นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 552

ตอนที่ 552 ดาบของเฮ้อซานเตา

ทหารราบซีหรงจำนวน 150,000 นาย ตั้งแถวเรียงรายไปตามริมฝั่งของแม่น้ำ

ทหารจำนวนมากมายก่ายกอง ดาบและปืนมีอยู่เต็มไปหมด เสียงคำรามแหบแห้ง ท่าทางดุร้าย ปรากฏอยู่ในแววตาของเฮ้อซานเตา

ในใจของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เสี้ยวเวลาแห่งความเป็นความตายนี้ เขาจึงได้รู้สึกถึงคุณค่าของการมีชีวิตอยู่

กองทหารแนวหน้าข้ามแม่น้ำมาแล้ว

เฮ้อซานเตาลอยตัวไปยังริมฝั่ง

ทหารราบซีหรงพากันเงยหน้ามองเฮ้อซานเตาที่ลอยตัวอยู่ในอากาศ ให้ตายเถอะ นั่นมันผู้มีความสามารถระดับสูงนี่ !

แม้ไม่มีอาวุธในมือ แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้มีความสามารถขั้นที่หนึ่งอย่างแน่นอน !

เมื่อมีความคิดนี้เกิดขึ้น ทหารที่เดิมทีล้อมที่นี่เอาไว้ก็ได้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว หนึ่งก้าวและอีกก้าวหนึ่ง จนกระทั่งเปิดออกเป็นทางเดิน

หัวหน้าของกองทหารที่ขึ้นฝั่งอย่างราบรื่นทำการขอบคุณเฮ้อซานเตา หากในกองทัพมีผู้มากความสามารถเช่นนี้อยู่ จะยังต้องเกรงกลัวสิ่งใดอีกกันเล่า

“บุก… ! ”

เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมา ตามด้วยเสียงดัง ตุ้บ ! นั่นคือเสียงเฮ้อซานเตาที่ตกลงมาท่ามกลางทหารแนวหน้าของศัตรู เขาหล่นใส่ทหารนายหนึ่งเสียจนเป็นล้มพับอยู่ใต้ร่าง ส่งผลให้ศัตรูกลุ่มนั้นตกใจเสียจนต้องหันหลังวิ่งหนี

เฮ้อซานเตารีบลุกขึ้นจากพื้นด้วยท่าทางมึนงง นี่เกิดอันใดขึ้นกัน ?

ข้ามีพลังเก่งกาจเยี่ยงนี้ด้วยหรือ ?

หรือเป็นเพราะฟู่เจวี๋ยเยมาเข้าสิง ?

เขายื่นมือออกไปหยิบดาบจากมือของทหารที่สลบขึ้นมา แล้วรีบก้าวขาวิ่งตามไป ปากก็ตะโกนไม่หยุดว่า “เจ้าโจรชั่ว มอบชีวิตให้ข้าเสียเถอะ ! ”

เฟ่ยอันข้ามแม่น้ำไปแล้ว เขาเหลือบสายตาไปมอง มิเลวเลยนี่ เพียงแค่คนเดียวก็สามารถทำให้ศัตรูแหวกทางกว้างเช่นนี้ได้…ว่าแต่ เจ้าทหารนายนั้นมีนามว่าอันใด ? ช่างกล้าหาญดุเดือดเสียจริง บุกเข้าใส่ศัตรูเพียงลำพังราวกับไล่เสือไล่สิงห์ !

รอเสร็จจากสงคราม เขาจะเรียกมาทำความรู้จักเสียหน่อย ผู้มีความสามารถเช่นนี้ ย่อมเป็นทหารแนวหน้าได้อย่างแน่นอน !

เฮ้อซานเตาวิ่งตามไป อยู่ ๆ ก็รู้สึกถึงความผิดปกติขึ้นมา จากนั้นจึงมองซ้ายมองขวา ไอหยา…นี่มันศัตรูทั้งนั้นเลยนี่ !

แล้วคนของฝ่ายข้าเล่า ?

เขายกมือขึ้นบังดาบของศัตรูที่ฟันลงมา ให้ตายเถอะ มือเริ่มเจ็บแล้ว เขารีบหันหลังกลับไปมอง พบว่าสหายทหารนายอื่นอยู่ห่างจากตนถึง 3 จั้ง

ข้าต้องตกตายอยู่ที่นี่เยี่ยงนั้นหรือ ?

เขาหันหลังและวิ่งออกไปทันที ศัตรูที่วิ่งเข้ามาก็พากันงุนงง เขาเก่งกาจถึงเพียงนี้ จะวิ่งไปที่ใดกันเล่า ?

ควรตามหรือมิตามไปดี ?

เขาต้องมีแผนการณ์บางอย่างเป็นแน่ มิตามไปจะดีกว่า

เดิมทีเฮ้อซานเตาคาดว่าตนต้องมิรอดเป็นแน่ แต่เขากลับมีชีวิตรอดมาได้โดยไม่บาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย เขาวิ่งเข้ามาหาสหายทหารนายอื่น ความกล้าหาญจึงกลับมามากขึ้น เมื่อเห็นว่าสหายทหารด้านข้างหลบดาบจากศัตรูได้ เขาจึงย่อตัวลง หยิบมีดออกมาแล้วแทงเข้าไป ‘ฉึก ! ’ แหวกท้องของศัตรูออกจากกัน…

อ่า… ความรู้สึกเวลาฆ่าคนมันเป็นเยี่ยงนี้เองหรือ ?

เลือดสด ๆ พุ่งทะลักออกมา ทำให้ทหารหน้าใหม่หลายนายวิงเวียนศีรษะเสียจนเป็นลมหรือมีอาการผิดปกติไป นั่นรวมไปถึงเฮ้อซานเตาด้วย เพียงแต่อาการผิดปกติของเขาแตกต่างจากผู้อื่น

เขาดีอกดีใจและตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นอย่างไม่สามารถบรรยายได้ !

เมื่อเขาเห็นเลือด เปรียบเสมือนได้เห็นหญิงงามจากหอนางโลม อีกทั้งยังเป็นแม่นางเลื่องชื่อ เขามีความรู้สึกเช่นนี้

มันช่างผ่อนคลายอารมณ์ยิ่ง ราวกับได้ขึ้นสวรรค์ เขาลืมทุกสิ่งอย่าง และรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทั้งตัว

สมองซีกซ้ายและขวาหุนหันพลันแล่น เขาจึงหยิบดาบขึ้นมาและฟาดฟันไปทางศัตรู ดาบละคน ละคน ยิ่งฆ่าก็ยิ่งสนุก โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เลือดของศัตรูสาดมาบนใบหน้า เขารู้สึกราวกับชีวิตของตนกำลังอยู่บนจุดสูงสุด !

ดังนั้น กองทหารที่หนึ่งจึงเกิดภาพที่น่าประหลาดใจขึ้น

ทหารนายหนึ่งทั่วทั้งร่างถูกอาบไปด้วยโลหิตราวกับเทพเจ้าแห่งสงครามกำลังบุกเข้าหาศัตรู วิ่งไปทางซ้ายที ทางขวาที และแทรกเข้าไปในวงศัตรูเพียงลำพัง หรือบางทีก็วิ่งกลับมาในกองทัพของฝ่ายตน