นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 476

ตอนที่ 476 พวกเรามาสนทนาเรื่องนี้กันก่อน

“อ่า..พี่เยียน โบราณว่าผู้มาก่อนต่ำต้อย มาทีหลังเป็นสุภาพบุรุษ ท่านเข้าใจใช่หรือไม่ ? มา ๆ ๆ เชิญนั่งก่อนเถิด ที่นี่จวนของข้าอย่าได้เกรงใจไป มิตรสหายมาจากแดนไกล ข้าจะต้มชาที่สดใหม่ให้ท่านได้ดื่ม”

ข้าจะเชื่อเจ้าได้เยี่ยงนั้นหรือ !

เจ้าหมอนี่มีแต่ความคิดที่ชั่วร้าย ต้องระมัดระวังมิให้หลงกล !

เยียนเหลียงเจ๋อนั่งอยู่ที่ทางด้านซ้ายของฟู่เสี่ยวกวน บัดนี้ใต้แสงไฟเขาจึงได้มองเห็นหน้าตาอันหล่อเหลาของเจ้าหมอนี่

แต่เเล้วเขาก็ต้องตกตะลึงจนแทบจะกระโดดหนี !

พระเจ้า ! นี่คือชายหนุ่มที่เจอกันหน้าหอซื่อฟางเมื่อมิกี่วันก่อนมิใช่หรือ ?

ในตอนนั้นฟู่เสี่ยวกวนได้เดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าเขา อีกทั้งยังมองดูเขาอย่างตั้งใจ เขาเองก็มองดูฟู่เสี่ยวกวนด้วยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน คิดมิถึงว่าเจ้าหมอนี่จะเป็นชายหนุ่มที่พบกันหน้าหอซื่อฟางในวันนั้น !

เห็นได้ชัดว่าเขารู้จักตน นับจากค่ำคืนนั้น เหตุที่เขามิยอมให้เข้าพบก็เพื่อทอง 10,000 ตำลึงเยี่ยงนั้นหรือ ?

เยียนเหลียงเจ๋อนึกถึงรายงานที่มาจากราชวงศ์อู๋ เล่าว่าเจ้าหมอนี่ตอนที่อยู่ในราชวงศ์อู๋ได้ขูดเลือดขูดเนื้อขันทีเกา มองดูแล้วคงจะจริงที่ว่าเจ้าหมอนี่เป็นคนโลภมากมิรู้จักพอ !

ส่วนเรื่องมักมากในกามนั้น บัดนี้เขามีภรรยาที่มีภูมิหลังที่แข็งแกร่งถึง 3 คนอีกทั้งยังมีโฉมหน้างดงาม เกรงว่าจะมิกล้าออกนอกลู่นอกทางเท่าใดนัก

แต่สุนัขกินขี้เยี่ยงไรมันก็ยังกินขี้อยู่วันยังค่ำ จะต้องหาโอกาสหลอกล่อเขาให้ได้ เพียงแค่เจ้าหมอนี่ยอมไปหงซิ่วจาว รับรองว่าจะต้องมีคนจัดการเขาได้เป็นแน่

เยียนเหลียงเจ๋อตัดสินใจเช่นนั้น แล้วพยายามควบคุมความไม่สงบที่อยู่ภายในใจลง เขาได้ฝืนยิ้มขึ้นมาแล้วเอ่ยว่า “ข้านั้นได้ยินชื่อเสียงอันเลื่องลือของท่านมาเนิ่นนานแล้ว และรู้สึกชื่นชมท่านจากใจจริง ประสงค์จะเดินทางมาเยี่ยมเยียนท่านตั้งหลายครา เพียงแต่ท่านมีเรื่องต้องจัดการเสียมากมาย จึงทำให้เวลาล่วงเลยมาจนถึงบัดนี้”

ฟู่เสี่ยวกวนต้มชาพลางหัวเราะแล้วเอ่ยว่า “ที่ข้ามีเรื่องมากมายให้จัดการนั้นเป็นเรื่องจริง ส่วนเรื่องเวลานั้น…เยี่ยงไรเสียก็สามารถปลีกเวลามาได้บ้าง เช่นบัดนี้ เดิมทีข้าควรต้องพักผ่อนแล้ว แต่เมื่อได้ยินว่าพี่เยียนจะมา จึงต้องตื่นเพื่อรอต้อนรับ”

เยียนเหลียงเจ๋อรีบเอ่ยขึ้นทันควันว่า “ข้าได้ยินมาว่าคุณชายคือหัวหน้าในการ…”

ฟู่เสี่ยวกวนยกมือขึ้นตบไหล่เยียนเหลียงเจ๋อแล้วยื่นหน้าเข้าไป จากนั้นจึงเอ่ยถามด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ “ข้าได้ยินมาว่าสตรีที่แคว้นอี๋นั้นอ่อนไหวในเรื่องความรัก มีมารยาร้อยเล่มเกวียน จริงเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เจ้ามันบ้าไปแล้ว !

เยียนเหลียงเจ๋อได้ยินคำถามเมื่อสักครู่ทำให้เขาไร้ซึ่งคำเอ่ย จึงได้แต่ยิ้ม “อ่า คือ…”

“พวกเราล้วนเป็นชาย มาสนทนาเรื่องนี้กันอีกสักหน่อยจะดีกว่า แคว้นอี๋นั้นข้าเองก็ยังมิเคยเดินทางไป แต่พอได้ยินมาอยู่บ้าง ทำให้ในใจของข้าคันยุกยิก ในเมื่อวันนี้พี่เยียนเดินทางมาพอดี เยี่ยงนั้นต้องขอเชิญท่านอธิบายให้ฟังเสียหน่อย ข้าจะได้หายข้องใจเสียที”

เปียนหรงเอ๋อที่นั่งอยู่ด้านข้างเยียนเหลียงเจ๋อ นางได้ยินเสียงของฟู่เสี่ยวกวนชัดเจน สีหน้าของนางเคร่งขรึมลงทันใด นางหรี่ตาลงมองดูฟู่เสี่ยวกวน ท่าทางเช่นนั้นทำให้นางรู้สึกสะอิดสะเอียนยิ่ง นางลอบนึกในใจว่าเจ้าหมอนี่ช่างมีดีแต่เพียงหน้าตาจริง ๆ

“สตรีแคว้นอี๋หลงใหลในความรักนั้นเป็นเรื่องจริง”

“หากพวกนางรักใครแล้ว ก็จะรักตลอดไปชั่วชีวิตใช่หรือไม่ ? ”

“โดยมากเป็นเช่นนั้น”

“แล้วถ้า…คนที่พวกนางชอบมิได้ชอบพวกนางเล่า ? ”

“อ่า… เรื่องนี้ข้าจะไปรู้ได้เยี่ยงไรกัน”

ฟู่เสี่ยวกวนมองไปยังเปียนหรงเอ๋อ ยิ้มแล้วตอบว่า “แม่นางผู้นี้จะอธิบายให้ข้าหายข้องใจสักหน่อยได้หรือไม่ ? ”

“หึ… ! ” เปียนหรงเอ๋อส่งเสียงหึ ๆ ออกมาจากจมูก แสดงออกอย่างชัดเจนว่านางมิชื่นชอบฟู่เสี่ยวกวน

ฟู่เสี่ยวกวนนำมือขึ้นลูบจมูกอย่างมิได้ใส่ใจในการกระทำของนาง “แม่นางช่างน่าสนใจยิ่ง…นางคือภรรยาของพี่เยียนเยี่ยงนั้นหรือ ? ”