นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 418

ตอนที่ 418 จดหมายสั่งเสีย

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่เก้า สิบค่ำ เดือนสิบ ณ ริมแม่น้ำฉินหวายแห่งเมืองจินหลิง

เมื่อย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงบรรยากาศก็ยิ่งหนาวเหน็บ โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้ฝนเม็ดที่กระหน่ำลงมาเช่นนี้

หยูชิงหลานองค์หญิงสามแห่งราชวงศ์หยูจ้องมองฮั่วหวยจิ่นด้วยความรักใคร่ “รุ่งเช้า…ข้าจะต้องออกเดินทางไปยังแคว้นฮวงแล้ว”

ฮั่วหวยจิ่นที่กำลังกางร่มกระดาษให้กับหยูชิงหลาน ได้เงียบไปเนิ่นนาน จากนั้นจึงได้ถอนหายใจออกมาเพื่อตอบรับว่าตนนั้นได้รับรู้แล้ว

“หากข้ามิกลับมา…เจ้าก็จงหาสตรีที่ดีกว่าข้า” หยูชิงหลานยื่นมือออกไปจัดแต่งเสื้อนอกของฮั่วหวยจิ่น นางได้ข่มใจฝืนยิ้มออกมาให้คนรักได้เห็น “ข้าจะต้องกลับมาให้ได้ กลับมาอย่างไร้มลทิน”

ฮั่วหวยจิ่นสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ จากนั้นจึงก้มหัวลง “ฝ่าบาททรงมิเห็นด้วยที่จะให้ข้าติดตามท่านไปยังแคว้นฮวง อีกทั้งเขาก็ได้ตายจากไปแล้ว…”

เขา ณ ที่นี้ย่อมหมายถึงฟู่เสี่ยวกวน

เพราะก่อนที่ฟู่เสี่ยวกวนจะเดินทางไปยังแคว้นอู๋ ฮั่วหวยจิ่นได้ฝากความปลอดภัยขององค์หญิงสามไว้ที่เขา เพราะมีเพียงเขาเท่านั้นที่จะสามารถนำองค์หญิงสามกลับมาได้อย่างสวัสดิภาพ

ทว่าตัวเขากลับจบชีวิตลงในผืนปฐพีของแคว้นอู๋เสียแล้ว !

จึงทำให้ฮั่วหวยจิ่นหมดสิ้นความหวัง !

ภารกิจในการส่งตัวเจ้าสาวที่แคว้นฮวงครานี้นำโดยสวี่หวยซู่เสนาบดีกรมพิธีการ และขุนนางที่ติดตามไปนั้นล้วนแต่เป็นขุนนางฝ่ายพลเรือน พวกเขามีภารกิจเพียงแค่ส่งตัวเจ้าสาวให้สำเร็จเท่านั้น พวกเขาคงมิคิดที่จะนำตัวองค์หญิงสามกลับมา และคงไร้ความสามารถที่จะนำตัวพระนางกลับมาเช่นกัน

เช่นนี้ก็เป็นที่แจ่มชัดแล้วว่าบทสรุปของการเดินทางครานี้จะลงเอยลงเยี่ยงไร

นางย่อมตกเป็นพระมเหสีของท่าป๋าเฟิงผู้ซึ่งเป็นประมุขของแคว้น และเป็นพระมารดาผู้ให้การบ่มเพาะเลี้ยงดูโอรสธิดาผู้เป็นเชื้อพระวงศ์ของจักรพรรดิแห่งแคว้นฮวง เป็นการยากที่จะกลับมาเหยียบผืนปฐพีบ้านเกิดเมืองนอนอีกครา

“คืนก่อนข้าได้แวะไปเยี่ยมองค์หญิงเก้า และได้สนทนากับนางอยู่สักพัก”

“นาง…นางเองก็คงรู้สึกเศร้าใจอยู่มิน้อย”

“แต่นางกลับจิตใจสงบขึ้นมากโข อาจเป็นเพราะเวลาได้ล่วงไปกว่าครึ่งปีแล้ว ความคะนึงหาที่แบกอยู่ในอกจึงมิหนักเท่าเมื่อเริ่มแรกและดูเหมือนว่าได้ลดลงไปมากพอควร” หยูชิงหลานหันหน้าที่แสนอ่อนโยนนั้นไปหาฮั่วหวยจิ่น “นี่คงจะเป็นลิขิตชีวิตของเหล่าสตรี เนื่องจากฮองเฮาซั่งผลักดันองค์หญิงเก้าให้มิเชื่อในเรื่องลิขิตสวรรค์ ด้วยเหตุนี้นางจึงได้เดินทางไปยังเมืองหลินเจียงเพื่อฟู่เสี่ยวกวน”

หยูชิงหลานหันกลับไป สายตาของนางนั้นได้ทอดมองไปยังแม่น้ำฉินหวายที่บัดนี้ได้มีหมอกความเย็นปกคลุมไปทั่วผืนน้ำ “นางเป็นสตรีที่หวังจะควบคุมโชคชะตาด้วยตนเอง แต่ทว่าฟ้าดินช่างใจร้ายยิ่ง ท้ายที่สุดก็ได้ทอดทิ้งให้นางเผชิญความเจ็บปวดโดยลำพัง”

“หวยจิ่น เจ้ายังจำเมื่อปีนั้นที่พวกเราได้พบพานกัน ณ แม่น้ำฉินหวายแห่งนี้ได้หรือไม่ แม่น้ำแห่งนี้เป็นจุดเริ่มต้นความรักของคู่รักหลายคู่ ทว่าท้ายที่สุดก็ได้กลายเป็นโศกนาฏกรรม…ดั่งเช่นสวี่หยุนชิงและจักรพรรดิเหวิน ดั่งเช่นฟู่เสี่ยวกวนและต่งซูหลาน หรืออย่างเช่น…ข้ากับเจ้า”

“วันนี้ที่เรียกเจ้ามาพบก็เพื่อจะได้มองหน้าเจ้าดี ๆ อีกสักครา และอีกอย่างข้าก็ใคร่มามองแม่น้ำฉินหวายแห่งนี้ ว่าเหตุใดมันถึงกลบฝังความฝันอันสวยงามของผู้คนมานักต่อนักกัน ? ”

“องค์หญิงเก้าเอ่ยกับข้าว่าอย่าได้สิ้นหวังที่จะกลับมาเป็นอันขาด ข้าย่อมปรารถนาที่จะกลับมา เเต่ทว่า…ข้าจะกลับมาได้เยี่ยงไร ? ”

“องค์หญิงเก้าบอกให้ข้าสั่งให้ขบวนหยุดรอที่อำเภอผิงหลิงเป็นเวลา 1 วัน ข้าเองก็เข้าใจความหมายในสิ่งที่นางเอ่ย เพราะที่นั่นคือปฐพีตอนเหนือสุดของบ้านเกิดเมืองนอน นางอาจจะอยากให้ข้าได้มองทอดผืนปฐพีของตนเองเสียให้เต็มตา คลุกคลีกับบ้านเกิดเมืองนอนให้มากขึ้น สูดความหอมอบอวลของกลิ่นแคว้นหยูให้เต็มที่”

ฮั่วหวยจิ่นชะงักด้วยความตกใจ หยุดรอที่อำเภอผิงหลิงเป็นเวลา 1 วันเยี่ยงนั้นหรือ ?

หลังจากกองกำลังดาบเทวะได้ปราบปรามกองโจรที่ภูเขาผิงหลิงจนมิเหลือซากก็ได้ตรงไปยังแคว้นฮวงในทันที และกองกำลังดาบเทวะก็ถูกก่อตั้งขึ้นโดยฟู่เสี่ยวกวน หรือองค์หญิงเก้าประสงค์จะหมายความว่าให้รอกองกำลังวกกลับมาเพื่ออารักขาองค์หญิงสามไปยังแคว้นฮวงใช่หรือไม่ ?

เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาภายในใจ แม้ว่าฟู่เสี่ยวกวนจะตายจากไปแล้ว แต่กองกำลังนี้ก็ได้บุกโจมตีกองกำลังของกงเซินจ่างเพื่อสนองความปรารถนาของเขาเมื่อตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ !

“ชิงหลาน ! ”

“อือ”

“หันมามองข้าสิ ! ”

หยูชิงหลานได้เอนตัวหันไปหาฮั่วหวยจิ่น บัดนี้ใบหน้าของเขาได้เต็มเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นและไร้กังวล