นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 497

ตอนที่ 497 สถานการณ์เปลี่ยน

ฟู่เสี่ยวกวนกลับไปยังห้องของตน แต่ซูเจวี๋ยยังมิได้ไปจากศาลาอี้เหลียง เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม

ซูโหรววางเข็มปักผ้าในมือลง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองไปทางซูเจวี๋ย

“ปัญหามิรู้จบ”

“ข้าทราบ ดังนั้นข้าจึงยังคิดว่า ข้าจะลงมือสังหารนางดีหรือไม่”

“เจ้าเองก็ลงมือมิลง”

“เพราะเหตุอันใดกัน ? ”

“เพราะเจ้าทราบว่าคนผู้นั้นไร้ความดีและความชั่ว ความดีและความชั่วมิได้ถูกกำหนดมาจากสภาพแวดล้อมที่เติบโตมา มิเยี่ยงนั้นเหตุใดนิกายฝูถึงได้เผยแพร่ว่าวางดาบฆ่าคนลงเพื่อบรรลุธรรมเป็นพุทธะกัน ? ยิ่งไปกว่านั้นนางเองก็มิเคยยกดาบขึ้นมาก่อน ถึงแม้จะเป็นข้า ข้าเองก็มิคิดว่านางสมควรตาย ถึงตัวจะอยู่ในลัทธิจันทราแต่นี่คือโชคชะตาที่นางมิสามารถกำหนดเองได้ แต่ว่าจะกลายเป็นดาบในมือของลัทธิจันทราหรือไม่ นั่นเป็นเรื่องที่นางสามารถควบคุมได้ด้วยตนเอง เห็นได้ชัดว่านางมิได้กลายเป็นดาบในมือของลัทธิจันทรา เพราะนางได้ช่วยชีวิตศิษย์น้องเล็กเอาไว้อย่างมิเสียดายชีวิต…”

ซูโหรวจัดปอยผมบริเวณใบหู และกล่าวต่อว่า “ศิษย์น้องเล็กเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพยิ่ง ในเมื่อเขาได้ช่วยคนผู้นี้กลับมา จึงมิมีทางที่จะปล่อยให้นางตกตายลงไปเป็นแน่ ดังนั้นเจ้าเองก็มิต้องโศกเศร้าไป”

“สำหรับปัญหาในอนาคต รอให้นางตื่นขึ้นมาก่อนเถิด ทุกคนจะได้สนทนากันอย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมา และสังหารทุกคนที่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนางเสีย ใต้หล้านี้ก็จะมิมีถงเหยียนอีกต่อไป จะมีเพียงสวี่ซินเหยียนที่มิได้สลักสำคัญอันใดเพิ่มขึ้นมาอีกคน”

…..

…..

เช้าตรู่ในวันรุ่งขึ้น ขันทีเจี่ยได้ขับรถม้าเข้ามายังจวนฟู่

“ท่านเสี่ยวกวน ฝ่าบาทเชิญท่านไปร่วมประชุมราชวงศ์เช้าวันนี้ด้วยขอรับ”

ฟู่เสี่ยวกวนฝึกการออกหมัดเสร็จพอดี จึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า “ทราบหรือไม่ว่ามีเรื่องอันใดกัน ? ”

“ข้าน้อยคิดว่า… น่าจะเป็นเรื่องที่ท่านเสี่ยวกวนถูกลอบทำร้ายเมื่อคืน”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะขึ้นมา และโยนงานให้กับขันทีเจี่ยทันที “ข้าต้องการฝังลัทธิจันทราไว้ในเมืองจินหลิง เพื่อดึงคนที่ซ่อนอยู่ให้ออกมา อย่าปล่อยให้พวกเขาได้ฉลองปีใหม่”

ขันทีเจี่ยเงียบไปชั่วครู่ “พวกเขา… ไร้หนทางที่จะใช้ช่วงเวลาปีใหม่แล้ว ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนผงะ “ลงมือเร็วถึงเพียงนี้เลยหรือ ? ”

“พวกเขาเป็นภัยต่อพระองค์ ย่อมสมควรตาย ! ”

“มีจำนวนคนเท่าใด ? ”

“109 คน”

“พระประสงค์ของฝ่าบาทเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“…เป็นความคิดเห็นของข้าน้อย”

“…ดีมาก ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนคาดมิถึงว่าขันทีเจี่ยจะแก้ไขปัญหาของคนที่หลบซ่อนอยู่แทนเขาได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ จากที่มองดูในตอนนี้อำนาจของฝูงมดในเมืองหลวงค่อนข้างกว้างขวางเสียทีเดียว หากเขาลงมือใช้ฝูงมด จะเป็นการดึงความสนใจของหอซี่หยู่หรือไม่ ?

เขาเปลี่ยนชุดเป็นชุดพิธีการ ขึ้นรถม้าของขันทีเจี่ย และตรงไปยังวังหลวง

“คนที่หลบซ่อนอยู่ในเมืองหลวงแท้จริงแล้วยังเหลืออยู่อีก 1 คน” บนรถม้าที่กำลังทะยานออกไป ขันทีเจี่ยก็ได้เอ่ยขึ้นมาเสียงแผ่วเบา

“ผู้ใดกัน ? ”

“ถงเหยียน”

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักชั่วครู่ แล้วเอ่ยถามว่า “เจ้าทราบหรือไม่ว่าถงเหยียนหน้าตาเป็นเยี่ยงไร ? ”

ขันทีเจี่ยยกยิ้ม “ตามคำบอกเล่าของแม่นางผู้นี้ ข้าน้อยเองก็มิทราบว่านางมีรูปลักษณ์เยี่ยงไร เนื่องจากเมื่อคืนพระองค์ได้ช่วยออกมา 1 คน ข้าน้อยคิดว่าพระองค์มีฐานะที่สูงส่ง มิคุ้มค่าที่จะไปเสี่ยงอันตราย หากพระองค์มิสะดวก ข้าน้อยจะลงมือแทนเอง”

ชายชราผู้นี้รับรู้เรื่องมากมายอย่างแท้จริง !

ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีเรียบเฉย “นางช่วยชีวิตข้าเอาไว้”

“ชีวิตของนางมิสามารถเทียบได้กับชะตาชีวิตของพระองค์”

“เจ้าผิดแล้ว ในสายตาของข้า ชีวิตของทุกคนต่างก็สำคัญเท่ากัน หากมีวันใดที่เจ้าตกหลุมพรางลึก ข้าเองก็จะช่วยเจ้าเช่นกัน”

ขันทีเจี่ยเงียบไปชั่วอึดใจ และเอ่ยถามออกมาว่า “หากเป็นศัตรูกับใต้หล้า เช่นนั้นพระองค์จะทรงเลือกเยี่ยงไร ? ”

“หากเป็นศัตรูกับใต้หล้า แล้วมันเป็นเยี่ยงไรกัน ? ”

“…พระองค์ช่างอาจหาญยิ่ง โจวถงถงถูกโจมตีที่ภูเขาฉีซาน และในตอนนี้ก็ได้ถึงเมืองจิงกวนโดยสวัสดิภาพแล้ว”

ขันทีเจี่ยมิเอ่ยเกี่ยวกับเรื่องของสตรีผู้นั้นอีก เขาจึงได้กล่าวถึงโจวถงถงขึ้นมาแทน

การประชุมราชวงศ์ยามเช้าได้เริ่มแล้ว หลังจากที่ฝ่าบาทได้เห็นฟู่เสี่ยวกวนก็หยุดการหารือปัญหาเรื่องน้ำท่วมของแม่น้ำหวงเหอและหันมองไปทางเขา

“มิเป็นอันใดใช่หรือไม่ ? ”

“ทูลฝ่าบาท กระหม่อมสบายดีพ่ะย่ะค่ะ”

“ดียิ่ง ! ”

ฮ่องเต้ลุกขึ้นยืน ก้าวไปข้างหน้าบนแท่นมังกรสองก้าว “ปัจจุบันลัทธิจันทราได้ทำการลอบสังหารขุนนางคนสำคัญของราชสำนักอย่างอุกอาจ ข้าทนพวกเขามาเนิ่นนานแล้ว ตอนนี้ข้ามิคิดที่จะทนอีกต่อไป ! ”

“เสนาบดีเยี่ยนรับราชโองการ ! ”

เสนาบดีเยี่ยนฮ่าวชูแห่งกรมกลาโหมก้าวไปเบื้องหน้าและโค้งคำนับ “กระหม่อม เยี่ยนฮ่าวชูรับราชโองการพ่ะย่ะค่ะ”

“ให้กองทัพของแม่ทัพใหญ่เซวี๋ยติ้งชานแห่งกองทัพชายแดนตะวันตกทั้งหมด มุ่งหน้าไปซีหรงเพื่อถอนรากถอนโคนปราบปรามลัทธิจันทราเสียให้สิ้น แต่งตั้งกษัตริย์แห่งเจิ้นซีฮั่วตงหลินเป็นเจียนจวินคอยดูแลกองทัพ ให้จิ่นชินอ๋องหยูเวิ่นชูจัดการรวบรวมเสบียงอาหารและเงินหนุนที่จำเป็น ข้าต้องการให้แล้วเสร็จก่อนเดือนเจ็ดในปีหน้า ต้องได้รับข่าวว่าลัทธิจันทราได้ถูกกวาดล้างจนสิ้นแล้วเท่านั้น มิเยี่ยงนั้น…ตัดสินลงโทษตามวินัยทหาร ! ”

ราชโองการของฮ่องเต้ที่ประกาศออกไปนี้ ทำให้เหล่าขุนนางเงียบไปหลายอึดใจ หลังจากนั้นก็ได้แตกฮือขึ้นมา

ฉินฮุ่ยจือรีบก้าวขึ้นไปด้านหน้า โน้มคำนับและกล่าวว่า “ฝ่าบาท สถานการณ์ภายในแคว้นตอนนี้มิอำนวยให้ก่อสงครามขึ้นอีกพ่ะย่ะค่ะ นอกจากนี้ซีฮวงในตอนนี้ก็ได้ถูกหิมะใหญ่ปกคลุมภูเขาไปแล้ว กองทัพนี้จะฝ่าเข้าไปได้เยี่ยงไรพ่ะย่ะค่ะ มิสู้… มิสู้หารือกันระยะยาวจะดีกว่าหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ? ”

ฮ่องเต้โบกมือใหญ่ไปมา “ข้าได้ตัดสินเจตจำนงแล้ว มิจำเป็นต้องหารือเรื่องนี้กันต่อ…”

กล่าวจบเขาก็ได้หันมามองฟู่เสี่ยวกวน “ฟู่เสี่ยวกวนรับราชโองการ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนตื่นตกใจขึ้นมาทันพลัน ชายชราผู้นี้คงจะมิส่งข้าไปยังซีหรงใช่หรือไม่ ?

เขาก้าวไปเบื้องหน้าหนึ่งก้าว “กระหม่อมฟู่เสี่ยวกวนรับราชโองการ”

“ข้าอนุญาตให้กองทัพดาบเทวะของเจ้าขยายกองทัพได้ถึง 30,000 นาย และทุกกองที่อยู่ในผิงหลิงต้องย้ายไปที่เมืองเปียนเฉิง ให้เริ่มออกเดินทางตั้งแต่วันนี้”

ฟู่เสี่ยวกวนเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ นี่…

“เลิกประชุม ! ”

ฮ่องเต้เอาสองมือไขว้หลังและเดินลงมาจากบัลลังก์มังกร

“เยี่ยนเป่ยซี เยี่ยนซือเต้า ต่งคังผิง และฟู่เสี่ยวกวน ไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อถกเรื่องการเมือง ! ”