นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 343

ตอนที่ 343 หนึ่งดาบไปยังทิศตะวันตก

เมฆหมอกได้บดบังทัศนีย์ภาพของเมืองกวนหยุนจนมิด

และเมฆหมอกก็ได้ปลิวพัดมาปกคลุมภายในตำหนักเจิ้งหยางแห่งนี้เช่นกัน มองดูแล้วราวกับดินแดนแห่งสวรรค์

จักรพรรดินีเซียวยังคงยืนสองมือไพล่หลังอยู่ที่ลานกว้าง ดวงจันทร์และดวงดาราได้ถูกเมฆหมอกที่หนาทึบนี้บดบังไปแล้ว และมิสามารถมองเห็นได้อีกต่อไป

แต่นางยังคงเงยหน้ามองไปยังฟากฟ้าอยู่ดังเดิม ราวกับต้องการทะลุเมฆหมอกนี้ออกไปเพื่อมองเห็นดวงดาวที่สว่างไสว

ทันใดนั้นนางก็ยื่นมือข้างหนึ่งออกไปปัดในเมฆหมอกนี้ ราวกับอยากจะปัดเมฆหมอกที่บดบังสายตาของนางเหล่านี้ให้หายไปเสีย หลังจากนั้นนางก็หลุดยิ้มออกมา…เมืองกวนหยุนที่ใหญ่โตบัดนี้ถูกเมฆหมอกบดบังเสียจนมิด ต้องทำเยี่ยงไรจึงจะลบออกไปได้

นางยื่นมือออกไปกำเมฆหมอกอย่างแผ่วเบา หลังจากนั้นก็ดึงมือกลับมา เมื่อแบมือออก นอกจากสัมผัสที่เย็นชื้นในฝ่ามือ ก็มิมีสิ่งใดอีก

เมฆหมอกที่อยู่เบื้องหน้านี้มีรูปร่างชัดเจน แต่ไร้หนทางจะจับเอาไว้ได้ เยี่ยงนั้น ท้ายที่สุดแล้วเมฆหมอกนี้คือสิ่งใดกัน ?

นางมิชอบให้หมอกปกคลุมเมืองหลวง เพราะนางมิชอบให้มีสิ่งอื่นใดมาบดบังการมองเห็นของนาง และขวางเส้นทางของนาง !

นางโบกแขนเสื้อไปมา แขนเสื้อของนางหมุนตลบอยู่ใจกลางเมฆหมอก ราวกับมังกรตัวยาวที่กำลังโจมตีท้องทะเล ดังนั้นเมฆหมอกจึงม้วนตลบไปมา ไหลวนอย่างเกรี้ยวกราด และโหมซัดขึ้นมา แขนเสื้อของนางแยกออกไปสองทาง คาดมิถึงว่าเมฆหมอกเหล่านั้นจะแปรเปลี่ยนรูปไปตามแขนเสื้อของนาง

ดังนั้น หมอกภายในลานกว้างนี้จึงแบ่งออกไปสองฟาก วิสัยทัศน์ของนางกว้างไกลออกไป แต่ก็ยังมิสามารถมองเห็นดวงดาราบนท้องฟ้าได้ นางสามารถเปิดให้มองเห็นเบื้องหน้า แต่มิสามารถเปิดไปถึงเบื้องบนฟากฟ้าได้

ได้ผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วยาม ฝ่าบาทยังคงดื่มชาและเล่นหมากรุกกับหนานกงอี้หยู่อยู่ในตำหนักหยางซิน ทั้งยังดูสุนทรีมากยิ่งนัก

นางแค่นยิ้มเย็นชา คิดว่าหากตนนำข่าวการตายของฟู่เสี่ยวกวนไปยังตำหนักหยางซิน เขาจะยังสามารถสงบสติอารมณ์ได้หรือไม่

และในยามนี้เอง ขันทีเกาก็ได้วิ่งเหยาะ ๆ ตรงมายังข้างพระวรกายของจักรพรรดินีเซียว

“กราบทูลองค์จักรพรรดินี โจวถงถงแห่งหอเทียนจีมิเคยอยู่ในหอเทียนจีเลยพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดินีเซียวตกตะลึงทันพลัน ดวงตาหงส์ของนางแสดงอาการหวาดระแวงขึ้นมาทันพลัน “เขาอยู่ที่ใดกัน ? ”

“เขา เขา…”

“เอ่ยมา… ! ”

ขันทีเกาคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง “กราบทูลองค์จักรพรรดินี โจวถงถงใช้แผนปิดฟ้าข้ามทะเล เขาอยู่ภายในจวนของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาจัวอี้สิงพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดินีเซียวถอนหายใจยาว และพ่นออกมาเพียงคำเดียวว่า “โอ้…”

แต่ขันทีเกายังคงคุกเข่าอยู่ดังเดิม หน้าผากของเขาแตะอยู่ที่พื้น และยังกล่าวอีกว่า “กราบทูลองค์จักรพรรดินี โจวถงถงได้นำกองกำลังจี๋เฟิงแห่งหอเทียนจีไปปิดล้อมจวนอัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาพ่ะย่ะค่ะ ในยามนี้…ในยามนี้โจวถงถงกำลังดื่มน้ำชากับอัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาในห้องอักษรพ่ะย่ะค่ะ”

นี่มันหมายความว่าเยี่ยงไรกัน ?

เป็นไปได้หรือไม่ที่ฝ่าบาทจะมอบราชโองการลับให้แก่โจวถงถง ?

นี่คือการใช้ชีวิตคนหลายพันคนในจวนจัวอี้สิงมาบีบบังคับจัวเปี๋ยหลีเยี่ยงนั้นหรือ ?

“ราชองครักษ์ในเขตวังหลวง เป็นเยี่ยงไรบ้าง ? ”

“เรียนองค์จักรพรรดินี ท่านแม่ทัพเซียวจ้าน…”

จักรพรรดินีเซียวหันกลับมาในทันใด ดวงตาทิ่มแทงราวกับกระบี่ ทันใดนั้นขันทีเกาก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่าง

“มิทราบเช่นกันว่าหนิงฝาเทียนเข้ามาในเมืองกวนหยุนตั้งแต่เมื่อใดพ่ะย่ะค่ะ ในยามนี้…ท่านแม่ทัพเซียวได้ถูกทหารชุดแดง 3,000 นายที่นำโดยหนิงฝาเทียน นำตัวไปยังหอเทียนจีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดินีเซียวเงียบไปเนิ่นนาน ขันทีเการู้สึกว่าช่วงเวลานี้ผ่านไปได้เชื่องช้ายิ่ง

“ฟู่เสี่ยวกวนตายแล้วหรือไม่ ? ”

ขันทีเกาตอบเสียงแผ่ว “เป่ยหวังฉวน…กลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“ก็แสดงว่ายังมิสิ้น ! ” สุรเสียงของจักรพรรดินีเซียวดังขึ้นมาทันพลัน “ในเมื่อเขายังมิตาย เยี่ยงนั้นเจ้าก็ตายเสียเถอะ ! ”

“องค์จักรพรรดินีโปรดช้าก่อนพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม…กระหม่อมเพิ่งได้ข่าวมาว่าฟู่เสี่ยวกวนถูกมีดบินทั้งห้าของกงซุนเข้าไป คาดว่า…คาดว่ามีความเป็นไปได้ที่จะสิ้นชีพไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“นั่นคืออดีตสตรีของกงซุนเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดินีเซียวไม่ได้กล่าวอันใดอีก เกิดรอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของนาง

เมฆหมอกที่ถูกนางแบ่งตัวเมื่อครู่ได้กลับมารวมตัวกันอีกครา ดังนั้นวิสัยทัศน์เบื้องหน้าของนาง ก็กลับมามิชัดเจนอีกครา

แต่นางกลับมิได้สนใจ และกล่าวอย่างผ่อนคลายขึ้นมาว่า “เตรียมเกี้ยว”