นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 427

ตอนที่ 427 รังแก

“ศัตรูโจมตี ศัตรูโจมตี ! ”

“อารักขาองค์หญิงเอาไว้ ! ”

ค่ายเกิดความโกลาหลทันพลัน เซวียผิงกุยเรียกรวมราชองครักษ์ห้าร้อยนายมาอารักขากระโจมขององค์หญิงในทันที

แต่ในขณะนั้นเองก็ได้มีนางในผู้หนึ่งเดินออกมาจากกระโจมขององค์หญิง นางมองไปรอบด้าน และเดินตรงไปทางด้านหลังของค่าย

นางเดินเข้าไปในกระโจมหลังหนึ่ง และพบเห็นไป๋ยู่เหลียนที่กำลังขัดดาบยาวอยู่พอดิบพอดี

“คนของพวกเรามาแล้วใช่หรือไม่ ? ”

“องค์หญิงทรงรออยู่ที่นี่เถิด อีกประเดี๋ยวกระหม่อมจะกลับมา”

“แต่ทหารม้าของชาวฮวงก็มากันเป็นจำนวนมาก”

ไป๋ยู่เหลียนแสยะยิ้ม “องค์หญิงมิต้องกังวล ทหารม้าเพียง 10,000 นาย จะถูกสังหารในคราวเดียว”

“จะเป็นอันตรายหรือไม่ ? ” หยูชิงหลานเอ่ยถามด้วยความกังวลเป็นอย่างยิ่ง

“องค์หญิงโปรดวางพระทัย อีกราว…1 ชั่วยาม พวกเราจะออกเดินทางยามราตรี และกลับไปยังราชวงศ์หยู ! ”

หยูชิงหลานพยักหน้า “ท่านแม่ทัพโปรดรักษาชีพด้วย ! ”

ไป๋ยู่เหลียนถือดาบยาวเดินออกไปจากค่าย และหยิบลูกศรออกมาจากในอกหนึ่งด้าม หยิบตะบันไฟขึ้นมาจุดไฟ ลูกศรลอยขึ้นไปกลางอากาศ แล้วระเบิดออก ส่องสะท้อนหิมะที่ขาวโพลนจนกลายเป็นสีแดงไปชั่วขณะ

ในขณะนั้นท่าป๋าชิวและท่าป๋ายวนก็ได้เดินออกมาจากกระโจมพอดิบพอดี พวกเขาได้เห็นพลุสีแดงเบ่งบานอยู่กลางอากาศ

ท่าป๋าชิวขมวดคิ้วขึ้นมาอีกครา นี่มิใช่สัญญาณของชาวฮวง เยี่ยงนั้นแล้วเป็นผู้ใดกันที่ส่งสัญญาณ ?

สัญญาณมีความหมายว่าเยี่ยงไรกัน ?

หัวใจของเขาบีบรัดขึ้นมาทันพลัน “กับดัก ! ”

ดาบเทวะมากันเพียง 2,000 นายเท่านั้น เยี่ยงนั้นอีกพันกว่าคนเล่า ?

สายตาของเขามองไปด้านหน้า เบื้องหน้านั้นมืดมิดราวกับสีของน้ำหมึก แต่เขากลับเห็นกลุ่มทหารม้าสีดำสนิทกลุ่มหนึ่งทะยานออกมาท่ามกลางราตรีที่มืดมิดนั้น

ในยามที่ทหารม้ากลุ่มนี้ใกล้เข้าถึงตัวค่ายก็ได้แบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มหนึ่งไล่ตามทหารม้าชาวฮวง ส่วนอีกหนึ่งกลุ่มกลับปรี่ตรงไปทางค่าย

“ศัตรูโจมตี ! ผู้คุ้มกัน สกัดพวกเขาเอาไว้ ! ”

ท่าป๋าชิวกู่ร้องเสียงดัง ในตอนที่กำลังหันหลังกลับไปทางกระโจม ท่ามกลางแสงไฟก็ได้พบเห็นคนผู้หนึ่งถือดาบยาวกำลังปรี่เข้ามาทางเขา

“หนี ! ” ท่าป๋าชิวตวาดใส่ท่าป๋ายวนเสียงแผ่ว พร้อมกับชักกระบี่ที่อยู่ข้างกายออกมา และชี้ไปทางไป๋ยู่เหลียน

“เจ้า ไป๋ยู่เหลียน ผู้นำกองกำลังดาบเทวะ ! ”

ระยะห่างระหว่างไป๋ยู่เหลียนและท่าป๋าชิวยังเหลืออยู่อีกราว 6 จั้ง ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะขึ้นมา “ตาเฒ่านี่ คาดมิถึงว่าจะเดานามของแม่ทัพผู้นี้ได้ สมควรตายอย่างแท้จริง ! ”

จากนั้นท่าป๋าชิวก็เห็นไป๋ยู่เหลียนยกมือขวาขึ้นมาทันใด เขาตื่นตระหนกขึ้นมาอีกครา ในตอนที่กำลังจะไปหลบซ่อนในกระโจม เขากลับเห็นมือขวาของไป๋ยู่เหลียนสว่างวาบขึ้นมา ต่อจากนั้นก็ได้ยินเสียงดัง “ปัง… ! ”

ท่าป๋ายวนหันกลับไปมองด้วยความตกใจ พบเห็นกระบี่ยาวในมือของบิดาตกลงไปกระทบกับพื้นเสียงดัง “ชริ้ง… ! ” หลังจากนั้นร่างของบิดาก็ล้มลงไปกับพื้นเสียงดัง “ตึง ! ”

เป็นศาสตราเทพเยี่ยงนั้นหรือ !

ท่าป๋ายวนสติหลุดลอยไปชั่วครู่ เขาหันหลังกลับแล้วออกตัววิ่งทันที ไป๋ยู่เหลียนที่ไม่เร่งรีบก็ได้ใส่ลูกกระสุนเสร็จแล้ว จึงลั่นไกอีกครา ท่าป๋ายวนล้มลงไปกับพื้น และแน่นิ่งไปในที่สุด

ไป๋ยู่เหลียนยักไหล่ ของสิ่งนี้ถือเป็นการรังแกผู้อื่นมากเกินไปแล้ว

สนามรบที่ห่างออกไปแทบจะเริ่มเกือบพร้อมกัน “ปังปังปัง… ! ” ท่ามกลางเสียงปืนที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง กองกำลังดาบเทวะก็ได้ขนาบหน้าขนาบหลังเข้ามา ความเร็วของทหารม้านับหมื่นของแคว้นฮวงถูกตัดออกไปอย่างรวดเร็ว

ด้วยชื่อเสียงลือนามของกองกำลังดาบเทวะ ได้ทำให้ทหารม้าชาวฮวงอกสั่นขวัญแขวนเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินชื่อนี้

เสียงปืนที่ดังขึ้น ราวกับเวทมนตร์อย่างหนึ่ง ม้าศึกที่พวกเขานั่งอยู่ได้สูญเสียชีพไปแล้ว ทหารม้าที่อยู่บนหลังม้าศึกได้สูญเสียกำลังใจในการรบไปทันพลัน

จะสู้เยี่ยงไรเล่า ?

ยิงธนูก็ยิงมิทะลุเกราะ ดาบในมือก็เข้ามิถึงร่างของอีกฝ่าย

แต่ของที่อยู่ในมือของฝ่ายตรงข้ามกลับคร่าชีวิตเขาได้แม้จะอยู่ห่างออกไปถึง 60 จั้ง !

ดังนั้นในพื้นที่รกร้างตอนนี้ แทนที่จะกล่าวว่าทหารม้าชาวฮวงกำลังไล่ตามทหารม้าของดาบเทวะ แต่บัดนี้ต้องกล่าวว่าทหารม้าชาวฮวงคอยหลบซ่อนจากทหารม้าของดาบเทวะเสียจะดีกว่า

สู้มิได้เลยแม้แต่น้อย !

คนเยอะก็มิมีประโยชน์ มือของฝ่ายตรงข้ามมีอาวุธสังหารที่ทรงพลัง มิทราบเช่นกันว่าคือสิ่งใด โยนมันเข้าไปในกลุ่มคนที่ห่างออกไป หลังจากนั้นก็ได้เกิดเสียงระเบิดขึ้น และได้คร่าชีวิตของผู้คนในบริเวณไปจนหมดสิ้น แม้แต่สภาพศพก็มองดูมิได้

ดังนั้นกองกำลังดาบเทวะในตอนนี้ ในใจของทหารม้าชาวฮวง พวกเขาคือเทพแห่งความตาย

สนามรบแห่งนี้จบลงภายในครึ่งชั่วยาม นั่นก็เพราะดาบเทวะได้ไล่สังหารทหารม้าชาวฮวงที่หลบหนีไป