นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 398

วันเวลาที่สวยงามย่อมผ่านพ้นไปเร็วเสมอ

นอกจากไป๋ยู่เหลียนแล้ว ใต้หล้านี้ก็คงมิมีผู้ใดรู้ว่าคฤหาสน์หยุนหูที่หลบซ่อนแห่งนี้ในแต่ละวันจะเต็มไปด้วยความสุข

ต่งซูหลานเหมือนจะลืมแผนการเดิมที่วางเอาไว้ไปเสียแล้ว หยูเวิ่นหวินและเยี่ยนเสี่ยวโหลวเองก็เหมือนจะลืมว่าเดิมทีที่มาซีซาน จะพักอยู่เพียงแค่ 10 วันเท่านั้น

พวกนางหวังว่าในภายภาคหน้าจะเป็นดั่งเช่นในตอนนี้ อยู่ด้วยกัน และแก่เฒ่าไปด้วยกัน

แต่ชีวิตที่เรียบง่ายสุขสบายกลับถูกทำลายลงในวันนี้

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่เก้า เดือนเก้า วันที่เก้า

ฟู่เสี่ยวกวนสวมหมวกนั่งตกปลาอยู่ที่ทะเลสาบหยุนหู ไป๋ยู่เหลียนพายเรืออูเผิงเข้ามายังเกาะแห่งนี้ พอมาถึงข้างกายของเขา ก็ได้หยิบของที่ชายหนุ่มผู้หนึ่งฝากส่งมาให้กับฟู่เสี่ยวกวนออกมา แล้วยื่นให้กับเขา

ฟู่เสี่ยวกวนทิ้งคันเบ็ดลงทันที และพิจารณาของที่ได้รับอย่างละเอียดถี่ถ้วน ในใจพลันเบิกบานยิ่ง

เสียเวลาไปกว่าครึ่งปี ทดสอบไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ที่ฝากฝังฉินเฉิงเย่ไว้มิศูนย์เปล่าอย่างแท้จริง ปืนคาบศิลาประดิษฐ์ได้ใกล้จะสมบูรณ์แล้ว

“ได้ทดลองแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ลองแล้ว รัศมีการยิงไกลสุด 105 ชุ่น ประสิทธิภาพการทำลายล้างอยู่ในระยะ 60 ชุ่น การทำลายล้างหากเปรียบเทียบกับธนูมีระยะที่ไกลกว่า ประสิทธิภาพก็มากยิ่งกว่า อีกทั้งมิต้องกลัวเปียกฝน กระสุนปืนที่ฉินเฉิงเย่ทำขึ้นมาก็มิเลวเลย เจ้าลองดูเถิด”

ปืนคาบศิลากระบอกนี้เหมือนกับปืนคาบศิลาของชาติที่แล้วที่มีลำกล้อง กระสุนปืนฉินเฉิงเย่เลือกใช้เป็นลูกปืนตะกั่ว เพราะจะสามารถผลิตได้จำนวนมาก ต้นทุนต่ำกว่าเหล็กทองแดงอยู่บ้าง อีกทั้งความเสถียรก็มิเลวเช่นกัน

ฟู่เสี่ยวกวนนำหินเหล็กไฟ ดินปืนและกระสุนปืนเติมลงไป ถือปืนเล็งเป้าไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปราวร้อยเมตร เขาลั่นไกปืน “ปัง… ! ” สิ้นเสียง ควันกลุ่มหนึ่งลอยขึ้น เขาเดินเข้าไป ยืนมองต้นไม้ต้นนั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน ยิงเข้าเนื้อไม้ลึกไปถึงสามส่วน หากถูกยิงเข้าที่ร่างกาย อย่างน้อยก็คงบาดเจ็บสาหัส

“มิเลว ยามที่เติมกระสุนลงไปยุ่งยากอยู่บ้าง เจ้าจงนำคำกล่าวของข้าไปบอกกับฉินเฉินเย่ ให้เขานำกระสุนปืนทั้งหมดห่อไว้ด้วยน้ำมันจากโรงงานผลิตสบู่ เช่นนี้ในยามที่เติมกระสุนมันก็จะสามารถไหลลื่นลงลำกล้องปืนได้เอง ช่วยประหยัดเวลาได้มากโข”

ไป๋ยู่เหลียนตกตะลึงมากยิ่งนัก ทำเยี่ยงนี้ก็ได้ด้วยหรือ ?

“สำนักอาวุธปืนเริ่มผลิตของสิ่งนี้แล้วหรือยัง ? ”

“ได้เริ่มผลิตไปแล้วเมื่อสิบวันก่อน เพียงแต่ข้าคิดว่าเจ้ากำลังยุ่งอยู่ ไม่อยากมารบกวนอารมณ์สุนทรีย์ของเจ้าเท่าใดนัก สำนักอาวุธปืน 1 วันผลิตได้ราว 100 กระบอก หากต้องติดตั้งให้ทั้งหน่วยก็คาดว่าจะต้องใช้เวลาเกือบหนึ่งเดือน”

“มิได้ บอกให้สำนักอาวุธปืนเพิ่มจำนวนคนประเดี๋ยวนี้ ข้าต้องติดตั้งให้ดาบเทวะภายในครึ่งเดือนนี้ เพราะเส้นทางไปผิงหลิงต้องใช้เวลาเดินทางกว่าสิบวัน ที่กบดานของกงเซินจ่างนั้นอยู่ลึกเป็นอย่างมาก เกรงว่าการสู้รบครานี้คงจะต้องใช้เวลารบกันอีกสักพัก อีกทั้งเมื่อถึงเดือนสิบเอ็ดองค์หญิงสามก็จะต้องเดินทางไปยังแคว้นฮวงแล้ว”

ไป๋ยู่เหลียนพยักหน้า “หน่วยสอดแนมที่ภูเขาผิงหลิงข้าได้ส่งออกไปตั้งแต่เดือนที่แล้ว รอให้พวกเราไปถึงที่นั่นเสียก่อน จากนั้นก็คงจะได้ทราบรายละเอียดข่าวสารและแผนที่”

“เช่นนี้ดียิ่ง ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนควงปืนคาบศิลาและกล่าวว่า “ต่อไปนี้ข้าให้เวลาเจ้าได้เพียงแค่ครึ่งเดือนเท่านั้น ให้ทุกคนทำความคุ้นเคยกับของสิ่งนี้เสีย ข้ามีความต้องการเพียงหนึ่งสิ่ง หนึ่งนาทีอย่างน้อยต้องทำได้สามข้อ พวกเขาต้องมีความชำนาญในการเติมหินเหล็กไฟและกระสุน และยังต้องรับประกันความแม่นยำในการยิงปืน ! ”

“หนึ่งนาทีนี้นานเท่าใด ? ”

“เอ่อ…หนึ่ง สอง สาม เจ้านับตามความถี่นี้จนถึงหกสิบ”

“…ได้ ! ”

ทั้งสองคนนั่งอยู่ข้างทะเลสาบ ฟู่เสี่ยวกวนหยิบคันเบ็ดขึ้นอีกครา “เสี่ยวไป๋เอ๋ย เจ้าจงบอกกับฉินเฉิงเย่อีกสักหน่อย ปืนนี้ยังแก้ไขข้อบกพร่องต่อไปได้”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะเสียงดัง “เสี่ยวไป๋เอ๋ย เจ้าเชื่อสายตาข้าเถิด ภรรยาของเจ้าผู้นี้มีนามว่าเหวินซีรั่ว นางเป็นถึงหลานสาวของนักปราชญ์เหวินสิงโจวแห่งราชวงศ์อู๋ นางเป็นผู้มีฝีมือระดับสอง แท้ที่จริงข้าเป็นห่วงเจ้ามากยิ่งนัก จากนี้ไปเจ้าอย่าได้โดนภรรยาจับกดลงกับพื้นเสียล่ะ ! ”

ไป๋ยู่เหลียนถลึงตาใส่ฟู่เสี่ยวกวน “ข้าเองก็เป็นผู้มีฝีมือระดับสองเช่นกัน มิใช่…เจ้าจะไปผิงหลิง เจ้าหาทางติดต่อเหล่าศิษย์พี่แห่งสำนักเต๋าแล้วหรือไม่ ? ”

“พวกเขายังอยู่ที่ราชวงศ์อู๋ ไกลถึงเพียงนั้นคาดว่าคงทันมิแล้ว”

“ซูม่อเคยส่งจดหมายมาให้ข้าหนึ่งฉบับ บอกว่าภูมิใจยิ่ง เขากล่าวว่าเขากำลังฝึกกองกำลังเช่นนี้อยู่เหมือนกัน ทหารที่ฝีมือต่ำสุดก็ล้วนเป็นผู้มีฝีมือระดับสาม บอกว่าราวปีหน้าก็สามารถดึงออกมาฝึกได้แล้ว ต้องให้ข้าได้ลองเปรียบเทียบดูก่อน เจ้าได้เป็นศิษย์น้องสำนักเต๋าแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ศิษย์พี่ใหญ่บอกว่าท่านอาจารย์รับข้าเป็นศิษย์คนสุดท้าย แต่ข้ามิรู้ด้วยซ้ำว่าสำนักเต๋าอยู่ที่ใด ดังนั้นข้ามิรู้ว่าตนเองเป็นศิษย์น้องของสำนักเต๋าหรือไม่ แต่ศิษย์พี่ปฏิบัติกับข้าดีมากอย่างแท้จริง หากได้พวกเขามาร่วมขบวนการ การสู้รบที่ผิงหลิงครานี้คงจะง่ายขึ้นมากนัก”

ไป๋ยู่เหลียนครุ่นคิด เขาต้องคิดหาวิธีนำข่าวของฟู่เสี่ยวกวนส่งไปให้ศิษย์สำนักเต๋าให้ได้ มิใช่เพื่อให้พวกเขามาช่วยสู้รบ แต่ดาบมันมิมีตา ฟู่เสี่ยวกวนนำแนวหน้าด้วยตนเอง หากเขามิระวังจะถูกฆ่าตายเอาได้ แล้วตนเองจะอธิบายกับสะใภ้ทั้งสามเยี่ยงไรเล่า ?

ไป๋ยู่เหลียนออกไปจากคฤหาสน์หยุนหูแล้ว ฟู่เสี่ยวกวนวางคันเบ็ดลงและเดินเข้าไปในคฤหาสน์หยุนหู “ภรรยาข้า ข้ากลับมาแล้ว”

เขาตะโกนเสียงดัง ทั้งสางนางเดินออกมาอย่างอ่อนช้อย ทุกนางต่างงดงามดังดอกท้อ กริยาอ่อนหวานยิ่ง

ทั้งสี่นั่งอยู่ในศาลา ฟู่เสี่ยวกวนหุบยิ้มบนใบหน้าลงทันใด และกล่างอย่างจริงจัง “อีกราวครึ่งเดือน ข้าจะต้องไปที่ผิงหลิงแล้ว…พวกเจ้ามิต้องร้อนใจไป ปราบโจรครานี้มิได้อันตรายนัก ที่สำคัญคือการทดสอบกองกำลังนี้ หากมีกำลังรบที่แข็งแกร่ง การส่งตัวองค์หญิงสามไปยังแคว้นฮวงก็จะง่ายขึ้นมามาก”

พวกนางทั้งสามคนค่อย ๆ หุบยิ้มบนใบหน้า มองฟู่เสี่ยวกวนด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลอเต็มเบ้าตา ราวกับถูกทอดทิ้งไปอีกครา

ฟู่เสี่ยวกวนทุกข์ใจเป็นอย่างมาก

หญิงงามเป็นสุสานของวีระบุรุษอย่างแท้จริง !