นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 550

ตอนที่ 550 นี่มันอันใดกัน

จงสือจี้รับกระดาษแผ่นนั้นไป ใบหน้าของเขาขึ้นสีแดงระเรื่อ มิใช่เพราะเขินอายแต่เพราะตื่นเต้นต่างหากเล่า

ฟู่เจวี๋ยเยจะใช้ข้อสอบเอินเคอมาทดสอบเขาล่วงหน้า หากเขาตอบคำถามได้ดี ก็อาจจะเข้าตาฟู่เจวี๋ยเย แน่นอนว่านับจากนี้เขาจะได้เจริญรอยตามฟู่เจวี๋ยเย และได้แสดงความทะเยอทะยานออกมา !

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามทำให้ใจที่เต้นรัวสงบลง โค้งคำนับและถอยหลังไปยังโต๊ะที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นจึงนั่งลง

เว่ยเซียงหานมิรู้เลยว่ามือของนางกำแน่นตั้งแต่เมื่อใด นางได้แต่กลืนน้ำลายแล้วมองไปยังแผ่นหลังของจงสือจี้อย่างนึกเป็นห่วง นางนึกอยู่ในใจว่าเขาช่างคุยโวโอ้อวดเสียเหลือเกิน หากบทความที่เขียนออกมามิได้เรื่อง หวังว่าฟู่เจวี๋ยเยจะมิโมโหจนตัดศีรษะเขา !

จงสือจี้วางกระดาษลงอย่างบรรจง จากนั้นก็ฝนหมึกพลางคิดไปว่า เรื่องที่ฟู่เจวี๋ยเยทำล้วนเป็นเรื่องใหญ่ เเละเรื่องใหญ่เหล่านี้ล้วนทำเพื่อประโยชน์ของราษฎรทั้งสิ้น

ดังนั้น ฟู่เจวี๋ยเยคงเป็นคนจริงจังที่มิชอบฟังคำเยินยอไร้สาระ

เช่นนั้น บทความที่จะเขียนต้องเป็นประโยชน์ และสามารถใช้งานได้จริง หาใช่เพียงวาทศิลป์ที่งดงามเท่านั้น

บัดนี้ ฟู่เจวี๋ยเยได้รับแต่งตั้งจากฝ่าบาทให้รับหน้าที่เต้าถายแห่งว่อเฟิงเต้า การสอบเอินเคอนี้ก็ใช้สอบเพื่อคัดเลือกขุนนางไปรับราชการที่ว่อเฟิงเต้า หัวข้อของนโยบายมีชื่อว่า จะปัดกวาดใต้หล้าได้เยี่ยงไร… ความหมายที่แท้จริงคือจะปกครองดูแลใต้หล้าเยี่ยงไร

ทว่าการดูแลใต้หล้านี้ตอบได้ยากยิ่ง หากเขียนแบบทั่วไปก็จะดูว่างเปล่า เสมือนหอคอยกลางอากาศที่มิอาจเป็นจริงได้

ดังนั้นบทความนี้แม้จะชื่อว่าปัดกวาดใต้หล้า แต่ในความเป็นจริงต้องเริ่มลงมือจากเขต เมือง ไปสู่มณฑล จึงจะสมจริงและเป็นธรรมชาติที่สุด

หลังจากวิเคราะห์นโยบายใหม่ที่ฟู่เจวี๋ยเยกำลังผลักดันอยู่นี้ แน่นอนว่าการปฏิรูปย่อมมิง่าย ต้องมีความขัดแย้งระหว่างนโยบายเก่าและใหม่นี้อย่างแน่นอน แต่จะทำเยี่ยงไรเพื่อหยุดการขัดแย้งนี้ ? ทำเยี่ยงไรให้พ่อค้าได้รับผลประโยชน์มากที่สุด ? ทำเยี่ยงไรให้ชาวบ้านและให้แคว้นได้รับประโยชน์มากที่สุด ? นี่คือหนทางแห่งชัยชนะทั้งสาม และเป็นปัญหาใหญ่ที่เหล่าขุนนางต้องจัดการมันในว่อเฟิงเต้า

ดังนั้น นโยบายนี้ต้องกล่าวถึงการเมืองคล่องตัว ประชาชนสงบสุข และต้องทำให้ความคิดเห็นตรงกัน

จากนั้นจงสือจี้จึงเริ่มจับพู่กัน และเริ่มเขียนลงในกระดาษทันที

หากต้องการปัดกวาดใต้หล้า จะต้องเริ่มปัดกวาดจากห้องของตนเสียก่อน… !

……

……

แน่นอนว่าฟู่เสี่ยวกวนมิได้สนใจว่าจงสือจี้จะเขียนบทความออกมาเยี่ยงไร ในเมื่อโยนโอกาสนี้ให้กับเขาแล้ว หากเขามีความสามารถอย่างแท้จริง เขาย่อมเขียนออกมาได้เป็นแน่

แท้จริงแล้วในใจของฟู่เสี่ยวกวน บทความเหล่านี้มิได้มีประโยชน์มากนัก เป็นเพียงการสอบคัดเลือกเท่านั้น และมีผู้คนจำนวนมากต้องถูกคัดออก เนื่องจากตำแหน่งขุนนางของว่อเฟิงเต้ามิใช่ชามข้าวเหล็ก

ฟู่เสี่ยวกวนจะใช้ระบบการจ้างงาน ขุนนางของว่อเฟิงเต้าจะได้รับค่าตอบแทนมากกว่าอีกสิบสามมณฑลถึงห้าเท่า ! แต่ทว่าในทุกปีจะมีการประเมินอย่างน้อยสองครา !

การทดสอบประสิทธิภาพในการทำงานนั้นมีข้อเสีย แต่ในสมัยนี้ เห็นได้ชัดว่ามีข้อดีมากกว่าข้อเสียอยู่มิน้อย

ผู้ที่เข้มเเข็งเท่านั้นจึงจะอยู่รอด คลื่นใหญ่จะซัดทรายให้น้อยลง ท้ายที่สุดแล้วผู้ชนะย่อมเป็นพวกหัวกะทิ และการผลักดันนี้จะส่งผลไปยังอีกสิบสามมณฑล อีกหลายปีต่อไปก็จะส่งผลไปทั่วทั้งหล้า

องค์กรที่มีความสามารถสูงและจิตใจที่บริสุทธิ์ อีกทั้งยังทุ่มเทเพื่อราษฎร จะใช้ว่อเฟิงเต้าเป็นศูนย์กลางและกำจัดสิ่งมิดีที่สืบทอดกันมานานนับพันปี

ส่วนเรื่องระบบการเลือกตั้ง ต้องนำมาใช้ในระบบการจ้างงาน เนื่องจากพวกเขาเคยชินกับการเข้ารับตำแหน่งก่อน แล้วได้รับการยอมรับทีหลัง เรื่องนี้จะว่าไปก็ยังเร็วไปมาก ฟู่เสี่ยวกวนยังมิได้แม้แต่จะคิด

บัดนี้ บทสนทนาจึงวกกลับมาที่สงครามอีกครา

“การเดินทางไปด่านชีผานในครานี้ ต้องใช้เวลาอีกกี่วัน ? ” ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถามขึ้นมา

“หากเดินทัพใหญ่ ต้องขนเสบียงค่อนข้างหนักอีกทั้งทางสายเก่าจินหนิวก็คับแคบเป็นอย่างมาก มิสะดวกต่อการเดินทาง คงต้องใช้เวลาอีกอย่างน้อย 12 วัน”

นานจนเกินไป…

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วแล้วพึมพำว่า “หากมีทางลัดคงจะดี”

“พื้นที่แห่งนี้ต่อให้มีทางลัด รถม้าก็มิอาจผ่านไปได้”

“มิต้องเดินทัพใหญ่ ข้าเพียงแค่อยากไปดูว่าไอ้เซวี๋ยติ้งชานมันกำลังทำอันใดอยู่กัน การต่อสู้ในครานี้ช่างคลุมเครือเสียจริง ทั้งสองฝ่ายต่างก็มิรู้ข้อมูลซึ่งกันและกัน ข้ารู้สึกมิค่อยสบายใจสักเท่าใดนัก”

เว่ยอู๋ปิ้งที่ยืนอยู่ด้านหลังฮั่วหวยจิ่นอ้าปากแล้วกล่าวขึ้นมาว่า “เอ่อ…ข้าน้อยเป็นนายพรานแห่งตระกูลเว่ย ข้ารู้ดีว่ามีทางลัดไปยังไป๋หม่าอี้ เมื่อไปถึงไป๋หม่าอี้แล้วเดินทางต่ออีกสองวันก็จะสามารถเดินเท้าไปถึงด่านชีผานได้”

ฟู่เสี่ยวกวนแสดงท่าทางดีใจ “เจ้าเคยไปเยี่ยงนั้นหรือ ? ”