นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 382

ตอนที่ 382 พ่อกับลูก

ณ ห้องทรงพระอักษร พระราชวังกวนหยุน

น้ำในกาถูกต้มจนเดือดส่งควันขาวลอยพุ่งออกจากปากกา บัดนี้ฟู่เสี่ยวกวนกำลังนั่งอยู่ในอิริยาบถที่สงบเสงี่ยม และกำลังนำใบชาจำนวนเพียงหยิบมือออกมาชงดื่ม เขามิได้นำดอกสาลี่ที่ติดตัวมาร่วมชงด้วยกัน เพราะเขารู้สึกว่าชาดอกสาลี่รสชาติมิน่าพิศวาสเท่าชาดอกกุหลาบ

จักรพรรดิเหวินทรงพระอักษรราชสาสน์ฉบับสุดท้ายจนจบ จากนั้นจึงขยับเข้ามานั่งฝั่งตรงกันข้ามกับฟู่เสี่ยวกวน

“เจ้าเก็บดอกไม้พวกนี้มาเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนส่ายหน้าแล้วอมยิ้มพร้อมกับเอ่ยว่า “ต่งซูหลานและหยูเวิ่นหวินเก็บมาพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้ามิโปรดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“มองได้ แต่หากจะให้ดื่มกระหม่อมว่าอย่าเลยดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิเหวินทรงพยักหน้าเล็กน้อย “บทประพันธ์ทั้งหลายของเจ้าที่ได้รับชัยชนะเมื่อคืนก่อน คงจะแพร่หลายไปทั่วหล้าในเร็ววันนี้ เหล่าบัณฑิตในเมืองหลวงต่างก็เคารพนับถือเจ้า อีกทั้งยังมีท่านนักปราชญ์จ้วงผู้เป็นอาจารย์ใหญ่ประจำสำนักศึกษาหลีซานก็ได้ไหว้วานให้เจ้าไปเป็นอาจารย์บรรยายพิเศษให้แก่ลูกศิษย์ของเขา เหวินสิงโจวก็ใคร่จะร้องขอให้เจ้าช่วยรวบรวมตำราหลี่เสวียใหม่อีกครา”

ฟู่เสี่ยวกวนนำชาที่เพิ่งชงเสร็จรินใส่ถ้วยแล้วส่งให้จักรพรรดิเหวิน เมื่อรับมาแล้วจักรพรรดิก็ได้ทรงลูบถ้วยชาอย่างเบามือ จากนั้นทรงตรัสต่อว่า “เหวินสิงโจวเอ่ยว่าเขาเคยได้สนทนากับเจ้า เพราะเขานั้นยังมิถ่องแท้ในตำราหลี่เสวียเท่าใดนัก เขาคิดว่าเจ้าคงจะถ่องแท้ในทุก ๆ เรื่อง โดยเฉพาะในเรื่องกฎหมาย หากเจ้าสามารถตรากฎหมายได้เช่นนั้นแล้วตำราหลี่เสวียฉบับนี้ถึงจะสมบูรณ์แบบ…เจ้ามีความเห็นว่าเยี่ยงไร ? ”

น้ำเสียงของจักรพรรดิเหวินนั้นนุ่มนวล มิได้ทรงตรัสถึงสวี่หยุนชิงและมิได้ทรงตรัสว่าฟู่เสี่ยวกวนคือโอรสพระองค์ใหญ่ของพระองค์อีกต่อไป

พระองค์ทรงเสนอทางเลือกมาสองอย่าง และทั้งสองอย่างนี้ก็ได้อยู่ในขอบเขตในด้านงานประพันธ์ทั้งสิ้น พระราชประสงค์ของพระองค์คือสิ่งใดก็ย่อมเป็นที่ประจักษ์ พระองค์ทรงปรารถนาให้ฟู่เสี่ยวกวนพำนักต่อในแคว้นอู๋ แล้วเริ่มต้นทำความเข้าใจในราชวงศ์อู๋ผ่านงานประพันธ์ที่ตนเองถนัด

ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้มด้วยความเรียบเฉย และได้เอ่ยต่อว่า “แท้ที่จริงนั้นกระหม่อมเป็นอาจารย์พิเศษประจำสำนักศึกษาจี้เซี่ย แต่เป็นเพราะจำต้องมาเยือนแคว้นอู๋อย่างกะทันหัน จนกระทั่งวันนี้ก็ยังมิได้ไปทำหน้าที่อาจารย์เลยแม้แต่คราเดียว”

เขาชะงักลงเพื่อคิดอะไรบ้างอย่าง แล้วเงยหน้าขึ้นมองไปทางองค์จักรพรรดิ “กระหม่อมได้ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้วและเห็นว่ายังคงมีธุระที่ติดพันอีกมากมายที่ราชวงศ์หยู กระหม่อมต้องการเวลาอีก 2 ปีในการสะสางธุระต่าง ๆ มิทราบว่าท่านคิดเห็นเยี่ยงไร ? ”

จักรพรรดิเหวินทรงชะงักลงเล็กน้อย “ศึกทางทิศตะวันออกเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“นั่นมิใช่เรื่องใหญ่โตเท่าใดนัก…ทว่าเป็นทางเหนือเสียมากกว่า ภัยคุกคามต่อราชวงศ์หยูที่แท้จริงนั้นมาจากทางเหนือ มิเพียงภัยคุกคามจากคนของแคว้นฮวง แต่เวลานี้ทางเหนือยังมีภูเขาที่เป็นที่ซ่องสุมของกองโจรอีกด้วย นับวันยิ่งทำตัวเป็นเชื้อโรคที่กัดกินราชวงศ์หยู กระหม่อมนั้นเคยรับปากกับฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หยูมาก่อนว่าหลังจากที่มาเยือนแคว้นอู๋แล้วเสร็จก็จะไปเยือนทางเหนือสักครา จุดประสงค์แรกก็เพื่อไปกวาดล้างกองโจรนั้นเสีย ส่วนจุดประสงค์ที่สองก็คืออยากที่จะนำพื้นที่ที่แร้นแค้นทั้งสองนั้นมาเป็นจุดสาธิตในการจัดตั้งโรงงานฝีมือ เพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจของพื้นที่เหล่านั้น เพื่อยกระดับคุณภาพชีวิตของชาวบ้านทั้งสองเขตนั้น”

จักรพรรดิเหวินขมวดคิ้วแล้วได้ตกอยู่ในห้วงของความคิดชั่วขณะ จากนั้นก็ทรงส่ายหน้า “อันตรายเกินไป ข้ามิอาจให้เจ้าไปเสี่ยงอันตรายได้ ! ”

เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วฟู่เสี่ยวกวนก็มิได้โต้แย้งแต่อย่างใด แต่กลับเอ่ยถึงเรื่องอื่นแทน

“กระหม่อมยังได้รับปากฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หยูในเรื่องของการผลักดันนโยบายเศรษฐกิจใหม่ และเวลานี้พระองค์ทรงประกาศอย่างเป็นทางการไปแล้วว่าจะปรับเปลี่ยนนโยบายเป็นการค้าคู่การเกษตรในการขับเคลื่อนเศรษฐกิจ ขั้นตอนต่อไปก็คือการผลักดันให้เกิดความรุ่งเรืองทางด้านการค้า เรื่องนี้นั้นมิใช่กระหม่อมเห็นว่าตนเองเป็นเสาหลัก แต่เยี่ยงไรเสียกระหม่อมจำต้องกลับไปจัดการด้วยตนเอง เพราะกลัวเหลือเกินว่าแผนยุทธศาสตร์จะเปลี่ยนแปลง ตัวกระหม่อมนั้นเกิดและเติบโตภายใต้ราชวงศ์หยู ก่อนที่จะเดินทางมายังที่นี่ ฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หยูยังทรงมีพระราชหัตถเลขาถึงกระหม่อม มีใจความสำคัญว่า เจ้ากระทำสิ่งใดจงพึงระลึกไว้ว่าเจ้าคือราชบุตรเขยของข้า หากเจ้าได้ประมาทพลาดพลั้ง ก็ย่อมนำภัยมาแก่ข้ากับองค์ฮองเฮา รวมไปถึงเยี่ยนเป่ยซี ดังนั้นจำต้องใคร่ครวญให้ถี่ถ้วนในทุกการกระทำ… บัดนี้กระหม่อมยังคงหวนนึกถึงสิ่งที่พระองค์ทรงสั่งเสีย หากล้มเลิกเสียกลางคันก็เกรงว่าจะบั่นทอนความเชื่อใจที่พระองค์ทรงมอบให้”

ครานี้จักรพรรดิเหวินทรงตกอยู่ในห้วงภวังค์ของความเงียบ พระองค์ทรงประคองถ้วยชาไว้ในมือ ทรงไตร่ตรองว่ามีหนทางใดบ้างที่จะทำให้ความตั้งใจของพระองค์และเขามาบรรจบกันตรงกลาง

“ทว่าบัดนี้สถานะของเจ้าได้แปรเปลี่ยนไปแล้ว จะให้ข้าออกราชสาสน์ไปให้ฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หยูหรือไม่ ? ”

“ฝ่าบาท เวลานี้ราชวงศ์อู๋นั้นสงบสุขและรุ่งเรือง และเป็นรัชสมัยที่รุ่งโรจน์ของฝ่าบาท แท้ที่จริงนั้นฝ่าบาทยังคงสามารถให้กำเนิดบุตรได้อีก ให้กระหม่อมเป็นนักการทหารหรืออะไรก็ได้ หากจะให้กระหม่อมเป็นองค์รัชทายาท หรือเป็นองค์จักรพรรดิในอนาคตนั้น…กราบขออภัยฝ่าบาทที่ต้องเอ่ยวาจาที่มิน่าฟัง แต่กระหม่อมคิดว่าบัลลังก์มังกรนั้นแข็งเสียจนเมื่อยตูด”

จักรพรรดิเหวินถลึงตาใส่ฟู่เสี่ยวกวน เจ้าเด็กคนนี้ ดูมันเถอะคงจะถูกเลี้ยงดูมาอย่างอิสระมากจนเกินไป เพื่อแย่งชิงบัลลังก์นี้ปีนั้น ทะเลสาบสือหลี่แทบจะโดนย้อมให้เป็นสีเลือด แต่เจ้ากลับทำท่าทางรังเกียจ !