นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 443

ตอนที่ 443 พระประสงค์

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่เก้า เดือนสิบสอง วันที่หนึ่ง

ณ ราชวงศ์หยู ได้มีการประชุมใหญ่ราชวงศ์

รถม้าของฟู่เสี่ยวกวนได้มาถึงลานกว้างของท้องพระโรงเฉิงเทียนในช่วงยามเหม่า

ทันทีที่เขาลงจากรถม้าก็สะดุ้งขึ้นมาทันที มันจะหนาวเกินไปแล้ว !

สองมือของเขายังคงสอดอยู่ภายในแขนเสื้อ และได้ยืนอยู่ในที่ห่างไกลผู้คนเฉกเช่นแต่ก่อน ยืนรอจนประตูของท้องพระโรงเฉิงเทียนจะเปิดออก

หากเป็นในอดีต จะมีเพียงเสนาบดีมิกี่คนเท่านั้นที่จะเข้ามาสนทนากับเขา แต่ในวันนี้กลับแตกต่างออกไป

เห็นได้ชัดว่าเขานั้นยืนอยู่ในมุมมืด แต่กลับเป็นเหมือนแสงไฟที่ส่องสว่างขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด การมาของเขาได้ดึงดูดความสนใจของเหล่าเสนาบดีจำนวนมาก ดังนั้นพวกเขาจึงได้เดินเข้ามาพร้อมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“สวัสดีท่านฟู่ ! ”

“อรุณสวัสดิ์ท่านฟู่ ! ”

“ท่านฟู่กินมื้อเช้าแล้วหรือยังขอรับ ? ข้ายังมีซาลาเปาร้อนเก็บเอาไว้อยู่ 2 ลูกขอรับ ! ”

“จากที่เห็นสีหน้าของท่านฟู่แล้ว หลายวันมานี้ต้องมีความสุขมากเป็นแน่ ! ”

“…..”

มารดามันเถอะ แสงสว่างในที่มืดมิด คาดมิถึงว่าพวกเจ้าจะมองเห็นหน้าข้าได้อย่างชัดเจน !

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะร่วน กุมมือขึ้นมาแล้วหมุนไปรอบด้าน “ทุกท่านคิดถึงข้ากันเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“พวกเราคิดถึงท่านจวนจะตายอยู่แล้ว หากฟ้ามิให้กำเนิดท่านฟู่ ใต้หล้านี้คงมืดมิดไปตลอดกาล ท่านฟู่เป็นแสงสว่างอันโชติช่วง มิเพียงแต่จะส่องสว่างในค่ำคืนอันมืดมิด ทั้งยังส่องสว่างวิสัยทัศน์ของพวกเรา…” ทันใดนั้นคนผู้นั้นก็หัวเราะออกมาอย่างมีเลศนัย แล้วกล่าวเสียงแผ่วว่า “หากท่านมีเวลาว่าง คืนนี้ข้าได้จัดงานเลี้ยงขึ้นที่หงซิ่วจาว แม่นางหลิ่วเยียนเอ๋อร์ผู้นั้น มีเสน่ห์ที่น่าดึงดูดยิ่งกว่าปีที่แล้วเสียอีก”

ฟู่เสี่ยวกวนหันไปมองทางคนผู้นั้น ใบหน้าแบบนี้ ข้ามิรู้จักเป็นแน่

คนผู้นั้นยิ้มขึ้นมาและได้ยกมือขึ้นคำนับ “ข้าน้อยหลี่ฉาย บุตรชายของหลี่จินโต้วแห่งธนาคารเป่าหลง เดิมทีดำรงตำแหน่งอยู่ที่กรมจินปู้ ณ กรมคลัง ช่วงนี้ได้บรรจุในตำแหน่งชื่อหลางฝ่ายขวาของกรมคลังที่ขาดมาโดยตลอด และได้อยู่ภายใต้บัญชาของเสนาบดีต่ง”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าหยูเวิ่นหวินเคยกล่าวถึงนามหลี่จินโต้วผู้นี้มาก่อน นางกล่าวว่านางได้ขอให้ฮองเฮาซั่งพาตัวหลี่จินโต้วหลงจู๊ใหญ่แห่งธนาคารเป่าหลงมาให้กับพวกเขา… คาดมิถึงว่าคนผู้นี้จะเป็นบุตรชายของหลี่จินโต้ว

“เป็นท่านหลี่นี่เอง ข้าได้ยินชื่อเสียงมาเนิ่นนานแล้ว กล่าวได้ว่า…ข้าชื่นชมเขาเป็นอย่างมาก อยากจะพบเจอมาเนิ่นนาน หากเลิกการประชุมแล้วจะพาข้าไปพบเขาได้หรือไม่ ? ”

ทุกคนได้ยินเหมือน ๆ กันมิผิดเพี้ยน ฟู่เสี่ยวกวนอยากจะพบกับหลี่จินโต้วเยี่ยงนั้นหรือ ? เขาต้องการจะสื่อถึงอันใดกันแน่ ?

ธนาคารเป่าหลงเป็นธนาคารที่ใหญ่ที่สุดของราชวงศ์หยู หลี่จินโต้วดูแลธนาคารเป่าหลงมาเนิ่นนานหลายสิบปี ถือเป็นบุคคลที่มีบทบาทในแนวหน้าของเมืองหลวงเช่นเดียวกัน แต่เยี่ยงไรเสียเขาก็คือหลงจู๊ใหญ่ของธนาคารผู้หนึ่ง ไร้ชื่อเสียง ในสายตาของเหล่าขุนนาง ท้ายที่สุดก็มิอาจขึ้นมาได้สูงกว่านี้แล้วอย่างแน่นอน

แต่ฟู่เสี่ยวกวนกลับแตกต่างออกไป

ในวันนี้เขาได้เป็นผู้มีอำนาจคนใหม่ในเมืองหลวงอย่างแท้จริง !

มิต้องกล่าวไปถึงนโยบายการเมืองใหม่ที่มีเขาเป็นผู้นำ เพียงภูมิหลังภรรยาทั้งสามคนของเขา ก็มิมีพลเรือนหรือทหารคนใดในราชวงศ์นี้ที่กล้าดูหมิ่นแล้ว

ส่วนอีกฐานะหนึ่งของเขา…นั่นเป็นเรื่องที่ทุกคนได้ตระหนักอยู่ในใจ มิมีผู้ใดกล้าที่จะเอ่ยขึ้นมา

ดังนั้นคำเอ่ยของฟู่เสี่ยวกวน ในสายตาของเสนาบดีเฒ่าเจ้าเล่ห์เหล่านี้ ได้แสดงถึงความหมายบางอย่างที่แฝงอยู่

หลี่ฉายรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก จากนั้นก็ได้รีบยกมือขึ้นมาคารวะ “เป็นเกียรติของตระกูลหลี่อย่างยิ่งที่ท่านฟู่ต้องการจะพบท่านพ่อ ค่ำคืนนี้ตระกูลหลี่จะจัดงานเลี้ยงที่บ้าน เห็นเป็นเยี่ยงไรบ้างขอรับ ? ”

“เยี่ยงนั้นข้าขอมิเกรงใจแล้ว”