นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 470

ตอนที่ 470 มีคนจมน้ำตาย

เทศกาลปีใหม่ใกล้จะมาถึงแล้ว บรรยากาศของเทศกาลในเมืองจินหลิงมองดูแล้วครึกครื้นมากยิ่งนัก

การก่อสร้างในหนานซานได้เริ่มขึ้นแล้ว ผู้คนกว่าสี่หมื่นคนทำงานกันอย่างคึกครื้น พวกเขาได้เปลี่ยนแปลงสภาพลานกว้างของเรือนหนานซานไปอย่างสิ้นเชิง

ต่งชูหลานนำร่างที่อ่อนล้าของนางเดินฝ่าหิมะกลับไปยังจวนฟู่ แต่ทว่าใบหน้านั้นกลับแฝงไปด้วยความรื่นรมย์และยินดี

หลังจากสถานที่แห่งนี้ได้สร้างเสร็จแล้ว ก็จะสามารถจัดการกับปัญหาเรื่องสินค้าจากซีซานที่จัดส่งมายังเมืองจินหลิงได้เสียที

สินค้าที่ผลิตในซีซานจะได้นำส่งไปยังเมืองหลินเจียงและเมืองใกล้เคียงได้อย่างเต็มที่

และในปีหน้าเขตผิงหลิงและชวูอี้เองก็จะสร้างอุตสหกรรมที่สามารถผลิตสินค้าเองได้แล้ว อีกทั้งสามีของนางยังมีแผนการที่จะขยายโครงการให้ใหญ่โตขึ้นอีกด้วย

หากกล่าวถึงความเหนื่อยนั้นต้องเหนื่อยอย่างแน่นอน แต่นี่คือธุรกิจของครอบครัว !

ธุรกิจนี้ยิ่งขยายใหญ่เท่าใดก็ยิ่งดี ชื่อเสียงหน้าตาของตระกูลฟู่จึงจะสูงขึ้นเรื่อย ๆ

เวิ่นหวินกำลังตั้งครรภ์ นางอยู่ที่จวนเพื่อพักผ่อน เสี่ยวโหลวเองก็ต้องดูแลธนาคารซื่อทงและดูแลการก่อสร้างของหนานซานด้วย ส่วนสามีของนางนั้นกำลังวุ่นอยู่กับกรมการค้าและการผลักดันนโยบายใหม่ ดังนั้นเรื่องกิจการหรือเรื่องภายในจวนนางจึงต้องเป็นคนจัดการ

“ชูหลาน ลำบากเจ้าหน่อยนะ ! ” หยูเวิ่นหวินต้มซุปโสมให้ต่งชูหลานด้วยตนเอง นางนำมือลูบไปที่ท้องแล้วกล่าวว่า “ท่านพี่กล่าวว่าจะนำบุตรชายของหลี่จินโต้วทั้งสามคนโยกย้ายมายังจวนฟู่ ทั้งสามคนนั้นล้วนเป็นหลงจู๊ใหญ่ พวกเขามีประสบการณ์มากมาย รอให้พวกเขามาแล้วเจ้าจะได้พักผ่อนเสียบ้าง”

ต่งชูหลานยิ้มออกมาน้อย ๆ “มิเป็นไร…เหวิ่นหวิน ข้าอยากจะบอกเจ้าจากใจจริงว่า ข้าชอบที่เป็นอยู่เช่นนี้ เดิมทีข้าก็ชื่นชอบการค้า เพียงแต่เพราะถูกสายตาของคนนอกจ้องมอง จึงมิกล้าลงมือทำเท่าใดนัก บัดนี้ข้ามิสนใจแล้วและรู้สึกว่าที่เป็นอยู่เช่นนี้ช่างรู้สึกดีมากยิ่งนัก รู้สึกว่าชีวิตเช่นนี้ช่างมีความหมายกับข้าอย่างแท้จริง”

หยูเวิ่นหวินจ้องมองต่งชูหลานตาเขม็งแล้วเบะปากพลางเอ่ยว่า “เจ้านั้นชื่นชอบเงินทองมาตั้งแต่ยังเยาว์… รีบดื่มซุปเร็วเข้า ซุปร้อน ๆ ช่วยบำรุงร่างกาย… สตรีเราเมื่อแต่งงานแล้วมิควรจะออกไปพบปะกับผู้คนมากนัก”

“เจ้าอย่าได้กล่าวไป เมื่อก่อนนั้นเจ้าเองก็แข็งกระด้างราวกับเด็กผู้ชาย” ต่งชูหลานเหลือบมองหยูเวิ่นหวินแล้วยกถ้วยซุปขึ้นมาดื่ม ก่อนจะเอ่ยชมว่า “อืม ซุปของเจ้านี่เหมือนรสชาติที่ฮองเฮาซั่งทำมากขึ้นทุกที”

“หึ ๆ ! ” หยูเวิ่นหวินหัวเราะ “นาน ๆ ทีเจ้าจะเอ่ยชมข้า นี่… ข้าว่าปีใหม่ก็ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แล้ว พวกเราควรจะไปซื้อของใช้เตรียมไว้ดีหรือไม่ ? อีกอย่าง…หลังจากที่พวกเราแต่งงานออกมา นี่คือปีใหม่แรกที่จะได้ร่วมกันเฉลิมฉลองกับตระกูลฟู่ โอกาสเช่นนี้ ท่านพี่ควรจะนำของขวัญไปมอบให้แก่พ่อตาแม่ยายของเขาด้วยจริงหรือไม่”

ต่งชูหลานดื่มซุปจนหมดแล้วนำมือขึ้นเช็ดปากพลางกล่าวว่า “เมื่อตอนออกเรือน แคว้นอี๋ แคว้นฝาน และแคว้นอู๋ได้มอบของล้ำค่ามามิน้อย สิ่งของเหล่านั้นเอาตั้งไว้ก็มิมีประโยชน์อันใด นำไปมอบต่อคงจะดีกว่า แต่พวกเราควรจะไปซื้อพวกหยก แล้วส่งไปให้ยังจวนฟู่ที่หลินเจียงด้วย เนื่องจากพวกเรามิได้เดินทางกลับไปยังหลินเจียง ที่นั่นมีคนในครอบครัวอยู่มากโขเสียทีเดียว”

“เจ้าช่างคิดได้รอบคอบยิ่ง ไปกันเลยหรือไม่ ? ”

“ไป ! ”

สตรีทั้งสองพาบ่าวรับใช้และผู้ติดตามเดินออกจากจวนฟู่ไป พวกนางเดินไปบนถนนอันสวยงามท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงมา

บัดนี้ฟู่เสี่ยวกวนได้เดินทางออกมาจากกรมการค้าแล้วมุ่งหน้าไปยังธนาคารซื่อทง เขาพบหลี่จินโต้วนั่งอยู่ด้านใน

“คุณชาย”

“เชิญนั่งก่อน”

หลี่จินโต้วมองดูฟู่เสี่ยวกวนด้วยความชื่นชม เขารับตำแหน่งหลงจู๊ใหญ่มาเป็นเวลาสิบกว่าปี แต่เพิ่งจะมาอยู่ที่ธนาคารซื่อทงได้เพียงสิบกว่าวันเท่านั้น

แต่ในเวลาสิบกว่าวันนี้ เขาได้เรียนรู้เรื่องราวต่าง ๆ มากมาย และได้ลบล้างข้อมูลเกี่ยวกับธนาคารรูปแบบเดิมที่เขามีอยู่

อย่าว่าแต่เรื่องหุ้นเลย บัดนี้ธนาคารซื่อทงนั้นมิใช่ทำหน้าที่เพียงรับฝากเงินเท่านั้น อีกทั้งยังเริ่มทำการให้กู้ยืม และจัดการประเมินสินทรัพย์อีกด้วย

นายหญิงเยี่ยนเสี่ยวโหลวกล่าวว่า ในปีนี้พอเท่านี้ก่อน เมื่อถึงปีหน้า คุณชายจะนำนิยามของหุ้นนี้เผยแพร่ไปทั่วทุกเขตการทดลองในเมืองหลวง เมื่อถึงเวลานั้นบรรดาพ่อค้าในเมืองหลวงก็จะนำทรัพย์สินของตนมาประเมิน หลังจากประเมินเรียบร้อยแล้วก็จะทำการแลกเปลี่ยนเป็นหุ้นกับธนาคารซื่อทงเพื่อลงทุนในจุดทดลองต่าง ๆ