นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 553

ตอนที่ 553 ข้าจะสังหารพวกเจ้า !

จ้าวลี่จู้ตื่นตระหนกเสียจนวิญญาณแทบหลุด !

เขาอยู่ห่างจากเฮ้อซานเตาอีก 3 จั้ง จึงมิสามารถไปช่วยได้ทัน

คุณชาย… ท่านยังมิทันได้แต่งงาน ยังมิทันได้รับพรจากคุณหนูหก ท่านก็จะจากไปแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?

คุณชาย หลับให้สบาย !

ในยามที่จ้าวลี่จู้คิดว่าเฮ้อซานเตาใกล้ถึงแก่ความตายแล้วนั้น เฟ่ยอันก็ได้ยกธนูขึ้นมายิง ลูกศรพุ่งเข้ามา ในยามที่ดาบกำลังสัมผัสถึงเสื้อของเฮ้อซานเตา ลูกศรนั้นก็ปักเข้าที่หน้าผากของศัตรูผู้นั้นเข้าอย่างจัง

ข้าศึกล้มลงกับพื้น เฮ้อซานเตาหันกลับไปมอง ตื่นกลัวเสียจนเหงื่อท่วมกาย

เขาได้รับแรงกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง ขมกรามแน่นมองดูแล้วดุดันยิ่ง จากนั้นก็เผยท่าทีดุร้ายออกมา “ไอ้พวกสารเลว คาดมิถึงว่าจะลอบทำร้ายข้า ข้าจะสังหารพวกเจ้า ! ”

ความโกรธในใจลุกโชนส่งผลต่อความกล้า เฮ้อซานเตาหยิบดาบขึ้นมาอีกข้าง หันหลังกลับทันพลัน กวัดแกว่งดาบสองเล่มในมือ แล้วเดินหน้าทะลวงข้าศึกอย่างคาดมิถึง !

เฟ่ยอันรู้สึกยินดียิ่ง ชายผู้นี้ใช้ได้ !

เขาต้องคว้ามาไว้ในมือให้ได้ เลี้ยงดูฝึกฝนให้ดี เพราะคนเยี่ยงนี้หาได้ยากในหมู่ทหารทั่วไป ชายผู้นี้คือทัพหน้าโดยกำเนิด

หากขัดเกลาให้ดีอีกสักหน่อย ต้องเป็นแม่ทัพที่มีชื่อเสียงแห่งยุคได้อย่างแน่นอน มิสามารถปล่อยให้เขาตกตายได้

ยามที่เฮ้อซานเตาปรี่สังหารไปด้านหน้า เฟ่ยอันก็คอยใช้ธนูกำจัดศัตรูรอบด้านให้จากด้านหลัง ความร่วมมือของทั้งสองส่งเสริมซึ่งกันและกันอย่างคาดมิถึง ก่อให้เกิดอานุภาพรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เลยทำให้ขบวนศัตรูเกิดช่องโหว่

จ้าวลี่จู้ไร้ความลังเล เขาง้างดาบขึ้น และไล่ตามคุณชายไป เขาได้เข่นฆ่าศัตรูไปหลายคนระหว่างที่เดินผ่าน

เพียงแต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

เหตุใดคุณชายถึงได้กล้าหาญเยี่ยงนี้ ?

แต่ทว่าคุณชายเชื่อฟังคุณหนูหกเพียงผู้เดียว…

คุณหนูหกบอกให้ไปทางตะวันออก คุณชายย่อมมิกล้าไปทางตะวันตก คุณหนูหกกล่าวว่าหากคุณชายไปหอชุ่ยหงอีก นางจะหักขาของคุณชายทิ้ง คุณชายจึงชิงหักขาตนเองก่อน…

นี่ต่างหากคือคนโฉดอย่างแท้จริง !

หรือที่ผ่านมาคุณชายจะแสร้งทำมาโดยตลอดกัน ?

เขาแสร้งเป็นหมูเพื่อรอกินหรือเยี่ยงไร ?

เขาคือตัวละครเอกที่ถูกซ่อนเอาไว้ เพื่อกักขังสาวงามเยี่ยงคุณหนูหกหรอกหรือ ?

ต้องเป็นแบบนี้เป็นแน่ !

ด้วยความน่าเกรงขามของคุณชายในตอนนี้ หากคุณหนูหกทราบเข้า เกรงว่าจะสวามิภักดิ์ต่อความองอาจของคุณชายไปโดยปริยาย

ฝ่ายเฮ้อซานเตาที่ถูกจ้าวลี่จู้คิดว่าเป็นเทพสังหารก็มิได้รับรู้เรื่องทั้งหมดนี้เลย

เขาคึกราวกับม้าป่าที่ถูกถอดบังเหียน ทั้งยังเหมือนสัตว์ร้ายที่ออกมาอาละวาด พุ่งไปแนวหน้าโดยมิหวั่นเกรงเลยแม้แต่น้อย

ในใจของเขายามนี้มีเพียงสองความคิดเท่านั้น

หากมิสังหารพวกเจ้า ก็ต้องเป็นพวกเจ้าที่จะสังหารข้า ! ให้มันรู้กันไปว่าชะตาของผู้ใดจะแข็งกว่ากัน !

อย่าได้คิดรังแกคุณชายเศรษฐีที่ดินเยี่ยงข้า ฟู่เจวี๋ยเยสังหารกงเซินจ่าง ข้าก็จะสังหารเซวี๋ยติ้งชานเช่นกัน !

เมื่อคิดได้ดังนั้น จึงได้ถือกำเนิดนักสู้ขึ้น

หากจะกล่าวถึงเฮ้อซานเตา เรื่องทะเลาะต่อยตี คุณชายเศรษฐีที่ดินแห่งหลินจื๋อก็ทำมามิน้อย แต่หากกล่าวถึงการเข่นฆ่า เขาในอดีตมิมีความกล้าเอาเสียเลย

ทว่าพอเข้าสู่สนามรบและได้รับการชักจูงจากบรรยากาศ หลังจากได้รับการอาบด้วยโลหิต เขาก็ได้สังหารคนราวกับหั่นผัก และมิรู้สึกลำบากเลยแม้แต่น้อย กลับยิ่งห้าวหาญมากยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ

เขาสังหารไปเรื่อย ๆ ทันใดนั้นจึงรู้สึกเหนื่อยขึ้นมา จากนั้นจึงสังหารไปพลางครุ่นคิดถึงปัญหานี้ไปพลาง ต้องทำเยี่ยงไรให้การฆ่ามีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น ?

หากใช้หลักการตอบคำถามนี้ ก็คงเกี่ยวไปถึงการเคลื่อนไหว อิริยาบถรวมไปถึงมุมที่ออกแรง จนถึงขั้นต้องเข้าใจโครงสร้างของร่างกายมนุษย์และอื่น ๆ

มิว่าเฮ้อซานเตาจะผ่านไปที่ใด ศัตรูก็พากันถอยหนีไปทั้งหมด มิมีผู้ใดคิดขวางทางอาวุธของเขา

คนเดียวไล่สังหารคนเป็นกลุ่ม คาดมิถึงว่าจะยังมีแรงราวกับแรงหักไม้ไผ่… ทำให้แม่ทัพฝ่ายศัตรูเยี่ยงเหลียงกุยหยวนเบิกตาโต

นั่นมิใช่กลุ่มทหารชาวบ้านที่ก่อตั้งขึ้นมาชั่วคราวหรอกหรือ ?

มารดามัน ! แต่ละคนโหดร้ายถึงเพียงนี้ ราวกับคนของตนไปขุดหลุมฝังศพบรรพบุรุษของพวกเขาก็มิปาน โดยเฉพาะคนบ้าที่เลือดอาบร่างผู้นั้น ราวกับมิรู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย แทบจะเป็นเครื่องจักรสังหารอยู่แล้ว

สายตาของเหลียงกุยหยวนจ้องไปที่เฮ้อซานเตาเขม็ง คนผู้นี้สมควรตาย !

เขาลอบมองซ้ายแลขวา ในยามนี้มิรู้ว่าลูกศิษย์ทั้งสองที่ติดตามอยู่ข้างกายหายไปไหนหมดแล้ว กล่าวไปก็น่าอับอายยิ่ง ลัทธิจันทราก่อตั้งขึ้นมาจนถึงบัดนี้ก็สองร้อยกว่าปีแล้ว เพียงแค่ครู่เดียวผู้มีฝีมือระดับสูงก็ได้ตกตายกันไปมากพอควร

เหมียวเสี่ยวเสี่ยวถูกศิษย์พี่ใหญ่แห่งสำนักเต๋าทำร้ายเสียจนบาดเจ็บสาหัส จนตอนนี้ก็ยังถูกขังเอาไว้อยู่ยังมิถูกปล่อยตัวออกมา

ไป๋หลี่หงส์ถูกอู๋ต้าหลางที่อยู่ในระดับปรมาจารย์เหมือนกัน สังหารได้อย่างง่ายดาย ณ ทางเดินฉีซาน

คนของอั้นเหมินส่วนใหญ่ตายที่ทางเดินฉีซาน และคนของหยิ่นเหมินเองก็ตกตายกันระนาวจากการลอบสังหารฟู่เสี่ยวกวนที่จินหลิง

ราชวงศ์อู๋มีการเปลี่ยนแปลง เดิมทีลัทธิจันทราคิดว่าโอกาสมาถึงแล้ว ท่านศาสดาจึงลงมาควบคุมอำนาจของราชวงศ์อู๋ด้วยตนเอง แต่คาดมิถึงว่ายังมิทันได้เคลื่อนทัพ ก็ถูกอู๋จ้าวรวมไปถึงอู๋ต้าหลางและโจวถงถงที่ตามมาในภายหลังกวาดล้างจนราบเป็นหน้ากลอง

ตอนนี้ท่านศาสดาเป็นหรือตายก็มิอาจล่วงรู้ได้ เหมือนว่านักบุญสาวจะมิค่อยสนใจทำศึกกับราชวงศ์หยูนี้สักเท่าใดนัก ส่วนนักบวช… คนผู้นั้นดูมิน่าเชื่อถือ คาดมิถึงว่าเขาจะส่งผู้มีฝีมือระดับสูง 2 คนไปยังจินหลิง กล่าวว่าไปลอบสังหารภรรยาทั้งสามของฟู่เสี่ยวกวน

คนของหยิ่นเหมินล้วนพ่ายแพ้ที่จินหลิง ทั้งสองจึงไปที่จินหลิงอีกครา เกรงว่าจะเป็นเคราะห์ร้ายมากกว่าเคราะห์ดี

ลัทธิจันทรามีผู้มีฝีมือระดับสูงสุดขั้นหนึ่งอยู่เพียงมิกี่คน พวกเขาจะคอยปกปักเหมืองทองคำที่ลัทธิจันทราพยายามหามาตลอดหลายปีและใช้แรงกายไปอย่างมากกว่าจะค้นพบ

เหลียงกุยหยวนใช้ความคิดอย่างมากในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ สถานการณ์รบในตอนนี้มิเป็นการดีต่อทหารราบซีหรงแล้ว หากมิหยุดยั้งสถานการณ์ที่น่าหดหู่นี้ลง มิต้องเอ่ยถึงการสกัดเฟ่ยอันไว้ 3 วันเลย เกรงว่า 3 ชั่วยามก็จะกลายเป็นปัญหาแล้ว

เยี่ยงนั้น ต้องสังหารชายผู้นั้นเพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจให้กับเหล่าทหารของตน !

ดังนั้น เขาจึงลุกขึ้นยืน สองมือจับเหล็กดาวกระจายเอาไว้ จากนั้นก็ลอยขึ้นไปกลางอากาศ… !