นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 417

ตอนที่ 417 นามลือเลื่องปฐพี

เนื่องด้วยการที่กองกำลังดาบเทวะได้รับพระราชทานรางวัลโดยฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หยู ราชวงศ์อู๋เองก็รับรู้ข่าวคราวนี้แล้วเช่นกัน

ณ เมืองกวนหยุนบัดนี้ได้มีหิมะโปรยลงมาให้เชยชมแล้ว เหวินรั่วซีได้ยืนอยู่ท่ามกลางหิมะและมีผ้าคลุมขนสัตว์คลุมเพื่อให้ความอบอุ่น ดวงตาคู่นั้นได้มองไปยังดอกเหมยที่ยังมิเบ่งบานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

เมื่อช่วงปลายเดือนของเดือนสามฟู่เสี่ยวกวนเคยเอ่ยไว้ว่ากองกำลังนี้มีชื่อว่ากองกำลังดาบเทวะ และแม่ทัพก็คือคนที่ข้าต้องการจะแนะนำให้กับเจ้า เขามีนามว่าไป๋ยู่เหลียน เจ้าจงรอเป็นเวลา 1 ปี หากภายใน 1 ปีนี้เจ้ามิได้ยินชื่อเสียงความสำเร็จของกองกำลังนี้ดังมาถึงหูเจ้าแล้วล่ะก็ ให้ถือเสียว่าข้ามิเคยได้เอ่ยสิ่งนี้ออกไปก็แล้วกัน แต่ถ้าหากเป็นดังที่ข้าเอ่ย…

“หากเก่งกาจถึงเพียงนั้นอย่างแท้จริง ข้าจะยอมเป็นเมียเขา ! ”

และในวันนี้กองกำลังดาบเทวะก็ได้เข้าสู่สนามรบจริง ๆ เสียที และแม่ทัพผู้ที่มีนามว่าไป๋ยู่เหลียนได้นำกองกำลังดาบเทวะจำนวน 4,000 นายปราบปรามกองกำลังของกงเซินจ่างนับแสนนาย จนฝ่ายศัตรูต้องทิ้งชุดเกราะทิ้งดาบหนีในสภาพที่น่าสมเพชเวทนา

กองกำลังเพียงแค่ 4,000 นายเท่านั้น อีกทั้งยังตามกองทัพที่เหลือของกงเซินจ่างอย่างมิลดละตลอดทั้งห้าวันห้าคืน แล้วต้อนกองกำลังที่เหลือของกงเซินจ่างเข้าไปยังหุบเขาเยว่หมิง การเดินทัพครานั้นของพวกเขาจริงจังเสียยิ่งกว่าศึกเมื่อคราเริ่มบุกโจมตีภูเขาทางตอนเหนือเสียอีก

กองกำลังเหล่านั้นของกงเซินจ่างเป็นคน มิใช่แกะเสียหน่อย !

พวกเขาวางแผนแบ่งกองทัพไปประจำสามเส้นทางหลักที่เขามั่นใจว่าศัตรูอาจจะใช้หนึ่งในสามเส้นทางนี้ในการหลบหนี ซึ่งนั่นก็หมายความว่า ในทุก ๆ เส้นทางนั้นมีทหารมากสุดเพียงแค่พันกว่านายเท่านั้น

เจ้าคนพวกนี้…ช่างมีความสามารถในการรบมากยิ่งนัก !

และแล้ววันนี้กองกำลังดาบเทวะก็ได้มีนามลือเลื่องทั่วหล้า เยี่ยงนั้นแล้วตัวนางก็ควรจะรักษาวาจาใช่หรือไม่ ?

เขา…เขาจะเป็นคนเยี่ยงไรกัน ?

เหวินรั่วซีเกิดอาการเขินอายหน้าแดงเรื่อขึ้นมาทันพลัน ฟู่เสี่ยวกวนได้ตกตายไปเสียแล้ว สัญญาปากนี้นางย่อมสามารถทำเหมือนว่ามิเคยเกิดขึ้นมาก่อนก็ได้ แต่ทว่านางมิได้คิดเช่นนั้น และสิ่งที่นางกำลังนึกถึงอยู่นั่นก็คือแม่ทัพที่มีนามว่าไป๋ยู่เหลียนผู้นั้น

เพราะดวงใจของนางนั้นปรารถนาที่จะสมรสกับชายผู้มากความสามารถ

ได้ยินมาว่าบัดนี้เขาได้นำกองกำลังไปโจมตีแคว้นฮวงแล้ว…หรือว่าเขาจะนำกองกำลังที่เหลือมิถึง 4,000 นายไปปะทะกับกองทัพม้าเหล็กแสงยานุภาพสูงของแคว้นฮวงกัน ?

เช่นนี้แล้วจะอันตรายเกินไปหรือไม่ ?

มิได้ ข้าต้องไปดูด้วยตนเอง !

วันพรุ่งข้าจะต้องไปเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดินีเพื่อให้พระนางพระราชทานกองทัพหญิงติดตามข้า ข้าต้องการไปเยือนยังแคว้นฮวง !

องค์จักรพรรดินีขึ้นครองบัลลังก์จนกระทั่งบัดนี้เวลาได้ล่วงเลยเข้าสู่เดือนที่สี่แล้ว มิอาจล่วงรู้ได้เลยว่าสถานการณ์ดีขึ้นบ้างแล้วหรือยัง แต่ก็โชคดีที่ยังมีอัครมหาเสนบดีทั้งฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวาคอยรับใช้ด้วยความจงรักภักดี และก็ถือเป็นโชคดีเช่นกันที่ไทเฮายังคงมีสุขพลามัยที่สมบูรณ์แข็งแรง

อู๋หลิงเอ๋อร์ชีวิตช่างแสนรันทด เป็นสตรีแต่กลับต้องแบกรับภาระปกครองแคว้น คิดดูแล้วคงทำให้นางเหนื่อยล้ามิน้อย

ในขณะที่เหวินรั่วซีกำลังกังวลถึงความเป็นความตายของไป๋ยู่เหลียนอยู่นั่นเอง อู๋หลิงเอ๋อร์ผู้ซึ่งบัดนี้กำลังประทับอยู่ที่คฤหาสน์จิ้งหูได้ราชสาสน์แจ้งสถานการณ์นี้เข้ามาก่อนหน้านั้นแล้ว

บนผืนปฐพีนี้มีเพียงแค่นางเท่านั้นที่เข้าใจความหมายแอบแฝงของข่าวคราวนี้ได้อย่างถ่องแท้

ฟู่เสี่ยวกวนได้เดินทางกลับถึงซีซานแล้ว

ฟู่เสี่ยวกวนนำทัพกองกำลังดาบเทวะบุกโจมตีภูเขาผิงหลิง

ฟู่เสี่ยวกวนใช้กองกำลังเพียงแค่ 4,000 นายปราบปรามกองกำลังราวแสนนายของกงเซินจ่างจนราบเป็นหน้ากลอง !

และเมื่อคืนก่อน ฟู่เสี่ยวได้กำจัดกองทัพ 20,000 นายของแคว้นฮวงเสียจนแตกพ่าย ข่าวคราวนี้มิมีผู้ใดรับรู้มากนัก แคว้นฮวงมิได้เปิดเผยข่าวนี้ให้เป็นที่ทราบโดยทั่วกัน แต่ทว่าหน่วยสอดแนมลับได้สืบทราบสาสน์นี้มา

หน่วยสอดแนมลับเองก็มิได้หยั่งรู้เช่นกันว่าฟู่เสี่ยวกวนยังมิตาย และสิ่งที่เขาได้ลงน้ำพักน้ำแรงทั้งหมดนั้นก็ได้ตกเป็นคุณงามความดีของแม่ทัพผู้ที่มีนามว่าไป๋ยู่เหลียน

“ในเมื่อท่านบุกโจมตีจนศัตรูแตกพ่ายไปแล้ว ท่านยังจะกระเสือกกระสนไปยังแคว้นฮวงเนื่องด้วยเหตุใดกัน พวกมันจะกลืนกินท่านจนสิ้นชีพเอาได้ ! ”

อู๋หลิงเอ๋อร์ยืดท้องของนางออกไป นางได้เดินกลับไปกลับมาอยู่ภายในห้อง ข้างกายของนางนั้นไร้ซึ่งบริวารที่เป็นสตรี แต่กลับเป็นสองแม่ทัพฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวาของกองทัพหญิงที่มาอยู่ข้างกายของนางแทน

อาจจะเป็นเพราะรับรู้ได้ถึงอารมณ์แปรปรวนของนาง เด็กในท้องจึงได้บิดยืดตัวแล้วถีบหน้าท้องของผู้เป็นมารดา

สีหน้าของนางก็ได้อ่อนโยนขึ้นมาทันใด นางลูบท้องอย่างเบามือ แล้วเอ่ยกับบุตรในครรภ์อย่างแผ่วเบา “บิดาของเจ้าเป็นวีรบุรุษของผืนปฐพี ให้แม่ได้ทำหน้าที่ดูแลรักษาผืนปฐพีนี้แทนเขาเถิด วันใดที่เขาได้เรียนรู้มากพอแล้ว เขาก็ย่อมกลับมา”