นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 581

ตอนที่ 581 สุราหนึ่งจอก

แสงสุริยาเดือนสามอบอุ่นแต่มิอบอ้าว ลมของเดือนสามอ่อนโยนมิหนาวเหน็บ

วันเวลาเช่นนี้ เดิมทีควรอุ่นกายสบายใจ แต่ทว่าจิตใจของฮั่วหวยจิ่นติดอยู่ในหลุมที่ยังมิอาจผ่านพ้นไปได้

ภายในร้านสุราเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในเมืองเจี้ยนเหมิน สวี่ซินเหยียนและซูซูได้เข้าครัวทำอาหารมากมาย ฟู่เสี่ยวกวน เฟ่ยอัน เผิงยวี๋เยี่ยน และฮั่วหวยจิ่น นั่งล้อมรอบโต๊ะ และบัดนี้พวกเขากำลังร่ำสุราด้วยกัน

ซูม่อ เยี่ยนถาวฮวา และซูเจวี๋ย ได้พากองกำลังดาบเทวะที่สามออกไปจากที่นี่แล้ว พวกเขาจะเดินทางไปยังภูเขาหมินต่อ

“เจ้าจะมิไปรังเก่าของลัทธิจันทราเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มน้อย ๆ แล้วส่ายหน้า “สถานที่แบบนั้นมิเห็นจะมีอันใดน่าดู”

“ต่อจากนี้เจ้าจะกลับจินหลิงเลยหรือไม่ ? ”

“อือ…” ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้า ยกจอกสุราขึ้นพลางจดจ้องไปที่สุราที่ขุ่นเล็กน้อย “ข้าต้องกลับแล้ว ข้ายังมีเรื่องวุ่นวายอีกมากมายให้จัดการต่อ”

นี่คือความจริงในใจ แต่มิใช่ทั้งหมด

เขาอยากกลับจวน อยู่ ๆ ก็นึกอยากกลับจวนขึ้นมา

ปัจจุบันภรรยาทั้งสามของเขาได้ตั้งครรภ์แล้ว แต่เขาต้องออกเดินทางไปยังว่อเฟิงเต้าในเดือนหกหรือเดือนเจ็ด มีเวลาอยู่กับภรรยาน้อยเป็นอย่างมาก เหล่าภรรยาสวยงามถึงเพียงนั้น เขาจึงค่อนข้างที่จะละอายใจ

วัยรุ่นเสเพลในชาติก่อนได้จากไปเนิ่นนานแล้ว เขาในวันนี้มิอยากกลับไปเป็นคนมิเอาถ่านอีกแล้ว

เขาที่อยู่ในโลกนี้ มีรากฐาน มีความผูกพัน มีความพะวง เหมือนกับในจดหมายที่บิดาอ้วนส่งมาให้ ในวันนี้เมื่อมีครอบครัวและได้เป็นพ่อคนแล้ว จะต้องทะนุถนอมคนที่อยู่รอบข้างเอาไว้ให้ดี และหวงแหนช่วงเวลาดี ๆ ที่ใช้ร่วมกัน

สุราขุ่นไหลลงไปในท้อง ฮั่วหวยจิ่นถอนหายใจยาวเหยียด “ข้าวิ่งมาตั้งไกลแสนไกล คิดแต่จะแก้แค้นให้บิดา… ให้ตายเถอะ อย่าได้เอ่ยว่าจะสังหารเซวี๋ยติ้งชานเลย แม้แต่องครักษ์ 3,000 นายของเขา ข้าก็ยังมิได้แตะเลยด้วยซ้ำ…”

เขาหันไปมองเฟ่ยอัน “ท่านแม่ทัพใหญ่ ลูกน้องของท่านผู้นั้นโหดเหี้ยมมากยิ่งนักนัก เชียนฟูจ่างของกองสองผู้นั้น ! ”

เฟ่ยอันหัวเราะน้อย ๆ “หากกล่าวไปแล้วเจ้าย่อมมิเชื่อ คนผู้นั้นคือทหารใหม่ เซวี๋ยติ้งชานก่อกบฏ ตระกูลโจ่งและตระกูลหยูแห่งหลินจื๋อ ล้วนออกหน้าควักเงินจำนวน 6 ล้านตำลึงเพื่อเกณฑ์ทหารไปสู้รบ กองสองจึงได้เกณฑ์มาใหม่ในตอนนั้นนั่นเอง ในกองสองมีคุณชายเศรษฐีที่ดินแห่งเมืองหลินจื๋ออยู่ 1 คน”

เมื่อเอ่ยถึงคุณชายเศรษฐีที่ดิน เฟ่ยอันก็เหลือบตาไปมองฟู่เสี่ยวกวน “ชายผู้นั้นมิได้ศึกษาตำรา ศึกแรกคือที่ท่าชุนเฟิง พวกเจ้ายังมิเคยเจอ ชายผู้นั้นกล้าหาญราวกับเทพนักรบอย่างแท้จริง เหมือนทหารใหม่ตรงที่ใดกัน เหี้ยมโหดมิเกรงกลัวตายเสียยิ่งกว่าทหารเก่านับสิบปี ศึกนั้น เขาเพียงคนเดียวสามารถสังหารทหารราบซีหรงไปได้ราวหนึ่งร้อยกว่านาย”

ฟู่เสี่ยวกวนตกใจขึ้นมาทันพลัน “เก่งถึงเพียงนั้นเชียวหรือ ? ”

“ดังนั้น บางอย่างก็คือพรสวรรค์ ก็เหมือนกับบทกวีและบทความของเจ้าที่มิมีผู้ใดเทียบได้ หากขัดเกลาชายผู้นั้นเพิ่มอีกสักหน่อย ในภายภาคหน้าย่อมสามารถเป็นแม่ทัพได้อย่างแน่นอน เฮ้อ… ! ”

แต่ทว่าเฟ่ยอันกลับถอนหายใจออกมา “นั่นคือม้าป่า คิดเพียงจะต่อสู้เพื่อโชคลาภ ภายภาคหน้าหากข้ามีเวลาจะจัดการดูแลเขาให้ดี ! ”

“เฮ้อซานเตาผู้นั้นน่ะหรือ ? ” ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกสนใจเขาผู้นี้ขึ้นมา จึงเอ่ยถามออกไปอย่างรื่นเริง เฟ่ยอันพยักหน้า “นอกจากเขาก็มิมีผู้ใดแล้ว”

กล่าวจบเฟ่ยอันก็หันไปมองทางฟู่เสี่ยวกวนอย่างระแวง “เจ้าอย่าได้สนใจในตัวเขาเชียว มิใช่เรื่องง่ายเลยที่ข้าจะพบนักรบโดยกำเนิดเยี่ยงนี้”

ฟู่เสี่ยวกวนในยามนี้สนใจเฮ้อซานเตาขึ้นมาแล้วอย่างแท้จริง

“กำลังขยายอยู่ ผิงหลิงเองก็กำลังสร้างกองสรรพาวุธขึ้นมาอีกแห่ง วิธีการผลิตของสิ่งนี้ค่อนข้างซับซ้อน ดังนั้นข้าประเมินว่าต้องใช้เวลาสองถึงสามปีจึงจะสามารถเปลี่ยนได้ทั้งหมด ข้าจะทูลฝ่าบาทให้กองทัพชายแดนทั้งสี่เขตจัดตั้งกองกำลังพิเศษขึ้นมาหนึ่งชุด ใช้ 10,000 นายโดยประมาณ ข้าสามารถส่งทหารดาบเทวะไปสอนได้”

เฟ่ยอันและเผิงยวี๋เยี่ยนดีใจขึ้นมาทันพลัน ชายผู้นี้ถือว่าใช้ได้ มิมีความคิดที่จะซุกซ่อน ด้วยวิธีนี้ กำลังรบของกองทัพชายแดนทุกที่ก็จะเพิ่มสูงขึ้น อนาคตของราชวงศ์หยู จะมิใช่ไก่อ่อนให้ใครหน้าไหนมารุกรานได้อีกต่อไป

เฟ่ยอันชนแก้วกับฟู่เสี่ยวกวน “สงครามจบลงแล้ว ทหารใหม่ชุดนี้ถือว่ามิเลว ข้าคิดว่าเดิมทีราชสำนักคิดจะเกณฑ์ทหารใหม่อยู่แล้ว พรุ่งนี้ข้าจะถามทหารเหล่านั้นว่า หากพวกเขายังอยากจะเป็นทหารต่อ ข้าจะส่งพวกเขาไปยังกองทัพชายแดนตะวันออกเพื่อมอบให้กับองค์ชายใหญ่”

ฟู่เสี่ยวกวนกระดกสุรา โบกมือ และเอ่ยขึ้นมาว่า “กองทัพชายแดนตะวันตกในตอนนี้ เหลือเพียงนามเท่านั้น รายงานที่ได้รับชัยชนะได้ส่งไปที่จินหลิงแล้ว จากสายตาของข้า มีความเป็นไปได้เป็นอย่างมากที่แม่ทัพใหญ่เฟ่ยจะได้ดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของกองทัพชายแดนตะวันตกนี้แทน”

“ดังนั้น ข้าขอเสนอว่าแม่ทัพใหญ่เฟ่ยอย่าเพิ่งกระจายทหารชุดนี้ ให้รอพระราชโองการจากฝ่าบาทอยู่ที่เมืองเจี้ยนเหมินเสียก่อนแล้วค่อยทำการตัดสินใจ”

เฟ่ยอันนิ่งเงียบไปเนิ่นนาน “ข้าคือขุนนางที่มีความผิด ครอบครัวฝ่ายบิดาของข้าก็สมรู้ร่วมคิดกันก่อกบฏ”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะน้อย ๆ แต่มิได้เอ่ยอันใดออกไป

ทันใดนั้นเอง เสี้ยวเว่ยที่เฟ่ยอันเพิ่งมอบหมายให้ไปเรียกเฮ้อซานเตามาพบก็ได้วิ่งเข้ามาด้วยท่าทางวิตกกังวลและเหงื่อที่ไหลท่วมกาย

“รายงานท่านแม่ทัพใหญ่ เฮ้อซานเตากล่าวว่าตอนนี้เขายังมิว่างขอรับ ! ”

เฟ่ยอันชะงักลงทันพลัน “เจ้าสุนัขนั่นกำลังทำอันใดอยู่กัน ? ”

“เขา… เขากำลังพาทหารจำนวน 100,000 นาย ไปโกยเงินในจวนเฉิงโฉวอยู่ขอรับ ! ”