นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 466

ตอนที่ 466 โจวถงถง

อีกหลายวันต่อมา ฟู่เสี่ยวกวนได้ไปทำงานอย่างจริงจัง ณ กรมการค้า

เดิมทีที่แห่งนี้แทบจะกลายเป็นซากปรักหักพัง แต่บัดนี้ได้กลับมามีชีวิตชีวาอีกคราแล้ว

ที่แห่งนี้มีบัณฑิตเดินทางมาจำนวนมาก มีทั้งผู้ที่สอบได้สามอันดับแรก และทั้งลูกศิษย์ของสำนักศึกษาที่ฟู่เสี่ยวกวนคัดเลือกมา 32 คน

จำนวน 32 คนนี้ มี 30 คนเคยเดินทางไปยังแคว้นอู๋ด้วยกันกับเขา จึงได้มีความรู้ทางด้านการค้าอยู่มิน้อย

ส่วนอีก 2 คนที่เหลือ คนหนึ่งนามว่าหวางซุนอู๋จี้มาจากตระกูลหวางซุนแห่งเปี้ยนเหอ ส่วนอีกคนหนึ่งนามว่าฉงฟังหยวนมาจากตระกูลฉง

เดิมทีพวกเขาควรจะเข้าร่วมการสอบชิวเหวยในปีหน้า จากความรู้ความสามารถของพวกเขา การจะสอบให้ได้ตำแหน่งจิ้นซื่อมิใช่ปัญหา ชะตาชีวิตเดิมของพวกเขานั้นคือการที่ต้องเริ่มทำงานตั้งแต่ระดับรากหญ้าในท้องถิ่นที่ห่างไกลสักแปดหรือสิบปี แล้วค่อย ๆ ขยับย้ายเข้ามาในเมืองหลวง

แต่การปรากฏตัวขึ้นของฟู่เสี่ยวกวน ได้ทำให้ชะตาชีวิตของพวกเขาเปลี่ยนไป

พวกเขามิได้แม้แต่สอบเคอจวี่ แต่ก็สามารถเข้ามาเป็นหนึ่งในสมาชิกของกรมที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่เอี่ยมนี้ได้ และเริ่มที่จะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ที่ต่างจากความรู้เดิมของพวกเขาตั้งมากมาย

“บัดนี้ข้าจะบอกกับพวกเจ้าว่าการผูกขาดทางการค้าคือสิ่งใด อีกทั้งเหตุใดต้องผูกขาดทางการค้า…”

ที่กำแพงของห้องโถงใหญ่มีกระดานขนาดใหญ่ติดเอาไว้อยู่ มือของฟู่เสี่ยวกวนจับแท่งถ่านเอาไว้แล้วเขียนตัวอักษรบรรทัดหนึ่งลงไปว่า “เศรษฐกิจการตลาด ! ”

เขาหันหลังไปมองดูเหล่าบัณฑิตกลุ่มนี้ที่นั่งมองอย่างเป็นระเบียบ ราวกับกำลังนั่งอยู่ในห้องเรียน

“ก่อนที่จะอธิบายเรื่องการผูกขาดทางการค้านั้น ข้าขออธิบายให้ทุกคนเข้าใจก่อนว่าสิ่งใดที่เรียกว่าเศรษฐกิจการตลาด”

“เศรษฐกิจการตลาดนั้น หมายถึง ระบบเศรษฐกิจชนิดหนึ่งโดยมีตลาดในการจัดสรรทรัพยากรทางสังคม ภายใต้ระบบนี้ การผลิตสินค้า บริการ และการจำหน่ายจะถูกชี้นำโดยกลไกราคาของตลาดเสรี…”

“……”

“สินค้าเหล่านี้เดิมทีควรจะถูกกำหนดราคาโดยตลาด แต่อาจจะถูกตระกูลใหญ่ใช้วิธีการแข่งขันที่รุนแรงเพื่อขับไล่พ่อค้าคนอื่น ๆ ให้ออกไปจากตลาด”

“เมื่อพวกเขาครอบครองตลาดได้แล้ว สินค้าและบริการเหล่านั้นจึงตกอยู่ในน้ำมือของพวกเขาโดยสมบูรณ์ แน่นอนว่าพวกเขาจะเป็นผู้ควบคุมราคา จากนั้นจะทำให้เกิดการผูกขาดทางการค้า”

“ยกตัวอย่างง่าย ๆ คือ สุราของซีซานผูกขาดทางการค้าของสุราขาวชั้นเลิศในตลาด”

พวกเขาที่นั่งฟังอยู่หัวเราะขึ้นมา ตัวอย่างนี้มิใช่ว่าจะย้อนกลับมาทุบหัวท่านฟู่เองเยี่ยงนั้นหรือ ?

นี่เขาหยิบก้อนหินขึ้นมาเพื่อโยนใส่ขาตนเองหรือเยี่ยงไรกัน ?

“แต่ข้านั้นมิได้ใช้วิธีแย่งชิงอย่างรุนแรงจึงมิถือว่าเป็นการผูกขาดทางการค้า นี่คือการผูกขาดทางกลวิธี สำหรับการผูกขาดเช่นนี้มิรวมอยู่ภายใต้การต่อต้านการผูกขาด”

“ดังนั้นทุกคน เก๋ออู้นั้นเป็นสิ่งที่ดี ในฐานะหนึ่งในสมาชิกของกรมการค้า พวกเราควรจะปลูกฝังแนวคิดอย่างจริงจังให้แก่บรรดาพ่อค้า นั่นก็คือการลงทุนในกองทุนเพื่อวิจัยและพัฒนาเครื่องมือ เพื่อขับเคลื่อนการพัฒนาและความก้าวหน้าของผลิตภัณฑ์ด้านนวัตกรรม มีเพียงแบบนี้เท่านั้นสินค้าที่พวกเขาผลิตออกมาจึงจะได้มีที่ยืนในตลาด มิเช่นนั้นแล้วอาจจะถูกกำจัดออกไปจากตลาดได้อย่างง่ายดาย”

เป็นเช่นนี้ตลอดทั้งยามเว่ย

สมาชิกในกรมการค้าเหล่านี้เมื่อได้ฟังจึงได้รู้สึกตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก และเพิ่งรู้ว่าการค้านั้นมิใช่เพียงการซื้อขายอย่างที่พวกเขาเคยเข้าใจมา

ฟู่เสี่ยวกวนวางถ่านแท่งในมือลงแล้วปัดมือไปมา “วันนี้พอเท่านี้ก่อน ต่อจากนี้ กฎหมายแพ่งและพาณิชย์คงต้องพึ่งพลังของพวกเจ้าขับเคลื่อนให้สำเร็จแล้ว”

“ที่กรมการค้านี้มิมีข้อบังคับเรื่องเวลาเข้าออกงาน ข้าเพียงต้องการเห็นผลงาน บัดนี้เหลือเวลาอีกยี่สิบกว่าวันกว่าจะถึงวันหยุด ข้ามีเพียงข้อกำหนดเดียวเท่านั้น นั่นคือก่อนหน้าที่จะถึงวันหยุด ข้าจะต้องได้เห็นฉบับร่างของกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ทุกท่าน ข้าขอตัวก่อน ไว้พบกันใหม่ ! ”

เขาทิ้งคนกลุ่มนี้ไว้แล้วเดินจากไป เเต่ว่าหลี่ฉายมิกล้าไปด้วย ในฐานะรองหัวหน้ากรมการค้า เขาก็มิกล้าบังคับให้สมาชิกใหม่เหล่านี้ทำงานล่วงเวลา เนื่องจากท่านฟู่ได้กล่าวไว้แล้วว่า อย่าได้วางอำนาจกับผู้ใดในกรมนี้ !