นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 342

ตอนที่ 342 ลูกศรจากทิศตะวันออก

เมฆหมอกในเมืองกวนหยุนนั้นมักจะมาอย่างมิมีปี่มิมีขลุ่ย

หมอกจางปกคลุมไปทั่วทั้งเมืองหลวง นี่คือจุดเด่นของเมืองกวนหยุน

เมื่อเมฆและหมอกมาบรรจบกัน ทั้งเมืองกวนหยุนก็ราวกับถูกครอบคลุมไปด้วยเมฆหมอก หากยืนอยู่ในที่สูง เช่นจายซิงถาย หรือบนหอเทียนเซียงแห่งสำนักดาราศาสตร์ ณ กวนหยุนถาย ก็จะสามารถมองเห็นเมฆหมอกสีขาวราวกับหยกปกคลุมไปทั่วทั้งเมืองกวนหยุน ทำให้เมืองนี้มีบรรยากาศราวกับเทพนิยายที่แสนงดงาม

ในค่ำคืนนี้เมฆลอยต่ำลงมาเร็วกว่าทุกที

หมอกจาง ๆ ในตอนแรกกลับค่อย ๆ หนาขึ้น ในที่สุดแม้แต่แสงไฟก็ยังถูกบดบังความสว่าง

ท่ามกลางหมอกที่ค่อย ๆ หนาขึ้นนี้ ผู้มีฝีมือด้านอาวุธลับแห่งยุทธจักรกงซุนแห่งแคว้นอี๋ นางกำลังจ้องมายังที่ฟู่เสี่ยวกวน

ในมือของนางนั้นมีมีดบินอยู่ 5 เล่ม นางเพียงสะบัดมือเบา ๆ มีดทั้งห้านั้นก็หายเข้าไปท่ามกลางหมอกหนาทันที

มีดบินเล่มหนึ่งนั้นกำลังจะปักเข้าที่มือขวาของฟู่เสี่ยวกวน อีกสี่เล่มมุ่งไปที่จุดต่าง ๆ ของฟู่เสี่ยวกวน เช่นหัวใจ ลำคอ หน้าผากและช่องท้อง !

อาวุธลับนั้นลอยมาอย่างรวดเร็ว

กงซุนยิ้มออกมา ใบหน้าอันเหี่ยวย่นของเขานั้นดูราวกับซากไม้ที่แห้งกรัง

……

……

กระบี่ของหนิงซือเหยียนปักลงบนพื้น

เขาหยิบไหสุรานั้นขึ้นมาดื่มแล้วยกแขนเสื้อที่เปื้อนเลือดขึ้นมาเช็ดปาก ทำให้ใบหน้าของเขาแปดเปื้อนไปด้วยเลือด มองดูแล้วช่างน่ากลัวยิ่ง

คลั่งดาบฉือมู่หยิบดาบแล้วพยายามลุกขึ้นอย่างยากเย็น เขาเดินโซซัดโซเซไปยังกองไฟที่ยังมิมอดดับ จากนั้นก็คว้าไหสุราบนพื้นขึ้นมาดื่มหลายอึก

สุราไหลออกจากปากของเขาลงไปที่คางสู่คอและหน้าอก มองเห็นเป็นเส้นยาวสีแดงลงมาทั้งสองข้าง

“เจ้านับว่าเป็นคนที่ข้าให้ความนับถือคนหนึ่ง ! ” ฉือมู่เขวี้ยงไหสุราที่ว่างเปล่านั้นทิ้งลงสู่พื้นธรณีเสียงดังกังวาน

หนิงซือเหยียนจ้องไปที่เขาตาไม่กะพริบ “เจ้าเป็นใครกัน ! ข้าบอกให้รอข้ากินไก่ให้เสร็จเสียก่อน ! ข้าบอกว่าอย่าเอ่ยชื่อมันต่อหน้าข้า แต่เจ้าก็มิเชื่อ ! ”

ฉือมู่หัวเราะออกมา ในปากของเขายังมีเลือดสีแดงสดไหลออกมามิหยุด แต่ทว่าเขาก็ยังคงยิ้ม “ข้าไปก่อน ไว้คราหน้าข้าจะเลี้ยงไก่ย่างเจ้า ! และรับรองว่าจะมิเอ่ยชื่อนั้นอีก ! ”

“ช้าก่อน ! ”

ฉือมู่หันหลังมา “มีอันใด ? ยังจะสู้ต่ออีกเยี่ยงนั้นหรือ ? เจ้าชนะแล้ว ข้าจะทำตามที่เจ้าบอก”

“สู้บ้าบออันใดกัน ข้าขอเอ่ยถามเจ้าสักหน่อยว่า สิบสองคนนั้นเข้าไปด้านในแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ข้าจะโกหกเจ้าไปทำไมกัน ? ต้วนหยุนโฉวแห่งภูเขาดาบ ศิษย์พี่ทั้งสามแห่งสำนักป่ากระบี่ กันปู้หุ่ยแห่งเขตเหนือ กงซุนแห่งแคว้นอี๋…หากมิใช่เพราะข้าได้รับคำสั่งจากท่านท่าป๋าชิวให้ร่วมมือกับพวกมัน ข้ายังนึกคิดไปว่าที่นี่ได้จัดแข่งขันจอมยุทธเสียอีก ! ”

หนิงซือเหยียนนตกตะลึง “ภารกิจของเจ้าคือมารั้งข้าไว้เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“เดิมทีข้าต้องการสังหารเจ้า แต่ในเมื่อสังหารเจ้ามิได้ก็มิสังหารแล้ว ! ”

“ด้านในวางแผนกันมาเยี่ยงไร ? ”

“สิบเอ็ดคนต่อสู้กับโหยวเป่ยโต้ว และอีกหนึ่งคนเข้าไปฆ่าฟู่เสี่ยวกวน”

โหยวเป่ยโต้วมาตั้งแต่เมื่อใดกัน ?

หนิงซือเหยียนวางใจลงเล็กน้อย มิน่าเล่าฟู่เสี่ยวกวนจึงมิเข้าไปในจายซิงถาย คาดว่าเจ้าหมอนั่นคงจะรู้ว่าโหยวเป่ยโต้วจะมาที่นี่

เขาเข้าใจฟู่เสี่ยวกวนผิดไป ฟู่เสี่ยวกวนเพียงแค่อยากเห็นว่าจักรพรรดิเหวินกำลังทำสิ่งใดอยู่ ?

หากว่าเรื่องที่ตนเป็นบุตรนอกสมรสนั่นคือเรื่องจริง แน่นอนว่าจักรพรรดิเหวินจะมินิ่งดูดายอย่างแน่นอน ต่อให้เขามิใช่บุตรนอกสมรสอย่างแท้จริง แต่เรื่องในค่ำคืนนี้ที่เกิดขึ้น ถ้าจักรพรรดิเหวินมีความคิดสักเล็กน้อย เขาก็คงจะรับรู้ล่วงหน้าไปแล้ว

โหยวเป่ยโต้วตกใจเป็นอย่างมาก !

เขาสะบัดมือทั้งสองข้างออก เลือดกระเซ็นท่ามกลางอากาศราวกับดอกเหมย

ส่วนต้วนหยุนโฉวชักดาบยาวออกมากวัดแกว่ง !

“ท่านผู้อาวุโส ท่านแก่เกินไปแล้ว ! ”

ต้วนหยุนโฉวกระโดดขึ้นสู่ฟากฟ้าอีกครา ดาบนั้นกวัดแกว่งไปในเมฆหมอกหนา ทำให้หมอกกลุ่มนั้นกระจัดกระจายไร้ทิศทางอย่างบ้าคลั่ง

จากนั้นเขาก็ฟันมันลงมา

แม่นางกงซุนที่ยืนอยู่มิไกล นางได้จัดแจงทรงผมของนางจากนั้นมือของนางก็ปรากฏมีดบินอีกห้าเล่มขึ้นมา ครานี้เป้าหมายของนางคือโหยวเป่ยโต้ว !

หากนางฆ่าปรมาจารย์ได้หนึ่งคน ก็หมายความว่าปรมาจารย์จะน้อยลงหนึ่งคน โลกใบนี้…มิจำเป็นต้องมีปรมาจารย์มากมายถึงเพียงนี้ !

นางตวัดมือแล้วกำลังจะยื่นออกไป แต่ทว่ากลับชะงักลง !

ดวงตาของนางที่สลัว บัดนี้กลับกระจ่างยิ่ง

นางมองไปยังเมฆหมอก…ตรงที่ไกลออกไปนั้น ดูเหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมาทางนาง ในมือกำลังถือคันธนูอยู่

นางมองเห็นลูกศรนั่นพุ่งตัดหมอกหนาเข้ามาหานาง !

ลูกศรมาจากทางตะวันออก ไร้เสียงไร้ร่องรอยตัดผ่านหมอกหนาเข้ามา มองดูแล้วคล้ายกับอยู่ไกล แต่ก็มาถึงในเวลาอันรวดเร็ว

นางมองไปยังลูกศรดอกนั้น เดิมทีควรที่จะลุกเป็นไฟ แต่มันกลับมืดมนราวกับแววตาแห่งมัจจุราช

แววตานั้นจ้องมายังคำลอของนาง นางส่งเสียงอู้อี้ออกมา จากนั้นก็หงายหลังล้มลงจากต้นสนดัง “ตุ๊บ… ! ”

ร่างของนางนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เลือดสีแดงสดทะลักออกมา ดวงตายังคงเบิกกว้าง ในแววตาราวกับยังคงมีเงาของลูกศรดอกนั้นอยู่ !