นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 436

ตอนที่ 436 ข้าจะดูแลท่าน 70 ปี

ใบหน้าอวบอ้วนของฟู่ต้ากวนปรากฏรอยยิ้มสดใสขึ้น

ฝุ่นผงจากการเดินทางบนใบหน้าของเขายังคงติดอยู่ แต่มิได้บ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าแต่อย่างใด กลับแสดงออกถึงความยินดีจากใจจริง

“ลูกพ่อ พ่อคิดถึงเจ้ามากยิ่งนัก ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนเรียกเสี่ยวฉีเข้ามาแล้วกำชับว่า “เสี่ยวฉี เจ้าจงไปบอกให้พ่อครัวทำอาหารเลิศรสมาหลาย ๆ อย่าง ข้าจะดื่มกับท่านพ่อสักหน่อย ! ”

เสี่ยวฉีเคยเดินทางติดตามต่งชูหลานไปยังเมืองหลินเจียง นางเคยพบฟู่ต้ากวนมาก่อน เพียงแต่คาดมิถึงว่าฟู่ต้ากวนจะเดินทางมาที่นี่

นางเอ่ยทักทายฟู่ต้ากวนอย่างมีมารยาท จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

ฟู่เสี่ยวกวนจึงได้ยื่นตัวเข้ามาใกล้ใบหน้าของฟู่ต้ากวนแล้วมองดูอย่างละเอียดก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาว่า “ท่านไปอยู่ที่ใดมากัน ? ”

“หลังออกมาจากราชวงศ์อู๋ ข้าก็ได้เดินทางไปยังแคว้นฝาน และได้เดินทางไปเข้าพบหัวหน้านิกายฝูเพื่อขอคำอวยพรให้เจ้า และเสกสิ่งของนี้ให้กับเจ้าด้วย…”

ฟู่ต้ากวนหยิบตราหยกออกมาแล้วส่งให้กับฟู่เสี่ยวกวน “สิ่งนี้เจ้าจงเก็บรักษาไว้ให้ดี”

ฟู่เสี่ยวกวนรับไปมองและรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก เนื่องจากตราหยกนี้คือตราหยกที่จักรพรรดิเหวินเคยกล่าวถึงเมื่อตอนอยู่ ณ กวนหยุนถาย !

นี่คือหยกสีเลือด สลักรูปเฟิ่งหลงไว้ด้านบน ด้านหนึ่งสลักชื่ออู๋ฉางเฟิง อีกด้านหนึ่งสลักชื่อสวี่หยุนชิง ตัวอักษรนั้นเล็กเป็นอย่างมากแต่ก็มองเห็นได้ชัดเจน มองดูแล้วประณีตมากยิ่งนัก

ฟู่เสี่ยวกวนลูบ ๆ คลำ ๆ อยู่สักพัก ก่อนจะเก็บมันลงไปแล้วมองไปยังฟู่ต้ากวนด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

“นี่คือเรื่องราวของพวกเขา บัดนี้ข้าขอถามท่านหน่อยเถิด ท่านคือผู้ใดกันแน่ ? ”

ฟู่ต้ากวนหัวเราะเหอะ ๆ ราวกับตาแก่ทึ่ม ๆ

“ข้าเป็นลุงของเจ้า ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักลงด้วยความตื่นตกใจ “พี่ชายของจักรพรรดิเหวินเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“อืม ที่จริงคือพี่ชายพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ ไทเฮาซีเป็นพระมารดาของจักรพรรดิเหวิน”

“เหตุใดท่านจึงยอมรับความผิดนี้ ? ข้าหมายถึงว่า ท่านมีวัตถุประสงค์อันใดที่เข้าไปดูแลสวี่หยุนชิงและเลี้ยงดูข้าจนเติบใหญ่ขึ้นมาได้ 17 ปี ? ”

ฟู่ต้ากวนวางมือบนเข่าของเขาและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เรื่องมันยาว เจ้าสามารถเข้าใจได้ง่าย ๆ ว่า จักรพรรดิเหวินและข้านั้นแม้จะมิได้มีแม่คนเดียวกัน แต่พวกเราก็รักกันยิ่ง เขาบังเอิญไปชื่นชอบสวี่หยุนชิงแต่ไทเฮาซีมิชอบนาง”

“เดิมทีที่ ไทเฮาซีเริ่มการต่อสู้นองเลือดที่ทะเลสาบสือหลี่ นางตั้งใจจะจัดการให้บุตรสาวของจัวอี้สิงอภิเษกกับจักรพรรดิเหวินขึ้นเป็นจักรพรรดินี แต่ในตอนนั้นสำหรับสายตาทุกคนแล้วรู้สึกว่าช่างเป็นเรื่องปกติยิ่ง”

“จักรพรรดิเหวินเพิ่งจะได้ขึ้นครองราชย์ พี่น้องทั้งแปดยกเว้นข้าอีกทั้งบรรดาองค์ชายและเชื้อพระวงศ์กว่าพันคน ได้ถูกไทเฮาซีฆ่าทิ้งทั้งหมด จัวอี้สิงเป็นขุนนางเก่าแก่แห่งราชวงศ์อู๋ ดังนั้นหากจักรพรรดิเหวินอภิเษกสมรสกับจัวจื่อเยียน จะทำให้ตำแหน่งของจักรพรรดิเหวินมั่นคงขึ้นไปอีกและมีผลดีต่อการปกครองบ้านเมืองยิ่ง”

“เพียงแต่น้องชายของข้าผู้นี้เป็นคนรักเดียวใจเดียว ต่อให้ตายเขาก็มิยินยอมอภิเษกสมรสกับจัวจื่อเยียน ไทเฮาไม่รู้จะทำเยี่ยงไรดี จึงได้เกิดเรื่องนั้นขึ้น”

“จักรพรรดิเหวินเองก็รู้ดีว่าไทเฮาทรงร้ายกาจเพียงใด และเป็นกังวลว่านางจะทำร้ายแม่ของเจ้า จึงได้ฝากแม่และเจ้าให้ข้าดูแล แน่นอนว่าเขายังให้ทรัพย์สินเงินทองจำนวนมากแก่ข้าอีกด้วย จึงทำให้ตระกูลของเราเป็นพ่อค้าที่ดินที่มั่งคั่งในหลินเจียง”

เสี่ยวฉีพร้อมบ่าวรับใช้คนอื่น ๆ เดินถืออาหารมากมายเข้ามา

ฟู่เสี่ยวกวนรินสุราให้แก่ฟู่ต้ากวน ทั้งสองร่วมดื่มสุราและสนทนากันอย่างสนุกสนาน

“การตายของแม่เจ้านั้น ที่จริงข้าก็มีส่วนผิด”

“เหตุใดจึงกล่าวเยี่ยงนี้ ? ”

“ไท่เหอปีที่ห้าสิบ ฤดูใบไม้ผลิ ข้าเดินทางออกจากเมืองหลินเจียง 10 วัน และแม่ของเจ้าก็ได้จากไปในระหว่างนั้น”