นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 328

ตอนที่ 328 ยืมกระบี่ใช้สักหน่อย

“ข้าให้เจ้าไปแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เยียนหานยวี่หดขาที่ก้าวออกไปกลับมา เขามองดูฟู่เสี่ยวกวนด้วยอาการใจสั่น

เขาสูงกว่าฟู่เสี่ยวกวนมาก อีกทั้งยังแข็งแกร่งกว่าฟู่เสี่ยวกวนอีกเป็นเท่าตัว แต่เหตุใดเมื่ออยู่ต่อหน้าฟู่เสี่ยวกวนแล้ว เขาจึงกลายเป็นลูกแกะน้อยไปได้

แม้แต่ตอนนี้ที่เขาจะท้าประลองกับฟู่เสี่ยวกวน แม้แต่ความกล้าหาญที่จะชักดาบออกมายังมิมี จะต่อสู้กันได้เยี่ยงไร ?

ผ่านไปชั่วครู่ เขาพบว่าฟู่เสี่ยวกวนมิได้สนใจเขา จึงได้วางใจลงบ้างแล้วเล็กน้อย เขาได้แต่นึกในใจว่าตนเองเป็นถึงองค์ชายหกแห่งแคว้นอี๋ บุตรชายพ่อค้าที่ดินแห่งเมืองหลินเจียงจะทำอันใดเขาได้กัน ?

หากเขาเป็นอะไรไปแม้แต่เพียงเล็กน้อย แค่เขียนจดหมายไปยังแคว้นอี๋ ก็ยิ่งเป็นเหตุผลอันดีสำหรับการเข้าโจมตีแคว้นหยู และหากกองทัพของแคว้นอี๋บุกเข้าไปถึงเมืองหลานหลิงเมื่อใด ก็เป็นเวลาที่ฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หยูจะตัดศีรษะของฟู่เสี่ยวกวนผู้นี้เสีย

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจแน่วแน่มิลังเลอีกต่อไป

“ข้าจะไปบัดนี้ เจ้าจะทำอันใดได้”

ฟู่เสี่ยวกวนมองไปยังใบหน้าของเยียนหานยวี่ เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วเบ้ปากพร้อมกับเอ่ยว่า “เจ้านี่ โง่เง่าเสียจนมิอาจรักษาได้แล้วอย่างแท้จริง เจ้าลองก้าวออกไปสักก้าวดูสิ ! ”

ลองดูก็ลองดู จะทำอันใดข้าได้เยี่ยงนั้นหรือ ?

แต่ทว่าเมื่อตกอยู่ในเป้าสายตาของฟู่เสี่ยวกวน เขากลับพบว่าตนมิอาจก้าวขาออกไปได้ !

ข้าเป็นอันใดไปกัน ?

ข้ากลัวเจ้าหมอนี่เยี่ยงนั้นหรือ ?

มิใช่ !

ข้ามีเลือดเนื้อเชื้อไขอันสูงส่งของแคว้นอี๋ ข้าจะมาเกรงกลัวพ่อค้าที่ดินต่ำต้อยเช่นนี้ได้เยี่ยงไรกัน ?

ข้าจะต้องปกป้องศักดิ์ศรีของแคว้นอี๋ !

ข้า…ข้าจะไป !

เขาก้าวขาออกไปเบื้องหน้า ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะขึ้นมาทันใด เสียงหัวเราะของเขาทำให้หัวใจของเยียนหานยวี่สั่นสะท้าน แต่ทว่าฟู่เสี่ยวกวนกลับหันหลังเดินจากไป

จริงดังคาด !

เจ้าหมอนี่เพียงแค่ขู่ให้เขาตกใจเท่านั้น จะกล้าลงมือได้เยี่ยงไร ?

ดังนั้นเยียนหานยวี่จึงก้าวออกไปเป็นก้าวที่สอง เขาหันหลังกลับไปแล้วเดินเข้าไปหาผู้มีความสามารถทั้งสองที่ติดสอยห้อยตามเขามาด้วย

เขาเดินไปอย่างช้า ๆ แต่กลับได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลังว่า “ขอยืมกระบี่เจ้าใช้สักหน่อยได้หรือไม่ ? ”

เสียงนี้เป็นเสียงของฟู่เสี่ยวกวนที่เขาคุ้นเคยดีเสียยิ่งกระไร จะยืมกระบี่ใช้เยี่ยงนั้นหรือ ? กระบี่ของผู้ใด ? เอาไปทำอันใดกัน ?

คำถามสามข้อปรากฏขึ้นมาในสมองของเขาทันทีเมื่อเสียงนั้นเอ่ยจบลง เนื่องจากความประหลาดใจจึงได้หันหลังกลับไปมอง พบว่าหนิงซือเหยียนส่งกระบี่ที่ปลิดชีพคนกว่าห้าสิบคนโดยมิมีคราบเลือดติดแม้แต่หยดเดียวส่งไปให้กับฟู่เสี่ยวกวน

แต่ทันใดนั้นฝานเทียนหนิงก็ได้เดินมาหยุดอยู่ข้างกายฟู่เสี่ยวกวน แล้วยื่นมือออกไปจับมือข้างที่ฟู่เสี่ยวกวนถือกระบี่เอาไว้

“หากเจ้าฆ่าเขา เกรงว่าจะนำมาซึ่งความวุ่นวาย”

ฟู่เสี่ยวกวนเข้าใจความหมายของฝานเทียนหนิงดี เขายิ้มแล้วกล่าวว่า “ข้ามิฆ่าเขาหรอก หากเขาตายไปคงเสียดายแย่”

ฝานเทียนหนิงและเยียนหานยวี่ชะงักลง “หมายความว่าเยี่ยงไร ? ”

“ฝานเทียนหนิง เจ้าว่าหากข้าช่วยเขาสักหน่อยให้เขาได้เป็นจักรพรรดิ เป็นความคิดที่ดีทีเดียวใช่หรือไม่ ?

ฝานเทียนหนิงคิดในใจว่า เจ้าทำให้เขาขุ่นเคืองใจแล้วหากเยียนหานยวี่ได้ขึ้นเป็นจักรพรรดิแห่งแคว้นอี๋ จะมิทำให้ราชวงศ์หยูถูกโจมตีหนักกว่าเดิมหรือ ?

แต่ต่อจากนั้นแววตาของเขาก็เป็นประกายแล้วหัวเราะออกมา เพิ่งเข้าใจถึงความหมายของฟู่เสี่ยวกวน

“แคว้นอี๋มีองค์ชายทั้งสิ้น 4 พระองค์ จากความสามารถส่วนตัวขององค์ชายหก จะมีปัญญาขึ้นเป็นจักรพรรดิได้เยี่ยงไร”

“หากข้าฆ่าองค์ชายอีก 3 คนทิ้งเสีย เหลือเยียนหานยวี่ไว้เพียงคนเดียว ต่อให้องค์จักรพรรดิจากแคว้นอี๋ต้องการมีบุตรชายอีก คาดว่าคงมิทันการเสียแล้ว”

“…” ฝานเทียนหนิงจ้องมองฟู่เสี่ยวกวนอย่างเหลือเชื่อ เจ้าหมอนี่บ้าไปแล้วหรือเยี่ยงไร เขาจะมิทำเช่นนั้นจริง ๆ ใช่หรือไม่ ?