้ำชาและของว่างมาวางให้

“เมื่อคราที่ท่านแม่จากไป กระหม่อมนั้น…มีอายุเพียงหกปี เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วยิ่งนัก บัดนี้ล่วงเลยมาได้สิบปีแล้ว หากจะกล่าวถึงสิ่งของ ท่านแม่มิได้ทิ้งสิ่งใดให้กระหม่อมเลย”

จักรพรรดิเหวินยิ้มออกมาอย่างสิ้นหวัง “ตราหยกนั่น นางก็มิได้ทิ้งไว้ให้เจ้าเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“มิมีพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเองได้คล้องตราหยกไว้อันหนึ่ง แต่เป็นของคู่หมั้นของกระหม่อมนามว่าเยี่ยนเสี่ยวโหลว นางให้ไว้ก่อนข้าจะออกเดินทาง…ฝ่าบาท เหตุใดท่านแม่จึงต้องทิ้งตราหยกไว้ให้กระหม่อมกัน ? ฝ่าบาททรงรู้ได้เยี่ยงไรว่านางมีตราหยก ? ”

“ไท่เหอปีที่สี่สิบ งานกวีหลานถิงจี๋เทศกาลไหว้พระจันทร์แห่งราชวงศ์หยู ในตอนนั้นข้ายังเป็นองค์รัชทายาท ปีนั้นข้าได้เดินทางไปยังราชวงศ์หยูพร้อมกับเหวินสิงโจว ข้าได้พบกับแม่ของเจ้าที่หลานถิงจี๋…”

ท่าทางของจักรพรรดิเหวินราวกับได้ย้อนไปในความทรงจำเก่า ๆ สายตาของเขามองทอดยาวออกไปในทะเลหมอก บัดนี้แววตาของเขาหาได้มีความน่าเกรงขามของจักรพรรดิหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย แต่กลับกลายเป็นความทรงจำในรักแรก

“สวี่หยุนชิงเป็นความเจ็บปวดที่ทรมานที่สุดในชีวิตข้า ! ”

“นางงดงามราวเทพธิดา ความสามารถของนางก็มากมายเสียจนทำให้ข้านับถือมาจนบัดนี้”

“หลังจากงานกวีในเทศกาลไหว้พระจันทร์สิ้นสุดลง เดิมทีข้าควรเดินทางกลับมายังราชวงศ์อู๋ แต่ข้าได้อยู่ต่อที่นั่นเนื่องจากสวี่หยุนชิง ข้าได้เข้าศึกษา ณ สำนักศึกษาจี้เซี่ยด้วยกันกับนาง”

“ข้าเป็นรัชทายาทของราชวงศ์อู๋ จึงได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หยูองค์ก่อน และกล่าวถึงความในใจที่มีต่อแม่นางสวี่หยุนชิง และต้องการขอพระกรุณาจากฮ่องเต้ให้ทรงช่วยสู่ขอแม่นางสวี่หยุนชิง ตามธรรมเนียมของราชวงศ์หยู”

“ข้าได้ศึกษา ณ สำนักศึกษาจี้เซี่ยเป็นเวลาครึ่งปี ตอนนั้นเป็นเวลาที่งดงามที่สุดในชีวิตของข้า”

“สวี่หยุนชิงมิรู้ว่าข้าเป็นรัชทายาทของราชวงศ์อู๋ พวกเราทั้งสองคนได้คบหากัน ในสำนักศึกษาจี้เซี่ยและสวนต้นสาลี่แห่งเกาะชิงโยวล้วนเต็มไปด้วยความทรงจำของเราสองคน แม่ของเจ้ากล่าวว่าที่สวนต้นสาลี่นั้นงดงามยิ่ง ทุกปีในเดือนสามดอกสาลี่จะผลิบาน ทำให้เกาะชิงโหยวนั้นคล้ายกับมีหิมะตกลงมา น่าเสียดายที่ตอนนั้นเป็นเดือนแปดจึงมิมีให้เห็น แต่ก็ได้กินสาลี่ไปไม่น้อย”

ฝ่าบาททรงหันมามองฟู่เสี่ยวกวนแล้วตรัสด้วยท่าทางจริงจังว่า “เจ้าจงจำไว้ สาลี่ เป็นผลไม้ที่มิควรแบ่งกันกิน ! ”

“เราทั้งสองชมเมฆหมอกในยามเช้าด้วยกัน และร่วมชมอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าในยามเย็น”

“ในตอนนั้นข้าคิดว่านางจะต้องได้เป็นชายาของรัชทายาทเป็นแน่ เดิมทีข้าคิดว่าทุกสิ่งได้กำหนดไว้เรียบร้อยแล้ว แต่คาดมิถึงว่าเมื่อท่านพ่อของสวี่หยุนชิงรู้เข้าว่าข้าเป็นองค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์อู๋ เขาก็ปฏิเสธการสู่ขอจากข้าทันที”

“ข้าได้เดินทางไปยังจวนสวี่ด้วยตนเอง แต่กลับถูกเขาขับไล่ตั้งแต่หน้าประตู ข้าได้อยู่ที่เมืองจินหลิงอีกหลายวันทีเดียว แต่ก็มิได้แม้แต่เข้าไปในจวนสวี่”

ฟู่เสี่ยวกวนอ้าปากค้าง มีบางอย่างมิถูกต้อง !

เขาเคยได้ยินไทเฮาเล่าว่าจักรพรรดิเหวินเคยเดินทางมาร่วมงานกวีในปีไท่เหอที่สี่สิบ จักรพรรดิเหวินเคยเดินทางมายังเมืองจินหลิงจริง ๆ และเคยเข้าศึกษาที่สำนักศึกษาจี้เซี่ยถึงครึ่งปี

แต่พระนางมิเคยเล่าว่า จักรพรรดิเหวินและท่านแม่ของเขาเคยพบรักกันมาก่อน !

ไทเฮาทรงเคยตรัสว่า นางประสงค์ให้ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันอภิเษกกับสวี่หยุนชิง แต่ฮ่องเต้องค์ก่อนมิเห็นด้วย คาดว่าในตอนนั้นจักรพรรดิเหวินได้กล่าวเรื่องความรู้สึกของตนแก่ฮ่องเต้องค์ก่อนแล้ว เหตุนี้จึงทำให้สูญเสียโอกาสอภิเษกกับสวี่หยุนชิงไป

หากคำกล่าวของจักรพรรดิเหวินเป็นจริง หมายความว่าในตอนนั้นสวี่หยุนชิงมิได้ชอบพอฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน และแน่นอนว่ามิได้ชอบพอเยี่ยนซือเต้าและต่งคังผิงซึ่งเป็นผู้มีความสามารถแห่งราชวงศ์หยูด้วยเช่นกัน

เช่นนั้นท่านพ่อ…ชายอ้วนผู้นั้นรับบทเป็นอะไรกัน ?

หรือเขาจะเป็นตัวสำรองกัน ?

“ในตอนนั้นข้าได้มอบตราหยกให้แก่แม่ของเจ้าเอาไว้ มันมีลักษณะมิเหมือนหยกอื่น เพราะมันเป็นหยกเลือด พบเพียงแค่ในราชวงศ์อู๋เท่านั้น ตราหยกนั้นมีชื่อของข้าและแม่ของเจ้าสลักไว้อยู่ ดังนั้นจึงเป็นตราหยกที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลก”

“กระหม่อมมิเคยเห็นจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิเหวินถอนหายใจออกมายาว ๆ “หากเจ้ามิเคยเห็น นั่นหมายความว่านางมิให้อภัยข้าจนกระทั่งจากไป ! ”

เนื้อความที่บันทึกไว้ ในไท่เหอปีที่สี่สิบเอ็ด ได้พบเข้ากับสวี่หยุนชิง ซึ่งหมายความว่าเมื่อจักรพรรดิเหวินกลับมายังราชวงศ์อู๋ในปีที่สอง…ชายอ้วนผู้นั้นก็เข้ามาแทรกกลางเยี่ยงนั้นหรือ ?

“เมื่อข้ากลับไปยังจวนสวี่อีกครา ท่านพ่อขอสวี่หยุนชิงได้ให้ข้าเข้าไปด้านในจวน แต่ก็มิเห็นด้วยกับการสู่ขอของข้า”

ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ “เพราะเหตุอันใดกัน ? ”

“เนื่องจากข้าเป็นคนของราชวงศ์อู๋ และอีกทั้งข้ายังเป็นถึงจักรพรรดิองค์ต่อไป ! ”

เพราะเหตุนี้จักรพรรดิเหวินจึงมิได้แต่งงานกับสวี่หยุนชิง ทำให้นางโมโหและประชดประชันด้วยแต่งงานกับฟู่ต้ากวนผู้นั้นหรือ ?

ถ้าเช่นนั้นที่อาจารย์หูแห่งหงซิ่วจาวเคยกล่าวไว้คงจะถูกต้องแล้ว ว่าสวี่หยุนชิงมิได้รักฟู่ต้ากวนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว !

ท่านพ่อช่างน่าสงสารเสียจริง มีภรรยางดงามถึงเพียงนั้น แต่มิเคยได้รับความรักจากนางเลย น่าหดหู่ยิ่ง !

“ดังนั้น เรื่องนี้จบลงเพียงเท่านี้หรือพ่ะย่ะค่ะ ? ”

แต่เรื่องมิได้จบลงเพียงเท่านี้

“เมื่อคราชื่อเสียงของเจ้าเลื่องลือไปทั่วราชวงศ์อู๋ ข้าจึงได้ให้คนไปตรวจสอบข้อมูลของเจ้า จึงได้รู้ว่าเจ้าคือบุตรชายของสวี่หยุนชิง ข้า…ความรู้สึกของข้านั้นซับซ้อนไปหมด”

“หากเจ้าเกิดในราชวงศ์อู๋ก็คงจะดี ข้าจะมอบตำแหน่งขุนนางชั้นหนึ่งให้แก่เจ้า แน่นอนว่าแม้เจ้าจะเป็นคนในราชวงศ์หยู ข้าสัญญาว่าจะมิให้เกิดเรื่องเช่นเดียวกับเมื่อคืนนี้อีก”

มองไปแล้วจักรพรรดิเหวินนับเป็นผู้ให้ความสำคัญกับความรู้สึกมากเสียทีเดียว

ในฐานะจักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู๋ ในเมื่อเขาเอ่ยปากรับคำกับฟู่เสี่ยวกวนเช่นนั้น ในเมืองกวนหยุนคงมิมีผู้ใดกล้าหาเรื่องฟู่เสี่ยวกวนอีก

นับเป็นที่พึ่งกำบังที่ดีทีเดียว

ในขณะที่เขากำลังจะเอ่ยขอบคุณ คาดมิถึงว่าจักรพรรดิเหวินได้กล่าวขึ้นมาอีกว่า “องค์ชายสี่แห่งราชวงศ์หยูนั้นจ้องจับตาจัดการเจ้าอยู่ เจ้ามีความสนใจจะอยู่ในราชวงศ์อู๋ต่อไปหรือไม่ ? ที่ราชวงศ์หยูนั้นอันตรายเกินไป อีกทั้งข้ามิอาจปกป้องเจ้าได้ เจ้าว่าเยี่ยงไร ? ”