นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 490

ตอนที่ 490 เขาผู้นี้ฆ่าหรือมิฆ่าดี

สนามล่าสัตว์หลวงและเรือนหลวง ได้ถูกฟู่เสี่ยวกวนปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเสียจนมิเหลือเค้าโครงเดิม

ทหารที่ลาดตระเวนอยู่ที่ด่านหนานซานจำนวน 1,000 นาย หลังจากได้รับพระราชโองการจากฝ่าบาทว่ามิต้องกักกันผู้เข้าออกเรือนหนานซานอีกต่อไป เนื่องจากฝ่าบาทจะมิทรงเดินทางมาล่าสัตว์ที่นี่อีก และเนื่องจากต่อแต่นี้จะมีผู้คนเข้าออกจำนวนมาก ดังนั้นพวกเขาจึงหมดหน้าที่ไปทันใด

ผู้นำของกองทหารม้าหยางซีได้พักผ่อนกับเขาเสียที อากาศหนาวเหน็บเยี่ยงนี้ หากได้ผิงไฟอยู่ในค่ายและต้มสุราดื่มกันกับเหล่าทหารคงจะดีมิน้อย

รถม้าคันหนึ่งวิ่งตรงมาที่ภูเขาหนานซาน และได้จอดอยู่ที่เชิงเขา

มีสตรี 2 นางเดินลงมาจากรถม้า พวกนางคือถงเหยียนและเสวี่ยเฟยเฟย

นางยืนอยู่ตรงบริเวณเชิงเขา ถงเหยียนแหงนหน้ามองขึ้นไป ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายเยี่ยงนี้ แต่ผู้คนมากมายกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานกันอย่างขะมักเขม้น

ยังมองมิเห็นอาคารที่ก่อสร้าง แต่ที่เชิงเขามีกระโจมใหญ่ตั้งอยู่ บัดนี้เป็นยามอู่พอดี จึงได้กลิ่นอาหารหอมอบอวลลอยมากับสายลม

“ผู้คนเหล่านี้…พักอาศัยที่กระโจมเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“คาดว่าจะเป็นเยี่ยงนั้น เนื่องจากที่นี่เพิ่งเริ่มก่อสร้าง ยังมิทันได้สร้างที่พักอาศัย”

“…พี่สาว ท่านว่าอากาศหนาวเหน็บถึงเพียงนี้ เดิมทีพวกเขาควรจะเข้าไปนั่งผิงไฟอยู่ในเรือน แต่ฟู่เสี่ยวกวนบังคับพวกเขาให้มาทำเรื่องเหล่านี้หรือไม่ ? ”

เสวี่ยเฟยเฟยนิ่งเงียบไปชั่วครู่ “ข้าก็มิทราบเช่นกัน พวกเราไปถามพวกเขาดูเป็นเยี่ยงไร ? ”

ทั้งสองเดินไปยังสถานที่ก่อสร้าง ที่นี่ได้ถูกปรับหน้าดินเรียบร้อยแล้ว พื้นดินที่อัดแน่นมิได้ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ผู้คนจำนวนมากกำลังนำโม่หินไปอัดให้ดินแน่น

หลู่จาวตี้เป็นเพียงเด็กผู้หญิงอายุ 6 ปีเท่านั้น นางมิสามารถทำงานหนักได้ แท้ที่จริงงานเหล่านี้นางมิอาจทำได้เลย นางกำลังปั้นตุ๊กตาหิมะอยู่ที่ด้านนอกสถานที่ก่อสร้างที่อยู่ห่างออกไปมิไกลเท่าใดนัก

ถงเหยียนและเสวี่ยเฟยเฟยเดินเข้าไปหานาง หลู่จาวตี้มองไปทางพวกนาง ไอหยา… มีนางฟ้าเดินมาถึง 2 นาง !

ถงเหยียนก้มตัวลงนั่งยอง ๆ ข้างหลู่จาวตี้ และได้ปั้นก้อนหิมะขึ้นมาก้อนหนึ่งก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยถามว่า “น้องสาว เจ้ามีนามว่าเยี่ยงไร ? ”

“ข้าชื่อว่าหลู่จาวตี้”

“น้องสาว เจ้าอายุเท่าใดแล้ว ? ”

“ปีหน้าก็ครบ 7 ปีแล้ว”

“น้องสาว ตุ๊กตาหิมะนี้เหตุใดจึงมีดวงตาเพียงข้างเดียวเล่า ? ”

หลู่จาวตี้ครุ่นคิดแล้วตอบว่า “ข้ามิรู้ว่าจะฝังอันใดลงไปจึงจะเหมือนกับดวงตาของคุณชาย”

“คุณชาย ? คุณชายคือผู้ใดกัน ? ”

หลู่จาวตี้หันศีรษะไปเหล่มองถงเหยียน “เจ้ามิรู้จักคุณชายเยี่ยงนั้นหรือ คุณชายก็คือผู้ที่สวรรค์ส่งลงมาเพื่อช่วยเหลือพวกเรา คุณชายเป็นเหมือนพระโพธิสัตว์”

ถงเหยียนตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน “เขามีนามว่าเยี่ยงไร ? ”