นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 403

ตอนที่ 403 วางแผน

ชีวิตสำคัญหรือกฎหมายสำคัญกว่ากันเล่า ?

ไป๋ยู่เหลียนมิได้ตอบกลับ ในใจพลางคิดว่าหากเรื่องนี้ตกใส่หัวของเขา หากไร้ซึ่งหนทางอย่างแท้จริง เกรงว่าตนเองก็คงจะเลือกเช่นเดียวกับพวกเขา

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็มิได้ตอบคำถามนี้เช่นกัน เขาหัวเราะและพาไป๋ยู่เหลียนหมุนตัวออกไปยังทุ่งนาที่รกร้าง

เขานั่งอยู่ที่คันนาใช้มีดตักดินขึ้นมา วางไว้บนฝ่ามือแล้วบีบ ดินเม็ดใหญ่ สัมผัสในมือมิละเอียด แตกต่างกับดินที่เจียงหนานราวฟ้ากับเหว

ที่นาเยี่ยงนี้ต่อให้ปลูกฟู่เอ้อร์ต้าย ผลผลิตก็มิอาจเพิ่มจำนวนมากขึ้นได้ ดินจืดเกินไป ดินมิอุดมสมบูรณ์ พืชไร่มิสามารถเจริญเติบโตในดินเยี่ยงนี้ได้

แต่ที่นาแบบนี้สามารถปลูกมันเทศหรือมันฝรั่งได้ มันฝรั่งสิ่งนี้เขายังมิเคยพบเห็น แต่มันเทศปีหน้าสามารถจัดสรรให้ผิงหลิงอี้นำไปเพาะปลูกได้

จำนวนผลผลิตแม้มิอาจเทียบเท่ากับซีซานที่ปลูก 1 หมู่ได้ผลผลิตถึง 5,000 ชั่ง แต่สองสามร้อยชั่งคาดว่าคงจะมิมีปัญหาอันใด อีกทั้งไม้เถาของต้นมันเทศยังสามารถนำมาเลี้ยงหมูหรือเป็ดไก่ได้ แม้กระทั่งยามอดอยากก็สามารถนำมากินให้อิ่มท้องได้

เพียงต้องประคองให้พ้นปี รอให้มันเทศได้ทำการเก็บเกี่ยว ความอดอยากของที่นี่ก็จะถูกแก้ไขได้แล้ว

เขาสูดหายใจเข้าลึกแล้วยืนขึ้น ก่อนอื่นต้องกำจัดกงเซินจ่างเสียก่อน ในปีหน้าที่แห่งนี้จะเป็นจุดสำคัญของการทำการค้าและการเกษตรของเขา

เมื่อใดที่อู๋หลิงเอ๋อร์ครองบัลลังก์ได้อย่างมั่นคงแล้ว ตัวเขาก็ยังจำเป็นต้องเปิดเผยตัวออกไป แน่นอนว่ามิใช่เพื่อราชวงศ์อู๋ แต่เพื่อไปที่อำเภอผิงหลิงและเข้าพบจางเหวินฮั่นสักครา และไปที่ชวูอี้เพื่อพบเยี่ยนหลินชิวสักคราเช่นกัน

เรื่องนี้เขาได้คิดมาเนิ่นนานแล้ว ผู้ดำเนินการในครานี้ คงต้องพึ่งพานายอำเภอทั้งสองท่านนี้แล้ว และในอนาคตสถานที่ทั้งสองแห่งนี้จะส่งผลกระทบถึงราชวงศ์หยูและนโยบายของแคว้น ดังนั้นสถานที่ทดลองสองแห่งนี้ ต้องสำเร็จเท่านั้น ล้มเหลวมิได้เป็นอันขาด

เขาเก็บมีด ปัดดินในมือแล้ว “ไปเถอะ ! ”

กำหนดการเดินยังเหลืออีกครึ่งวัน พวกเขาแบ่งกลุ่มไปยังที่หยางเจี่ยวเจิ้น เป็นตลาดการค้าของราชวงศ์หยูทางตอนเหนือแห่งสุดท้าย อยู่ห่างจากด่านภูเขาเยี่ยนร้อยกว่าลี้ และอยู่ห่างจากผิงหลิงเพียงสามสิบกว่าลี้เท่านั้น

ตามการบอกเล่าของข่าวกรอง ยามนี้หยางเจี่ยวเจิ้นร้างไปเนิ่นนานแล้ว อย่าว่าแต่พ่อค้าหาบเร่เลย แม้แต่ประชากรท้องถิ่นของที่นั่นยังมีมิถึงร้อยชีวิตด้วยซ้ำ ส่วนหนึ่งไปหาช่องทางการใช้ชีวิตที่อื่น อีกส่วนหนึ่งเข้าไปเป็นโจรที่ภูเขาผิงหลิง และผู้ที่เหลือก็เป็นคนชรา พวกเขายากจนเป็นอย่างมาก แม้แต่กงเซิงจ่างยังมิกล้าที่จะไปปล้นพวกเขา

……

ณ ภูเขาผิงหลิง ค่ายเดิมของกองทัพสวรรค์

ท่านนายพลเผิงเฉิงอู่ได้ตรึงกองกำลังอยู่ เขาได้รับจดหมายฉบับนั้นที่ฟู่เสี่ยวกวนเขียนให้เขาเมื่อสิบกว่าวันก่อน จดหมายฉบับนั้นมิได้ลงนามไว้ เขามิรู้ว่าฟู่เสี่ยวกวนเป็นผู้เขียนมันทั้งหมด

แต่ในจดหมายได้กล่าวไว้ว่านี่คือความคิดเห็นของเผิงยวี๋เยี่ยน เขาลังเลอยู่เป็นเวลา 1 ก้านธูป จากนั้นจึงได้นำกองกำลังถอนทัพออกมา เขาเลือกที่จะเชื่อวิสัยทัศน์การทหารของเผิงยวี๋เยี่ยน แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกเป็นกังวลก็คือเนื้อความในจดหมายฉบับนี้ ถ้าหากตัวเขายังดึงดันที่จะเดินหน้าต่อไป มันจะต้องเกิดปัญหาใหญ่ตามมาออย่างแน่นอน

เผยเฉิงอู่อยู่ในกระโจมแม่ทัพ บนโต๊ะวางแผนที่ภูเขาผิงหลินที่วาดแผนผังใหม่ล่าสุด

ใบหน้าซูบผอมดำคล้ำได้แสดงสีหน้าเคร่งขรึมออกมา ที่ปรึกษาของเขา ต่างก็แสดงสีหน้าเศร้าโศก จนปัญญาที่จะจัดการเรื่องนี้

ภูเขาผิงหลิงแห่งนี้มีภูมิประเทศที่ซ้บซ้อนเป็นอย่างมาก สำหรับกองทัพทหารทางเหนือที่ชำนาญการรบแบบเดินทัพขนาดใหญ่ การต่อสู้บนภูเขาเยี่ยงนี้ทำให้พวกเขาง่ายต่อการถูกโจมตี

สมรรถภาพทางร่างกายทหารของพวกเขาดีกว่าของพวกโจรมากนัก แต่ทว่าการเดินทางในภูเขาแห่งนี้ พวกเขากลับวิ่งไม่ชนะโจรภูเขา โจรภูเขาเหล่านั้นเจ้าเล่ห์เป็นอย่างมาก พวกเขาอาศัยอยู่ในป่าบนภูเขาที่กว้างใหญ่และกระจายกันออกไปเป็นกลุ่ม ๆ อีกทั้งยังมีการวางกับดักมากมาย หากมิไล่ตามก็มิเป็นอะไร ทันทีที่ไล่ตาม จะต้องมีการสูญเสียเกิดขึ้นอยู่ร่ำไป

สำหรับกองทัพทหารทางเหนือที่แข็งแกร่งที่สุดของราชวงศ์หยู การรบครานี้ น่าหงุดหงิดอย่างแท้จริง อีกทั้งยังน่าอัปยศอดสูด้วยเช่นกัน !

ทหารประจำการ 150,000 นายถ้วน มิเพียงกำจัดกองทัพสวรรค์ที่เหลือหกหมื่นกว่าคนของกงเซินจ่างมิได้ ในทางกลับกันยังถูกเข่นฆ่าไปแล้วกว่าสองหมื่นนาย ท่านนายพลกลุ้มใจเสียจนเส้นผมกลายเป็นสีขาวดอกเลาแล้ว การรบครานี้จะสู้เยี่ยงไรดี ?

เผิงเฉิงอู่ชี้นิ้วลงบนหุบเขาเยว่หมิง เขาขมวดหัวคิ้วแล้วมองไปยังสถานที่แห่งนั้น จากนั้นก็ใช้นิ้วมือชี้ไปที่บนภูเขาผิงหลิงทางเหนือ กองกำลังหลักของกงเซินจ่างยามนี้ก็ได้อยู่ที่ภูเขาผิงหลิงทางเหนือเช่นกัน

ในจดหมายฉบับนั้นระบุไว้ว่าขอเชิญท่านนายพลมาก่อนวันที่สิบห้าเดือนสิบ จัดกองกำลังทหาร 30,000 คนไปที่หุบเขาเยว่หมิง กองกำลังที่รอดตายของกงเซินจ่างจะเข้าไปที่นั่นเองภายในสามวัน ศิษย์พี่เก่งกาจถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน ?

กองกำลังที่รอดตายของกงเซินจ่าง ผู้ใดกันที่สามารถสู้กับกองกำลังของกงเซินจ่างได้ ?