นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 452

ตอนที่ 452 เลือกซื้อ

ในวันนั้นฟู่เสี่ยวกวนได้อธิบายเรื่องของหุ้นและข้อมูลอื่น ๆ เกี่ยวกับหุ้นอยู่ถึง 3 ชั่วยาม !

องค์หญิงใหญ่ได้ฝ่าฝืนกฎราชวังและได้ร่วมรับประทานอาหารกลางวัน ณ จวนฟู่

ในตอนเย็น นางก็ได้เดินทางจากไป นางมิเพียงแต่ทิ้งเงินเอาไว้จำนวน 1,000,000 ตำลึงเพื่อซื้อหุ้นจำนวน 500,000 หุ้นของหยูเวิ่นเต้าเอาไว้เท่านั้น นางเองก็ได้ลงทุนซื้อหุ้น 500,000 หุ้นด้วยเช่นกัน

“นี่คือเงินของข้าทั้งหมดที่มี เงินเลี้ยงตนเองในยามชราคงต้องพึ่งเจ้าแล้ว หากขาดทุนละก็…”

ฟู่เสี่ยวกวนยังจำได้ถึงประโยคนี้และแววตาขององค์หญิงใหญ่ ให้ตายสิ ในหนังสือสัญญาการซื้อหุ้นก็เขียนไว้ชัดเจนแล้วว่าการลงทุนนี้มีความเสี่ยง มิได้อ่านเยี่ยงนั้นหรือ ?

หลังจากนั้น ธนาคารซื่อทงก็ได้เปิดทำการขึ้นที่ชั้นหนึ่งของอาคารในตรอกชิงหลวน หลงจู๊ใหญ่คือหลี่จินโต้ว ซึ่งย้ายมาจากธนาคารเป่าหลง ในวันเปิดกิจการได้เขียนป้ายเชิญชวนด้วยตัวอักษรขนาดใหญ่ อีกทั้งข้อมูลเกี่ยวกับวิธีการซื้อหุ้น

เนื้อหาเขียนว่า ธนาคารซื่อทงนี้นำเงินไปลงทุนอุตสาหกรรมที่ซีซาน ต้องการเงินจำนวน 8,000,000 ตำลึง โดยมีราคาหุ้นละ 2 ตำลึง เชิญชวนทุกท่านเข้ามาร่วมลงทุน อีกทั้งยังได้อธิบายถึงผลกำไรและความเสี่ยงต่าง ๆ เป็นต้น

ในแผนการของฟู่เสี่ยวกวน เขาตั้งใจว่าจะจดทะเบียนหุ้นในปีหน้า ธนาคารซื่อทงทำหน้าที่เป็นฐานงานสำหรับสถาบันการค้า เพื่อระดมทุน ขยายขอบเขตการผลิตอีกทั้งพัฒนาศักยภาพ เพื่อให้ธนาคารซื่อทงจดทะเบียนและเปิดหุ้นอื่น ๆ เป็นต้น

เรื่องแปลกใหม่เช่นนี้ เปิดกิจการวันแรกก็สามารถดึงดูดผู้คนได้มิน้อย แต่นอกจากหนิงหยู่ชุน ฮั่วหวยจิ่นและองค์หญิงสามแล้ว มีเพียงมิกี่คนที่กล้าลงทุนซื้อหุ้นจริง ๆ

“ธนาคารซื่อทง ? ไม่สิ นี่ฟู่เสี่ยวกวนกำลังจับเสือมือเปล่าอยู่เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“เจ้ามิเห็นเขาเขียนไว้ว่ามีอุตสาหกรรมซีซานเป็นสิ่งค้ำประกันหรือ ? ”

“เขาเขียนว่าอุตสาหกรรมซีซานนั้นมีมูลค่ามากถึง 50,000,000 ตำลึง… ผู้ใดกันที่ประเมินราคานี้ ? อุตสาหกรรมซีซานมิได้มีเหมืองทองเสียหน่อย ! ”

“แต่อุตสาหกรรมซีซานนั้นยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง เจ้ามิเห็นหรือว่าสบู่ น้ำหอม และอื่น ๆ อีกมากมาย ที่หอเยียนจือก็เป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมของซีซาน ไม่ว่าจะเป็นสินค้าใดก็ล้วนมีครบถ้วน”

“ในเมื่อเจ้าเห็นดีงามเช่นนี้ เหตุใดจึงมิซื้อหุ้นเล่า ? ”

“ข้ารอดูก่อน”

“ข้าเองก็เช่นกัน จะว่าไปเงินจำนวน 2 ตำลึงก็มิได้มากนัก แต่ข้ากว่าจะเก็บได้ก็มิง่ายเลย”

“ไม่สิ พวกเจ้าเข้าใจเรื่องหุ้นเยี่ยงหรือ ? เจ้าเอาเงินจริง ๆ ยื่นไป แต่แลกมาได้เพียงกระดาษใบเดียว ! ”

“…ข้าจะรอทำความเข้าใจอีกสักหน่อยก่อน จากความสามารถของฟู่เสี่ยวกวนนั้น ข้าคิดว่าเขาน่าจะทำได้อย่างแน่นอน”

บรรดาร้านค้าในเมืองหลวงต่างก็พากันมารวมตัวที่ธนาคารซื่อทง ประโยชน์ของสถานที่กว้างก็คือโดดเด่น

ที่ธนาคารซื่อทงนี้กว้างกว่าธนาคารเป่าหลงหลายเท่า ด้านในจัดการวางโต๊ะเก้าอี้ตามที่ฟู่เสี่ยวกวนกำชับ มีโคมไฟแขวนอยู่จำนวนหนึ่งอีกด้วย ที่กำแพงก็มีการตกแต่งไว้อย่างสวยงาม

เนื่องจากกรมการค้ายังก่อสร้างมิแล้วเสร็จ หลี่ฉายจึงถูกวางตัวมาไว้ที่ธนาคารซื่อทง และรับผิดชอบตอบปัญหาแก่ผู้ที่มีความสนใจ

เพียงแค่ช่วงเช้าเสียงของเขาก็แทบจะแหบแห้งแล้ว เมื่อถึงตอนกลางวัน…ให้ตายเถอะ นี่เขาทำไปโดยไร้ประโยชน์อย่างแท้จริง !

หุ้นละ 2 ตำลึง หักล้างจากภายในสองล้านกว่าหุ้นแล้ว ในวันนี้ขายได้เพียง 100 หุ้นเท่านั้น !

นี่มันต่างกับที่เขาคิดไว้เมื่อคืนมากยิ่งนัก !

เดิมทีคิดว่าเจ้าสิ่งนี้หากเพียงได้ทำการโฆษณา ก็จะได้รับความนิยมในการซื้อ เเต่บัดนี้มองดูสถานการณ์แล้วมิค่อยดีเท่าใดนัก !

เขาเพิ่งจะได้นั่งลงดื่มน้ำ ก็ได้พบว่ามีแม่นางผู้หนึ่งเดินตรงเข้ามา

นางคือเจียงหยูจากร้านอู่เว่ยจายนั่นเอง นางได้ยินที่ท้องถนนเล่ากันว่าคุณชายฟู่เปิดธนาคารซื่อทง และกำลังขายสิ่งที่เรียกว่าหุ้น คือการใช้เงินของตนไปแลกกับกระดาษใบหนึ่ง !

สิ่งนี้น่าสนใจยิ่ง

“เจียงหยู ! ”

หลี่จินโต้วหัวเราะหึ ๆ แล้วยื่นมือออกไปรับเงิน เขากำลังเขียนหนังสือสัญญาซื้อขายหุ้นอย่างตั้งใจ เมื่อเงยหน้าขึ้น…

เจียงหยูก็ขมวดคิ้วแล้วหันหลังกลับไป “อย่าได้เอ่ยเสียงดังเช่นนี้”

“เจ้า … ถ้าเจ้ากล้าซื้อ ข้า…ข้าจะหย่ากับเจ้า ! ”

เจียงหยูตกตะลึงไปชั่วขณะ “เจ้าจะหย่ากับข้าเพียงเพราะเรื่องเท่านี้เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“เสี่ยวหยู นี่ นี่คือเงินที่เก็บหอมรอมริบมาถึง 5 ปี เจ้ามิคิดบ้างหรือว่าใต้หล้านี้จะมีเรื่องดีถึงเพียงนี้เยี่ยงนั้นหรือ ? ในเมื่อเดิมทีอุตสาหกรรมซีซานก็มีความสามารถอยู่แล้ว เหตุใดจึงต้องใช้วิธีเช่นนี้มาหลอกเอาเงินกัน ?

ข้าคิดว่าอุตสาหกรรมซีซานใกล้จะล้มละลายแล้ว อีกอย่างต่อให้พวกเขามีกำไรจริง แต่สุดท้ายเงินที่ได้มาจะปันผลเท่าใด พวกเขาก็เป็นผู้ตัดสินใจมิใช่หรือ ?

เงินทองนั้นอยู่ในมือผู้อื่นจะอุ่นใจเท่าอยู่ในมือของตนเองหรือ ? ”

หลิวซิวผิงระบายความในใจออกมา แต่มิได้ทำให้เจียงหยูหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย กลับทำให้ผู้คนรอบข้างหวั่นไหวแทน

“นั่นสินะ พวกเจ้ามัวแต่คิดถึงผลกำไรที่จะได้รับ แต่อุตสาหกรรมซีซานนั้นต้องการเงินทุนของพวกเจ้า”

“ข้านั้นนับถือความสามารถของคุณชายฟู่ยิ่ง แต่การที่เขาทำเยี่ยงนี้…” คนผู้นั้นส่ายหัวเเล้วเดินจากไป เมื่อเงยหน้าก็พบเข้ากับชายผู้หนึ่ง

เขาก็คือซังหยูนั่นเอง เมื่อเลิกงานแล้วได้ยินว่าฟู่เสี่ยวกวนกำลังทำสิ่งนี้อยู่ จึงได้เดินทางมาดู

มองดูแล้วมิได้รับความนิยมเท่าใดนัก ข้าจะสนับสนุนเขาเอง

ซังหยูส่ายหัวแล้วเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะ “หลงจู๊หลี่ ข้าจะซื้อ 500 หุ้น ! ”