นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 512

ตอนที่ 512 แหกกฎสวรรค์อีกสักคราจะเป็นไรไป

“ปีใหม่แล้ว”

อู๋หลิงเอ๋อร์นั่งอยู่ตรงหน้าต่าง เหม่อมองออกไปยังท้องนภาที่เต็มไปด้วยดอกไม้ไฟที่เบ่งบาน จากนั้นจึงใช้มือลูบไปบนหน้าท้อง พลันยิ้มออกมาอย่างขมขื่นและเศร้าสร้อย

“ลูกเอ๋ย เดิมทีเจ้าต้องถือกำเนิดในเดือนสามท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่อบอุ่น แต่แม่มิอาจรอได้แล้ว”

“คาดมิถึงว่านางปิศาจจะแย่งชิงบัลลังก์… ตำแหน่งนั้นเป็นของพ่อเจ้า นอกจากเขา ผู้ใดก็อย่าหวังว่าจะแย่งมันไปจากมือของแม่ได้ ! ”

“ด้วยเหตุนี้ เจ้าต้องลืมตาดูโลกก่อนกำหนด หากเจ้ารอดก็นับว่าเป็นบุญ…” นางสูดหายใจเข้าลึก “หากเจ้าตาย…ถือว่านี่คือชะตากรรมของแม่ ! ”

“ฝ่าบาท อย่านะเพคะ ! ” หนีซางและลั่วอิง องครักษ์หญิงทั้งสอง พอได้ยินประโยคนั้นก็ได้คุกเข่าลงทันใด

ฝ่าบาทประสงค์จะคลอดก่อนกำหนด ทรงอดทนปิดบังมาเนิ่นนานถึง 7 เดือน การคลอดก่อนกำหนดเช่นนี้ อย่าว่าแต่เด็กในครรภ์เลย แม้แต่ชีวิตของนางเองก็ยากที่จะก้าวผ่านประตูผีไปได้

หากฝ่าบาททรงเป็นอันใดไป ราชวงศ์อู๋…ก็จะตกอยู่ในมือของนางปิศาจตนนั้นอย่างแท้จริง

อู๋หลิงเอ๋อร์ยกยิ้มขึ้น “เจ้าทั้งสองคนติดตามอยู่ข้างกายข้ามาหลายปี พวกเจ้าย่อมรู้นิสัยของข้าดี บัดนี้ราชวงศ์อู๋ถูกนางปิศาจครอบครองเอาไว้ อีกทั้งนางยังประสงค์จะยกทัพไปตีราชวงศ์หยู แล้วจะให้ข้าทนนิ่งดูดายได้เยี่ยงไร ? ”

“อีกประการหนึ่ง…” นางลูบไปที่ครรภ์ “เด็กคนนี้คือลูกของเขา แน่นอนว่าต้องเข้มเเข็งมิต่างจากเขา ! ”

“เสียงกลองเฉลิมฉลองแห่งคืนข้ามปีดังกังวาน หากได้ถือกำเนิด ณ วันดี ๆ เช่นนี้ คงจะมีความหมายมากเสียทีเดียว”

นางลุกขึ้นยืน “หนีซาง ลั่วอิง จงรับบัญชา ! ”

“แต่ฝ่าบาท… ! ”

“ข้าสั่งให้พวกเจ้ารับบัญชา ! ”

หนีซางและลั่วอิงก้มหน้ามองพื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองหน้า “หม่อมฉัน น้อมรับพระบัญชาเพคะ ! ”

“จงไปเรียกหมอตำแยหลวงให้แอบมาพบข้า ข้าจะให้กำเนิดบุตรในวันนี้ จากนั้นจงเตรียมองครักษ์ชุดแดงจำนวน 30,000 นาย สวมชุดเกราะพร้อมอาวุธ เมื่อข้าให้กำเนิดบุตรเสร็จแล้วพวกเราจะเดินหน้าเข้าสู่วังหลวง พร้อมกับแย่งชิงความยุติธรรมกลับคืนมา ! ”

“หม่อมฉัน…รับพระบัญชาเพคะ！”

ทั้งสองเดินออกไปจากห้อง ส่วนอู๋หลิงเอ๋อร์นั่งลงข้างหน้าต่างอีกครา ยามที่เหม่อมองออกไปทางท้องนภาก็ได้เห็นดอกไม้ไฟที่แสนงดงามเหล่านั้น อยู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างมิรู้ตัว

หากนี่คือชะตากรรม ข้าจะฝืนชะตานี้อีกสักครา !

หากนี่คือประสงค์ของสวรรค์ การฝืนกฎสวรรค์อีกคราจะเป็นไรไป !

นางเช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้น หยิบดาบที่แขวนเอาไว้ข้างผนังออกมา

ดาบยาวถูกชักออกแล้วแทงเข้าไปในกำแพง นางคลายฝ่ามือพบว่าด้ามดาบนั้นสั่นแต่ทว่าไร้ซึ่งเสียงใด

……

……

ค่ำคืนนี้ เมืองกวนหยุนได้เกิดเหตุเพลิงไหม้ สร้างความวุ่นวายและเดือดร้อนเป็นอย่างมากมาย

เหตุเพลิงไหม้นี้สามารถดึงความสนใจของราชองครักษ์หลวงและองครักษ์ชุดแดงได้มากยิ่งนัก

ฉีเหริน เสนาบดีกรมกลาโหมบัญชาการกองทัพองครักษ์ชุดแดง ทว่ามิได้เดินทางไปดับไฟแต่กลับยืนคุ้มกันพระราชวังอย่างเคร่งครัด เพราะโจวถงถงกลับมาแล้ว !

เมื่อหลายวันก่อน ตนได้ส่งองครักษ์ชุดแดงจำนวน 10,000 นายออกตามจับโจวถงถง ทว่าโจวถงถงและอู๋ต้าหลางกลับหลบหนีจากเมืองฝานหนิงไปได้ มิพบเเม้เพียงเงาของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ

จากระยะเวลาที่คาดการณ์เอาไว้ ทั้งสองคงเดินทางมาถึงเมืองกวนหยุนแล้ว

โจวถงถงดูแลหอเทียนจีมานานหลายสิบปี ย่อมรู้ดีว่าองครักษ์ชุดแดงจะเคลื่อนไหวเยี่ยงไร ดังนั้น ฝ่าบาทจึงตัดสินพระทัยวางกับดักไว้ทั่วทั้งเมืองกวนหยุน

การวางเพลิงนี้มิใช่เรื่องบังเอิญ แต่สื่อความหมายว่าสายลับแห่งหอเทียนจีได้สร้างขึ้นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจในการเดินทางเข้าเมืองกวนหยุนของโจวถงถง

เมื่อห้าวันก่อน ฉีเหรินสั่งให้องครักษ์ชุดแดงปลอมตัวเป็นชาวบ้านเข้าไปปะปนกับฝูงชน ช่างแสนกลมกลืนยิ่ง ต่อให้เป็นสายลับจากหอเทียนจีก็ยากที่จะรู้ได้ว่าเป็นผู้ใดเป็นผู้ใด

เพียงแค่โจวถงถงและอู๋ต้าหลางเข้ามาในเมืองกวนหยุน ก็หมายความว่าได้ก้าวเข้าสู่สุสานของพวกเขาแล้ว !

“รอมิได้แล้ว หากรอต่อไป นางจะยึดราชวงศ์อู๋ไว้ได้อย่างสมบูรณ์ และราชวงศ์หยูจะถูกโจมตีจนย่อยยับ”

“…” โจวเปี๋ยหลีนิ่งเงียบไปชั่วครู่ “การทำเช่นนี้ย่อมมีอันตรายถึงชีวิต”

“มิเป็นไร ข้าสามารถผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน”

“ข้าจะไปพาสุ่ยหยุนเจียนมา”

“เขาเป็นบุรุษ ! ”

“แต่เขาเป็นหมอตำแยที่เก่งกาจที่สุด เชื่อข้าเถิด ชีวิตของท่านสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด ! ”

โจวเปี๋ยหลีกำลังจะเดินออกไป แต่กลับถูกอู๋หลิงเอ๋อร์เรียกไว้ “ช้าก่อน ! ”

“หลังจากเสด็จแม่ถูกขังไว้ในตำหนักเย็น นางได้ตรัสกับข้าว่า… ให้ข้าสนทนากับเจ้า ข้าอยากรู้ว่านางหมายถึงเรื่องใด ? ให้สนทนากับเจ้าเรื่องใดกัน ? ”

โจวเปี๋ยหลีมิได้หันกลับไปมอง เขานิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาว่า “เด็กคนนี้ หากรอให้คลอดตามกำหนด ก็จะไร้ปัญหา ดังนั้น…ท่านลองทบทวนดูอีกครา ดีหรือไม่ ? ”

อู๋หลิงเอ๋อร์รู้สึกตื่นตกใจขึ้นมาอีกครา นางกังวลเรื่องลูกที่สุดแล้ว เนื่องจากพ่อของลูกคือพี่ชายของนางเอง

โจวเปี๋ยหลีหมายความว่าเยี่ยงไร ?

เขารู้ได้เยี่ยงไรว่าเด็กคนนี้จะมิมีปัญหา ?

โจวเปี๋ยหลีมิได้เอ่ยสิ่งใดออกมาอีก นางเองก็มิมีเวลาเอ่ยถามต่อ “ข้าได้ตัดสินใจแล้ว”

“เช่นนั้น จงรอข้าพาตัวสุ่ยหยุนเจียนกลับมาก่อนเถิด”

โจวเปี๋ยหลีเดินทางออกจากคฤหาสน์จิ้งหูอีกครา หมอหลวงและหมอตำแยได้เตรียมสิ่งของจำเป็นสำหรับการทำคลอดเอาไว้แล้ว

ผ่านไปมิถึงครึ่งชั่วยาม โจวเปี๋ยหลีก็ได้พาตัวหมอตำแยสุ่ยหยุนเจียน เข้ามาในห้องของอู๋หลิงเอ๋อร์