นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 419

ตอนที่ 419 รับสมัครคนงาน

ไป๋ยู่เหลียนวางจดหมายแล้วลุกออกไปทันทีด้วยความกระอักกระอ่วน

บัดนี้จางเพ่ยเอ๋อร์มั่นใจมากยิ่งขึ้นไปอีกว่า “ท่านพี่…ฟู่เสี่ยวกวนต้องยังมิตายเป็นแน่ ! ”

จางเหวินฮั่นรับจดหมายมาแล้วกางออก “น้องพี่…พี่รู้ว่าฟู่เสี่ยวกวนนั้นคือชายหนุ่มอัจฉริยะ หญิงสาวที่หลงรักเขาป่านนี้ก็คงจะตรอมใจกระโดดลงแม่น้ำไปหมดแล้ว เจ้าเองก็ยังเคยกระโดดแม่น้ำเพราะเขาเลยนี่ เจ้าลงมาจากเขาครานี้ก็เพื่อจะมาสังหารเขา…พี่ว่า เจ้ากลัวว่าตนเองจะฝึกวิชากระบี่ไร้หัวใจนั่นมิสำเร็จ”

จางเพ่ยเอ๋อร์หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ นางเบ้ปากเล็กน้อย “หากเขายังมิตายเสียจริง ๆ ล่ะก็ ข้าจะสังหารเขาให้จงได้ ! ”

จางเหวินฮั่นเหลือบไปมองจางเพ่ยเอ๋อร์ เขาลอบคิดอยู่ในใจว่าหากแม้เขายังมิตาย แล้วบัดนี้ได้ยืนอยู่เบื้องหน้าของเจ้า อย่าว่าแต่จะสังหารเขาเลยเพียงแค่กระบี่เจ้าก็ยังจับเอาไว้มิมั่น จะเอาปัญญาที่ไหนไปสังหารเขากันเล่า ?

หลังจากนั้นเขาก็ได้ย้ายสายตามาทางตัวหนังสือที่ดึงดูดที่อยู่เบื้องหน้านี้แทน เขาตั้งใจเพ่งเล็งในทุกตัวอักษร และแล้วใบหน้าก็ค่อย ๆ เผยความปลื้มปิติออกมา

“ฮ่า ๆ ๆ เดิมทีพี่ดูถูกเจ้าลูกเศรษฐีผู้นี้เสียด้วยซ้ำ แต่ทว่าบัดนี้กลับรู้สึกเคารพในความเก่งกาจของเขาเสียจริง ๆ ! ”

“พวกเจ้ามานี่หน่อย…จงไปเรียกผู้ช่วยหวงเข้ามา ข้ามีภารกิจต้องการมอบให้กับเขา”

“เอามานี่…ให้ข้าดูหน่อยเถิด”

“เจ้าคิดจะสังหารเขา แล้วเจ้าจะดูไปเพื่อประโยชน์อันใดกัน ? ”

“ท่านพี่… ! ”

จางเหวินฮั่นส่งจดหมายให้กับผู้ที่เป็นน้องสาว แล้วพลางนึกไปว่าคนเยี่ยงฟู่เสี่ยวกวนตายเสียก็ดี หากว่าเขายังคงมีชีวิตอยู่ เขาคงจะทำลายชีวิตของหญิงสาวไปอีกหลายราย !

เมื่อผู้ช่วยหวงได้เดินเข้ามา จางเหวินฮั่นก็ได้ชี้นิ้วออกไป “เชิญนั่งก่อนเถิด บัดนี้อำเภอของพวกเรามีประชากรกลับมาทั้งสิ้นกี่คน ? ”

“ท่านนายอำเภอที่เคารพ กองทัพชายแดนทางเหนือส่งกลับมาแล้วทั้งสิ้น 31,278 คน ผู้คนเหล่านี้ก็คือพวกที่ถูกต้อนขึ้นไปที่ภูเขาผิงหลิงเมื่อฤดูหนาวปีที่แล้วขอรับ”

“บัดนี้ได้ลงหลักปักฐานแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“คนที่ยังมีกระท่อมหลงเหลืออยู่ก็กลับกระท่อม ยังมีอีก 3,000 คนที่มิมีกระท่อมให้กลับ ดีที่สำนักศึกษาผิงหลิงอยู่ในช่วงปิดเทอมพอดี ทั้งสามพันคนนี้จึงอาศัยอยู่ในสำนักศึกษาเป็นการชั่วคราว จำต้องรอจนกระทั่งกระท่อมที่ผุพังไปนั้นถูกสร้างขึ้นมาใหม่จนแล้วเสร็จ แต่ก็เกรงว่าอาจจะกินเวลานานถึงปีหน้า กองทัพชายแดนเหนือได้ส่งอาหารมาให้พวกเขากักตุนไว้กินในช่วงฤดูหนาว ส่วนเงินที่มีมาให้นั้นมีเพียงแค่ 2,100 ตำลึงเท่านั้น”

ผู้ช่วยหวงทำท่าพินิจอย่างละเอียด จากนั้นจึงได้เอ่ยต่อ “ทางชวูอี้เองก็เร่งรัดให้ข้าแบ่งอาหารและเงินเหล่านั้นให้พวกเขาด้วย ข้าคิดว่าควรแบ่งให้เพียงบางส่วนก่อนดีหรือไม่ ? ”

“ช้าก่อน ! ” จางเหวินฮั่นโบกมือปัด “เยี่ยนหลินชิวนั้นมีท่านอัครมหาเสนาบดีเยี่ยนคอยหนุนหลัง ท่านวางใจเถิด เขาคงมิได้ขัดสนเงินทองและอาหารหรอก แต่กลับเป็นพวกเราต่างหากเล่า เป็นลูกที่พ่อมิสนใจแม่ก็มิรัก นี่เพิ่งจะย่างเข้าสู่ฤดูหนาวเท่านั้นเอง ข้ายังมิรู้เลยว่าปีนี้จะสามารถข้ามผ่านฤดูหนาวไปได้อย่างสงบสุขหรือไม่…”

จางเหวินฮั่นรินชาให้ผู้ช่วยหวงหนึ่งถ้วย โน้มตัวเข้าไปหาเขาแล้วเอ่ยบางอย่างที่ดูมีลับลมคมใน “เหล่าหวง วันนี้ข้ามีข่าวใหญ่จะมาแจ้งให้ท่านทราบ หากพวกเราสามารถเดินตามแผนนี้ได้แน่นอนเสียว่าอำเภอผิงหลิงของเราจะพลิกโฉมไปในทันที”

ผู้ช่วยหวงถึงกับชะงัก เขาคิดในใจว่าตนนั้นมารับหน้าที่ตั้งแต่ตำแหน่งเล็ก ๆ จนถึงตำแหน่งผู้ช่วยนายอำเภอบัดนี้ก็ล่วงเลยมาถึง 30 ปีแล้ว !

และตลอด 30 ที่ผ่านมา นายอำเภอได้ถูกเปลี่ยนไปแล้วมากถึง 15 คนด้วยกัน !

ทุกคนที่เข้ามารับราชการนั้นต่างก็มีความตั้งใจหนักแน่น แต่ทว่าเมื่อถึงเวลาที่ต้องจากไปก็ต่างมีสภาพสะบักสะบอมเสียจนดูมิได้

เช่นเดียวกับนายอำเภอผู้นี้ เมื่อปีกลายตอนที่มาที่นี่ช่วงแรก ๆ ก็ยังคงกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวา เปล่งวาจาออกมาแต่ละคราก็เป็นทางการไปเสียหมด แต่พอทุกวันนี้ได้สนิทชิดใกล้กับเขามากขึ้นก็เลยเรียกเหล่าหวง…เหล่าหวงมิขาดปาก

สถานที่ทุรกันดารแห่งนี้ทำร้ายผู้คนได้มากถึงเพียงนี้เชียวหรือ !

ที่น่าเห็นใจก็คือนายอำเภอผู้นี้ แม้กระทั่งสมองเองก็เริ่มฟั่นเฟือนเสียแล้ว

จึงได้เกิดภาพจินตนาการที่ผิดปกติเยี่ยงนี้ออกมา ต้องการให้ผิงหลิงพลิกโฉมไปทันตาเยี่ยงนั้นหรือ ? พลิกเยี่ยงไรเล่า ? ยากจนถึงเพียงนี้ต่อให้พลิกเยี่ยงไรก็ยังจะยากจนอยู่วันยังค่ำ !

จางเหวินฮั่นยกมือขึ้นไปวางไว้บนบ่าของผู้ช่วยหวงด้วยความสนิทชิดเชื้อ “เวลานี้ เจ้าจงสั่งให้ผู้ตรวจการเจิ้ง นำผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาไปราว 20 คน ไปเคาะระฆังเพื่อเผยแพร่คำประกาศของข้า ! ”

“ประกาศสิ่งใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ” ผู้ช่วยหวงเอ่ยถามด้วยความตื่นตกใจ

“รอประเดี๋ยว ข้าจะเขียนให้ท่าน”