นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 345

ตอนที่ 345 แสงเป็นเสื้อคลุม น้ำค้างเป็นเครื่องประทินโฉม

สำหรับชาวเมืองกวนหยุน ค่ำคืนวันนี้มิได้แตกต่างไปจากในอดีต

แต่สำหรับขุนนางชั้นสูงในท้องพระโรงแล้ว ค่ำคืนนี้กลับเงียบเสียจนน่าตื่นกลัว

ฝ่าบาทเล่นหมากรุกกับหนานกงอี้หยู่อยู่ที่ตำหนักหยางซินถึงสามกระดาน ดื่มชาสี่กา และออกพระราชโองการถึง 3 ฉบับ

ประการที่หนึ่ง ปลดเซียวจ้านออกจากตำแหน่งผู้บัญชาการราชองครักษ์ และให้หนานกงจิ่งเหยียนบุตรชายคนเล็กของหนานกงอี้หยู่ขึ้นรับตำแหน่งผู้บัญชาการราชองครักษ์เขตหลวง และเข้ารับตำแหน่งในทันที

ประการที่สอง มีรับสั่งให้จักรพรรดินีเซียวเข้าสู่ตำหนักเย็น และถอนตำแหน่งจักรพรรดินี

ประการที่สาม จับกุมหัวหน้าขันทีสำนักในเกาเสี่ยน นำไปขังคุกนักโทษประหาร รอพิพากษาหลังฤดูใบไม้ร่วง

เป็นพระราชโองการที่แสนเรียบง่าย อีกทั้งมิได้กล่าวถึงที่มาที่ไปแต่อย่างใด

และพระราชโองการทั้งสามฉบับนี้ได้ร่างขึ้นมาในค่ำวันนั้น แม้แต่ขุนนางอีกมากมายก็ยังมิทราบถึง

แน่นอนว่า อัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาจัวอี้สิงได้รับข่าวทั้งสามนี้ในทันที ในยามนั้นเขากำลังดื่มชาอยู่กับโจวถงถงแห่งหอเทียนจีในห้องอักษร

“ดังนั้น… เดิมทีแล้วนี่คือหมากกระดานหนึ่งที่ฝ่าบาทเป็นผู้วางเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

โจวถงถงนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทีเกียจคร้าน “ข้าได้บอกเจ้าไปเนิ่นนานแล้ว ว่ามิจำเป็นต้องคิดถึงเรื่องนี้ให้มาก คิดมากไปก็ปวดหัวเสียเปล่า”

“เขาเป็นบุตรนอกสมรสของฝ่าบาทจริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ? ” จัวอี้สิงยังคงยากที่จะเชื่อได้ลง และกล่าวเสริมขึ้นมาอีกว่า “หากเป็นเยี่ยงนั้นจริง เหตุใดไทเฮาจึงมินำบันทึกเมื่อสามปีนั้นของฝ่าบาทออกมาเผยสู่สาธารณชนกัน ? ”

เพียงแค่นำบันทึกเมื่อสามปีที่แล้วฉบับนั้นเปิดเผยออกมา ก็สามารถพิสูจน์ได้อย่างง่ายดายแล้วว่าฟู่เสี่ยวกวนคือบุตรชายของฝ่าบาทและสวี่หยุนชิง แต่ไทเฮาก็มิทรงทำเยี่ยงนั้น

“ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของเจ้าคือการคิดไปเอง ! ”

โจวถงถงขยับตัวเล็กน้อย และกล่าวอีกว่า “นี่คือเรื่องของตระกูลสวรรค์ ถึงแม้เจ้าจะเป็นถึงอัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวา แต่ก็ยังเป็นเพียงแค่ขุนนางของฝ่าบาท ฝ่าบาทกล่าวว่าฟู่เสี่ยวกวนคือบุตรชายของเขา ก็ย่อมต้องเป็นเยี่ยงนั้น เหตุใดจะต้องสืบสาวราวเรื่องกัน แต่เจ้าจงทราบไว้ว่าการกระทำที่เจ้าคิดว่าตนเองทำถูกแล้วนั้น ฝ่าบาทรับรู้ทุกอย่าง หากฝ่าบาทมิตระหนักถึงการทำงานที่เหน็ดเหนื่อยของเจ้า และในวันนี้หากบุตรชายของเจ้าจัวเปี๋ยหลีได้ร่วมมือกับผู้บัญชาการราชองครักษ์ไป…หากข้าต้องการดื่มชากับเจ้า เกรงว่าคงจะต้องพบเจอกันในคุกใหญ่เสียแล้ว”

โจวถงถงส่ายหน้า “เหตุใดเจ้ามิเรียนรู้จากหนานกงอี้หยู่ คิดเรื่องราวให้ง่ายขึ้นอีกหน่อย และทำไปตามพระประสงค์ของฝ่าบาท เยี่ยงนั้นบุตรชายคนเล็กของเจ้าก็จะได้เป็นผู้บัญชาการราชองครักษ์ของเขตหลวง ฝ่าบาท…มิใช่ฝ่าบาทในอดีตอีกต่อไปแล้ว ในปีนั้นที่ตระกูลเซียวขึ้นมามีอำนาจ เจ้าเองก็ใช้วิธีการไปเสียมากมาย แต่ในตอนนี้เล่า ? ”

“พระนางคิดเรื่องนี้ผิดมหันต์ นางคิดว่าหากสังหารฟู่เสี่ยวกวนแล้ว องค์รัชทายาทก็คือองค์รัชทายาท พระนางเมินเฉยต่อฝ่าบาทที่ยังหนุ่มแน่น หากฝ่าบาททรงยินยอม คลอดองค์ชายมาอีกสักสองสามพระองค์ก็ยังทันการ พระนางคิดว่าไพ่ในมือของตนเองนั้นมีอยู่มากมาย แต่พระนางคงหลงลืมไปว่าราชวงศ์อู๋ในใต้หล้านี้ ท้ายที่สุดก็เป็นของฝ่าบาท และเจ้า…ก็ก่อปัญหาเช่นเดียวกับพระนาง หากมิใช่เพราะว่าเห็นแก่เจ้าที่ส่งหลานชายของเจ้าจัวตงหลายไปรายงานต่อเป่ยหวังฉวนที่เจี้ยนหลูแล้ว จวนอัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาของเจ้าหลังนี้ น่ากลัวว่าจะถึงคราวจบสิ้นเสียแล้ว”

สีหน้าของจัวอี้สิงมิได้เปลี่ยนไปแต่อย่างใด เขากลับรินชาสองถ้วย ทันใดนั้นก็หัวเราะขึ้นมา “แต่สถานการณ์โดยรวมในบัดนี้ก็สงบลงแล้ว ท่านยังมิไปอีกหรือ ? ”

“เยี่ยงนั้นข้าขอตัว ! ”

โจวถงถงลุกขึ้นยืน ปัดสะโพกเล็กน้อย และเดินออกไปจากจวนอัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวา

หลังจากที่โจวถงถงออกไปได้มินาน ก็ได้มีชายร่างกำยำเดินเข้ามาภายในห้องอักษร เขาคำนับจัวอี้สิง และเอ่ยถามว่า “ท่านพ่อ จบลงแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

จัวอี้สิงดื่มชาหนึ่งอึก และเหลือบสายตามองบุตรชายของเขา

เขาคือจัวเปี๋ยหลี แม่ทัพใหญ่กองทหารม้าของราชวงศ์อู๋คนปัจจุบัน เขาอายุเพียง 40 ปีเท่านั้น

“จบลงไปแล้ว ถือว่าดี ผลลัพธ์ดีกว่าที่ข้าจินตนาการเอาไว้มาก วันรุ่งขึ้น เจ้าจงไปเขียนหนังสือลาออกเสีย นี่มิใช่การหักแขนเพื่อความอยู่รอด แต่นี่ก็เพื่ออนาคตของเจ้า”

โจวเปี๋ยหลีคิ้วขมวดนิ่ว เขามิเข้าใจความหมายของมัน แต่เขาเชื่อในสัมผัสและสายตาของบิดา

“ขอรับ”

“หลังจากที่ฝ่าบาทลงนามอนุมัติ เจ้าจงไปภูเขาลั่วเหมย ณ ชางฮ่าย”

จัวเปี๋ยหลีผงะ จัวอี้สิงจึงกล่าวอีกว่า “วรยุทธ์ของเจ้าหยุดอยู่ที่ขั้นหนึ่งมานานหลายปีแล้ว เจ้าในตอนนี้ต้องบำเพ็ญตนอย่างสงบ เพื่อทะลวงเป็นปรมาจารย์โดยเร็วที่สุด”

“ระดับปรมาจารย์แห่งราชวงศ์อู๋มิใช่มีเป่ยหวังฉวนและโหยวเป่ยโต้วแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ท้ายที่สุดดวงอาทิตย์ก็ต้องลาลับขอบฟ้าไป พวกเขา…ก็เป็นดังเช่นดวงอาทิตย์ที่ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว”

…..

ในตอนนี้เรื่องก็ได้เกิดขึ้นไปแล้ว จนไร้หนทางจะย้อนกลับไป บัดนี้ในหัวของนางตกอยู่ในความขัดแย้งที่รุนแรง

ด้านหนึ่งคือฟู่เสี่ยวกวนที่นางเอาแต่คะนึงถึง อีกด้านหนึ่งคือเสด็จแม่ที่รักนางเป็นอย่างยิ่ง… นั่นทำให้จิตใจของนางเกิดความยุ่งเหยิง มิรู้ว่าควรจะเผชิญหน้าและยอมรับมันเยี่ยงไร

“พ่อรู้ว่าเรื่องนี้มันทำให้เจ้าเจ็บปวด แต่พ่อจำเป็นต้องทำเยี่ยงนี้ มิเช่นนั้นปัญหาก็จะมิมีที่สิ้นสุด”

ต่อจากนั้นอู๋หลิงเอ๋อร์ก็ไม่ได้ยินว่าจักรพรรดิเหวินกำลังตรัสถึงสิ่งใด

หยาดน้ำตาของนางไหลลงมาอีกครา หลังจากนั้นก็หันหลังกลับวิ่งออกไป วิ่งเข้าไปในเมฆหมอก และไม่ทราบว่าจะไปยังแห่งหนใด

…..

ท้องฟ้าค่อย ๆ สว่างขึ้น เมฆหมอกปกคลุมเมืองหลวง บนกวนหยุนถายสามารถมองเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามของเมฆหมอกที่ปกคลุมรอบตัวเมืองเอาไว้ได้อย่างชัดเจน

อู๋หลิงเอ๋อร์นั่งลงด้านล่างต้นสนเก่า นั่งอยู่เยี่ยงนั้นทั้งคืนพลางครุ่นคิดไปด้วย

ใบหน้าของนางยังคงมีร่องรอยของหยาดน้ำตา นางมองไปที่เส้นขอบฟ้าที่สว่างไสวขึ้นเรื่อย ๆ เป็นความสวยงาม เป็นความกว้างใหญ่ที่อลังการยิ่ง

นางเช็ดหน้าเบา ๆ ใบหน้ารูปไข่ทั้งเย็นและเปียกชื้น นั่นคือน้ำค้างที่ทิ้งตัวมาจากเมฆหมอก

นางใช้น้ำค้างเช็ดรอยคราบน้ำตาบนใบหน้าจนสะอาด ใบหน้าที่ขาวผ่องรับแสงแดดอ่อน ๆ จนบานสะพรั่งและมีสีสัน

“เสด็จแม่ เขามิได้ปรารถนา เดิมทีเขานั้นมิสามารถคุกคามตำแหน่งองค์รัชทายาทได้อยู่แล้ว เหตุใดเสด็จแม่จึงต้องทำเช่นนี้ด้วย ! ”

“หม่อมฉันจะช่วยเสด็จแม่ แต่หม่อมฉันจะมิมีทางให้อภัยเสด็จแม่เป็นอันขาด ! ”

“ขออภัยเพคะ ! ”

นางหันหลังจากไป ยืนหยัดอย่างเด็ดเดี่ยว โดยสวมเสื้อตัวใหญ่ที่ปักลายเมฆเรืองรอง