นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 507

ตอนที่ 507 ฉลองปีใหม่คือเรื่องยุ่งยาก

ในค่ำคืนนี้มีหิมะตกลงมาอย่างหนัก ราวกับว่าได้เก็บสะสมไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วปล่อยให้ร่วงลงมาในยามนี้

เพียงหิมะตกลงมา ถือว่าฤดูใบไม้ร่วงก็ได้ผ่านพ้นไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

เพียงหนึ่งคืน เมืองจินหลิงที่แสนใหญ่โตก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน หิมะที่ตกหนักไร้ทีท่าว่าจะหยุดเร็ว ๆ นี้

ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้ม ไร้แสงของดวงดาราประดับ

ถงเหยียน… ที่ปัจจุบันมีนามว่าสวี่ซินเหยียน อาการบาดเจ็บฟื้นคืนใกล้จะหายดีแล้ว ด้วยความคุ้นชินในอดีต นางจึงตื่นแต่เช้า สวมเสื้อคลุมขนสัตว์ที่มิเคยซื้อเองมาก่อน จากที่สาวใช้นามว่าเย่เอ๋อร์บอกมา นายหญิงเป็นคนซื้อให้แก่นาง

เสื้อคลุมขนสัตว์นี้นุ่มและอบอุ่น แม้ว่าซูเจวี๋ยจะยังไม่คลายปราณให้กับนางก็ตาม แต่เมื่อสวมเสื้อคลุมนางก็ไม่รู้สึกถึงความหนาวอีกต่อไป

นางเดินมาจนถึงใจกลางของลานบ้าน เดินเข้าไปภายในศาลาอี้เหลียง นั่งลงเพียงลำพัง ทอดมองกองหิมะที่ค่อนข้างสูงภายในลานกว้างสลับกับมองหิมะที่ตกลงมาจากท้องนภาอีกครา ในใจพลันรู้สึกห่อเหี่ยวอยู่เล็กน้อย

ฤดูกาลนี้ ภายในภูเขาหมินก็มีสภาพแบบนี้เฉกเช่นเดียวกัน

ทว่าภูเขาหมินดูมีชีวิตชีวากว่าที่นี่เล็กน้อย เพราะที่นั่นเป็นเขาสูงทั้งยังมีต้นไม้จำนวนมาก

คาดมิถึงว่าสิ่งที่ตนคิดอยู่ในตอนนี้จะเป็นหิมะบนภูเขาหมินแทนที่จะเป็นคนที่อาศัยอยู่ในภูเขานั่น… ทันใดนั้นสวี่ซินเหยียนก็รู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อย จึงครุ่นคิดไปว่าหลังจากที่ท่านอาจารย์จากไป ตนก็มิได้นึกถึงผู้ใดในภูเขาอีกเลย !

แม้ว่าจะกลายเป็นผู้อาวุโสลำดับสามของลัทธิจันทรา แม้ว่าจะอยู่ในสภาพแวดล้อมนั้นช่วงเวลาหนึ่ง แต่ทว่าในความทรงจำส่วนลึกเกี่ยวกับผู้คนและสถานที่กลับคลุมเครือเป็นอย่างมาก

อาจจะเพราะตนหมกมุ่นอยู่กับการฝึกยุทธ์ จึงมิได้สนใจสรรพสิ่งในลัทธิ

นางรู้จักนักบุญเฉินจั่วจวิน และมีโอกาสพบกันอยู่หลายครา ถึงขั้นสนทนากันได้ถูกคอ

หลังจากนั้นก็เป็นศิษย์พี่ใหญ่มู่หรงเจียน ที่ดูแลตนมาเป็นอย่างดี นางนับถือเขาเยี่ยงพี่ชาย

หลังจากคืนที่ศิษย์พี่ไป๋จื่อตาย นางมิได้รู้สึกเศร้าใจเท่าใดนัก เพราะยามที่ยังเยาว์นางมักจะถูกศิษย์พี่ผู้นี้รังแกอยู่เสมอ

แน่นอนว่าสำหรับเหมียวเสี่ยวเสี่ยว ไป๋หลี่หงส์ และเหล่าผู้อาวุโสของลัทธิจันทรา นางได้สนทนากันน้อยคราเสียจนแทบจะไม่มีความทรงจำร่วมกันเลยก็ว่าได้

ส่วนปัจจุบัน เพิ่งได้มาพักอยู่ในจวนฟู่เพียงไม่กี่วัน กลับพบว่าความทรงจำที่สลักลึกในห้วงคำนึงคือฟู่เสี่ยวกวนอย่างคาดไม่ถึง !

คนผู้นี้ทำตนราวกับยุ่งเป็นอย่างมาก เขามาเยี่ยมนางที่เรือนซีเซวี๋ยไม่บ่อยเท่าใดนัก เขามิเคยเอ่ยถามเรื่องของนางกับลัทธิจันทราเลยสักครา คราสุดท้ายที่ได้สนทนากันคือวันที่เขามาบอกเรื่องการเปลี่ยนแปลงสถานะของนาง

วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า ในภูเขาหมินมิได้มีสิ่งใดพิเศษ ผู้คนเหล่านั้นราวกับว่าตายด้านกันไปแล้ว บางทีอาจจะเพราะภาระที่หนักอึ้งในใจหรือกังวลเรื่องความหวังที่ยากจะสำเร็จตามที่อาจารย์เคยกล่าวไว้ก่อนสิ้นใจ

แต่ ณ เมืองหลวงแห่งนี้กลับแตกต่างออกไป แม้จะอาศัยอยู่ในจวนหลังใหญ่ แม้จะมีหิมะตกหนัก แต่ก็ยังได้ยินเสียงประทัดที่ดังมาตามท้องถนน ทั้งยังได้ยินเสียงหัวเราะแสนสดใสของเหล่าเด็กน้อยอีกด้วย

นี่ คาดว่าจะเป็นการฉลองปีใหม่

หิมะตกหนัก ทั้งยังตรงกับวันขึ้นปีใหม่ ฟู่เสี่ยวกวนกำลังวุ่นอยู่กับเรื่องใดกัน ?

ในเวลานั้น ซูซูก็ได้เดินมานั่งตรงข้ามกับสวี่ซินเหยียน และได้นั่งเท้าคางกับโต๊ะหิน

นางจดจ้องมาทางสวี่ซินเหยียน สตรีผู้นี้ช่างงดงามอย่างแท้จริง นางจึงยกยิ้มขึ้นมาแล้วเอ่ยถามว่า “กำลังคิดถึงเขาอยู่ใช่หรือไม่ ? ”

…..

ในยามนี้ คุณชายเศรษฐีที่ดินเยี่ยงฟู่เสี่ยวกวนกำลังปวดหัวเป็นอย่างมาก !

เขากำลังวุ่นอยู่กับการส่งของขวัญ

ครอบครัวของภรรยาทั้งสาม ก็ต้องไปเยือนทั้งหมด และปีนี้ยังเป็นปีแรกของการสมรสส่งผลให้ต้องไปเยือนบ้านญาติของภรรยาทั้งสามด้วยเช่นกัน

เขาพาเหล่าภรรยาออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ รถม้าคันใหญ่เต็มไปด้วยของขวัญมากมาย ทั้งยังมีผู้คุ้มกันจำนวน 30 นายและพ่อบ้านอีก 40 คนตามมาด้วย ระหว่างออกเดินทางก็เพลิดเพลินไปกับทัศนียภาพภายในเมืองจินหลิง

“ขบวนเดินทางของใต้เท้ากวนครานี้แตกต่างจากเดิม ! ”

“เขามินำทหารจากในวังมาก็ถือว่ามิเลวแล้ว ถือว่าใต้เท้ากวนจัดขบวนได้เงียบสงบ”

“ตอนนี้ใต้เท้ากวนเป็นถึงเสนาบดีกรมการค้าและเป็นขุนนางขั้นสาม คนผู้นี้ได้ตำแหน่งมาโดยอาศัยความสามารถของตนทั้งสิ้น ! ”

“…..”

ถนนอันกว้างขวาง เหล่าชาวบ้านต่างชี้ไปทางขบวนรถม้าของฟู่เสี่ยวกวน สิ่งที่ออกมาจากปากของพวกเขาล้วนเป็นคำชมทั้งสิ้น

คำชื่นชมเหล่านั้นต่างก็ลอยเข้ามาถึงในรถม้า แต่ทว่าฟู่เสี่ยวกวนกลับมิได้ยินดีเท่าใดนัก เพราะปัญหาใหญ่ที่กำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ก็คือ…

มื้ออาหารส่งท้ายปีเก่าในคืนนี้ ล้วนได้รับเชิญจากแม่ยายทั้งสาม เยี่ยงนั้นควรไปจวนของผู้ใดดีเล่า ?