นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 360

ตำหนักเจิ้งหยางที่เคยมีชีวิตชีวา บัดนี้กลับกลายเยือกเย็น

แม้แต่แสงแดดที่สาดส่องลงมา อู๋หลิงเอ๋อร์ก็ยังคงรู้สึกหนาวเหน็บอย่างสุดหัวใจ

ดอกท้อบนต้นที่อยู่ทางด้านซ้ายของลานได้ร่วงโรยไปหมดแล้ว แม้แต่กลีบดอกไม้ที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นก็ไม่รู้ว่าสีแดงสดของมันนั้นจางหายไปตั้งแต่เมื่อใด

บัดนี้ต้นสาลี่ที่อยู่ทางด้านขวาของลาน กำลังผลิดอกออกมาเบ่งบานราวกับหิมะขาวโพลน หากเป็นในอดีตนางอาจจะคิดว่าดอกสาลี่เหล่านี้งดงามยิ่ง แต่ทว่า…บัดนี้นางรู้สึกราวกับว่าต้นสาลี่ถูกปกคลุมไปด้วยผืนผ้าแพรสีขาว !

เสด็จแม่ถูกกุมตัวไปยังศาลต้าหลี่ ไม่เพียงแต่เพราะเสด็จแม่วางแผนจัดการในวัดหานหลิงเท่านั้น อีกทั้งยังมีข่าวร้ายอันน่าใจหายที่ราชสำนักเพิ่งได้รับแจ้งว่า อ๋องแห่งเขตฉางผิงเพิ่งถูกลอบสังหาร !

ทั้งราชสำนักพากันแตกตื่น เสด็จพ่อกริ้วเสียจนแทบทนมิได้ !

ในขณะที่เสด็จแม่ที่กำลังออกไปจากตำหนักเย็นได้แย้มพระสรวลออกมา…ทำให้อู๋หลิงเอ๋อร์รู้สึกเย็นไปทั่วทั้งร่าง

เสด็จแม่ที่เคยเปี่ยมไปด้วยความเมตตา เหตุใดจึงได้เปลี่ยนไปเป็นโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้กัน ?

แมงป่องพิษยังมิน่ากลัวเท่านี้ !

เพียงเพื่อตำแหน่งองค์รัชทายาทเยี่ยงนั้นหรือ ?

หรือเพียงเพื่อพระทัยของเสด็จพ่อที่ทรงมีแต่สวี่หยุนชิงแต่เพียงผู้เดียวเยี่ยงนั้นหรือ ?

คุ้มค่าหรือไม่ ?

บัดนี้ ต่อให้นางต้องการจะช่วยเสด็จแม่ออกมาก็คาดว่าจะสิ้นหวังแล้ว นางจะได้รับการลงโทษเยี่ยงไรกัน ?

จะเป็นผ้าแพรขาวที่เสด็จพ่อประทานให้ หรือเป็นสุราพิษกัน ?

สภาพตอนนางสิ้นใจคาดว่าคงมิน่ามองเป็นแน่ แต่นางคงจะจากไปด้วยรอยยิ้ม เนื่องจากนางบ้าไปแล้ว !

นางกล่าวว่า เมื่อนางตายไปแล้วจงนำร่างของนางไปฝัง ณ เรือนหยุนชิง นางอยากจะเห็นที่แห่งนั้น…อู๋หลิงเอ๋อร์เองก็มิเคยเดินทางไปเช่นกัน ที่แห่งนั้นจะเป็นสถานที่แบบไหนกัน ?

ความรักที่เสด็จพ่อมีให้สวี่หยุนชิงนั้น เปรียบเสมือนนกหยวนหยางคู่นั้นจริงเยี่ยงนั้นหรือ ?

ภาพวาดนกหยวนหยางคู่นั้นมองดูแล้วช่างน่าโศกเศร้ายิ่ง พระทัยของเสด็จพ่อคงคล้ายกับนกตัวที่ยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นตำหนักเจิ้งหยางเกรงว่าต่อไปก็คงมิมีเจ้าของอีกเป็นแน่

นางสูดลมหายใจเข้าเสียยืดยาว จากนั้นมองไปยังวัดหานหลิงแล้วนึกในใจว่า บัดนี้การแข่งขันคาดว่าจะเริ่มขึ้นแล้ว มิรู้ว่าหัวข้อในวันนี้คืออะไร ฟู่เสี่ยวกวนจะสร้างผลงานอันโดดเด่นออกมาได้หรือไม่ ?

ในขณะที่นางกำลังคิดอยู่นั้นก็ได้มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา

เมื่อนางหันไปมองก็พบว่าเป็นเสด็จพ่อ !

“นาง..เป็นเยี่ยงไรบ้างเพคะ ? ” อู๋หลิงเอ๋อร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“หลิงเอ๋อร์ ชงชาสาลี่ให้พ่อสักกาหนึ่งเถิด” จักรพรรดิเหวินมิได้ตอบคำถามนาง แต่กลับนั่งลงในศาลาเหลียงถิงแล้วหันหน้ามองต้นสาลี่อันขาวโพลน

อู๋หลิงเอ๋อร์เดินไปหยิบชุดชงชา จากนั้นเดินไปเด็ดดอกสาลี่มาหนึ่งกำมือ พร้อมกับนั่งลงข้าง ๆ จักรพรรดิเหวิน นางมิได้เอ่ยถามอันใดออกมาอีก ได้แต่เพียงนั่งชงชาอย่างตั้งใจเท่านั้น

“ต้นสาลี่ต้นนั้น พ่อเป็นคนปลูกมันด้วยตนเอง บัดนี้ผ่านไปกว่าสิบปีแล้ว…” จักรพรรดิเหวินถอนหายใจออกมาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง “องค์รัชทายาทอายุได้ 14 ปีแล้ว นางลอบสังหารอ๋อง เพื่อให้ตำแหน่งรัชทายาทมั่นคง”

อู๋หลิงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมอง สายตาของจักรพรรดิเหวินยังคงจับจ้องไปที่ต้นสาลี่นั่น สีหน้าของเขาเย็นชาเคร่งขรึม “หลิงเอ๋อร์ พ่อจะปลดตำแหน่งองค์รัชทายาท ! ”

“เพล้ง… ! ” เสียงของแก้วชาร่วงหล่นลงสู่พื้น แตกละเอียด

จักรพรรดิเหวินทรงแย้มพระสรวลออกมาจากนั้นกล่าวว่า “พ่อเพียงแค่บอกกับเจ้าเท่านั้น วันนี้เป็นวันแรกของการแข่งขันงานชุมนุมวรรณกรรม โดยมีหัวข้อคือตุ้ยเหลียน เจ้าว่า…ฟู่เสี่ยวกวนจะได้รับคะแนนมากที่สุดหรือไม่ ? ”

……

……