นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 435

ตอนที่ 435 สุขเท่าใดเศร้าเท่าใด

ฟู่เสี่ยวกวนปรากฏตัวขึ้นที่จินหลิง และจะเข้าพิธีอภิเษกสมรสในเดือนสิบเอ็ด วันที่สิบแปด ข่าวนี้ได้แพร่ไปทั่วทั้งใต้หล้าอย่างรวดเร็วราวกับไฟป่า

ณ คฤหาสน์จิ้งหู เมืองกวนหยุน แคว้นอู๋

อู๋หลิงเอ๋อร์นั่งอยู่ข้างหน้าต่างเพียงลำพัง จ้องมองเมฆหนาที่บดบังเมืองหลวง และมีร่องรอยความหดหู่อยู่ในแววตา

เขาจะแต่งงานแล้ว เจ้าสาวก็คือสตรีงามที่ติดตามเขามายังแคว้นอู๋แห่งนี้

ข่าวคราวที่ว่าเขานั้นยังมีชีวิตอยู่คิดว่าน่าจะเข้าหูของขุนนางของราชวงศ์อู๋แล้ว ไทเฮาจะส่งคนไปเชิญเขากลับมาหรือไม่ ?

หากเขากลับมานั่นเป็นเรื่องที่ดี ราชวงศ์อู๋มีเขา ย่อมแข็งแกร่งขึ้นเป็นแน่ ส่วนข้า…จะพาบุตรของเขาไปอยู่ในป่าในเขา

เรื่องที่อู๋หลิงเอ๋อร์ตั้งครรภ์นั้น ในราชวงศ์อู๋ที่ยิ่งใหญ่นี้มีเพียงแค่ไทเฮาเท่านั้นที่ทรงทราบ แต่ไทเฮาก็มิได้ทราบว่าบิดาของบุตรที่อยู่ในท้องนั้นคือผู้ใด

อู๋หลิงเอ๋อร์มิเคยเอ่ยถึงมาก่อน

หากไทเฮาทรงทราบเข้า นางจะต้องสั่งให้หมอหลวงนำเด็กคนนี้ออกเป็นแน่ เพราะนางคือน้องสาวของฟู่เสี่ยวกวน นี่เป็นเรื่องที่ขัดต่อความสัมพันธ์ของมนุษย์ มิมีผู้ใดในใต้หล้านี้ที่สามารถอดทนได้

บุตรที่อยู่ในท้องตอนนี้มีอายุมากกว่าหกเดือนแล้ว และเขาจะคลอดในฤดูใบไม้ผลิปีหน้า

“เจ้าคือบุตรของเขา เจ้าต้องเป็นเด็กดี อย่าทำให้แม่ผิดหวัง” อู๋หลิงเอ๋อร์ลูบท้องไปมา ความหดหู่บนใบหน้าได้เหือดหายไป ประกายของคนที่กำลังจะได้เป็นแม่คนเปล่งประกายขึ้นมาอีกครา

ในเมื่อเขาจะเข้าพิธีสมรสแล้ว ข้าก็ควรจะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้แก่เขา !

“นำคนมา ! ”

“นำราชโองการของข้าไปประกาศ”

“ฟู่เสี่ยวกวนจะสมรสแล้ว รายการของขวัญที่อู๋จ้าวจะมอบให้มีดังนี้… ! ”

วังหลังเขตหลวง ณ เมืองกวนหยุน

……

ไทเฮากุมไม้เท้าหัวมังกรและเดินวนไปมาในลานของตำหนักนี้

“วังหลังนี้… ช่างหนาวเกินไปอย่างแท้จริง มันทำให้ข้าว้าวุ่นใจมากยิ่งนัก ! ”

ขันทีเกาที่ยืนอย่างนอบน้อมอยู่อีกข้าง รีบตอบกลับไปว่า “ไทเฮาประสงค์จะออกไปเดินเล่นเพื่อพักผ่อนในวันพรุ่งนี้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ? ”

“มันมิสามารถออกไปจากใจของข้าได้ ขันทีเกา ฟู่ต้ากวนเริ่มสงสัยถึงแผนการของเจ้า และเริ่มสงสัยถึงแผนการของข้า อีกทั้งตอนนี้ฟู่เสี่ยวกวนได้ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครา พรุ่งนี้เช้า จะต้องมีเสนาบดีจำนวนมากที่ยื่นหนังสือขึ้นมา ให้ข้าส่งคนไปพาฟู่เสี่ยวกวนกลับมาเป็นแน่…”

นางยืนนิ่งอยู่ใจกลางลาน มองไปทางเกาเสี่ยน “ชะตาของเด็กนั่น ช่างยิ่งใหญ่เสียจริง แต่เขามิสามารถมีชีวิตอยู่ได้ ดังนั้นเจ้าจงไปราชวงศ์หยู หากมิสามารถสังหารฟู่เสี่ยวกวนได้ เจ้าก็มิต้องกลับมาหาข้าอีก แน่นอนว่าเจ้าก็มิต้องกลับมาพบหน้าบุตรของเจ้าอีก”

เกาเสี่ยนคุกเข่าลงเสียงดังปึก “กระหม่อมรับบัญชา ! ขอสาบานว่าหากยังสังหารฟู่เสี่ยวกวนมิได้ กระหม่อมจะมิมีทางหยุดพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“ไปเถอะ ทหารสอดแนมมีมือดีอยู่เล็กน้อย เจ้านำราชโองการของข้าไป และไปเลือกด้วยตนเองเสีย แต่อย่าไปทำให้โจวถงถงตื่นตัวเข้าล่ะ ! ”

“ขอบพระทัยไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ ! ”

เกาเสี่ยนหันหลังจากไป จากนั้นเขาก็ได้ไปคัดเลือกทหารสอดแนมที่มีฝีมือระดับสูงมา 30 นายและได้ออกเดินทางไปจากเมืองกวนหยุนในคืนนั้น

เรื่องนี้ย่อมหลบมิพ้นสายตาของหอเทียนจี ทันทีที่โจวถงถงได้รับข่าวนี้ จึงได้พาม้าเร็วของหอเชียนจี 100 คนตามออกไป

ในยามที่โจวถงถงได้ออกไปจากเมืองกวนหยุน ไทเฮาก็ได้พานางในทั้งสองลอบมายังหอเทียนจีอย่างเงียบ ๆ จัดการกับผู้คุ้มกัน เมื่อได้เข้ามาในหอเทียนจี ถึงได้พบว่าภายในหอแห่งนี้ เดิมทีมิได้มี 18 ชั้น

แต่มีเพียง 8 ชั้นเท่านั้น !

นางอยู่บนชั้นแปดเป็นเวลาหนึ่งก้านธูป แต่เยี่ยงไรเสียนางก็มิพบเอกสารลับของจักรพรรดิราชวงศ์ในอดีตที่วางเอาไว้ที่นี่

นางกลับมาถึงวังหลัง คิ้วขมวดนิ่ว หลังจากนั้นก็กล่าวกับนางในทั้งสองที่อยู่ข้างกายว่า “ไป๋หลี่หงส์ เจ้าจงพาพวกนางไปคฤหาสน์จิ้งหูในทันที และจงรักษาความปลอดภัยของฝ่าบาทไว้ให้ดี ! ”

ผู้สังเกตแห่งสำนักเต๋าคิดว่าองครักษ์ฝ่ายซ้ายของลัทธิจันทราจะตรงไปยังเมืองกวนหยุนเพื่อสังหารอู๋หลิงเอ๋อร์ แต่เขากลับคาดมิถึงว่าคำสั่งที่ไทเฮาซีมอบให้พวกนางจะเป็นการปกป้องอู๋หลิงเอ๋อร์ !

ไป๋หลี่หงส์ไม่เข้าใจเช่นเดียวกัน ดังนั้นจึงได้เอ่ยถามว่า “ความหมายของท่านนักบุญ คือการเอาชีวิตของอู๋หลิงเอ๋อร์ ท่านศาสดาโปรดควบคุมอำนาจของราชวงศ์อู๋ด้วยเพคะ”

ไทเฮาซีเงยหน้าขึ้นมองก้อนเมฆที่หนาแน่น ผ่านไปเนิ่นนาน จึงได้กล่าวขึ้นมาอย่างช้า ๆ ว่า “กล่าวได้ว่า… คำกล่าวของศาสดาเยี่ยงข้า มิมีผลเท่ากับคำกล่าวของนักบุญเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

คุณชายเศรษฐีที่ดินจากหลินเจียงผู้นี้ ในวันนี้กลับกลายเป็นผู้ช่วยราชวงศ์หยูที่ใหญ่โตนี้ !

บางที อาจจะมีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่สามารถทำได้

ดังนั้นสตรีทั้งสามจึงเป็นสตรีที่มีความสุขที่สุดในใต้หล้า !

ดื่มสุราด้วยความกลุ้มใจ แต่จางเพ่ยเอ๋อร์ก็มิได้เมามายแต่อย่างใด

นางยืนอยู่เบื้องหน้าหน้าต่าง จ้องมองดวงจันทร์ที่สว่างไสว มองไปยังดวงจันทร์ที่อยู่บนผืนทะเลสาบเว่ยยาง แน่นอนว่านางจะมิกระโดดน้ำเหมือนตอนยังเยาว์อีกต่อไป แค่เพียงมองเท่านั้น และรู้สึกว่าดวงจันทร์วันนี้สวยมากยิ่งนัก

เย็นชาแต่งดงาม !

นางหันหลังจากไป เหยียบย่างไปทางแสงจันทร์ ออกเดินทางไปจากจินหลิง และตรงไปยังป่ากระบี่

ใต้หล้านี้ได้ขาดคนที่ทรมานเพื่อรักอย่างจางเพ่ยเอ๋อร์ไป หนึ่งปีให้หลัง บู๊ลิ้มได้มีผู้มีฝีมือระดับสูงเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน นางได้ฝึกกระบี่ไร้ความรู้สึก แต่กระบี่ของนางนั้นกลับเต็มไปด้วยความรัก หนึ่งกระบี่คล้ายกับดอกไม้ที่สวยสดไปทั่วทั้งอาคาร ดังนั้น ผู้คนที่ยุทธภพจึงมอบนามให้นางว่า ฮวาหม่านโหลว

สตรีทั้งใต้หล้าที่คิดกับฟู่เสี่ยวกวนเฉกเช่นเดียวกับอู๋หลิงเอ๋อร์หรือจางเพ่ยเอ๋อร์นั้นมีอยู่มากโข ในอดีตถึงแม้ว่าฟู่เสี่ยวกวนจะมีสาวงามอยู่ข้างกายแต่ก็ยังมิได้สมรสกัน นั่นทำให้สตรีเหล่านั้นยังมีความหวังอยู่บ้างมิมากก็น้อย

ถึงแม้ความคิดนี้จะแตกสลาย แต่ก็เป็นเพียงเศษเสี้ยวความปรารถนาของพวกนางเท่านั้น เป็นความใฝ่ฝันภายใต้แสงตะเกียงที่โดดเดี่ยว

และในวันนี้ความคิดได้แตกสลายลงไปแล้ว เหลือไว้เพียงน้ำตาที่หลั่งไหลลงมาของพวกนาง

ในเรื่องนี้ ฟู่เสี่ยวกวนย่อมมิทราบ เขาในยามนี้กำลังนั่งอยู่ในศาลาเถาหราน และจ้องมองคนที่อยู่เบื้องหน้าด้วยความตกตะลึง !

ฟู่ต้ากวน !

คาดมิถึงว่าชายร่างอ้วนจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่ !

เขามาอย่างกะทันหัน ส่วนฟู่เสี่ยวกวนนั้นก็จ้องมองใบหน้าอวบอิ่มนั้นอยู่เนิ่นนาน

“ท่านพ่อ… ! ”

“ข้าคิดถึงท่านจะตายอยู่แล้ว ! ”