นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 491

ตอนที่ 491 หุ้นซีซานขอต้อนรับพวกเจ้า

รัชสมัยเซวี่ยนลี่ปีที่ 9 เดือนสิบสอง วันที่ยี่สิบห้า

จินหลิงเต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน สุริยาในฤดูหนาวสาดแสงทอประกาย

ฟู่เสี่ยวกวนทำตัวสบาย ๆ อยู่ในจวน เขาได้เผาถ่านและกำลังอ่านแบบร่าง ‘บัญญัติจรรยาบรรณการค้า’ ที่หลี่ฉายส่งมาให้ พร้อมกับครุ่นคิดเป็นครั้งครา และเติมแต่งเข้าไปเป็นบางจุด

โดยรวมแล้ว เขาค่อนข้างพอใจกับแบบร่างนี้ แน่นอนว่ามิสามารถเอามาตรฐานของชาติก่อนมาเปรียบเทียบได้ วิถีชีวิตมิเหมือนกัน ดังนั้นต้องจัดการอย่างยืดหยุ่น

ในตอนที่เขากำลังอ่านสิ่งนี้อยู่ หลี่เจิ้งก็ได้วิ่งตึงตังเข้ามา โน้มคำนับและกล่าวว่า “เรียนคุณชาย สามพี่น้องตระกูลหลี่มาเยี่ยมเยียนขอรับ”

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ทั้งสามคนมาได้จังหวะพอดิบพอดี “พาพวกเขาไปที่หลีเฉินซวน ประเดี๋ยวข้าจะตามไป”

หลี่เจิ้งวิ่งออกไป หยูเวิ่นหวินวางชุดเด็กเล็กที่กำลังเย็บในมือลง และบิดเอวอย่างเกียจคร้าน “เจ้าจะหว่านแหเอาทั้งตระกูลหลี่จริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะน้อย ๆ “แล้วยังมีวิธีอื่นอยู่อีกเยี่ยงนั้นหรือ ? ในมือของข้าขาดคนที่มีความสามารถ ข้าขอกล่าวกับเจ้าอย่างมิปิดบัง หากฝ่าบาทมิใช่พ่อตาของข้า เกรงว่าข้าจะนำทั้งสามสิบกว่าคนของกรมการค้าไปไว้ที่อุตสาหกรรมซีซานเสียให้หมด พวกเขาต่างก็เป็นบุคคลที่มีความสามารถทั้งสิ้น”

หยูเวิ่นหวินถลึงตาใส่ฟู่เสี่ยวกวน “เจ้ามิกลัวพ่อตาของเจ้าจะเด็ดหัวเลยสินะ… ข้าจะไปตุ๋นซุปหูฉลามให้เจ้าสักถ้วย ของสิ่งนี้น้องสาวของเจ้าอู๋หลิงเอ๋อร์เป็นผู้ส่งมา ท่านหมอบอกว่านี่เป็นของดี น่าเสียดายที่ราชวงศ์หยูมิได้อยู่ติดทะเล… ทะเลหน้าตาเป็นเยี่ยงไรหรือ ? ”

“เจ้าลองคิดว่าทะเลสาบซวนอู่ที่อยู่ด้านหลังเรือนของเรานั้นใหญ่โดยไร้ที่เปรียบ ทะเลก็มีลักษณะเป็นเยี่ยงนั้นแหละ”

“ไอหยา…” เห็นได้ชัดว่าหยูเวิ่นหวินเพียงแค่เอ่ยปากถาม นางมิเคยเห็นทะเลมาก่อน แทบจะทุกคนในราชวงศ์หยูที่มิเคยเห็นทะเลมาก่อน มีเพียงฟู่เสี่ยวกวนผู้เดียวเท่านั้นที่รู้ว่าทะเลสำคัญถึงเพียงใด

เมื่อหยูเวิ่นหวินเอ่ยถึงทะเล ฟู่เสี่ยวกวนจึงนึกถึงท่าเรือและอู่ต่อเรือที่เขตเหยา ท่าเรือนั้นสร้างได้ง่ายดายยิ่ง แต่อู่ต่อเรือ…บัดนี้ก็ยังมิมีแม้แต่เค้าโครง

ใช่แล้ว ! ราชวงศ์อู๋อยู่ใกล้กับทะเล คิดว่าต้องมีช่างต่อเรือเป็นแน่ เรื่องนี้ต้องขอความช่วยเหลือจากอู๋หลิงเอ๋อร์ เพื่อให้รับช่างมาจำนวนหนึ่ง

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เขาจึงหยิบดินสอและเขียนจดหมายส่งไปให้แก่อู๋หลิงเอ๋อร์ทันที นอกจากคำทักทายแล้ว เขาก็ได้กล่าวว่าพี่ชายต้องการช่างต่อเรืออย่างน้อย 100 คน หวังว่าน้องสาวจะสามารถช่วยหาให้กันได้

เขาเก็บจดหมายฉบับนั้นลง พรุ่งนี้เมื่อไปยังราชสำนัก ค่อยหาโอกาสเอาให้ขันทีเจี่ย เขาต้องมีวิธีเอาจดหมายนี้ส่งไปให้กับโจวถงถงได้เป็นแน่ ส่วนโจวถงถงจะส่งไปให้ถึงอู๋หลิงเอ๋อร์เยี่ยงไรนั้น… เรื่องนี้คงจะต้องให้โจวถงถงคิดเสียจนปวดหัวแล้วล่ะ

เมื่อฟู่เสี่ยวกวนมาถึงหลีเฉินซวน สามพี่น้องตระกูลหลี่ได้ยืนขึ้นอย่างพร้อมเพรียงและกำลังจะคำนับ แต่กลับถูกฟู่เสี่ยวกวนขัดเอาไว้

“ยังคงขอเอ่ยประโยคนั้นเหมือนเดิม มิต้องมีพิธีรีตองให้มากความ พวกเจ้าสามารถมาหาข้าถึงที่นี่ได้ ข้าก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากแล้ว นั่งเถิด ๆ เพียงมาฟังข้าอธิบายสถานการณ์หุ้นซีซานในปัจจุบันให้ถี่ถ้วนรวมไปถึงแผนการสำหรับอนาคตของข้า”

สามพี่น้องต่างก็มองหน้ากัน ถึงแม้จะได้ยินบิดาหลี่จินโต้วและน้องชายหลี่ฉายของพวกเขาเอ่ยถึงเรื่องความเป็นกันเองกับคุณชายฟู่หลายคราแล้วก็ตาม แต่เป็นกันเองจนถึงขั้นมิต้องคำนับ นั่นถือว่าอยู่นอกเหนือความคาดหมายของพวกเขามากนัก

ทั้งสี่คนนั่งลง ฟู่เสี่ยวกวนต้มชา

“หุ้นซีซานในปัจจุบันนี้ได้เกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมจำนวนมาก อย่างเช่น โรงงานปูนซีเมนต์ โรงงานน้ำหอมและสบู่ โรงกลั่นสุรา โรงงานกระดาษ จนไปถึงการโรงงานผลิตเสื้อผ้า ทั้งยังมีของอย่างแป้งน้ำอีกด้วย นี่คือสินค้าที่หุ้นซีซานขายอยู่ในท้องตลาด ทั้งยังมีส่วนที่ยังมิได้ขายออกสู่ท้องตลาด อย่างเช่น ปืนคาบศิลารวมไปถึงเกราะและอื่น ๆ ที่กองกำลังดาบเทวะใช้กัน”

“แผงขายของหลักของหุ้นซีซานในตอนนี้มี 4 แห่ง แห่งที่หนึ่งคือหลินเจียงซีซานรวมไปถึงเขตเหยา สองสถานที่นี้อยู่ค่อนข้างใกล้กัน อีกที่คืออำเภอผิงหลิง อีกที่คืออำเภอชวูอี้ ทั้งยังมีภูเขาหนานซานที่อยู่ด้านนอกเมืองจินหลิงอีกด้วย”