นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 422

ตอนที่ 422 สถานที่แสนห่างไกล

ณ ผิงหลิง บัดนี้หิมะได้ตกหนักเป็นอย่างมาก

และซีฮวงในราชวงศ์หยูก็ได้มีหิมะตกคราแรกของปี

จังหวัดซีหรงถูกหิมะขาวโพลนปกคลุมไปทั่วบริเวณ ภูเขาทั้งลูกถูกสีขาวของหิมะปกคลุม จึงทำให้ซีหรงแห่งนี้ขาวโพลนไปด้วยหิมะ

บริเวณใกล้ภูเขาทางทิศใต้ของจังหวัดซีหรง มีพระตำหนักอันงดงามกว้างขวางตั้งอยู่ ที่แห่งนี้คือเมืองจักรพรรดิถู่ซือ

แน่นอนว่าบัดนี้ได้กลายเป็นจวนจิ่งหวังไปแล้ว

บัดนี้องค์ชายสี่หยูเวิ่นชูกำลังนั่งดื่มชาอยู่ที่เฉิงเยวี่ยซวนพลางชื่นชมหิมะที่กำลังโปรยปรายลงมา

หนานป้าเทียนนั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา

“เวลาผ่านไปรวดเร็วมากยิ่งนัก เป็นเวลากว่าสองเดือนแล้วที่ข้ามายังสถานที่แห่งนี้…จั่วจวิน เจ้าว่าฟู่เสี่ยวกวนตายไปกว่าครึ่งปีแล้ว เหตุใดข้าจึงมิมีความสุขกัน ? ”

หนานป้าเทียนหรือเฉินจั่วจวิน เงยหน้าขึ้นมองดูองค์ชายสี่จากนั้นก็ก้มหน้าลงแล้วกล่าวว่า “พวกเราสูญเสียผลประโยชน์ไปมากโขท่านจะดีใจได้เยี่ยงไร ? ว่าแต่อี้ซี…ข้าประสงค์จะรับนางมาไว้ข้างกาย บัดนี้นางอายุได้ 7 ปีแล้ว”

หยูเวิ่นชูขมวดคิ้วขึ้นแล้วส่ายหัว “อย่าได้รีบร้อนไป ฟู่เสี่ยวกวนเคยส่งคนไปตรวจสอบ ฮองเฮาซั่งนั้นช่างน่ากลัวยิ่ง บัดนี้หากรับนางมาอยู่ด้วย จะเป็นข้ออ้างที่ดีให้แก่สตรีนางนั้นมิใช่หรือ ? ”

เฉินจั่วจวินก้มหน้าลงแล้วมิได้กล่าวอันใดออกมาอีก หยูเวิ่นชูกลับหัวเราะออกมา “หากเจ้าต้องการพบนาง ก็แอบไปดูยามค่ำคืนย่อมได้ สถานที่แห่งนี้แม้ว่าอยู่ในที่ห่างไกล แต่ทว่าสายลับของหอซี่หยู่ก็ได้กระจายไปทั่วทุกที่”

เฉินจั่วจวินมิได้ตอบกลับไป นางเพียงเอ่ยถามขึ้นว่า “ข้าได้ยินมาว่าฟู่เสี่ยวกวนได้ก่อตั้งกองกำลังดาบเทวะขึ้นมาจำนวน 4,000 คน เพื่อล้มล้างทหารกว่าหลายหมื่นคนของกงเซินจ่าง…องค์ชายทรงคิดเห็นว่าเยี่ยงไร ? ”

“เจ้าหมอนั่นช่างเก่งกาจเสียจริง แต่มิว่าจะเก่งเยี่ยงไรก็ได้ตายจากไปแล้ว และกองกำลังดาบเทวะก็มีเพียง 4,000 คน ไป๋ยู่เหลียนจงรักภักดีต่อฟู่เสี่ยวกวนเป็นอย่างมาก บัดนี้ไร้ซึ่งฟู่เสี่ยวกวนแล้ว เขายังคงจะช่วยดูแลจวนฟู่ไปอีกสักพัก แต่เกรงว่าในมิช้าก็เร็วจะต้องถูกองค์จักรพรรดิเรียกตัวเข้าร่วมกองทัพราชวงศ์หยูอย่างแน่นอน…”

“นี่ คือสิ่งที่ข้าเป็นกังวลยิ่ง ! ”

“ใต้หล้านี้ผู้ที่เข้าใจวิธีฝึกกองกำลังดาบเทวะ เกรงว่าจะมีเพียงไป๋ยู่เหลียนเท่านั้น หากทหารจากราชวงศ์หยูได้รับการฝึกฝนจากเขา เจ้าว่า…กำลังการโจมตีเยี่ยงนี้จะมีผู้ใดสู้ได้กัน ? ”

“เมื่อถึงเวลานั้น แม้แต่ความคิดที่จะกลับไปยังเมืองจินหลิงคาดว่าก็คงมิเหลือแล้ว”

เฉินจั่วจวินเงยหน้าขึ้นอีกครา “หลายปีมานี้ ท่านเหนื่อยหรือไม่ ? ข้าคิดว่าที่แห่งนี้ก็มิเลวเลยหากว่า…”

“จั่วจวิน ! ”

“อือ…”

“เจ้ามองออกไปนอกหน้าต่างสิ ดอกเหมยผลิบานแล้ว”

เฉินจั่วจวินสูดหายใจเข้า นางมิได้มองออกไปดูดอกเหมยนั้น เนื่องจากนางเข้าใจดีว่าองค์ชายสี่ยังคงมิถอดใจ

สำคัญถึงเพียงนั้นเลยหรือ ?

ตำแหน่งนั้นทำให้ผู้คนลุ่มหลงได้มากมายถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?

แต่ได้ยินมาว่าฟู่เสี่ยวกวนพยายามทุกวิถีทางที่จะหลบหลีกตำแหน่งนี้ในราชวงศ์อู๋ เหตุใดเขาจึงมิให้ความสำคัญกับบัลลังก์มังกรนั่นกัน ?

“บัดนี้ฝ่าบาททรงกำลังดำเนินการตามแผนนโยบายใหม่ ทางซีซานได้ส่งคนจำนวนมากไปยังผิงหลิง นี่คือแผนที่ฟู่เสี่ยวกวนวางเอาไว้เมื่อตอนยังมีชีวิตอยู่ มีฝ่าบาทและท่านอัครมหาเสนาบดีเยี่ยนคอยสนับสนุน ฉินฮุ่ยจือจึงมิอาจสามารถคัดค้านได้”