นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 579

ตอนที่ 579 ปลาตัวใหญ่

เมืองเจี้ยนเหมิน จวนเฉิงโฉว

“ท่านแม่ทัพใหญ่ เชียนฟูจ่าง 12 นายต่อต้านแล้วขอรับ มีผู้ติดตามอีกเก้าหมื่นกว่านาย” เป็นคราที่สามที่เชียนฟูจ่าง โหลวเค่อเหลียง กองพันองครักษ์ของเซวี๋ยติ้งชานเข้ามารายงานถึงจวนเฉิงโฉว

“ในที่สุดก็ต่อต้าน เป็นประตูทางทิศใต้ใช่หรือไม่ ? ”

“เป็นเช่นนั้นขอรับ ! ”

“ศัตรูเข้ามาเท่าใดกันแล้ว ? ”

“กองกำลังดาบเทวะที่สาม และกองทัพของเฟ่ยอันอีกหนึ่งแสนกว่านายขอรับ”

เซวี๋ยติ้งชานหยิบดาบที่พาดไว้ตรงกำแพงขึ้นมา รอยยิ้มน้อย ๆ ผุดประดับขึ้นบนใบหน้า “ดี ! เจ้าพาทหาร 10,000 นายออกไปทางประตูตะวันตก อย่าได้พัวพันกับการรบ รีบกลับไปโดยเร็ว”

“ท่านแม่ทัพใหญ่มิไปด้วยกันหรือขอรับ ? ”

เซวี๋ยติ้งชานส่ายหน้า “หากข้าไปแล้ว พวกเจ้าก็จะมิมีชีวิตรอดแม้แต่คนเดียว ไปเถิด… พาคนไปได้เท่าใดก็พาไปเท่านั้น”

โหลวเค่อเหลียงคุกเข่าหนึ่งข้างลงกับพื้น “ข้าน้อย… รับคำสั่ง ! ”

ทันใดนั้น เขาก็ลุกขึ้นยืน หันหลังเดินออกมาจากจวนเฉิงโฉว ทิ้งทหารองครักษ์สามพันนายเอาไว้ และปรี่ไปทางประตูเมืองตะวันตกแต่เพียงผู้เดียว

ทหารที่จงรักภักดีต่อแม่ทัพใหญ่ 60,000 นาย ในยามนี้มีจำนวน 50,000 นายที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือด !

……

……

คอของเฮ้อซานเตายืดยาวออกไป ในยามนี้อยากมองทะลุได้เสียจริง

เขารู้สึกว่าการรอข้าศึกนั้นช่างร้อนใจเสียยิ่งกว่าการรอนางโลมของหอชุ่ยหงเสียอีก

“เหมือนว่าในนั้นจะปะทะกันแล้ว เกิดอันใดขึ้นกัน ? ”

จ้าวลี่จู้เองก็มิทราบ ทำได้เพียงเอ่ยปลอบ “เกรงว่าจะเป็นการก่อกบฏภายใน ฟู่เจวี๋ยเยมาถึงแล้ว พวกลูกวัวบัดซบเหล่านั้นย่อมต้องการมีชีวิตรอด จึงทำได้เพียงเปลี่ยนฝ่ายเท่านั้นขอรับ”

เฮ้อซานเตาคิดตาม น่าจะเป็นเพราะเหตุนี้ เช่นนั้นก็จงรอต่อไป หรือ…เขาเงยหน้ามองไปยังกำแพงเมือง “ไอหยา… ทหารรักษาการณ์บนกำแพงหนีไปไหนแล้ว มารดามันเถอะ ! มาเปิดประตูให้ข้าเข้าไปก่อนสิโว้ย ! ”

ทันทีที่รองแม่ทัพ ฉงหัววั่ง ได้ยิน ดวงตาของเขาก็พลันกลอกกลิ้งไปมา “ลูกพี่ พวกเราปีนกำแพงเข้าไปเลยดีหรือไม่ ? ”

เฮ้อซานเตายกมือเคาะลงที่หัวของเขา “เจ้าโง่หรือเยี่ยงไร กำแพงเมืองสูงถึงเพียงนั้น แล้วพวกเราก็มิมีบันได เจ้าบินได้เหมือนทหารดาบเทวะเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ฉงหัววั่งลูบศีรษะแล้วยกยิ้มขึ้นมาอย่างเขินอาย “ลูกพี่กล่าวได้ถูกต้อง… เช่นนั้นพวกเราต่อตัวกันขึ้นไปดีหรือไม่ ? ”

เฮ้อซานเตามองพิจารณากำแพงเมือง สูงราวสามจ้างกว่า ๆ เห็นจะได้ อย่างน้อยก็ต้องใช้ห้าถึงหกคนในการต่อตัว ถือว่าพอได้อยู่

ดังนั้น เขาจึงลูบศีรษะของฉงหัววั่ง “เป็นความคิดที่มิเลว…”

“สหายทั้งหลาย ข้ากังวลว่าการต่อสู้ภายในของทัพกบฏคือการสังหารเซวี๋ยติ้งชาน เยี่ยงนั้นความดีความชอบจะหายไปต่อหน้าต่อตา ข้าจึงตัดสินใจจะใช้คนต่อตัวเป็นบันไดและปีนเข้าเมืองไป ทุกคนจงฟังคำสั่ง… ! ”

“บุกเมืองเจี้ยนเหมิน หลังจากสังหารข้าศึกได้แล้ว ข้าอนุญาตให้พวกเจ้าไปปล้นได้ 3 ชั่วยาม ทรัพย์สินที่ปล้นมาได้ทั้งหมดเป็นของพวกเจ้า หากปล้นตัวสตรีมาได้ ข้าจะเป็นพ่อสื่อให้ เพื่อที่พวกเจ้าจะได้สำเร็จเรื่องดีงาม ! บุก… ! ”

ด้วยเสียงคำรามของเฮ้อซานเตา คำสั่งจึงถูกส่งออกไป ทหารหนึ่งแสนกว่านายเตรียมการต่อสู้อย่างตื่นเต้น ถือดาบและหอกทะยานไปทางประตูเมือง

ในยามที่อยู่ห่างจากประตูเมืองเพียง 30 จั้ง ทันใดนั้นประตูเมืองก็เปิดออก โหลวเค่อเหลียงนำทหารม้า 10,000 นายทะยานออกมา

โหลวเค่อเหลียงรุดนำหน้า หลังจากที่ได้เห็นทัพของเฮ้อซานเตา ดวงตาก็พลันเบิกกว้างขึ้นมาทันที…

มิใช่… ข้าศึกกลุ่มนี้รู้ได้เยี่ยงไรว่าข้าจะออกมาจากประตูทางตะวันตก ?

เฮ้อซานเตานำทัพอยู่ด้านหน้าสุด แต่แล้วก็ได้เงยหน้าขึ้นมองเช่นกัน ไอหยา ! ทหารม้า… ทั้งยังมากันเยอะเสียด้วย !

เช่นนั้นก็มิต้องปีนกำแพงแล้ว ตัดต้นหอมแปลงนี้เสียก่อนแล้วค่อยว่ากัน