นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 533

ตอนที่ 533 อ้าปากก็เป็นเงิน 100 ล้าน

การประชุมใหญ่ราชวงศ์ครานี้จบลงแบบเละเทะมิเป็นท่า

ฟู่เสี่ยวกวนเป็นผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียว

เขาได้รับบรรดาศักดิ์จึเจวี๋ยที่สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นมิมียุติ อีกทั้งฝ่าบาทยังทรงประทานตำแหน่งเต้าถายของว่อเฟิงเต้าให้กับเขาอีกด้วย

เต้าถายอายุ 17 ปี… ภายในใจของเหล่าขุนนางได้กลายเป็นความริษยาและเกลียดชังอย่างแท้จริง !

ดวงดาราที่เจิดจรัสดวงหนึ่งในประวัติศาสตร์ของราชวงศ์หยูได้ขึ้นไปอยู่จุดสูงสุดแล้ว สถานการณ์นี้ มิมีผู้ใดสามารถขัดขวางได้อีกแล้ว !

ตำแหน่งนี้ ในสายตาของขุนนางทั้งหมด มีอำนาจเสียยิ่งกว่าผู้นำกรมการค้าขั้นสามเสียอีก

อำนาจที่แท้จริง !

เหตุใดขุนนางที่ไต่ระดับมิได้จึงอยากโยกย้ายกัน ?

ก็เพื่ออำนาจที่แท้จริงที่อยู่ภายนอกนั้น !

เต้าถายของมณฑลหนึ่ง ได้ควบคุมดูแลหลายสิบเขตและร้อยกว่าอำเภอ มีผู้คนหลายล้านคนอยู่ภายใต้การบังคับบัญชา

ในทางความคิด ถือเป็นการควบคุมอนาคตของขุนนางนับพัน ภายใต้นโยบายเดียว ซึ่งนั่นก็คือการกำหนดความมั่งคั่งและความยากจนของผู้คนหลายล้านชีวิต

นี่คือประโยชน์ของอำนาจอย่างแท้จริง มันทำให้ผู้คนโหยหา ทำให้ผู้คนลุ่มหลง

แต่ทว่าฟู่เสี่ยวกวนกลับมิได้โหยหาและมิได้ลุ่มหลง

ในยามนี้ เขาได้นั่งอยู่ในห้องทรงพระอักษรพร้อมด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง

“ชีวิตคนเรามีเวลาอยู่ได้เพียงมิกี่สิบปี เจ้ามิมีแรงจูงใจเลยหรือเยี่ยงไรกัน ? ” ฝ่าบาทประทับฝั่งตรงข้ามกับเขา และได้ตรัสอย่างจริงจังออกมาว่า “หรือว่ายศจึเจวี๋ยได้บดบังสายตาของเจ้าจนมิสามารถมองให้ไกลออกไปอีกสักเล็กน้อยได้ เจ้าจะมิไขว่คว้ายศกงเจวี๋ยเพื่อรุ่นลูกรุ่นหลานเลยหรือเยี่ยงไรกัน ? ”

“ต่อให้เจ้ามิสนใจบรรดาศักดิ์นี้ แต่ฟู่ต้ากวนในวันนี้… หรือก็คืออู๋ต้าหลาง บัดนี้เขาได้ขึ้นครองบัลลังก์และคอยปกป้องราชวงศ์อู๋ เขาทำเพื่อผู้ใดกัน ? เขาทำเพื่อเจ้าเยี่ยงไรเล่า ! ข้ารู้จักฟู่ต้ากวนผู้นี้ดี กล่าวไปแล้วเขาช่างเกียจคร้านเสียยิ่งกว่าเจ้าอีก ยิ่งไปกว่านั้นเขายังอยากเป็นเพียงแค่ปลาเค็มตัวหนึ่งเท่านั้น มิเช่นนั้น เมื่อสิบสามปีก่อนเขามิหยุดปะทะกับจักรพรรดิเหวินหรอก ! ”

“หรือเจ้าคิดว่าในตอนนี้นิสัยของเขาเปลี่ยนไปแล้ว ? เขายังคงเป็นอู๋ต้าหลางจอมขี้เกียจ แต่เพราะเจ้ามิกลับไป เขาจึงไร้หนทางที่จะปฏิเสธบัลลังก์นี้ อู๋หลิงเอ๋อร์คลอดก่อนกำหนด เมื่อรวมกับการปะทะกันในคืนนั้น จึงไร้หนทางที่จะจัดการงานในราชสำนักได้ หากฟู่ต้ากวนมิสืบทอดราชบัลลังก์ อู๋หลิงเอ๋อร์ก็ทำได้เพียงตายตกอยู่ในตำแหน่งนั้น บางคราข้าก็มิเข้าใจเจ้าอย่างแท้จริง อัครมหาเสนาบดีเยี่ยนกล่าวว่าเจ้าไร้ปณิธานต่อบ้านเมือง แต่เจ้ากลับคิดหาวิธีเปลี่ยนแปลงทั่วทั้งใต้หล้า…”

“แน่นอนว่า ข้าหวังให้เจ้าอยู่ที่ราชวงศ์หยูตลอดกาล แต่ข้าก็รู้ว่ามันเป็นไปมิได้ วันนี้ข้ามีความคิดประหลาด สิ่งที่คิดไว้ก็คือการมอบสถานที่แห่งนั้นให้เจ้าได้ฝึกปรือฝีมือ รอจนกระทั่งเจ้ากลับไปยังราชวงศ์อู๋ รับเอาบ้านเมืองมาไว้ในมือ เจ้าจะสามารถเข้าใจได้ดีมากยิ่งขึ้นว่าต้องดูแลจัดการเยี่ยงไร”

“ของสิ่งนี้ มิใช่การหารือการทหารบนกระดาษ จำต้องลงมือปฏิบัติจริง ไปจัดการเสีย ! ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถ หวังว่าเจ้าจะสามารถสร้างผลงานที่ว่อเฟิงเต้าขึ้นมาได้ ให้เหล่าพลทหารและขุนนางทั่วทั้งราชสำนักได้ทราบว่าที่ข้ามอบตำแหน่งเต้าถายให้กับเจ้า มิใช่เพราะข้าเล่นพรรคเล่นพวก และมิใช่ว่าข้าตาบอด”

ฟู่เสี่ยวกวนเม้มปาก “กระหม่อมยังสามารถทำอันใดได้อีกเยี่ยงนั้นหรือ ? ในเมื่อราชโองการก็ได้ออกมาแล้ว”

ฮ่องเต้แย้มพระโอษฐ์ขึ้นทันพลัน “ถูกต้อง มา ๆ ๆ เจ้าลองกล่าวมาว่ามีสิ่งใดอยากให้ข้าช่วย รับรองว่าข้าจะแก้ปัญหาให้กับเจ้าอย่างแน่นอน”

เยี่ยนเป่ยซีและต่งคังผิงล้วนหันไปมองทางฟู่เสี่ยวกวน

ภายในใจของพวกเขาสงสัยต่อการที่ฟู่เสี่ยวกวนเข้ารับตำแหน่งเต้าถาย

เช่นเดียวกับที่ฝ่าบาทได้ตรัสไว้ การปกครองสถานที่หนึ่ง ของสิ่งนี้มิใช่การหารือบนกระดาษ ทุกเรื่องที่เข้ามาพัวพัน ต้องมีความกล้าเผชิญหน้า ทั้งยังต้องมีความสามารถแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าได้ รวมถึงความฉลาดและความว่องไวทั้งแปดด้าน ต้องมีการตัดสินใจที่แน่วแน่ ฯลฯ

ทว่าทุกอย่างที่ฟู่เสี่ยวกวนทำในปัจจุบัน จำกัดอยู่ที่การค้าเท่านั้น

ในด้านนี้ ความสามารถของเขาไร้คำจำกัดความ แต่เต้าถายกลับมิใช่เพียงการผลักดันทางด้านการค้าเท่านั้น

ฝ่ายฟู่เสี่ยวกวนมิได้คิดมากถึงเพียงนั้น เรื่องที่คิดถึงเป็นอันดับแรกก็คือ เงิน !