นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 523

ตอนที่ 523 ตัดรากถอนโคน

หอกั๋วเซ่อเทียนเซียงตั้งอยู่ข้างหยี่ฮวาถาย

เป็นอาคารหนึ่งในชุมชนที่สร้างขึ้นมาอย่างเรียบง่ายแต่ดูสวยมีระดับ มีบ่อน้ำจากหินจำลอง ศาลาที่งดงาม เค้าโครงมีแบบอย่างมาจากเจียงหนาน สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในความละเอียดอ่อนเหล่านี้

ในยามที่ฟู่เสี่ยวกวนกับสวี่ซินเหยียนมาถึง แสงไฟจากบ้านเรือนในเมืองต่างก็สว่างโร่ โคมไฟสีแดงด้านนอกซุ้มประตูหอกั๋วเซ่อเทียนเซียงก็สว่างขึ้นมาแล้วเช่นกัน

ในยามนี้ ยิงฮวากำลังแต่งหน้าอยู่เบื้องหน้ากระจก

นางได้ยินจากพี่สาวโจวผู้เป็นแม่เล้ากล่าวว่าวันนี้นางถูกคุณชายเยียนจองตัวเอาไว้แล้ว กล่าวว่าต้องการรับรองแขกคนสำคัญยิ่ง… คุณชายเยียนผู้นี้เคยมาที่กั๋วเซ่อเทียนเซียงสองครา เขาจ่ายเงินอย่างฟุ่มเฟือยทุกคราที่มา เห็นได้ชัดว่าเป็นคุณชายมาจากตระกูลใหญ่

แน่นอนว่าที่ยิงฮวาเดินทางจากราชวงศ์อู๋มายังแคว้นหยู และขายความสามารถอยู่ที่กั๋วเซ่อเทียนเซียงแห่งนี้ ก็เพื่อเงินทั้งสิ้น

นางลอบออกมาจากเมืองกวนหยุน ได้นำเงินติดตัวมาด้วยและใช้ไปจนหมดแล้ว หลังจากมาถึงเมืองจินหลิงจึงได้พบว่าตนอยู่เพียงลำพังในต่างแดน

นางเคยคิดที่จะไปหาฟู่เสี่ยวกวน แต่ก็ได้ละทิ้งความคิดนี้ไป… ฟู่เสี่ยวกวนและนางมีวาสนาเพียงพบหน้าเท่านั้น มิได้สนิทชิดเชื้อ การไปเยือนถึงหน้าประตูจวน ย่อมมิเหมาะสม

ดังนั้นนางจึงอาศัยรูปลักษณ์ที่งดงามและเสียงร้องอันไพเราะของตนเข้ามายังหอกั๋วเซ่อเทียนเซียง ใช้ระยะเวลาเพียง 1 เดือนก็ได้ขึ้นเป็นดาวเด่นของร้าน

แคว้นหลิวเองก็มีนักร้อง นางทราบว่าสถานะของนักร้องนั้นช่างต่ำต้อยยิ่ง ที่คิดเอาไว้คือเก็บเงินอีกเพียง 1 เดือน นางก็จะมีเงินถึง 500 ตำลึงแล้ว

นางมิได้ขายตัวให้กับหอกั๋วเซ่อเทียนเซียง สถานะของนางถือเป็นอิสระ รอมีเงินจนเพียงพอแล้ว นางก็จะกลับเมืองกวนหยุนทันที

เพราะนางได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับฟู่เสี่ยวกวนมามากมาย เขาสมรสแล้ว ตบแต่งกับสตรีที่งดงามราวกับดอกไม้หยก

นางจึงได้ล้มเลิกความคิด กลบฝังไว้ในก้นบึ้งของจิตใจ

ในขณะเดียวกัน นางก็รู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมากที่ตั้งตารอให้ฟู่เสี่ยวกวนมายังที่นี่ เพียงได้พบหน้าเขา สามารถร้องเพลงที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ให้เจ้าตัวได้ฟังสักครา

นักวรรณกรรมมิใช่ว่าชอบเยี่ยงนี้หรอกหรือ ?

แต่นางรอมาได้ 2 เดือนแล้ว กลับมิเคยเห็นคุณชายฟู่มาเหยียบที่นี่เลยสักครา

เขาเป็นคนที่ยุ่งมากอย่างแท้จริง

ในวันนี้ยังได้เป็นขุนนางใหญ่ขั้นสามของราชวงศ์หยู ทั้งยังเป็นหัวหน้ากรมการค้า

ยิงฮวาไม่เข้าใจว่ากรมการค้าคือสิ่งใด คาดว่าคงเกี่ยวข้องกับการค้า ในเมื่อเขาเป็นหัวหน้าของกรมใหม่นี้ ย่อมมีงานยุ่งอยู่ทุกวัน

แต่ก็น่าเสียดายยิ่ง ที่สุดท้ายก็มิสามารถพบหน้าเขาได้อีกสักครา

โชคดีแล้วที่มิได้พบเจอ

…..

…..

ฟู่เสี่ยวกวนพาสวี่ซินเหยียนเดินเข้าไปในหอกั๋วเซ่อเทียนเซียง สวี่ซินเหยียนค่อนข้างตื่นเต้น นางสวมผ้าคลุมหน้าแล้วมองไปทางฟู่เสี่ยวกวน ทันใดนั้นก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า “สถานที่แบบนี้ ข้าค่อนข้างมิสะดวกใจที่จะมาเยือน ให้ข้าไปรอที่รถม้าดีกว่าหรือไม่ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “มิได้ หน้าที่ของเจ้าคือรักษาความปลอดภัยให้กับข้า หากประเดี๋ยวมีคนลอบสังหารข้าขึ้นมา เจ้าจะช่วยข้าได้เยี่ยงไร ? ”

สวี่ซินเหยียนตระหนักได้ถึงเหตุผล จึงมิกล้ากล่าวอันใดต่อไปอีก ทั้งสองจึงเดินเข้าไปด้านใน

เยียนเหลียงเจ๋อได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้อย่างดี ในยามนี้กำลังรออยู่ ณ ห้องโถงใหญ่พร้อมกับเปียนมู่หยู

หลังจากการเจรจาเสร็จสิ้น พวกเขาก็ได้กลับมายังโรงเตี๊ยม หารือกันถึงสถานการณ์ที่ต้องเผชิญหลังกลับแคว้นอี๋ และได้ข้อสรุปแล้ว เยียนเหลียงเจ๋อเขียนสาส์นและไหว้วานคนสนิทให้เดินทางออกจากจินหลิงไปในวันนี้ ให้ควบอาชาไปยังเมืองหลวงของแคว้นอี๋

เยียนเหลียงเจ๋อครุ่นคิด ถอนใจอย่างเงียบ ๆ “เสด็จพ่อมีจิตใจกว้างขวางและมีเมตตา เขาต้องเข้าใจเหตุผลเป็นแน่”

“บิดาของท่านอาจจะมีจิตใจกว้างขวางและมีเมตตา แต่ท่านได้เพิกเฉยความสำคัญของตำแหน่งผู้ครอบครองตำหนักบูรพาไป ตำแหน่งนั้น… ยังมีพระอนุชาอีก 2 คนคอยจับตามองอยู่ ! ”

คิ้วที่ขมวดมุ่นของเยียนเหลียงเจ๋อค่อย ๆ คลายออก เม้มริมฝีปากแน่น จดจ้องไปที่ฟู่เสี่ยวกวนโดยไม่กะพริบตา ผ่านไปถึงสิบอึดใจ ถึงได้หัวเราะขึ้นมา

“หากเป็นเจ้า จะลงมือเยี่ยงไร ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนลูบจมูกไปมา มุมปากยกยิ้ม “หากคนลงมือเป็นข้า ข้าจะตัดรากถอนโคนเสียให้สิ้น ! ”

“ตัดเยี่ยงไร ? ”

“…ตัดจากส่วนที่สูงที่สุด ! ”

ดวงตาของเยียนเหลียงเจ๋อหรี่ลงเล็กน้อย “หากตัดมิขาด เกรงว่าจะถูกรากนั้นแทงเข้าให้”

“นี่คือสิ่งที่ผู้ครองมงกุฎต้องแบกรับ ! เป็นความอันตรายของการแสวงหาความมั่งคั่งและเกียรติยศ ต้องดูฝีมือของพี่เยียนแล้ว ข้าเพียงขอเอ่ยเตือนท่านอีกสักหนึ่งประโยค ชีวิตของตนเอง สุดท้ายมีตนเองเป็นผู้ควบคุมจึงจะปลอดภัยที่สุด ส่วนเรื่องอื่น… สิ่งที่เรียกว่าประวัติศาสตร์นั้นผู้ชนะเป็นผู้เขียนมันขึ้นมา ดังนั้นเรื่องอื่นจึงมิสำคัญ”

เยียนเหลียงเจ๋อเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง คืนนี้ดวงดาราสว่างไสว ช่างงดงามมากยิ่งนัก

มีเพียงผู้ที่มีชีวิตอยู่เท่านั้น ที่จะสามารถมองเห็นความสวยงามนี้ได้ สามารถเสพความสวยงามและแสดงความปรารถนาอันแรงกล้าออกไปได้ และสามารถชื่นชมความคึกครื้นบนใต้หล้านี้ได้

เมื่อเทียบกับฟู่เสี่ยวกวนแล้ว ตนยังห่างไกลออกไปอีกเล็กน้อย !

ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะจิตใจของตนที่อ่อนแอจนเกินไป !

ฟู่เสี่ยวกวนเห็นสีหน้าของเยียนเหลียงเจ๋อเปลี่ยนไป เขาจึงรินสุรา ยกจอกสุราขึ้นแล้วเพิ่มเชื้อเพลิงเข้าไป “พี่เยียน ชีวิตของข้าอยู่ที่ข้าหาใช่นภากำหนด เมื่อพบเจอกันอีกครา ข้าจะเรียกท่านว่าฝ่าบาทและเปี่ยมไปด้วยความเคารพ ! ”