นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 565

ตอนที่ 565 รวมพลในสนามรบ

“เจ้าสังหารนางทั้งเยี่ยงนี้เลยหรือ ? ”

ฮั่วหวยจิ่นวางกล้องส่องทางไกลลงและมองฟู่เสี่ยวกวนด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

เขายังมิเคยเห็นของสิ่งนี้มาก่อน ระยะห่างจากกองทัพศัตรูอย่างน้อยที่สุดก็ 2 ลี้ ทั้งยังแสนจะมืด ในความคิดของฮั่วหวยจิ่นจึงเป็นไปมิได้ที่จะสังหารสีฮวาในตำแหน่งที่ห่างไกลถึงเพียงนี้ !

“หรือต้องจับเป็นเยี่ยงนั้นหรือ ? มีประโยชน์อันใด สตรีนางนี้เลวจนเกินไป เดิมทีข้าใช้ชีวิตอยู่ที่จินหลิงอย่างสุขสบาย นางกลับใช้อุบายหลอกให้ข้ามายังภูเขาที่แห้งแล้งแห่งนี้… หากนางมิตายข้าคงสงบใจมิลง ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนบ่นออกมาเสียยาวเหยียด เก็บปืนใหญ่แล้วส่งให้กับสวี่ซินเหยียนดังเดิม

เว่ยอู๋ปิ้งมองฟู่เสี่ยวกวนด้วยความรู้สึกมึนงง หลังจากนั้นก็หันไปมองทางฮั่วหวยจิ่น “ฟู่เจวี๋ยเยสังหารผู้ใดหรือขอรับ ? ”

“ยังจะมีผู้ใดได้อีก ? ก็หงเหนียงจื่อสีฮวา ภรรยาของเซวี๋ยติ้งชานเยี่ยงไรเล่า ! ”

เว่ยอู๋ปิ้งอ้าปากค้าง หลังจากนั้นก็เลียริมฝีปากของตนเอง มองไปยังสนามรบที่ห่างไกลออกไปหลายลี้… ฟู่เจวี๋ยเยเป็นเทพเจ้าอย่างแท้จริง !

ระยะห่างถึงเพียงนี้ คาดมิถึงว่าเขาจะสามารถสังหารผู้บัญชาการกองทัพของศัตรูได้… มิรู้ว่าของสิ่งนั้นของฟู่เจวี๋ยเยคือสิ่งใด หากใช้ล่าสัตว์ หมีตาบอดและหมูป่าคลั่งก็คงฆ่าได้อย่างง่ายดายเลยมิใช่หรือ ?

ในยามที่ฟู่เสี่ยวกวนลั่นไกใส่สีฮวาจากระยะไกล องครักษ์ 5,000 นายของทัพศัตรูที่อยู่ทัพกลางต่างก็ตกตะลึงอยู่หลายอึดใจ

หัวหน้ากององครักษ์นายหนึ่งรุดเข้าไปด้านหน้า เขามองฮูหยินแม่ทัพใหญ่ที่นอนอยู่บนพื้นด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

บริเวณท้องของฮูหยินเต็มไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน ร่างของนางแทบจะถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ดวงตาของนางยังคงเบิกกว้าง ในม่านตาแฝงไปด้วยความหวาดกลัวอย่างหาที่สุดมิได้

ผู้บัญชาการตายแล้ว !

และมิรู้ด้วยว่าถูกสังหารได้เยี่ยงไร !

ศึกครานี้… จะสู้ต่อได้เยี่ยงไร ?

ทันใดนั้นก็มีทหารจากทัพกลางตะโกนขึ้นมาว่า “ฮูหยินตายแล้ว พวกเรายอมสวามิภักดิ์เถอะ ! ”

“ข้ายังมิอยากตาย ข้าขอสวามิภักดิ์ ! ”

“อย่าสังหารข้าเลย ข้าก็ขอสวามิภักดิ์ด้วยเช่นกัน ! ”

“……”

หลังจากผ่านไปอีกครึ่งชั่วยาม ทัพใหญ่จำนวน 130,000 นายก็เหลือเพียงแค่ 70,000 นายเท่านั้น

ในยามนี้พวกเขาได้วางอาวุธลง และยกสองมือขึ้น

ซูม่อและซูเจวี๋ยเดินมาถึงหน้าศพของสีฮวา ทันทีที่ซูเจวี๋ยเห็น เขาก็ยืดตัวตรงมองไปทางหุบเขาทันที… ศิษย์น้องเล็กมาถึงแล้ว !

เป็นเยี่ยงที่คิด ฟู่เสี่ยวกวนกำลังพาคน 3 คนเดินขึ้นมาบนเขาอย่างช้า ๆ

ซูม่อออกคำสั่ง “ดาบเทวะกองกำลังที่สาม รวมพล ! ”

ผ่านไปไม่กี่อึดใจ เหล่าลูกศิษย์สำนักเต๋าของกองกำลังดาบเทวะที่สามก็มายืนรวมตัวกันอยู่ด้านหน้าของซูม่ออย่างเป็นระเบียบ

ซูม่อคว้าตัวฟู่เสี่ยวกวนมา แล้วตะโกนบอกทหารดาบเทวะทุกนายว่า “ผู้บัญชาการกองกำลังดาบเทวะ ฟู่เจวี๋ยเยมาถึงแล้ว คำนับ… ! ”

ไอหยา เขาคือผู้บัญชาการสูงสุดของทหารดาบเทวะตามคำเล่าลือ !

ฟู่เสี่ยวกวน ฟู่เจวี๋ยเย !

เขาคือศิษย์คนสุดท้องของท่านผู้สังเกต อาจารย์อาเล็กฟู่เสี่ยวกวน !

อาจารย์อาเล็กของพวกเรา !

ลูกศิษย์สำนักเต๋ากลุ่มที่ได้รวมเป็นกองกำลังพิเศษ ส่งเสียงดังกระหึ่มออกมา “ดาบเทวะกองที่สาม ขอคารวะฟู่เจวี๋ยเย คำนับอาจารย์อาเล็ก ! ”

เสียงดังก้องนภาจนทำให้ทัพกบฏที่รวมตัวกันอยู่ด้านหลังราวสิบก้าวตื่นกลัว ทหารดาบเทวะน่ากลัวเกินไปแล้ว !

แท้จริงแล้ว ชายผู้นี้คือฟู่เจวี๋ยเย !

มิน่าเล่าพวกเราถึงพ่ายแพ้ ผู้ใดจะไปสู้กองกำลังของฟู่เจวี๋ยเยได้ !

เสียงนี้ดังขึ้นไปถึงด้านบนของหอกวนโหลว