นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 354

ตอนที่ 354 ตายแล้วเยี่ยงไร

กลางตำหนักเย็น ณ พระราชวังแห่งเมืองกวนหยุน

อู๋หลิงเอ๋อร์ยืนอยู่ด้านหลังของจักรพรรดินีเซียว นางเบิกตากว้างที่เต็มไปด้วยโทสะ

“เสด็จแม่อยากให้เขาตายมากถึงเพียงนั้นเลยหรือ ? ”

จักรพรรดินีเซียวมิได้หันหลังกลับมามอง นางวางพู่กันในมือลง

น้ำหมึกบนกระดาษนั้นยังมิแห้งดี นางหยิบกระดาษใบนั้นขึ้นมาเป่า “มีเพียงวิธีเดียวที่จะทำให้ตำแหน่งของน้องชายเจ้ามั่นคง นั่นคือการทำให้เขาตายไปเสีย”

“เสด็จแม่ทรงลืมองค์ชายหนิงแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“หนิงหวังหรือ…หึ ๆ ”

อู๋หลิงเอ๋อร์ชะงักลงทันพลัน สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “หรือว่า…เสด็จแม่ทรงลงมือจัดการกับองค์ชายหนิงแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ในตอนนั้น เพื่อให้ฝ่าบาทได้ขึ้นครองบัลลังก์ ไทเฮาก็ทรงฆ่าพี่ที่เป็นบุรุษของเขาจนสิ้น…พวกเขาเหล่านั้นมีเลือดเนื้อของจักรพรรดิองค์ก่อน หนึ่งในนั้นมียวี่หวังซึ่งเป็นโอรสในไส้ของพระนางเองอีกด้วย แต่มีดของพระนางกลับมิได้ลังเลเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่ข้าทำนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย เปรียบเทียบมิได้กับพระนางเลยด้วยซ้ำ เพราะนี่คือการแย่งชิงตำแหน่งองค์จักรพรรดิ ! ”

ในสายตาของอู๋หลิงเอ๋อร์นั้น จักรพรรดินีเซียวเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนแปลกหน้า นางมิอาจทำใจเชื่อได้ว่าเสด็จแม่ของนางจะทำเรื่องอันโหดร้ายได้เพียงนี้ ! นางมิอาจเชื่อได้ว่าหัวใจของสตรีนางหนึ่งจะโหดเหี้ยมได้มากขนาดนี้

ใบหน้าของนางปรากฏความเย้ยหยันขึ้นมา “แต่ช่างน่าเสียดาย แผนการที่เสด็จแม่วางไว้ในวัดหานหลิงคาดว่าคงจะมิสำเร็จแล้ว”

จักรพรรดินีเซียวหันหลังกลับมามองอู๋หลิงเอ๋อร์ “ว่าไปแล้วเจ้าอาจจะมิเชื่อ ได้ยินมาว่าหนานกงอี้หยู่ชื่นชอบเหยี่ยวไห่ตงชิงยิ่ง สัตว์ตัวนั้นข้าเป็นผู้ให้คนจับมันมาเอง และเพราะมัน จึงทำให้ข้าพลาดไปเพียงนิดเดียว ดังนั้นใต้หล้าก็เปรียบเสมือนหมากรุก มิมีสิ่งใดแน่นอน ในวันนี้ที่เจ้าเดินทางมา เกรงว่าจะเป็นการพบกันของพวกเราสองแม่ลูกคราสุดท้ายแล้ว อย่าได้สนทนากันเรื่องนี้อีกเลย สนทนากันเรื่องอื่นดีหรือไม่ ? ”

นางยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้กับอู๋หลิงเอ๋อร์ “ข้าพบว่ากวีในหนังสือความฝันในหอแดงของเขาช่างมีความหมายยิ่ง ข้าเพิ่งจะคัดลอกลงไปเมื่อสักครู่ เจ้าลองอ่านดูเถิด”

สายตาของอู๋หลิงเอ๋อร์มองไปยังกระดาษใบนั้น เป็นกวีที่มีชื่อว่า ‘ฉลาดเหนื่อย’

กลไกใดหากฉลาดล้ำเกินไป มักทำลายชีวิตจนสิ้น

ใจสลายเมื่อมีชีวิต แม้นตายไปวิญญาณยังว่างเปล่า…

คล้ายคฤหาสน์หลังโต ถูกไฟมอดไหม้

อ่า ! ความสุขที่ดูเหมือนเศร้า

ชีวิตเรา ยากจะตัดสิน… !

นางเงยหน้าขึ้นมอง “ท่านเสียใจเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

จักรพรรดินีเซียวทรงแย้มพระสรวลขึ้น จากนั้นมองออกไปยังแสงแดดนอกหน้าต่าง “ลูกสาวข้า ข้ามิเคยจะเสียใจเลยสักครา” ใบหน้าของนางปรากฏรอยยิ้มขึ้น “แม่นั้นเริ่มเรียนรู้ตั้งแต่อายุได้ 3 ปี เข้าศึกษาเมื่ออายุ 5 ปี และเมื่ออายุ 7 ปีได้เข้าศึกษาตำราทั้งสี่และคัมภีร์ทั้งห้า ณ สำนักศึกษาหลีซาน อภิเษกกับฝ่าบาทเมื่ออายุ 14 ปี เดิมทีคิดว่าตนนั้นคือผู้ประสบความสำเร็จที่สุดในชีวิต แต่ทว่า ในดวงใจของฝ่าบาททรงมีสตรีนางนั้นแต่เพียงผู้เดียว…”

รอยยิ้มบนใบหน้าของนางจางหายไป เหลือไว้เพียงความเยือกเย็น

“ฝ่าบาททรงร่วมหมอนนอนเคียงคู่ เเต่ในใจกลับถวิลหาสวี่หยุนชิงที่อยู่แสนไกลนับพันลี้…นี่คือความผิดพลาดของแม่ ดังนั้นจึงได้ส่งคนไปวางยาพิษสวี่หยุนชิงเสีย”

อู๋หลิงเอ๋อร์จ้องมารดาของนางตาเขม็ง ท่านแม่เป็นอยู่เบื้องหลังการตายของสวี่หยุนชิงเยี่ยงนั้นหรือ ?

“เพราะแม่คิดว่า หากสวี่หยุนชิงตายไปเสีย ท้ายที่สุดหัวใจของฝ่าบาทจะทรงมาอยู่ที่แม่ แต่คาดมิถึงว่า ข้าสู้มิได้แม้แต่สตรีที่ตายไปแล้ว ! ”

“เพราะเหตุอันใดกัน ? ”

ใบหน้าของนางดูดุดันและน้ำเสียงก็แข็งกร้าวขึ้น “เพราะเหตุใดข้าจึงมิสามารถเทียบกับสวี่หยุนชิงได้ ? นางงดงามกว่าข้าเยี่ยงนั้นหรือ ? นางฉลาดกว่าข้าเยี่ยงนั้นหรือ ? นางอ่อนโยนและเอาใจเก่งกว่าข้าเยี่ยงนั้นหรือ ?”

นางจ้องมายังอู๋หลิงเอ๋อร์ ทำให้อู๋หลิงเอ๋อร์ถอยหลังออกไปก้าวหนึ่งโดยไม่รู้ตัว

“ล้วนมิใช่ หลายปีมานี้ในที่สุดข้าก็ได้เข้าใจเสียที นั่นเป็นเพราะสวี่หยุนชิงได้เข้าไปอยู่ในดวงใจฝ่าบาทก่อนข้าเท่านั้นเอง”

นางมองออกไปด้านนอกหน้าต่างอีกครา สีหน้าแสดงออกถึงความเย้ยหยัน “บรรดาขุนนางทั้งหลายในใต้หล้าล้วนคิดว่าฝ่าบาททรงรักมั่นและใจเดียว พระราชวังใหญ่โตเพียงนี้ มีเพียงจักรพรรดินีองค์เดียวและพระสนมอีก 1 คนเท่านั้น พวกเขาต่างก็มิรู้ว่า หากมิใช่เพราะไทเฮาทรงบังคับ หากมิใช่เพราะราชวงศ์จำต้องมีทายาทสืบสกุล…จากนิสัยของฝ่าบาทแล้ว ในหลังวังนี้เกรงว่าคงจะมิมีแม้แต่สตรีเพียงผู้เดียว”

“หากจะกล่าวให้น่าฟัง…ฝ่าบาททรงรักมั่นดั่งนกหยวนหยางผู้เศร้าโศกานั่น มองจากภายนอก ฝ่าบาททรงหลงใหลในความรัก หากกล่าวอย่างมิน่าฟัง ฝ่าบาททรงแขวนคอตายอย่างมิคิดถึงผู้มีชีวิตอยู่…”

นางมองมายังอู๋หลิงเอ๋อร์อีกคราแล้วเอ่ยถามว่า “ข้าได้ยินว่าฟู่เสี่ยวกวนประพันธ์กวีคู่กับภาพนกหยวนหยางผู้เศร้าโศกานั่น เจ้ารู้หรือไม่ ? ”