นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 551

ตอนที่ 551 ท่าชุนเฟิง

รัชสมัยเซวียนลี่ที่สิบ เดือนสาม วันที่แปด

คณะเดินทางของฟู่เสี่ยวกวนภายใต้การนำทางของเว่ยอู๋ปิ้ง ได้ลอดผ่านหน้าผาและป่าส่วนลึกของฉินหลิง

ส่วนกองทัพของเผิงยวี๋เยี่ยนได้มาถึงไป๋หม่าอี้แล้ว แต่ยังคงมิพบศัตรูที่แท้จริงแม้แต่คนเดียว

ทางฝั่งกองทัพ 150,000 นายของเซวี๋ยติ้งชาน ตอนนี้เพิ่งมาถึงด่านชีผาน ยังมิทันได้หยุดพัก เขาก็ได้นำทัพไปเจี้ยนเหมินต่อทันที

หลายวันก่อนหน้านั้น เซวี๋ยติ้งชานได้มอบคำสั่งให้แก่ทหารราบซีหรงที่คุ้มกันเสบียงและม้าจำนวน 150,000 นาย ให้ทั้งหมดหันหลังกลับและซุ่มโจมตีทัพของเฟ่ยอันอย่างเต็มกำลัง เพื่อถ่วงเวลาการมาถึงเจี้ยนเหมินของเฟ่ยอัน

ในยามนี้ ท่าชุนเฟิงที่อยู่ห่างจากเจี้ยนเหมินราวหนึ่งร้อยกว่าลี้ ได้ปรากฏทหารราบซีหรง 150,000 นายกำลังเผชิญหน้ากับกองทัพ 400,000 นายของเฟ่ยอันโดยมีแม่น้ำกั้นอยู่

ผู้นำของทหารราบซีหรงยังคงเป็นรองผู้อาวุโส เหลียงกุยหยวน จากอั้นเหมินแห่งลัทธิจันทรา ในยามนี้เขายืนอยู่บริเวณหัวสะพานของท่าเรือ เฝ้ามองดูฝูงคนชุดดำที่อยู่ฝั่งตรงข้าม แววตาค่อนข้างเคร่งขรึม แต่พอหันหลังกลับก็ได้เปลี่ยนสีหน้าเป็นอ่อนโยน เขาออกคำสั่งกับแม่ทัพทั้งสามที่อยู่ข้างกาย

“เพียงแค่กลุ่มหัวมังกุท้ายมังกร มิมีอันใดต้องกังวล พวกเราเพียงแค่ต้องป้องกันหัวสะพานนี้เอาไว้ จงจำไว้ว่าต่อให้เหลือทหารคนสุดท้ายในสนามรบ ก็ต้องยื้อเวลาออกไปอย่างน้อยที่สุด 2 วันเพื่อท่านนายพล”

“น้อมรับคำสั่งรองผู้อาวุโส ! ”

แม่ทัพทั้งสามกลับเข้าประจำกองของตน ทางตะวันออกของท่าชุนเฟิงปรากฏการตั้งขบวนทัพขึ้นมาและเตรียมพร้อมอย่างสุดกำลัง

ทันใดนั้น ดาบและหอกตั้งเรียงราย เต็มไปด้วยพลัง ดูเป็นระเบียบยิ่ง

เฟ่ยอันยืนอยู่ทางตะวันตกของท่าชุนเฟิง มองสำรวจโดยละเอียด ผ่านไปครึ่งก้านธูปจึงออกคำสั่งกับแม่ทัพทั้งสี่นายที่อยู่ข้างกาย

“ข้าให้เวลาพวกเจ้าเพียงแค่ครึ่งวันเท่านั้น จงจำเอาไว้ว่า แจ้งต่อทหารใต้บัญชาของพวกเจ้าว่าฟู่เจวี๋ยเยมาถึงเจี้ยนเหมินแล้ว หากพวกเรามิรีบไปช่วย ฟู่เจวี๋ยเยจะตกอยู่ในเงื้อมมือของกบฏเซวี๋ยและตายโดยไร้หลุมฝังศพ ! ”

“ถ้าอยากช่วยฟู่เจวี๋ยเยออกมา ก็ต้องดูผลงานของพวกเจ้าในวันนี้ ! ”

แม่ทัพทั้งสี่มาจากตระกูลสายรอง พอได้ยินดังนั้นก็ตกใจขึ้นมาทันพลัน มารดามันสิ ! ท่านผู้นำตระกูลก็ได้กำชับมาอย่างจริงจังแล้วว่า…การทำศึกในครานี้ก็เพื่อฟู่เจวี๋ยเย ทหาร 400,000 นายที่ตามมาพวกเขาล้วนมาเพื่อฟู่เจวี๋ยเยด้วยกันทั้งสิ้น

หากเสียโอกาสทางการรบแล้วทำให้ฟู่เจวี๋ยเยถูกกบฏเซวี๋ยสังหาร…

กบฏเซวี๋ยสมควรตาย !

แม่ทัพทั้งสี่นายกลับไปประจำกองของตน กู่ร้องออกมาอย่างฮึกเหิม ทันใดนั้นทหารทั้งหมดก็ระเบิดเสียงออกมา

แต่ละคนราวกับฉีดเลือดไก่มาก็มิปาน เสียงคล้ายคลื่นกระหึ่มสะเทือนไปถึงชั้นเมฆา

“กวาดล้างกบฏเซวี๋ย ! ”

“ช่วยฟู่เจวี๋ยเย ! ”

“แม้หนทางข้างหน้าจะเต็มไปด้วยอันตราย พวกเราก็ต้องเดินหน้าต่อไป ! ”

เสียงนี้ดังชัดไปถึงฝังตรงข้าม เหลียงกุยหยวนที่ได้ยินดังนั้นก็ตื่นตกใจขึ้นมาทันที มารดามันเถอะ ! นี่ข้ากำลังแหย่รังต่ออยู่เยี่ยงนั้นหรือ ?

นั่นมิใช่พวกหัวมังกุท้ายมังกรหรอกหรือ ?

พวกเขามาร่วมกองทัพชั่วคราว มิใช่เพื่อเงินและเสบียงจำนวนน้อยนิดหรอกหรือ ?

เหตุใดต้องช่วยฟู่เจวี๋ยเย ? ฟู่เสี่ยวกวนผู้นั้นก็มาที่นี่ด้วยเยี่ยงนั้นหรือ ?

ฟู่เสี่ยวกวนถูกแม่ทัพเซวี๋ยจับตัวไปแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?

เป็นไปมิได้ !

ไม่เพียงแต่เหลียงกุยหยวนเท่านั้นที่ตื่นตระหนก ทหารราบซีหรงจำนวน 150,000 นายก็ตื่นตกใจมิแพ้กัน

เป็นคราแรกในชีวิตที่ได้ออกมาจากซีหรง ผู้คนด้านนอกน่ากลัวถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?

ในใจของทหารราบซีหรงจำนวนมากเกิดความขลาดกลัว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าการหลบอยู่ในหุบเขาที่ซีหรงยังปลอดภัยเสียยิ่งกว่า สิ่งที่เรียกว่าการทำศึกนั้นย่อมถึงแก่ชีวิตอย่างแท้จริง !

ในยามนั้นเอง เฟ่ยอันก็ได้รู้สึกยินดีอยู่ภายในใจ เขาชูดาบขึ้นมา

“เหล่านักรบทั้งหลาย ฟู่เจวี๋ยเยอยู่ที่เจี้ยนเหมิน พวกเจ้าจงตามข้าเพื่อข้ามท่าชุนเฟิงและสังหารพวกเศษเดนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามนั้นให้สิ้นซากเสีย ข้าจะพาพวกเจ้าพุ่งไปยังเจี้ยนเหมิน ฟู่เจวี๋ยเยต้องประทับใจเป็นแน่ ! ” ….ฟู่เสี่ยวกวน ข้าขอแอบอ้างชื่อเสียงเรียกขวัญกำลังใจหน่อยเถิด !

เขาทะยานไปเบื้องหน้าตามดาบที่โบกสะบัด ทัพใหญ่ 400,000 นายแบ่งออกเป็น 4 เส้นทางพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วและบ้าคลั่ง