นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 423

“ในยามที่ผู้คนมองมิเห็นความหวังใด ๆ ก็มักจะมีทางเลือกอยู่สองทางเสมอ”

ฟู่เสี่ยวกวนยืนอยู่ทางด้านซ้ายของภูเขาผิงหลิง สายตาจ้องมองไปยังฉากครึกครื้นของด้านล่างเขา แล้วหันไปกล่าวกับไป๋ยู่เหลียนที่อยู่ข้าง ๆ อย่างเชื่องช้าว่า “ประการที่หนึ่งคือยอมแพ้ และจมลงไปทั้งอย่างนั้น จนกระทั่งสิ้นชีวิต ประการที่สองคือดิ้นรนอย่างหนัก อย่างเช่นการเป็นโจร ถึงเยี่ยงไรก็ตายเช่นกัน สู้จนตัวตายไปจะดีกว่า”

ไป๋ยู่เหลียนดึงน้ำเต้าสุราน้ำเต้าขึ้นมาดื่ม “ดังนั้นเจ้าจึงให้ความหวังพวกเขาเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“เจ้าดูสิ ไม่กี่วันก่อนหน้านี้มีคนเฝ้าดูเป็นจำนวนมาก แต่หลังจากที่พวกเขาเห็นว่าคนที่มาทำงานที่นี่ได้เงินจริง ๆ ความหวังของพวกเขาจึงสูงขึ้น ดังนั้นผู้เข้าร่วมในวันที่สองจึงเพิ่มขึ้นเป็นสองส่วน จนถึงวันนี้ ความสงสัยในใจของพวกเขาได้หายไปจนหมดแล้ว แม้แต่รอยยิ้มที่หายไปนานก็ได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของพวกเขา”

ช่างของซีซานได้มาถึงอำเภอผิงหลิงและชวูอี้ในเดือนสิบวันที่สิบห้า

วันรุ่งขึ้น ชาวบ้านจากสองอำเภอจำนวนนับหมื่นจากทั่วทุกสารทิศได้ตรงมายังที่ว่าการอำเภอ คนส่วนใหญ่มาเพื่อรับข้าวจำนวน 5 ชั่ง !

พวกเขาทนกินพวกมันมิได้ หากนำไปขายในเมืองก็จะสามารถเปลี่ยนเป็นเงินได้ 200 – 300 อีแปะ !

ช่างจากซีซานใช้เวลาสองวันในการเลือกสถานที่ตั้งโรงงานทำปูนซีเมนต์และกระเบื้อง จนถึงเดือนสิบวันที่สิบแปด การก่อสร้างเหล่านี้จึงได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

วันที่หนึ่งชาวบ้านที่เข้าร่วมด้วยมีเพียงหมื่นกว่าคนเท่านั้น ส่วนผู้คนที่เหลือต่างก็เฝ้ารอดู

และหลังจากที่ได้จ่ายเงินค่าจ้างตามที่ประกาศไว้โดยไม่มีผิดเพี้ยนไป ความคับข้องใจของชาวบ้านที่คอยเฝ้าดูอยู่ก็ลดหายไปจำนวนมาก ในวันที่สองคนที่คอยเฝ้าดูเหลือเพียงสองส่วนเท่านั้น

จนถึงวันที่สาม ชาวบ้านทั้งหมดต่างก็มาสมัครเข้าทำงาน

ในกลุ่มนั้นมีทั้งผู้ที่อายุครบ 12 ปีเต็มและมีทั้งยังไม่ถึง 12 ปีเต็ม มีผู้สูงอายุที่อายุมากกว่า 60 ปี แต่ก็เป็นส่วนน้อย คนส่วนมากจะเป็นวัยฉกรรจ์ และในหมู่พวกเขาส่วนมากก็เป็นชาวบ้านที่เคยผันตัวไปเป็นโจรภูเขามาก่อน

“แท้จริงแล้วเด็กที่มีอายุเท่านี้ควรจะไปสำนักศึกษา ผู้อาวุโสเหล่านั้นควรจะได้พักผ่อนช่วงบั้นปลายอยู่ที่บ้าน… เสี่ยวไป๋เอ๋ย มิใช่ว่าข้ามิอิงตามหนทางการใช้แรงงาน แต่พวกเขาในตอนนี้ ต้องการเงินอย่างแท้จริง ! ”

ไป๋ยู่เหลียนเหลือบมองฟู่เสี่ยวกวน เขามิรู้ว่าอะไรคือหนทางการใช้แรงงาน เขารู้เพียงแค่ว่าชาวบ้านเหล่านี้ใช้พลังในการทำงานได้บ้าคลั่งอย่างแท้จริง

ดินเหนียวหนักเกินไป เด็กสองคนจะต้องช่วยกันยกออกไป เหล่าผู้อาวุโสใช้ตะกร้าสานสะพายขึ้นหลัง ใช้ไม้เท้าค้ำยันและเดินตัวสั่นเทาออกไป

ฟู่เสี่ยวกวนได้ไหว้วานให้สองอำเภอสร้างโรงอาหารที่สถานที่ก่อสร้าง ซึ่งอาหารก็มิได้ดีไปกว่าซีซานมากนัก

ยังจำวันแรกที่ทานอาหารได้เลยว่า หลังคาที่สร้างขึ้นมาชั่วคราวนั้นได้ถูกทำลายโดยชาวบ้านที่เข้ามาอย่างแน่นขนัด แม้ผู้ตรวจการจากสองอำเภอจะชักดาบออกมาก็มิได้มีประโยชน์เท่าใดนัก

แต่แล้วสถานการณ์ก็ได้กลับมาปกติหลังจากผ่านไปสามวัน บางทีชาวบ้านอาจจะรับรู้แล้วว่าจะมีอาหารทานเยี่ยงนี้ในทุกวัน และทุกคนก็จะได้รับมัน

หลังจากนั้นพวกเขาก็เริ่มเข้าแถวรออย่างใจเย็น ความเป็นระเบียบจึงได้ฟื้นฟูกลับคืนมา

หนึ่งอำเภอมีชาวบ้านที่เข้าร่วมก่อสร้างอย่างน้อยที่สุด 40,000 คน เพียงแค่เรื่องทำอาหาร ก็ทำให้นายอำเภอทั้งสองอำเภอต้องระดมความคิดกันจนปวดหัวแล้ว

ที่นี่ต้องการเสบียงอาหารจำนวนมาก และต้องการคนจำนวนมากด้วยเช่นกัน ดังนั้นฟู่เสี่ยวกวนจึงได้ให้ขนส่งซีซานมาส่งเสบียงที่นี่ตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้ว ทั้งยังรับประกันว่าจะมีเสบียงอาหารที่เพียงพอ และจะไม่เกิดความวุ่นวาย

“ตอนนี้เรื่องทางนี้ได้เป็นไปตามที่เจ้าหวังไว้แล้ว ต่อจากนี้เล่า ? ”

“ต่อจากนี้พวกเราจะต้องเดินทางไปยังแคว้นฮวง”

“เฉินป๋อได้เข้าไปปลุกปั่นให้เกิดพายุในแคว้นฮวงแล้ว และได้ปล้นทุ่งเลี้ยงสัตว์ของชาวฮวงมาหนึ่งแห่ง ปัญหาเรื่องม้าศึกได้คลี่คลายลงไปแล้ว พวกเขากำลังฝึกฝนการขี่ม้าบนทุ่งหญ้า”

“อือ ให้พวกเขาใช้กลยุทธ์แบบกองโจร ปล้นสะดมทุ่งเลี้ยงสัตว์ของชาวฮวงเป็นหลัก บางคราก็เข้าไปตีเมืองเล็กแถบชายแดนบ้าง ต้องล่อให้ทหารชั้นยอดจากเมืองหลวงของแคว้นฮวงออกมาให้ได้”

ทันใดนั้นไป๋ยู่เหลียนก็ได้เอ่ยถามขึ้นมา “หากมีโอกาสได้ยึดพระราชวังป๋ายจินฮ่านของแคว้นฮวง…จะลงมือหรือไม่ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนนิ่งเงียบเพื่อครุ่นคิดอย่างโง่งมอยู่ไม่กี่อึดใจ หลังจากนั้นก็สะบั้นความคิดนี้ไป “เจ้าสมองบวม นั่นคือถิ่นของศัตรู และในปัจจุบันนี้ชาวฮวงมีทหารม้าทั้งหมด 100,000 นาย สภาพแวดล้อมของสถานที่ตรงนั้นมิเหมือนกับภูเขาผิงหลิงแห่งนี้ ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ที่ไร้เขตแดน พวกเราเหลือกำลังพลเพียงแค่สามพันหกร้อยกว่าคนเท่านั้น พวกเราจะจัดการเยี่ยงไรหากมีศัตรูบุกเข้ามา ? ”