นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 580

ตอนที่ 580 ปืน 2 นัด

ฮั่วหวยจิ่นนำทหารกองหนึ่งตามหลังกองกำลังดาบเทวะกองพลที่สามเข้าไปในเมืองเจี้ยนเหมิน

โต้วโค่วและคนอื่น ๆ นำทหารภายใต้บังคับบัญชาเข้าต่อสู้กับทหารที่เหลืออยู่ราว 50,000 นายของเซวี๋ยติ้งชานอย่างดุเดือด

เดิมทีพวกเขาเคยเป็นพันธมิตรต่อกัน แต่บัดนี้ต้องมาฆ่าฟันกันเอง ดาบเหล่านั้นมิได้เหลือความเห็นอกเห็นใจให้กันเลยแม้แต่น้อย

ทหาร 90,000 นายต่อ 50,000 นาย พวกโต้วโค่วจึงได้เปรียบเป็นอย่างมาก

เมื่อกองกำลังดาบเทวะกองพลที่สามบุกเข้ามาด้านในได้ ก็ราวกับลมพัดใบไม้แห้ง พวกเขาพุ่งตรงเข้าไปด้วยมีดและปืน

เมื่อแถวแรกยิงปืนจนหมดนัดกระสุนแล้ว แถวที่สองก็รีบก้าวขึ้นมาและยิงออกไปจนหมดกระสุนเช่นกัน ต่อด้วยแถวที่สามขึ้นแทนที่ “ปัง ๆ ๆ … ! ” เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วทุกตรอกซอกมุมของเมืองเจี้ยนเหมิน ในขณะที่โต้วโค่วและคนอื่น ๆ กำลังมองอย่างตกตะลึงอยู่นั้น กองกำลังดาบเทวะก็ได้รุดหน้าขึ้นมา ผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม ทหารฝ่ายกบฏก็ได้ล้มตายกันนับไม่ถ้วน เหลือเพียงทหารสามพันกว่านายที่ยอมแพ้อย่างราบคาบ

ฮั่วหวยจิ่นทำหน้ามุ่ย ข้านำทหารถึง 100,00 นายบุกเข้ามาเพื่อเก็บศพเยี่ยงนั้นหรือ ?

มิได้การ ยังจับตัวเซวี๋ยติ้งชานมิได้เลย !

ดังนั้น เขาจึงให้ทหารจำนวน 60,000 นายจัดการกับศพเหล่านี้ และพาอีก 40,000 นายที่เหลือบุกเข้าไปในจวนเฉิงโฉว

ซูม่อเมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงคิดขึ้นมาในใจว่าจะให้ฮั่วหวยจิ่นแย่งผลงานได้เยี่ยงไร ?

เขากำลังจะออกคำสั่งให้ทหารบุกโจมตี แต่กลับถูกฟู่เสี่ยวกวนห้ามเอาไว้

“ให้เขาไปเถอะ การต่อสู้เพื่อระบายความโกรธแค้นในใจก็ดีเหมือนกัน”

“…” แล้วซูม่อจะกล่าวอันใดได้อีกเล่า ? “เอาเถอะ ข้าจะพาทหารดาบเทวะไปช่วยเขาสักหน่อย”

เมื่อฮั่วหวยจิ่นนำกองทัพบุกเข้าไปในจวนเฉิงโฉว เฮ้อซานเตาก็ได้นำกองทัพบุกเข้ามาในเมืองเจี้ยนเหมินแล้วเช่นกัน

ด้านในช่างว่างเปล่า อย่าว่าแต่ศัตรูเลย แม้แต่สุนัขสักตัวก็ยังมิมีให้เห็น

“เรียบร้อยแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

จ้าวลี่จู้มองไปทางคุณชายอย่างชื่นชม ก่อนจะยิ้มแล้วกล่าวออกมาว่า “เรียบร้อยแล้วมิดีหรือขอรับ ? ”

“ดีเยี่ยงไรเล่า ! ไอ้กบฏเซวี๋ยติ้งชานอยู่ที่ใด ? ไปพาตัวคนที่ข้าจับได้เมื่อครู่มา ข้าจะถามมันเสียหน่อย”

โหลวเค่อเหลียงผู้น่าสงสารถูกมัดแขนมัดขาเอาไว้ จากนั้นก็ถูกนายทหารผู้หนึ่งพาตัวเขามาพบเฮ้อซานเตา

“ข้ามิมีเวลามากล่าวเรื่องไร้สาระกับเจ้า จงบอกมาเสียดี ๆ ว่าเซวี๋ยติ้งชานอยู่ที่ใด ? ”

โหลวเค่อเหลียงเชิดหน้า ทำท่าทางเมินเฉยต่อความตาย จึงทำให้เฮ้อซานเตาโมโหเข้าไปใหญ่ จัดการยากกว่าตนอีกเยี่ยงนั้นหรือ ? แบบนี้จะยอมได้เยี่ยงไรเล่า ?

เขาเดินถือดาบเข้าไปหาโหลวเค่อเหลียงแล้วฟันลงไปที่ขาของเขาโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย เรี่ยวแรงเขามากเสียทีเดียว มากเสียจนทำให้ขาของโหลวเค่อเหลียงขาดลงทันที โหลวเค่อเหลียงส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด หลังจากนั้นก็โดนตบเข้าที่บ้องหูอย่างจัง

“ข้าถามว่าเซวี๋ยติ้งชานอยู่ที่ใด ? ”

โหลวเค่อเหลียงอกสั่นขวัญหายเหงื่อไคลไหลท่วมกาย บัดนี้เขาเอ่ยอันใดมิออกแม้แต่คำเดียว แต่เฮ้อซานเตามิได้สนใจเรื่องเหล่านี้ เขาหยิบดาบขึ้นมาฟันหูข้างหนึ่งของโหลวเค่อเหลียงจนขาดแล้วตะคอกถามออกมาอีกว่า “ข้าจะถามเจ้าเป็นคราสุดท้ายว่าเซวี๋ยติ้งชานอยู่ที่ใด ! ”

โหลวเค่อเหลียงมิเคยพบเห็นศัตรูที่ดุร้ายเช่นนี้มาก่อน หัวใจของเขาแทบจะขาดอยู่รอมร่อ “ยะ ยะ อยู่…”

“จะมัวแต่เอ่ยติดอ่างทำไมกัน ? ”

เมื่อสิ้นเสียง เฮ้อซานเตาก็ได้ตัดหูอีกข้างของโหลวเค่อเหลียงจนขาด “ถ้าเจ้ายังมัวแต่ติดอ่างอยู่เยี่ยงนี้ ข้าจะให้เจ้ากินหูของตนเองเข้าไปเสีย ! ”

เขารีบร้อนต้องการหาตัวเซวี๋ยติ้งชานให้พบ ดังนั้นในยามเร่งรีบเขาจึงดุร้ายกว่าเดิมหลายเท่า ท่ามกลางสายตาของทหารเหล่านี้ พวกเขาเพิ่งได้รู้ว่าหัวหน้าที่ดูเป็นกันเองโหดเหี้ยมได้ถึงเพียงนี้ !

ต่อจากนี้ คงต้องระมัดระวังเอาไว้ให้มาก หัวหน้าก็คือหัวหน้า อย่าได้ทำให้เขาโมโหก็พอ !

โหลวเค่อเหลียงตกใจเสียจนทั้งฉี่และปล่อยของเสียไหลออกมาจนเต็มขา “จวน จวนเฉิง เฉิงโฉว ! ”

เฮ้อซานเตาขมวดคิ้วมุ่นแล้วยกมือขึ้นขยี้จมูกก่อนจะเดินจากไป “อย่าให้ไอ้นี่ตายไปเสียล่ะ เก็บมันเอาไว้ก่อน”

บัดนี้ ซูซูได้ยืนอยู่บนหอคอยสูงแห่งหนึ่งที่อยู่ด้านนอกจวนเฉิงโฉว นางจ้องมองการต่อสู้ทางทิศใต้ จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ค่อนข้างรีบร้อนดังมาจากทางตะวันตก เมื่อหันไปมองก็พบว่า ไอหยา ! คนจากทิศตะวันตกมุ่งหน้ามาด้วยความเร็วมากกว่าทางทิศใต้มากนัก

เซวี๋ยติ้งชานยังมิปรากฏตัวอีกเยี่ยงนั้นหรือ ?

ด้านนอกจวนเฉิงโฉวมีทหารองครักษ์อยู่ 3,000 นาย ซูซูมิอยากเสี่ยงขี่ม้าบุกเข้าไปในจวนเพียงลำพัง

นางมาที่นี่เพื่อแก้แค้น มิได้อยากเอาชีวิตมาทิ้ง

เฮ้อซานเตาใช้เวลาเพียง 1 ก้านธูปก็ได้มาถึงจวนเฉิงโฉวแล้ว เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็ได้หัวเราะออกมา หึ ๆ ที่นี่ยังมีศัตรูอยู่อีก !

“พี่น้อง คาดว่านี่จะเป็นการต่อสู้คราสุดท้ายแล้ว จัดการพวกมัน แล้วกลับไปขอรับรางวัลจากแม่ทัพใหญ่ ! ”