นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 467

ตอนที่ 467 ฝูงมด

เมื่อไม่กี่วันก่อนศิษย์พี่ใหญ่ได้ส่งจดหมายมา 1 ฉบับ เนื้อความในจดหมายนั้นกล่าวถึงสองกองกำลัง ที่บัดนี้กำลังเดินทางมายังเมืองจินหลิง และเกาเสี่ยน ก็คือหนึ่งในนั้น

เดือนสี่ในปีนี้ เมืองกวนหยุน ณ แคว้นอู๋ ฟู่เสี่ยวกวนเห็นเกาฟู่ลวี่แทงเกาเสี่ยนจนตายอยู่ในคุกด้วยตาของตนเอง ดังนั้นหลังจากที่ได้อ่านจดหมายของศิษย์พี่ใหญ่ เขายังอดคิดไม่ได้ว่าศิษย์พี่ใหญ่กล่าวถึงผิดคนหรือไม่

แต่ในยามนี้เมื่อได้มาฟังโจวถงถงที่กล่าวอย่างจริงจังถึงเพียงนี้ ก็เป็นหลักฐานที่แน่ชัดแล้วว่าขันทีชราเกาเสี่ยนผู้นั้นยังมิตาย

“เขามีชีวิตรอดมาได้เยี่ยงไรกัน ? ” ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถามด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด

“วิชากัศยปแสร้งตาย ก่อนที่กริชเล่มนั้นจะแทงเข้าที่หัวใจของเขา เขาใช้กำลังภายในบังคับให้หัวใจเคลื่อนออกไปจากตำแหน่งเดิมสองชุ่น ยามที่กริชเล่มนั้นแทงเข้าไป จึงแทงมิโดนหัวใจของเขาอย่างแท้จริง เขาอาศัยวิชากัศยปแสร้งตายเพื่อหลบหนีไป”

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วขึ้นมาทันพลัน “เศษเดนของลัทธิจันทราเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ของสิ่งนี้เขาเคยได้ยินมาจากปากของเฟ่ยอันมาก่อน ที่กล่าวถึงคือปู้เนี่ยนชือไท่เฉินซีหยุนจากอารามซุ่ยเยว่

โจวถงถงพยักหน้า ในชั่วพริบตานั้นฟู่เสี่ยวกวนจึงได้นึกถึงเรื่องราวมากมายขึ้นมา

“กล่าวได้ว่า เซียวเฉียงก็เป็นคนของลัทธิจันทราเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ยังมิเคยสืบหา”

“เซียวเฉียงสิ้นพระชนม์แล้วหรือไม่ ? ”

“ทูลองค์ชาย พระนาง…ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นพระมารดาขององค์จักรพรรดินี ขณะนี้ถูกจองจำอยู่ในคุกหลวง เพื่อรอการลงทัณฑ์จากองค์จักรพรรดินีพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้เอ่ยถามต่อในเรื่องนี้ แต่กลับถามว่า “เจ้าค้นพบตัวตนของเกาเสี่ยนได้เยี่ยงไรกัน ? ”

“…กระหม่อมบกพร่องในหน้าที่ มิใช่กระหม่อมที่สังเกตเห็นตัวตนของเกาเสี่ยน แต่เป็น…”

โจวถงถงชะงักทันพลัน เขาเกือบจะเผยตัวตนที่แท้จริงของฟู่ต้ากวนออกไปแล้ว

เขาทราบเรื่องการอภิเษกสมรสของฟู่เสี่ยวกวนแล้ว และได้ทราบว่าฟู่ต้ากวนก็ได้มาที่นี่ในวันที่ฟู่เสี่ยวกวนเข้าพิธีอภิเษกสมรสเช่นกัน แต่เขามิทราบว่าฟู่ต้ากวนถูกฟู่เสี่ยวกวนค้นพบตัวตนที่แท้จริงแล้วหรือยัง

ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถามในพลัน “เป็นผู้ใดกัน ? ”

“เป็นฟู่ต้ากวนบิดาบุญธรรมของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน จนถึงกับต้องเบิกตาโพลง “เขาเยี่ยงนั้นหรือ ชายอ้วนผู้นั้นน่ะหรือ ? ”

อ่า… เอาเถอะ ชายอ้วนผู้นั้น แท้จริงแล้วก็เป็นชายอ้วนผู้หนึ่ง เพียงแต่เป็นชายอ้วนที่ก้าวเข้าขั้นปรมาจารย์แล้ว !

“พ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนจ้องมองโจวถงถง จนผ่านไปหลายอึดใจ จึงได้กล่าวอย่างเคร่งเครียดว่า “เจ้ามันเป็นชายชราที่มิซื่อสัตย์เลย บัดนี้ข้าขอสั่งให้เจ้าเล่าทุกเรื่องให้ข้าฟัง นี่มันสำคัญเป็นอย่างมาก มันเกี่ยวข้องกับชีวิตของชายอ้วนผู้นั้น และก็เกี่ยวข้องกับชีวิตของอู๋หลิงเอ๋อร์เช่นกัน ! ”

ฟู่ต้ากวนได้ไปยังแคว้นฝานแล้ว เดิมที่หลังจากที่เขาเสร็จธุระที่แคว้นฝานก็ควรจะกลับไปยังหลินเจียง เพราะภรรยาคนที่ห้าของเขากำลังจะคลอดบุตรแล้ว

ตามที่ฟู่เสี่ยวกวนเข้าใจเกี่ยวกับฟู่ต้ากวน เขามิมีทางที่จะไปแคว้นอู๋โดยไร้เหตุไร้ผลอีก นอกเสียจากจะเกิดเรื่องใหญ่เป็นอย่างมากในราชวงศ์อู๋ ทั้งยังเกี่ยวข้องกับเรื่องใหญ่ของฟู่เสี่ยวกวน

บิดาผู้นี้ถึงแม้จะมิใช่บิดาแท้ ๆ แต่ความรักที่เขามีให้แก่เขา กลับเข้มข้นเสียยิ่งกว่าบิดาแท้ ๆ เสียอีก เยี่ยงนั้นเพราะเหตุหิมะถล่มคราใหญ่ที่แคว้นอู๋ ฟู่ต้ากวนจึงได้กลับไปที่แคว้นอู๋ทันที นี่คือสิ่งที่ฟู่เสี่ยวกวนคิดว่าสมเหตุสมผล

แต่จุดที่ไม่สมเหตุสมผลก็คือ ถึงแม้ชายอ้วนผู้นี้จะเป็นพี่ชายของจักรพรรดิเหวิน แต่มิว่าจะมองเขาเยี่ยงไรก็ดูมิเหมือนผู้ที่มีวรยุทธ์ เยี่ยงนั้นจึงมิมีความเป็นไปได้ที่เขาจะเป็นผู้สังเกตเห็นว่าเกาเสี่ยนคือเศษเดนจากลัทธิจันทรา และที่ตนได้หายตัวไปหลายเดือน เขาก็ควรจะกลับไปถึงหลินเจียงเนิ่นนานแล้ว แต่เขากลับมาปรากฏตัวขึ้นที่จินหลิง และยังมาถึงจวนฟู่ในจินหลิงอีกด้วย

ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยควันฝุ่น เห็นได้ชัดว่าได้มาอย่างเร่งรีบ แต่ชายอ้วนผู้นั้นกลับมิเอ่ยปากกล่าวว่าเขามาจากไหน

ช่วงเวลาสองสามวันที่ชายอ้วนพักอยู่ที่จินหลิง สองพ่อลูกสนทนากันอยู่บ่อยครั้ง แต่ฟู่เสี่ยวกวนกลับมิเคยได้รับข่าวคราวอันใดจากปากของชายอ้วนผู้นั้นเลย

หลังจากนั้นเขาก็จากไปอีกครา กล่าวว่าจะไปสะสางธุระสักเล็กน้อย แต่ฟู่เสี่ยวกวนกลับรู้สึกว่านั่นมิใช่เรื่องเล็กน้อยอย่างแท้จริง แต่สุดท้ายแล้วมันคือเรื่องอันใดกันนั้น ท้ายที่สุดชายอ้วนก็ไม่ยอมบอกเขา และเขาเองก็มิทราบอันใดเลยตั้งแต่ต้นจนจบ

ใบหน้าของโจวถงถงมีรอยยิ้มประดับขึ้นมา “มิได้มีเรื่องราวที่ซับซ้อนอันใดเลยพ่ะย่ะค่ะ ฟู่ต้ากวนได้ยินว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ภูเขาหิมะนั่น ดังนั้นเขาจึงได้มายังแคว้นอู๋ เมื่อทราบข่าวว่าพระองค์ในยามนั้นกำลังตกที่นั่งลำบาก เขาก็รู้สึกทุกข์ระทมเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นเขาจึงได้ไปยังวัดหานหลิง เพื่อจะขอพรให้แก่พระองค์ก็เท่านั้น”