นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 412

ตอนที่ 412 เมื่อดาบเทวะหลุดออกจากฝัก

เมื่อรุ่งอรุณของวันใหม่มาถึง

แสงสุริยาสาดส่องลงมายังหุบเขาเยว่หมิง

เมื่อกงเซินจ่างมองเห็นหุบเขาเยว่หมิงที่กว้างใหญ่ถูกล้อมรอบไปด้วยกองทัพทหารจากชายแดนทางเหนือ

เขาก็ยิ่งเข้าใจว่า…มันได้สิ้นสุดลงแล้ว

หลายวันมานี้เขารู้สึกเหนื่อยล้าและหมดแรง ส่วนกองกำลังของเขา ห้าวันห้าคืนแล้วที่มิได้กินมิได้นอน แม้แต่ตัวเขาเองก็มิมีกะจิตกะใจจะทำอะไรต่อไปแล้ว เขาเพียงแค่อยากหาที่สะอาด ๆ เพื่อนอนหลับพักผ่อน

ดังนั้น จึงมิมีการต่อสู้เกิดขึ้นที่นี่ กองทัพชาวนาของกงเซินจ่างยอมจำนนและทิ้งอาวุธไปทั้งหมดแล้ว

เผิงเฉิงอู่สั่งให้พลทหารพาตัวเชลยศึกทั้งหมดไปที่กองทัพสวรรค์ แต่ตัวเขากลับไปที่กู๋โข่วภายใต้การอารักขาขององครักษ์นับร้อย

ทางด้านดาบเทวะก็รู้สึกเหนื่อยล้ามากแล้วเช่นกัน พวกเขากำลังนั่งพักกันอยู่ที่กู๋โข่ว กินอาหารและฟื้นฟูกำลังของตนเอง

แต่ถึงกระนั้น เผิงเฉิงอู่ก็ยังคงเห็นทหารหลายร้อยนายคอยเฝ้าสังเกตุการณ์อยู่ทั่วทุกทิศ นี่เป็นกองทัพแบบไหนกัน ?

ในมุมที่ไกลออกไป ไป๋ยู่เหลียนและฟู่เสี่ยวกวนกำลังกินเสบียงอาหารพร้อมกับสนทนากัน

“ผลงานดีถึงเพียงนี้ เขาจะต้องมาขอบคุณท่านเป็นแน่…” ฟู่เสี่ยวกวนกัดแป้งทอดแล้วเอ่ยว่า “ท่านต้องไปพบเขา เพราะว่าท่านจะต้องนำคำกล่าวของข้าไปบอกกับเขา”

“คำกล่าวอะไรกัน ? ”

“ตอนนี้กงเซินจ่างถูกจับไปแล้ว กองกำลังของเขาล้วนแต่เป็นชาวนา ท่านบอกเขาด้วยว่าให้ปล่อยพวกเขาทั้งหมดไป…” ฟู่เสี่ยวกวนหยิบจดหมายหนึ่งฉบับออกมาจากแขนเสื้อ “นี่…มอบมันให้กับเขา หลังจากที่เขาดูแล้ว เขาจะรู้เองว่าต้องทำเยี่ยงไรต่อไป”

ไป๋ยู่เหลียนรับจดหมาย “ท่านจะมิปรากฏตนเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“บัดนี้ยังก่อน ! ”

ไป๋ยู่เหลียนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฟู่เสี่ยวกวน เขาจึงมิได้ไถ่ถามอะไรให้มากความอีก เขากัดแป้งทอดแล้วเดินไปหาเผิงเฉิงอู่ ในใจของเขาตอนนี้มีหลายอารมณ์

เผิงเฉิงอู่ แม่ทัพของกองทัพชายแดนเหนือ !

นี่คือสุดยอดนักรบที่ยังมีชีวิตอยู่ !

คิดย้อนกลับไปในตอนนั้น ข้าเองก็เป็นเพียงแค่ทหารม้าตัวเล็ก ๆ ในเขตชายแดนตะวันออกที่มีคนมิเกิน 1,000 คน อย่าเอ่ยถึงระดับท่านแม่ทัพเลย แม้จะแอบมองจากที่ไกล ๆ ยังเป็นเรื่องยาก

แต่ทว่าบัดนี้เขากลับยืนอยู่เบื้องหน้าท่านแม่ทัพและมีบทสนทนาที่เท่าเทียมกัน

นี่คือดาบเทวะ !

เขามิได้รู้สึกกังวลเลยที่ต้องมาอยู่ต่อหน้าท่านแม่ทัพ เพราะว่าเขาคือผู้ชนะ และเป็นเพราะดาบเทวะที่เขาฝึกฝนมานั้น ทำให้เขารู้สึกภาคภูมิใจกับกองทัพที่แข็งแกร่งนี้

ฟู่เสี่ยวกวน เจ้าคนร้ายกาจ !

เผิงเฉิงอู่มองไปยังนายพลหนุ่มหล่อคนนี้ที่กำลังเดินมาหาเขา ในใจเขามีหลากหลายอารมณ์ปะปนกันอยู่ เขาเป็นคนที่เข้ามาแทนที่คนเก่าสินะ เขาเพิ่งจะอายุเท่าใดกัน ? เพิ่งจะยี่สิบต้น ๆ เองมิใช่หรือ

แต่เขากลับมีกองทัพที่ทรงพลังถึงเพียงนี้ได้ มีกองกำลังเพียง 4,000 คน และยังสามารถขับไล่กองกำลังกว่าหนึ่งแสนคนของกงเซินจ่างอยู่ตั้งห้าวันห้าคืน !

นี่มันเป็นกำลังรบแบบไหนกัน ?

เผิงเฉิงอู่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปมิได้

และนี่ถือว่าสังกัดอยู่ในหน่วยไหนกัน ?

เผิงเฉิงอู่อยากจะรู้เสียจริง ๆ

ไป๋ยู่เหลียนยืนกัดแป้งทอดอยู่เบื้องหน้าของเผิงเฉิงอู่ ร่างกายของเขามิได้กำยำเท่ากับเผิงเฉิงอู่ แม้แต่ความสูงก็ยังเตี้ยกว่าเผิงเฉิงอู่ถึงครึ่งหัว แต่พลังของเขาที่สื่อออกมากลับมิได้น้อยไปกว่าเผิงเฉิงอู่เลยสักนิด

ในปากของเขายังเคี้ยวมิหยุดและเอ่ยว่า “ข้าหิว ขอท่านแม่ทัพรอข้ากินแป้งทอดให้หมดเสียก่อน”

ทหารองครักษ์ของเผิงเฉิงอู่จ้องมองด้วยความประหลาดใจ แต่ก็มิได้ตำหนิไป๋ยู่เหลียนเรื่องความเชื่องช้า นี้คือกองทัพที่ทุกคนให้ความเคารพ และนายพลที่อยู่เบื้องหน้าเขาคือผู้นำของกองทัพนี้ ! ดังนั้นเขาจึงเป็นบุคคลที่ควรค่าแก่การเคารพของทุกคน !