นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 536

บทที่ 536 ความโศกเศร้าของฟู่เจวี๋ยเย

ในยามที่ฟู่เสี่ยวกวนกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่นั้น วันเวลาก็ได้ผ่านไปอย่างเงียบ ๆ เพียงชั่วพริบตาก็มาถึงวันที่สิบห้าเดือนสองแล้ว

ในเวลาเช่นนี้ ฟู่เสี่ยวกวนได้ไปที่สำนักศึกษาและคิดจะสอนอย่างเต็มที่

บรรดาลูกศิษย์ล้วนถาโถมเข้ามาในสำนัก ทำให้หลี่ชุนเฟิงตื่นตกใจเป็นอย่างมากจากนั้นเขาจึงพาฟู่เสี่ยวกวนออกไปทางด้านประตูหลัง

บทเรียนนี้มิสามารถศึกษาต่อไปได้ แต่ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้เอ่ยเรื่องน่ายินดีให้ลูกศิษย์ได้รับทราบกันแล้วว่า

วันที่สามเดือนห้า ฝ่าบาทมีพระประสงค์ให้จัดสอบคัดเลือกข้าราชการไปประจำอยู่ที่ว่อเฟิงเต้าโดยมีฟู่เสี่ยวกวนเป็นผู้คัดเลือก ผู้มีความสามารถหลายร้อยคนจะได้รับตำแหน่ง !

เมื่อราชโองการได้แพร่งพรายออกไป ทำให้ให้ศิษย์ในสำนักและบุรุษทั่วทั้งแคว้นให้ความสนใจเป็นอย่างมาก จึงพากันเดินทางมาเข้าร่วมการสอบแข่งขันที่จินหลิง

ฟู่เจวี๋ยเยจะเป็นผู้คัดเลือกด้วยตนเองทั้งสิ้น !

หลักการคัดเลือกของฟู่เจวี๋ยเยเปิดกว้างมากยิ่งนัก !

มิกีดกันเรื่องอายุ มิสนเรื่องยศถาบรรดาศักดิ์ ในที่นี้ทุกคนมีฐานะเท่าเทียมกัน !

หากได้ทำงานภายใต้อำนาจของฟู่เจวี๋ยเยคงเป็นบุญวาสนายิ่งนัก !

ช่างเป็นบุญที่ได้รับใช้อาจารย์ฟู่ เขาเป็นผู้ที่สร้างคุณงามความดีไว้มากมายหลายประการ !

ศิษย์ส่วนใหญ่ในสำนักล้วนให้ความสนใจ แม้กระทั่งชาวเมืองทั่วไปก็ยังให้ความสนใจ

คุณชายฟู่ยืนอยู่ด้านบนสุดของว่อเฟิงเต้า ภายใต้การปกครองของเขาย่อมทำให้มณฑลใหม่เจริญรุ่งเรืองอย่างแน่นอน เนื่องจากฝ่าบาทมีพระราชโองการเรื่องการย้ายถิ่นฐาน นี่จึงเป็นโอกาสที่ดีในการแสวงหาความเจริญรุ่งเรืองแก่หน้าที่การงานมิใช่หรือ ?

เริ่มต้นจากแม่น้ำฮวงโห ราษฎรจำนวนมากพวกเขาเชื่อมั่นในฟู่เสี่ยวกวนจึงพากันอพยพไปยังว่อเฟิงเต้า

ทันใดนั้น เส้นทางคมนาคมของราชวงศ์หยูก็เต็มไปด้วยคนเดินทางด้วยรถม้า เวลานั่งพักล้วนเกาะกลุ่มกันเป็นฝูงชน ใบหน้าของผู้คนเหล่านั้นดูมีความสุขยิ่ง ถึงแม้จะมิรู้จักนามกันก็ตาม แต่พวกเขาก็ยังคงเอ่ยถามกันว่า “ไปว่อเฟิงเต้าเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ใช่ ! ท่านตาก็จะไปว่อเฟิงเต้าเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“มองดูแล้วพวกเจ้าล้วนเป็นผู้มีการศึกษา เหตุใดจึงมิไปยังจินหลิง ไปทำอันใดที่ว่อเฟิงเต้าเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ข้ามิขอปิดบังท่านตา ข้านั้นจะไปทำการค้าขายที่ว่อเฟิงเต้า”

……

……

เจียงหนานตงเต้า ผู้เฒ่าตระกูลซือหม่าได้รับจดหมายจากซือหม่าหนาน 1 ฉบับ

หลังจากผู้เฒ่าตระกูลซือหม่าได้อ่านจดหมายฉบับนี้อย่างละเอียดแล้ว เขาจึงเรียกประชุมเป็นคราแรกของปีขึ้นภายในจวน

จากนั้น บุตรคนโตของตระกูลนาม ซือหม่าหนาน ได้พาบุตรคนโตและรองของตนนามซือหม่าฮุ่ยกับซือหม่าเทา พร้อมด้วยผู้คุ้มกัน 10 คนไปยังที่ราบสีหม่า

ฟู่เจวี๋ยเยสามารถเขียนสิ่งเหล่านี้ออกมาได้ แต่ทว่าเขาก็ยังคงแสดงอาการราวกับอมทุกข์เอาไว้ในท้อง หลี่ฉายจึงรู้สึกแปลกใจมากยิ่งนัก “เจวี๋ยเย ท่านกำลังกังวลเรื่องใดอยู่กัน ? ”

“เฮ้อ…” ฟู่เสี่ยวกวนถอนหายใจ “ ข้ามินึกว่าจะมีผู้คนไปยังที่แห่งนั้นมากถึงเพียงนี้ ! ”

เป็นเช่นนี้นี่เอง หลี่ฉายหัวเราะออกมาราวกับสุขใจอย่างถึงที่สุด ฟู่เจวี๋ยเยเป็นผู้ก่อตั้งกรมการค้าขึ้นมาแต่กลับมิสามารถห้ามผู้ใดให้เดินทางไปยังว่อเฟิงเต้าได้

“เรื่องนี้ต้องจัดระเบียบเท่านั้น ผู้คนกำลังย้ายไปยังว่อเฟิงเต้า แต่ทว่าที่นั่นมิมีแม้แต่กระท่อมไว้รองรับราษฎร เนื่องจากว่อเฟิงเต้ามีพื้นที่สามเขตซึ่งอยู่ใกล้กับเขตที่องค์ชายใหญ่ปกครองอยู่ นายท่านเองก็เป็นถึงราชบุตรเขย เหตุใดจึงมิส่งสาส์นไปถึงองค์ชายใหญ่แล้วให้พระองค์ส่งองครักษ์มาคุ้มกันราษฎร เรื่องนี้คงมิใช่ปัญหาใหญ่อันใดนี่”

ดวงตาของฟู่เสี่ยวกวนเป็นประกายขึ้นมาทันพลัน “ความคิดของเจ้าดียิ่ง คิดได้มิเลวเลย กรมการค้าต้องการคนจำนวนมาก ผู้ที่ถูกคัดเลือกจะถูกส่งไปประจำที่สำนักงานการค้าในท้องถิ่น พวกเขาจะต้องเข้ารับการอบรมเป็นเวลา 2 เดือน พวกเขาจะต้องเข้าใจกฎหมายเหล่านี้ เข้าใจมุมมองของการให้บริการราษฎรและเข้าใจเรื่องของการค้าอย่างละเอียดถี่ถ้วน”

“เจ้าต้องจำเอาไว้ให้จงดี คนจากกรมการค้าคือคนของราชวงศ์หยู ! กรมนี้มิได้อยู่ภายใต้กรมใด ตำแหน่งเหล่านี้มิใช่หนทางในการแสวงหาเงินเข้ากระเป๋าของตนเอง หากมีผู้ใดทำให้กรมการค้าเสื่อมเสีย จงบอกไปว่าข้าจะถลกหนังของมันผู้นั้นออกมาด้วยมือของข้าเอง ! ”

หลี่ฉายพยักหน้าเข้าใจ “นายท่านโปรดวางใจเถิด หากผู้ใดกล้าล่ะก็ ข้าน้อยจะเป็นผู้จัดการด้วยตนเองโดยมิต้องให้มือของนายท่านได้เปื้อนเลยแม้แต่น้อย ! ”

สำหรับกรมการค้านี้ได้ถูกฟู่เสี่ยวกวนปลูกฝังแนวคิดของคนรุ่นใหม่ได้สำเร็จ ไม่เว้นแม้แต่หลี่ฉายที่ถูกล้างสมองไปด้วย

ในราชวงศ์หยูกรมการค้าไม่ได้บรรจุอยู่ในอีกหกกรมที่เหลือ ขุนนางในกรมการค้ามักจะมองว่าขุนนางอีกหกกรมที่เหลือชอบวางมาดอวดเบ่งอีกทั้งยังขี้เกียจทำงาน ส่วนขุนนางเหล่านั้นมักจะมองขุนนางจากกรมการค้าว่าเป็นพวกไร้ความสามารถ วัน ๆ มิทำอันใด

ถ้ามิได้คนเก่งเยี่ยงฟู่เสี่ยวกวนมาดูแล หลี่ฉายจะไม่สงสัยเลยหากว่าผู้อื่นนึกครหากรมการค้าขึ้นมา

“จงเรียกกงซุนเค่อ ซางเสียง หม่าซิงคง มาพบข้า ต้องหารือกับคนของพวกเราเป็นการส่วนตัวเสียก่อนจึงจะวางใจได้”