นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 437

ตอนที่ 437 พิธีอภิเษกสมรสที่มิถูกกาลเทศะ

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่เก้า เดือนสิบเอ็ด วันที่สิบแปด

เหมาะที่จะออกเดินทาง ตบแต่งภรรยา รับทรัพย์ หลับนอนอย่างสบายใจ จัดวางทรัพย์สมบัติ…

แสงสุริยาในเช้าวันนี้ของจินหลิงเจิดจรัส ขบวนรับเจ้าสาวของฟู่เสี่ยวกวนออกเดินทางในยามเช้าตรู่ ขบวนที่ใหญ่โตได้เดินไปตามตรอกซอกซอยในจินหลิง เรียกสายตาจากชาวบ้านได้อย่างล้นหลาม

ในขบวนนี้ มีฮั่วหวยจิ่นที่ขี่ม้าตัวใหญ่คอยเปิดทางอยู่เบื้องหน้า และมีลูกศิษย์นับพันมาคอยคุ้มกันขบวนของอาจารย์

ฟู่เสี่ยวกวนสวมชุดสีแดงตัวโคร่งกำลังขี่ม้าตัวใหญ่ เขาได้อยู่ใจกลางขบวน ด้านหลังของเขาคือเกี้ยวแปดคนหาม 3 คัน

ซูโหรวและซูซูคอยขนาบข้างเพื่อปกป้องฟู่เสี่ยวกวน ส่วนชายอ้วนผู้นั้นแท้จริงแล้วเขาควรจะรออยู่ที่จวน เพื่อรอต้อนรับเจ้าสาวเข้าบ้าน และดื่มชากับเขา

แต่เหมือนเขาจะมิได้ใส่ใจอันใด เขาเดินเข้าไปในฝูงชน ติดตามด้านหลังของขบวน ใบหน้าเต็มไปด้วยความระรื่น แต่สายตาคู่นั้นกลับสำรวจเข้าไปในฝูงชนด้วยความระมัดระวัง

ขบวนรับเจ้าสาวนำหน้าไปยังวังหลวง เพื่อรับองค์หญิงเก้าหยูเวิ่นหวินที่ตำหนักขององค์หญิง

หยูเวิ่นหวินย่อมแต่งตัวครบองค์ ใบหน้าของนางเป็นสีแดงสดใส ฮองเฮาซั่งเองก็อยู่ที่ตรงนั้นด้วย และกำลังจับมือหยูเวิ่นหวินและย้ำถึงหน้าที่ที่พึงกระทำในฐานะภรรยาอีกครา

ต่อจากนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็กระโดดลงมาจากรถม้า เดินตรงไปหาหยูเวิ่นหวินด้วยรอยยิ้มซื่อ ๆ

เขาโค้งคำนับให้แก่ฮองเฮาซั่ง “ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะท่านแม่ยาย ! ”

ทันทีที่เขาตะโกน คนรอบข้างของฮองเฮาซั่งต่างก็ผงะกันไปถ้วนหน้า ตามประเพณีแล้ว ควรจะเปลี่ยนคำเรียกในยามที่กลับมาในวันรุ่งขึ้น ชายผู้นี้ทนรอมิไหวแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?

ฟู่เสี่ยวกวนจะไปทราบข้อกำหนดนี้ได้เยี่ยงไร ฮองเฮาซั่งเองก็หาได้ใส่ใจไม่ นางกล่าวยิ้ม ๆ กับฟู่เสี่ยวกวนว่า “ข้ามอบเวิ่นหวินให้เจ้าแล้ว หากนางได้รับความอยุติธรรม อย่าได้กล่าวโทษกันยามที่ข้าถามหาความรับผิดชอบจากเจ้า ! ”

“ท่านแม่ยายโปรดวางใจเถิด ข้ารักนางจนมิมีเวลาทำอื่นใดแล้ว จะให้นางได้รับความอยุติธรรมได้เยี่ยงไรพ่ะย่ะค่ะ”

“อือ… พวกเจ้าไปเถิด”

หญิงสาวผู้หนึ่งจูงมือของหยูเวิ่นหวินพาขึ้นไปบนเกี้ยว ท่ามกลางเสียงฆ้องและกลอง ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยลาฮองเฮาซั่ง และหันหลังเดินออกไปท่ามกลางสายตาดุร้ายของหยูเวิ่นเต้า

หยูเวิ่นเต้ามองขบวนที่หายไปจากวังหลวง ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าตนนั้นแก่กว่าฟู่เสี่ยวกวนอยู่ 2 ปี ชายผู้นี้ก็ได้แต่งงานแล้ว แต่ตนนั้นยังคงเป็นเรื่องที่ห่างไกลมากยิ่งนัก… ต้องไปหาฉินรั่วเสวียเสียหน่อยแล้ว

ฮองเฮาซั่งเองก็มองออกไปไกล ๆ ความสุขบนใบหน้านั้นยังมิได้จางหายไป

บุตรีของนางเติบใหญ่แล้ว มีครอบครัว ทั้งยังมีบุตรแล้วด้วย ฟู่เสี่ยวกวนเป็นคนที่นางเลือกด้วยตนเอง ย่อมมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากมาย แต่ในวันนี้การเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นจะมิมีอีกต่อไป หวังว่าวันข้างหน้าของพวกเขาจะยังคงเหมือนเดิมดั่งในอดีต เคียงรักกันไปกาลนาน

ฟู่เสี่ยวกวนใช้เวลาถึง 2 ชั่วยาม กว่าจะพาเจ้าสาวทั้งสามกลับมายังจวนฟู่

หลังจากนั้นเขาถึงได้ตระหนักถึงปัญหาขึ้นมา ค่าสินสอดนี้…เหมือนว่าจะยังมิได้ให้ !

ให้ตายเถอะ แม่ยายทั้งสามจะว่าเยี่ยงไร ?

ประมาทเกินไปแล้ว ในคราแรกนี้คือความมิคุ้นชิน ช่างมันเถอะ เพียงแค่ได้รับภรรยาทั้งสามกลับมาก็ดีแล้ว !

มีผู้คนจำนวนมากมายังจวนฟู่ที่กว้างขวาง !

มีฉินปิ่งจงและหลานสาวของเขาฉินรั่วเสวีย มีชางกวนเหวินซิ่วและหลานชายของเขาชางกวนเหมี่ยว และย่อมมีผู้ว่าการเขตจินหลิงหนิงหยู่ชุน สีฉวินเหมย ซังหยูและคนอื่น ๆ อีกมากมาย

สี่ตระกูลใหญ่ที่เหลืออยู่ในเมืองหลวง นอกจากตระกูลเยี่ยนที่มิได้มาเพราะถือเป็นตระกูลของฝ่ายเจ้าสาวแล้ว สามตระกูลที่อยู่นอกเหนือจากนั้นก็ได้ส่งคนมาทั้งหมด

มีเสนาบดีในราชสำนักมากันอย่างล้นหลาม ฟู่เสี่ยวกวนคือเจี้ยนอี้ต้าฟูเสมียนกลางของราชวงศ์หยู เขาได้กลับมาจากแคว้นอู๋อย่างปลอดภัย ภายภาคหน้านั้นเขาจะต้องทะยานสูงขึ้นอย่างแน่นอน

ดังนั้นฟู่เสี่ยวกวนจึงวุ่นวายเป็นอย่างมาก